پیروی ماندگار
می‌توانیم با پرورش عادات مقدس و روال‌های صحیح که می‌توانند آتش ایمان ما را حفظ کرده و به آن دامن بزنند، اطمینان و آرامش روحانی پیدا کنیم.
در تابستان گذشته، در طی صدها جلسه هفتگی و یا همایشهای [برای تقویت جوانان] بیش از ۲۰۰,۰۰۰ نفر از جوانان ما در سراسر جهان رشد ایمان را تجربه کردند. با اتمام انزوای ناشی از فراگیر ویروسی، برای بسیاری، حتی حضور در آن مجالس عملی از ایمان به سَروَر بود. به نظر می‌رسد که بسیاری از شرکت کنندگان جوان در راهی مشابه به دنبال تحولی عمیق‌تر در خود بودند. در پایان هفته از آنها پرسیدم، «هفته‌تان چطور بود؟»
بعضی وقت‌ها چیزی شبیه به این می‌گفتند: «خب دوشنبه خیلی از دست مادرم ناراحت شدم چون مجبورم کرد بیایم. و من کسی را نمی‌شناختم. فکر نمی‌کردم جای من باشد. و یا بتوانم با کسی دوست بشوم … اما اکنون جمعه است و من فقط می‌خواهم اینجا بمانم. من می‌خواهم روح را در زندگی خود احساس کنم. من می‌خواهم اینگونه زندگی کنم.»
آنها هر کدام داستان‌های خود را دارند که از لحظه‌های شفافیت و هدایای روحانی که در آنها تأثیری ناگهانی و عمیق داشت، که آنها را بسوی رشد روحانی سوق داد، بگویند. من نیز در تابستان امسال در طول [برای تقویت جوانان] متحول شدم، زیرا دیدم روح خدا بی‌امان به خواسته‌های درست قلب‌های فرد فرد این جوانان پاسخ می‌داد و آن یک هفته، هر کدام شجاعت اعتماد کردن به او را در حفظش یافتند.
مانند کشتی‌های فولادی با بدنه درخشان در دریا، ما در محیطی با معنویات زننده و خورنده، زندگی می‌کنیم که در آن باید درخشان‌ترین اعتقادات را با دقت حفظ کرد وگرنه می‌توانند خدشه دار شوند، و بعد پوسیده شوند و سپس فرو بریزند.
برای حفظ آتش اعتقادات‌مان چه کارهایی می‌توان کرد؟
تجربیاتی مانند همایش های [برای تقویت جوانان]، اردوگاه‌ها، جلسات عِشای مقدس، و مأموریت‌های تبشیری می‌توانند به تجلی گواهی ما کمک کنند، و ما را از طریق قوس‌های رشد و کشف روحانی به مکان‌هایی با آرامش نسبی ببرند. اما چه باید بکنیم تا در آنجا بمانیم و به جای لغزش به عقب، «با استواری در مسیح به جلو برویم» (۲ نیفای ۲۰:۳۱)؟ ما باید به انجام کارهایی که در وهلۀ اول ما را به آنجا رساندند، مانند دعای مکّرر، غرق کردن خودمان در نوشته‌های مقدس و خدمت صادقانه، ادامه دهیم.
برای برخی از ما، آن می‌تواند نیاز به تمرین اعتماد به سروَر، و یا حتی شرکت در جلسۀ عِشای مقدس را داشته باشیم. اما هنگامی که آنجا هستیم، تأثیر شفابخش عِشای مقدس سَروَر، تزریق اصول مژده، و پرورش جامعۀ کلیسا می‌تواند ما را به مراتب والاتری سوق دهد.
نیرویی که در گردهم‌آیی حضوری وجود دارد از کجا می‌آید؟
در (همایش) [برای تقویت جوانان]، بیش از ۲۰۰,۰۰۰ تن از جوانان ما با استفاده از یک فرمول ساده گرد هم آمدند، جایی که دو یا چند نفر از آنها به نام او با مطالعۀ مژده و نوشته‌های مقدس، خواندن سرودهای مذهبی، با هم دعا کردن، و در مسیح آرامش یافتن جمع شده بودند (رجوع کنید به متی ۱۸: ۲۰). این یک نسخۀ قوی برای بیداری روحانی است.
