Nasze przetrwanie
Możemy mieć tę mądrość, by ufać radzie żyjących proroków oraz apostołów i postępować zgodnie z nią.
Zima 1848 roku była trudna i stanowiła wyzwanie dla pionierskich osadników w Dolinie Jeziora Słonego. Latem 1847 roku Brigham Young oświadczył, że Święci w końcu dotarli do miejsca swego przeznaczenia. „To jest właściwe miejsce”1 — powiedział Brigham Young, któremu pokazano w wizji, gdzie mają osiąść Święci. Pierwsi członkowie Kościoła przetrwali ogromne przeciwności, kiedy następowało Przywrócenie ewangelii. Byli wyrzucani z własnych domów, byli prześladowani i nękani. Cierpieli niewypowiedziane trudy, kiedy przemierzali równiny. Lecz teraz nareszcie znaleźli się we „właściwym miejscu”.
A wówczas nadeszła niezmiernie ostra zima 1848 roku. Zima była tak sroga, że niektórzy ludzie mieli dotkliwie odmrożone stopy. Duch niezadowolenia zaczął ogarniać Świętych. Niektórzy członkowie Kościoła oświadczyli, że nie wybudują swoich domów w dolinie. Chcieli pozostać w swoich wozach, ponieważ byli pewni, że przywódcy Kościoła obwieszczą jakąś lepszą lokalizację. Mieli ze sobą nasiona i sadzonki drzewek owocowych, lecz nie śmieli marnować ich, sadząc je na jałowej, niezagospodarowanej pustyni. Jim Bridger, dobrze znany w tamtych czasach badacz, powiedział Brighamowi Youngowi, że da tysiąc dolarów za pierwszy buszel zboża zebranego w Dolinie Jeziora Słonego, ponieważ był przekonany, że niemożliwe są jakiekolwiek zbiory2.
Właśnie odkryto złoża złota w Kalifornii, co skomplikowało sprawę. Niektórych członków Kościoła opanowała wizja prostszego i obfitszego życia, jeśli tylko udadzą się do Kalifornii w poszukiwaniu bogactw i lepszego klimatu.
W tej atmosferze niezadowolenia Brigham Young zwrócił się do członków Kościoła. Oświadczył:
„[Ta dolina] jest miejscem, które Bóg wyznaczył dla Swojego ludu.
Z deszczu wpadliśmy pod rynnę, spod rynny wpadliśmy pod dach — tu jesteśmy i tu zostaniemy. Bóg wskazał mi, że to jest miejsce, w którym ma się znaleźć Jego lud, i jest to miejsce, w którym zakwitnie; złagodzi On żywioły dla dobra Swoich Świętych; upomni mróz i niepłodność gleby, a ziemia stanie się urodzajna. Bracia, teraz idźcie i sadźcie […] nasiona”.
Prezydent Young oświadczył, że oprócz obietnicy błogosławieństw, Dolina Jeziora Słonego będzie znana wśród narodów jako droga bita. Ziemię tę będą odwiedzać królowie i imperatorzy. A co najważniejsze, wzniesiona tu będzie świątynia Pana3.
Były to niezwykłe obietnice. Wielu członków Kościoła miało wiarę w proroctwa Brighama Younga, podczas gdy inni pozostawali sceptyczni i udali się tam, gdzie, jak przypuszczali, będą wiedli lepsze życie. Historia pokazała, że każde proroctwo Brighama Younga wypełniło się. Dolina rozkwitła i zaczęła wydawać owoce. Święci prosperowali. Zima 1848 roku stała się wspaniałym katalizatorem dla Pana, który dawał Swemu ludowi cenną lekcję. Nauczyli się — tak jak my wszyscy musimy się tego nauczyć — że jedyną pewną i bezpieczną drogą prowadzącą ku ochronie w tym życiu jest ufanie i posłuszeństwo radom proroków Boga.
Z pewnością jednym z największych błogosławieństw członkostwa w tym Kościele jest błogosławieństwo bycia prowadzonym przez żyjących proroków Boga. Pan oświadczył: „Nigdy nie ma więcej niż jednego na ziemi w tym samym czasie, któremu jest przekazana ta moc i klucze tego kapłaństwa”4. Prorok i Prezydent Kościoła w dzisiejszych czasach, Thomas S. Monson, otrzymuje słowo Boże dla wszystkich członków Kościoła i dla świata. Poza tym popieramy też doradców w Radzie Prezydenta Kościoła i członków Kworum Dwunastu Apostołów jako proroków, widzących i objawicieli.
Z pewnością ufanie prorokowi wymagało wiary ze strony tych pierwszych Świętych, którzy mieli odmrożone stopy i jałowe nieużytki. Ich przetrwanie i życie były zagrożone. Mimo to Pan wynagrodził ich posłuszeństwo, a także pobłogosławił i dał pomyślność tym, którzy szli za głosem Jego rzecznika.
