Omwille van uw nageslacht
Wees niet de zwakke schakel in deze prachtige keten van geloof die u bent begonnen of hebt geërfd. Wees de sterke schakel.
Ik wil een mooie ervaring met u delen, die ik een paar jaar geleden had toen ik in het gebied Zuid-Amerika-Noordwest diende en in Peru woonde.
Ik kwam thuis na een lang weekend aan mijn kerktaken te hebben gewerkt. Toen ik eindelijk door de douane op het vliegveld was gegaan, stond er een vriendelijke taxichauffeur van ons gebruikelijke taxibedrijf op me te wachten. Hij nam me mee naar zijn auto en ik ging achterin zitten. Ik was klaar om uit te rusten en van een rustige rit naar huis te genieten. Na een stukje te hebben gereden, werd de chauffeur door zijn supervisor gebeld. Die zei dat ik de verkeerde taxi had genomen. Er stond een andere auto voor me klaar en de supervisor vroeg hem om mij terug te brengen naar het vliegveld als ik van auto wilde wisselen. Ik zei dat dit niet nodig was en dat we verder konden rijden. Na een paar minuten stilte keek hij in de achteruitkijkspiegel naar me en vroeg: ‘U bent mormoon, toch?’
Na die uitnodigende vraag wist ik dat de stilte voorbij was. Ik kon het niet laten om te zien waar deze vraag toe zou leiden.
Hij vertelde me dat hij Omar heette, zijn vrouw Maria Teresa, en dat zij twee kinderen hadden – de 14-jarige Carolina en de 10-jarige Rodrigo. Omar was al sinds zijn kinderjaren lid van de kerk. Zijn ouderlijk gezin was actief, maar op een gegeven moment gingen zijn ouders niet meer naar de kerk. Omar werd volledig inactief toen hij 15 was. Hij was nu 40.
Op dat moment besefte ik dat ik niet de verkeerde taxi had genomen. Dit was geen toeval! Ik vertelde hem wie ik was en dat ik in zijn taxi zat omdat de Heer hem naar zijn kudde terugriep.
We spraken over de tijd waarin zijn gezin en hij actief lid van de kerk waren. Hij had blije herinneringen aan mooie momenten op de gezinsavond en aan sommige jeugdwerkliedjes. Hij zong toen zachtjes een stukje van ‘Ik ben een kind van God’.1
Nadat hij mij zijn adres, telefoonnummer en toestemming had gegeven om die aan zijn bisschop door te geven, zei ik dat ik er zou zijn als hij voor het eerst weer naar de kerk ging. Onze rit van het vliegveld naar huis kwam ten einde, en onze reis door zijn verleden ook. We gingen ieder onze eigen weg.
Een paar weken later werd ik door zijn bisschop gebeld, die mij vertelde dat Omar op een bepaalde zondag naar de kerk zou gaan. Ik zei dat ik zou komen. Die zondag was Omar er met zijn zoon. Zijn vrouw en dochter hadden nog geen interesse. Een paar maanden later werd ik weer door zijn bisschop gebeld. Deze keer vertelde hij me dat Omar zijn vrouw en twee kinderen zou dopen, en hij nodigde me uit voor de doopdienst. Dit is de foto van de zondag dat zij als lid van de kerk werden bevestigd.
Diezelfde zondag zei ik tegen Omar en zijn gezin dat het, als zij er klaar voor waren, een jaar later mijn voorrecht zou zijn om hen in de Limatempel (Peru) aan elkaar te verzegelen. Dit is een foto van dat gedenkwaardige moment voor ons allemaal, die een jaar later is genomen.
Waarom vertel ik over deze ervaring? Ik heb er twee redenen voor.
Ten eerste voor de goede leden die om wat voor reden dan ook van het herstelde evangelie van Jezus Christus zijn afgedwaald. Ten tweede voor de actieve leden die op dit moment misschien niet zo getrouw hun verbonden naleven als ze zouden moeten. In beide gevallen worden er volgende generaties beïnvloed, en lopen de zegeningen en beloften voor hun nageslacht gevaar.
Laten we beginnen met het eerste scenario: goede leden die net als mijn Peruaanse vriend Omar het verbondspad hebben verlaten. Toen ik hem vroeg waarom hij had besloten om terug te keren, zei hij dat zijn vrouw en hij dachten dat het evangelie van Jezus Christus hun kinderen gelukkiger zou maken. Hij vond dat het tijd was om naar de kerk terug te keren, omwille van hun kinderen.
Het is zo droevig om inactieve leden van de kerk of niet-leden tegen te komen, die het evangelie ooit in hun familie hadden, maar het zijn kwijtgeraakt door de beslissing van hun ouders of grootouders om uit de kerk te stappen. Die beslissing kan hun nageslacht voor eeuwig beïnvloeden!