این گروه متشکل از برادران و خواهران اکنون دور از هم به خانه‌های خویش بازگشته‌اند تا بفهمند که «توکل به سروَر» (امثال سلیمان ۳: ۵؛ موضوع نوجوانان ۲۰۲۲) در زمان غرق شدن در دنیای پرآشوب چیست. آن یک چیز است که «او را در جایی با آرامش فکری و با نوشته‌های مقدس در کنارمان «بشنویم» (جوزف اسمیت — تارخچه ۱۷:۱). اما این کاملاً چیز دیگری است که پیروی و مریدی خود را در این هجوم دنیوی سردرگمی‌ها حفظ کنیم، جایی که باید تلاش کنیم تا حتی با وجود تار بودن حاکم بر نگرانی و اعتماد به نفس متزلزلمان «او را بشنویم». شک نکنیم، این همان رفتار قهرمانانۀ جوانان ما است که ایستادگی قلب و ذهن خود را در برابر دگرگونی‌های عظیم اخلاقی زمان معاصر، به نمایش گذاشته‌اند.
خانواده‌ها در خانه چه کاری می‌توانند انجام دهند تا به فعالیت‌های ایجاد شده در کلیسا بیفزایند؟
زمانی همسرم رئیس (کمیته) زنان جوان وتد بود. یک شب به من مأموریت داده شد که کلوچه‌ها را بر روی میزی در راهرو بچینم، در حالی که همسرم در حال برگزاری جلسه‌ای برای والدین و دخترانشان بود که برای شرکت در اردوی زنان جوان در هفته بعد آماده می‌شدند. او پس از توضیح اینکه کجا باید باشند و چه چیزی باید بیاورند، گفت: «حالا، صبح سه‌شنبه، وقتی دختران نازنین خود را در کنار اتوبوس پیاده می‌کنید، آنها را محکم در آغوش بگیرید. و از آنها خداحافظی کنید، چون دیگر برنمی‌گردند.»
صدای نفس یکی را شنیدم، بعد متوجه شدم که من بودم. «برنمی‌گردند؟»
اما سپس ادامه داد: «وقتی آن دختران را صبح سه‌شنبه رها می‌کنید، آنها سردرگمی‌های جزیی زندگی را پشت سر می‌گذارند و یک هفته را با یکدیگر صرف مطالعه، رشد و اعتماد به سروَر می‌کنند. ما با هم دعا خواهیم کرد، آواز می‌خوانیم، آشپزی می‌کنیم و با هم خدمت می‌کنیم و گواهی خود را با یکدیگر به اشتراک خواهیم گذاشت و کارهایی را انجام می‌دهیم که به ما امکان می‌دهد روح پدر آسمانی را در تمام طول هفته احساس کنیم، تا زمانی که تمام آن در اعماق وجودمان درج گردد. و روز شنبه، دخترانی که می‌بینید از آن اتوبوس پیاده می‌شوند، آن‌هایی نیستند که روز سه‌شنبه آورده بودید. آنها موجودات جدیدی خواهند بود. و اگر به آنها کمک کنید تا در آن سطح بالا ادامه و پیش روند، شما را شگفت زده خواهند کرد. آنها به تغییر و رشد ادامه خواهند داد. و خانواده شما هم همین‌طور.»
در آن شنبه، درست همانطور بود که او پیش بینی کرده بود. همانطور که چادرها را بار می‌کردم، صدای همسرم را در آمفی تئاتر جنگلی کوچکی که دخترها قبل از رفتن به خانه جمع شده بودند، شنیدم. شنیدم که گفت: «اوه، شما هستید. ما تمام هفته منتظر شما بودیم. دخترهای شنبه ما.»
جوانان با اراده صهیون در زمان خیره کننده‌ای بسر می‌برند. یافتن شادی در این دنیای از هم گسیختۀ پیشگویی شده، بدون بخشی از آن جهان، که چشمانش را نسبت به تقدس بسته، شدن، مسئولیت ویژۀ آنهاست. تقریباً یک صد سال پیش، جی کی چسترتون تقریباً طوری صحبت می‌کرد که انگار این زمان را دیده بود و شاید به نوعی از آن به عنوان خانه محور، کلیسا پشتیبان یاد کرد وقتی که گفت: «ما باید جهان را به یکباره مانند قلعۀ غول‌ها که مورد هجوم قرار می‌گیرد، احساس کنیم، و در عین حال به عنوان کلبۀ خودمان، که می‌توانیم غروب به آنجا برگردیم» (ارتدکس [۱۹۰۹], ۱۳۰).