I Pan czyni to samo dzisiaj dla was i dla mnie. Ten świat jest wypełniony bardzo wieloma poradnikami, samozwańczymi ekspertami, teoretykami, nauczycielami i filozofami, którzy mają rady i wskazówki na każdy temat. Przy dzisiejszej technice informacje na temat miriadów tematów są dostępne po kliknięciu myszką. Łatwo jest dać się złapać w pułapkę szukania rady w „potędze ludzkiej”5, począwszy od tego, jak wychowywać dzieci, a skończywszy na tym, jak znaleźć szczęście. Choć niektóre z tych informacji mają wartość, my jako członkowie Kościoła mamy dostęp do źródła czystej prawdy, samego Boga. Dobrze zrobimy, jeśli będziemy szukać odpowiedzi na nasze problemy i pytania, badając, co Pan objawił poprzez Swoich proroków. Dysponując dziś tą samą techniką, mamy na wyciągnięcie ręki dostęp do słów proroków na niemal każdy temat. Czego naucza nas Bóg poprzez Swoich proroków na temat małżeństwa i rodziny? Czego naucza nas poprzez Swoich proroków na temat wykształcenia i przezornego życia? Czego naucza nas poprzez Swoich proroków na temat osobistego szczęścia i spełnienia?
To, czego uczą prorocy, może niektórym wydawać się przestarzałe, niepopularne lub nawet niemożliwe. Lecz Bóg jest Bogiem porządku i ustanowił system, dzięki któremu możemy poznać Jego wolę. „Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom”6. Na początku dyspensacji pełni czasów Pan ponownie potwierdził, że będzie się komunikował z nami poprzez Swoich proroków. Oświadczył: „Słowo moje […] się wypełni, co sam rzekłem, lub co powiedzieli moi słudzy, bowiem jest to jedno”7.
Ufanie prorokom i podążanie za nimi jest czymś więcej niż błogosławieństwem i przywilejem. Prezydent Ezra Taft Benson oświadczył, że „nasze zbawienie zależy od podążania za prorokiem”. Opisał to w zasadach, które zatytułował „Fourteen Fundamentals in Following the Prophet” (Czternaście fundamentalnych prawd na temat naśladowania proroka). Podczas dzisiejszej sesji porannej Starszy Claudio Costa z Prezydium Siedemdziesiątych bardzo elokwentnie uczył nas na temat tych czternastu fundamentalnych prawd. Ponieważ są one bardzo ważne dla naszego zbawienia, powtórzę je.
„Po pierwsze: Prorok jest jedynym człowiekiem, który mówi w imieniu Pana na temat wszystkiego.
Po drugie: Żyjący prorok jest nam bardziej niezbędny niż podstawowe pisma święte.
Po trzecie. Żyjący prorok jest dla nas ważniejszy niż nieżyjący.
Po czwarte: Prorok nigdy nie sprowadzi Kościoła na złą drogę.
Po piąte: Nie jest konieczne, aby prorok miał jakieś szczególne ziemskie wykształcenie lub kwalifikacje, by mówić na jakiś temat lub działać w jakiejś sprawie w dowolnym czasie.
Po szóste: Prorok nie musi mówić: ‘Tak rzecze Pan’, aby jego słowa były dla nas pismem świętym.
Po siódme: Prorok mówi nam to, co musimy wiedzieć, a nie zawsze to, co chcemy wiedzieć.
Po ósme: Prorok nie jest ograniczany przez ludzki rozum.
Po dziewiąte: Prorok może otrzymać objawienie w każdej sprawie — doczesnej lub duchowej.
Po dziesiąte: Prorok może angażować się w sprawy obywatelskie.
Po jedenaste: Dwie grupy ludzi, którzy mają największe trudności w podążaniu za prorokiem, to dumni, którzy są wykształceni, i dumni, którzy są bogaci.
Po dwunaste: Prorok niekoniecznie będzie popularny w świecie lub na sposób świecki.
Po trzynaste: Prorok i jego doradcy tworzą Radę Prezydenta Kościoła — najwyższe kworum w Kościele.
Po czternaste: [Podążajcie] […] za żyjącym prorokiem i Radą Prezydenta Kościoła, […] a będziecie błogosławieni; odrzućcie ich, a będziecie cierpieć”8.
Bracia i siostry, podobnie jak Święci z 1848 roku, możemy wybrać podążanie za prorokiem lub szukanie pomocy w potędze ludzkiej. Możemy mieć tę mądrość, by ufać radzie żyjących proroków oraz apostołów i postępować zgodnie z nią. Jestem świadkiem ich dobroci. Świadczę, że są oni powołani przez Boga. Świadczę też, że nie ma bezpieczniejszego sposobu na życie, na znalezienie odpowiedzi na nasze problemy, zyskanie pokoju i szczęścia w tym świecie oraz zapewnienie ochrony naszemu zbawieniu niż posłuszeństwo ich słowom. Składam to świadectwo w święte imię Pana Jezusa Chrystusa, amen.