Hun kinderen en kleinkinderen zijn van de bescherming en zegeningen van het evangelie van Jezus Christus afgesneden. Het is nog hartverscheurender dat ze de beloften om een eeuwige familie te zijn, die ze eens hadden, zijn kwijtgeraakt. De beslissing van één persoon heeft een hele keten nakomelingen beïnvloed. Het erfgoed van geloof is gebroken.
We weten echter dat alles wat is gebroken, door Jezus Christus kan worden hersteld. Sta daarom alstublieft stil bij deze uitnodiging van president Russell M. Nelson: ‘Welnu, als u van het pad bent afgeweken, nodig ik u met alle hoop in mijn hart uit om alstublieft terug te komen. Wat uw bezwaren of moeilijkheden ook zijn, er is een plek voor u in deze kerk, de kerk van de Heer. U, en nog ongeboren generaties, zullen gezegend worden als u nu terugkeert op het verbondspad.’2
Laten we het nu over het tweede scenario hebben: de actieve leden die misschien niet zo getrouw zijn als ze zouden moeten zijn. Net zoals de beslissingen van gisteren de werkelijkheid van vandaag beïnvloeden, beïnvloeden de beslissingen van vandaag onze toekomst, en die van onze familieleden.
President Dallin H. Oaks heeft gezegd:
‘Het herstelde evangelie van Jezus Christus moedigt ons aan om de toekomst voor ogen te houden. […] Het leert ons grootse dingen over de toekomst, zodat we weten hoe we ons moeten gedragen.
‘We kennen allemaal wel mensen die juist alleen aan het heden denken: koop nu, geniet nu, en denk niet aan de toekomst.
‘Als we beslissingen nemen, moeten we ons altijd afvragen: waar zal dit toe leiden?’3 Leiden onze beslissingen nu en in de eeuwigheid tot vreugde, of leiden ze tot verdriet en tranen?
Sommige mensen denken misschien: ‘We hoeven niet elke zondag naar de kerk te gaan’ of ‘We betalen onze tiende wel als het beter gaat’ of ‘Ik steun de kerkleiders hierin niet.’
‘Maar’, zeggen ze, ‘we weten dat de kerk waar is, en we zullen het evangelie van Jezus Christus nooit verlaten.’
Mensen die dit denken, beseffen niet wat voor negatieve invloed dit ‘lauwe’ lidmaatschap op henzelf en hun nageslacht heeft. De ouders blijven misschien actief, maar zij lopen het risico dat ze hun kinderen verliezen – in dit leven en in de eeuwigheid.
De Heer zegt over hen die geen celestiale heerlijkheid met hun familie zullen beërven: ‘Dezen zijn het die niet kloekmoedig zijn in het getuigenis van Jezus; daarom verwerven zij niet de kroon in het koninkrijk van onze God.’4 Willen we dat voor onszelf en onze kinderen? Moeten we niet kloekmoediger en minder lauw zijn, omwille van onszelf en omwille van ons nageslacht?
President M. Russell Ballard heeft een vergelijkbare zorg geuit:
‘Voor sommigen is de uitnodiging van Christus om te geloven en te blijven nog altijd moeilijk te aanvaarden. […] Sommige discipelen worstelen met een beleid of leerstelling van de kerk. Anderen hebben moeite met onze geschiedenis of de onvolmaaktheden van sommige leden en leiders uit verleden en heden. […]
‘Het besluit om “niet meer [mee te gaan]” met de leden en de door de Heer gekozen leiders van de kerk zal vérstrekkende gevolgen hebben die op dit moment niet altijd te overzien zijn.’5
Wat een droevig erfgoed om door te geven – en waarom? Wat het ook is, het is niet genoeg om de negatieve geestelijke invloed op de komende generaties te negeren.
Geliefde broeders en zusters, als u zich in een van deze twee situaties bevindt, denk dan alstublieft nog eens goed na over de vraag wat u het beste kunt doen. U weet dat er een plan voor ons is. U weet dat families eeuwig kunnen zijn. Waarom zou u die van u op het spel zetten? Wees niet de zwakke schakel in deze prachtige keten van geloof die u bent begonnen of hebt geërfd. Wees de sterke schakel. U bent nu aan de beurt, en de Heer kan u helpen.
Uit het diepst van mijn hart nodig ik u uit om hierover na te denken, vooruit te kijken en te bedenken ‘waar dit toe zal leiden’ en zo nodig kloekmoedig genoeg te zijn om uw pad opnieuw vorm te geven, omwille van uw nageslacht. In de naam van Jezus Christus. Amen.