خوشبختانه، آنها مجبور نیستند به تنهایی وارد نبرد شوند. آنها همدیگر را دارند. و آنها شما را دارند. آنها از یک پیامبر زنده پیروی می‌کنند، رئیس راسل اِم. نلسون، که با خوش بینی آگاهانه یک رائی، رهبری می‌کند و اعلام می‌کند که تلاش بزرگ این زمان‌ها — گردهمایی اسرائیل — هم باجلال و هم باشکوه خواهد بود (رجوع کنید به «امید اسرائیل» [جلسۀ اختصاصی مذهبی جوانان در سراسر جهان، ۳ ژوئن ۲۰۱۸]، HopeofIsrael.ChurchofJesusChrist.org
تابستان امسال، من و همسرم، کالین، در آمستردام در حال تعویض هواپیما بودیم، جایی که سال‌ها قبل، من یک مبشّر جدید بودم. پس از ماه‌ها تلاش برای یادگیری زبان هلندی، پرواز ک.ال. ام ما در حال فرود بود و کاپیتان سخنی نامفهوم از طریق سیستم پی. ای. بیان کرد. پس از لحظه‌ای سکوت، همراهم زیر لب گفت: «فکر می‌کنم هلندی بود.» نگاهی به بالا انداختیم و افکار یکدیگر را خواندیم: «همه را از یاد بردیم.»
امّا همه چیز از دست نرفته بود. همانطور که از جهش‌هایی که در ایمان مان، در آن زمان کرده بودم، در حالی که از طریق این فرودگاه در مسیر‌مان با معجزاتی که به عنوان مبشّران بر ما نازل می‌شد، قدم بر می‌داشتیم، حیرت زده بودم، توسّط یک مبشّر سر زنده و تازه نفس که در حال سوار شدن یک هواپیما بود که به خانه برگردد، ناگهان به زمان حال بازگردانده شدم. او خودش را معرفی کرد و پرسید: «(آقای) رئیس لاند، حالا چه کار کنم؟ چه کنم که قوی بمانم؟»
این همان سؤالی است که جوانان ما هنگام خروج از همایشهای [برای تقویت جوانان]، اردوگاه‌های جوانان، سفرهای معبد، و هر زمان که قدرت‌های بهشت را احساس می‌کنند، در ذهنشان می‌گذرد. «چگونه دوست داشتن خدا می تواند به پیروی پایدار تبدیل شود؟»
من نسبت به این مبشّر پاک-نظر که در آخرین ساعات مأموریتش خدمت می‌کرد، احساس طلوع عشق کردم، و در آن سکون لحظه‌ای روح، صدایم را شنیدم که می‌شکست، به سادگی گفتم: «شما نبایست نشان (روی سینه) را بپوشید که به نامش گواهی بدهید.»
می‌خواستم دست‌هایم را روی شانه‌هایش بگذارم و بگویم، «این کاری است که تو می‌توانی انجام دهی. تو به خانه می روی و درست هم این طور هستی. تو آنقدر خوب هستی که تقریباً در تاریکی می‌درخشی. نظم و انضباط ماموریت تبشیری و ایثارهایت، از شما یک پسر شکوهمند خدا ساخته است. همان کاری را در خانه انجام بده که در اینجا بسیار قدرتمند عمل کرده‌ای. شما یاد گرفته‌اید که دعا کنید و به چه کسی و به زبان دعا، دعا کنید. شما سخنان او را مطالعه کرده‌اید و با تلاش برای شبیه شدن به منجی، عاشق او شده‌اید. شما پدر آسمانی را دوست داشته‌اید، همانطور که او پدر آسمانی را دوست داشت، به دیگران خدمت کرده‌اید، همانطور که او به دیگران خدمت کرد، و فرمان‌ها را بر اساس طوری زندگی کرده‌اید که او آنها را در زندگی خود پایه کرد — و وقتی این کار را نکردید، توبه کرده‌اید. پیروی شما فقط یک شعار روی یک تی-شرت نیست — قسمتی از زندگی هدفمندانه که برای دیگران زندگی کردید، شده است. بنابراین، به خانه بروید و این گونه عمل کنید. اینجور باشید. و این عزم حرکت روحانی را در بقیۀ زندگی با خود حمل کنید.»
من می‌دانم که از طریق اعتماد به سَروَر عیسی مسیح و مسیر پیمان او، ما می‌توانیم با پرورش عادات مقدس و روال‌های صالح که می‌توانند آتش ایمان ما را حفظ کرده و به آن دامن بزنند، اطمینان و آرامش معنوی پیدا کنیم. باشد که هر کدام از ما هرچه بیشتر به آن آتش سوزان نزدیکتر شویم و هر آن چه اتفاق افتد، در آن باقی بمانیم. به نام عیسی مسیح، آمین.