Paraolimpiada kończy Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Salt Lake City

Duch sportowej rywalizacji trwał nadal, kiedy Salt Lake City, w dniach od 8 do 16 marca, gościło Zimową Paraolimpiadę 2002. Ponad 4 000 ochotników i tysiące widzów dopingowało wysiłkom niepełnosprawnych sportowców z całego świata, gdy konkurowali oni w zjazdach i biegach narciarskich oraz hokeju.

Przekazywanie płomienia

7 marca członkowie Rady Prezydenta Kościoła oraz Kworum Dwunastu Apostołów zebrali się przed kościelnym budynkiem administracyjnym, aby przekazać ogień Paraolimpiady. Stojąc na stopniach, Rada Prezydenta Kościoła otrzymała pochodnię z rąk Carrie Snoddy z Park City w stanie Utah. Przekazała ona pochodnię Prezydentowi Jamesowi E. Faustowi, Drugiemu Doradcy w Radzie Prezydenta Kościoła, który podał ją Prezydentowi Thomasowi M. Monsonowi, Pierwszemu Doradcy w Radzie Prezydenta Kościoła, który następnie przekazał ją Prezydentowi Gordonowi B. Hinckleyowi.

Prezydent Hinckley wzniósł pochodnię, aby mogli ją zobaczyć zebrani widzowie. „Witamy, witamy na Paraolimpiadzie tych wspaniałych sportowców, którzy pokonują samych siebie!” powiedział. „Idźcie naprzód! Wygrajcie bieg! Sięgnijcie po nagrodę! Bądźcie szczęśliwi, bądźcie szczęśliwi. Wszyscy jesteśmy z wami. Wszyscy wam dopingujemy. Chcemy, abyście odnieśli sukces i mamy nadzieję, że to będzie wielkie, wspaniałe i cudowne wydarzenie dla wszystkich, którzy w nim uczestniczą. Niech każdy będzie zwycięzcą. Hurrra!”

Następnie Prezydent Hinckley przekazał pochodnię Margaret Stocks z Brigham City, z Drugiego Zboru w Okręgu Brigham City Utah Box Elder, która poniosła ją dalej do celu.

Sportowcy uczestniczący w zawodach

Wśród 1 000 sportowców z 36 krajów, którzy startowali w Zimowej Paraolimpiadzie Salt Lake City 2002, znalazło się dwoje Świętych w Dniach Ostatnich. Lacey Heward, lat 22, członkini zboru Moun Mahogany we wschodnim okręgu Highland Utah, pokonała na nartach własny strach i większość swych rywalek, kiedy 11 i 14 marca wywalczyła dwa brązowe medale w kobiecych biegach narciarskich na jednej narcie (mono-ski).

Siostra Heward miała zaledwie 18 miesięcy, kiedy na skutek wypadku stała się niepełnosprawna. Fizyczna ułomność nie spowolniła jednak jej dążenia do osiągnięcia samodzielnie obranego celu — „być najlepszą, jaką tylko mogę być”.

„Ciężko pracowałam, aby się tutaj znaleźć”, powiedziała. „Dobrze jest w końcu być tutaj i czuć ten przypływ adrenaliny, żeby startować i się sprawdzić”.

Keith Barney, członek 11 Zboru Alpine w okręgu Alpine Utah, startował w biegu na pięć kilometrów oraz w męskim dwuboju w pozycji siedzącej (sit-ski). Należy on również do amerykańskiej, paraolimpijskiej reprezentacji kolarskiej.

Brat Barney stracił czucie w nogach po wypadku, kiedy miał 14 lat. Dzisiaj pracuje w ośrodku rehabilitacyjnym centrum medycznego Uniwersytetu Utah. Uczy osoby, które dopiero poznają, co to znaczy być niepełnosprawnym, jak żyć pełnią życia.

Dodatek do wiadomości o zimowej olimpiadzie

Oprócz sportowców, o których pisaliśmy w Liahonie w czerwcu 2002, w Igrzyskach brał udział Quinn Wheeler, lat 28, członek 39 Zboru Taylorsville, w okręgu Taylorsville Utah South, który reprezentował Stany Zjednoczone jako członek drużyny bobslejowej z Wysp Dziewiczych. Brat Wheeler zainteresował się bobslejami podczas nauki w collegu, a członków drużyny Wysp Dziewiczych poznał, gdy pracował w połowie 2000 roku w St. Thomas. Do drużyny zaś dołączył, kiedy niespodziewanie zwolniło się w niej miejsce.