Verhalen uit de conferentie
De oprechten van hart onderwijzen
Uit ‘We zijn één’, Liahona, mei 2013, pp. 62–63.
In 1955 werd ik officier in de Amerikaanse luchtmacht. Mijn bisschop had mij vlak voordat ik naar mijn eerste standplaats in Albuquerque in New Mexico ging een zegen gegeven.
In die zegen had hij gezegd dat mijn tijd in de luchtmacht een tijd voor zendingswerk zou zijn. Ik ging op mijn eerste zondag naar de gemeente Albuquerque 1. Er kwam iemand naar mij toe, die zich voorstelde als de districtspresident en mij liet weten dat hij mij ging roepen als districtszendeling.
Ik zei tegen hem dat ik daar maar een paar weken zou zijn om opgeleid te worden en daarna ergens in de wereld een andere standplaats zou krijgen. Hij zei: ‘Daar weet ik niets van, maar we worden verondersteld u te roepen om te dienen.’ Middenin mijn militaire opleiding werd ik toevallig, zo leek het, uit honderden officieren in opleiding gepikt om op het hoofdkwartier de plek in te nemen van een officier die onverwachts was overleden.
Vandaar dat ik daar twee jaar in mijn functie van districtszendeling werkzaam was. Bijna elke avond en alle weekenden gaf ik les in het evangelie van Jezus Christus aan mensen die de leden voor ons vonden.
Mijn collega’s en ik deden gemiddeld 40 uur per maand zendingswerk zonder dat we ook maar een keer langs de deuren hoefden om onderzoekers te vinden. De leden hielden ons zo bezig dat we vaak twee gezinnen op één avond les gaven. Ik zag met eigen ogen de invloed en zegen in de vaak herhaalde oproep van de profeten dat ieder lid een zendeling is.
Op mijn laatste zondag in Albuquerque werd de eerste ring in die stad gesticht. Er staat nu een heilige tempel daar, een huis des Heren, in een stad waar we eens in één kerkgebouw met heiligen vergaderden, die wilden dat we hun vrienden lesgaven om de kracht van de Geest te voelen. Die vrienden vonden een welkom thuis in de ware kerk van de Heer.