Ons gezin, ons thuis
Alles draait om timing
Hoe een mooi liefdesverhaal op verrassende wijze uiteindelijk in de tempel afliep.
Diep in gedachten staart Vinca Gilman naar het bos achter haar huis in Alaska. Ze denkt vol liefde aan haar reeds lang overleden echtgenoot. Ward Kepler Gilman was een sterke, opvallende man, veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, dokter en een trouwe echtgenoot. Maar pas na een reis van geloof en een nieuwe kans in het evangelie werden Vinca en Ward voor eeuwig verenigd.
Het verhaal van Vinca Helen Gilman begint in Denemarken. Ze is geboren in Vordingborg, een dorp op hetzelfde eiland als Kopenhagen. Ze is in een gezin geboren met zeven kinderen, waaronder drie geadopteerde jongens.
Toen brak de Tweede Wereldoorlog uit. Door Gods genade overleefden haar ouders en zij de holocaust en drie jaar concentratiekampen, een belevenis die ze nu liever vergeet.
Na de oorlog bouwde haar familie een nieuw leven op. Op een dag verbleven Vinca en haar ouders in een zomerhut in Aarhus (Jutland, Denemarken). Daar kwamen ze toevallig een tweetal zendelingen tegen die naar een verblijfplaats zochten. De jonge mannen waren zó vriendelijk dat Vinca’s ouders hen pension aanboden in hun logeerkamer.
‘Ik ging even met ze naar de kerk,’ weet Vinca nog, ‘maar mijn familie had het helemaal niet zo op godsdienst. Mijn vader was van joodse afkomst en mijn moeder was lutherse, maar we waren niet godsdienstig opgevoed. En toen moest ik terug naar school.’
Later brachten de zendelingen haar een kort bezoek in Kopenhagen. Hoewel Vinca het fijn vond dat ze langskwamen, was ze nog niet klaar om het evangelie te aanvaarden.
‘Rond 1950 verhuisde ik naar Salt Lake City’, zegt Vinca. ‘Ik was verpleegster, maar ik had een nieuwe vergunning voor beroepsuitoefening nodig.’
Door de verhuizing leerde ze beter Engels spreken. Ook kwam ze meer over de kerk te weten. Ze woonde in het Beehive House en werkte in een artsenpraktijk aan de overkant van de straat. Ook speelde ze cello in de Utah Symphony en sloot ze een aantal hechte vriendschappen.
‘Ik ging ook met ze naar de kerk. En elke dag liep ik tijdens de lunchpauze over Temple Square. Maar ik dacht nog steeds dat je zelf kon kiezen of je wel of niet een godsdienst wilde aanhangen.’
Na twee jaar in Salt Lake City te hebben gewoond, verhuisde Vinca naar Sacramento (Californië). Daar woonde ze korte tijd bij de familie van een van de zendelingen die haar in Denemarken had onderwezen. Toen ze als operatieverpleegkundige genoeg geld had verdiend om voor zichzelf te zorgen, ging ze op zichzelf wonen. Ze ging met de zendeling daten en uiteindelijk verloofden ze zich.
‘Het ging niet’, weet Vinca nog. En toen ze hun verloving afbraken, ging ze verder met haar leven en raakte ze het contact met leden van de kerk kwijt.
Niet lang daarna ontmoette Vinca Ward, een tandarts en kaakchirurg die geboren en getogen was in Sacramento. Het was een sterke, knappe man die tijdens de oorlog marineofficier was geweest. Hoewel hij elf jaar ouder was, werd Vinca smoorverliefd op hem. In 1954 traden ze in het huwelijk.
Ze kochten een huis niet ver van zijn praktijk. Ook al konden ze geen kinderen krijgen, toch hadden ze een fijn, liefdevol huwelijk. Ze werkten, reisden en schilderden, en Vinca bleef muziek maken. Het leven ging jarenlang goed.
Ward overleed in 1985. Vinca bleef tot 1999 in hun huis wonen, maar begon daarna de aandrang te voelen om te verhuizen. Haar huis was groot, ruimer dan ze nodig had, en dus wilde ze wat anders. Ze ontdekte een dorpje waar ze zich thuisvoelde: Haines (Alaska). Daar ging ze met pensioen. En dat zou het einde van het verhaal zijn geweest als de zendelingen niet in 2006 bij haar hadden aangeklopt.
Na al die kansen en jaren was de timing nu goed.
‘Ik wist niet veel van godsdienst af,’ zegt Vinca, ‘maar ik wist wel dingen waardoor er vragen in me opkwamen, dingen die me hadden teleurgesteld of die vreemd leken.
‘Toen ik dit evangelie ontdekte, viel alles op zijn plaats: het heilsplan, wat er van ons verwacht wordt, de gedane beloften, het Boek van Mormon. Ik ben vooral blij met de kerkleer over tempelwerk voor de overledenen die niet in aanraking met het evangelie zijn gekomen. Ik voelde me er prettig bij. Ik kon het aanvaarden omdat het duidelijk en helder was, alsof ik thuiskwam.
‘Eindelijk deed ik dan wat ik lang geleden al had moeten doen. Ik weet niet waarom ik er zo lang over heb gedaan. Ik heb veel fijne mensen ontmoet. Ze hebben allemaal bijgedragen aan mijn beslissing om lid van de kerk te worden. Het duurde jaren, maar me laten dopen was het beste dat ik ooit heb gedaan.’
Vinca liet zich op 14 oktober 2006 dopen — op de verjaardag van haar man. Een jaar later ging ze al voor het eerst naar de tempel en liet ze zich (plaatsvervangend) voor tijd en eeuwigheid aan Ward verzegelen. Vinca vond haar tempelbezoek en verzegeling aan de liefde van haar leven ‘ongelooflijk en schitterend.’
Nu Vinca deze hemelse zegening heeft ontvangen door aan haar dierbare man te zijn verzegeld, wil ze graag dat haar familieleden ook tempelzegeningen krijgen. Hoewel ze 86 jaar is en haar nieren er slecht aan toe zijn, is ze gemotiveerd.
‘Ik hoop dat mijn man en zijn ouders en mijn ouders en mijn eigen broers en zussen het evangelie aanvaarden. Ik heb nog veel tempelwerk te doen.
‘Een van mijn levensdoelen is nu om zoveel mogelijk tempelwerk en genealogie te doen. Ik heb het gevoel dat er een reden is dat ik hier woon. Ik zou het zelfs niet erg vinden om tot mijn honderdste te blijven leven. Nu heb ik iets te doen. Ik ben echt blij dat ik het kan doen.’
Vinca kijkt weer naar haar huis alvorens terug naar binnen te gaan. Ze is vervuld met de hoop van het evangelie van Jezus Christus. Haar lidmaatschap in de kerk ‘is in talloze opzichten een zegening. Je voelt gemoedsrust. Je voelt je sterker. Als iets absoluut prachtig is, denk je: Wauw! Dit is de hemel. Dan ben je dankbaar dat je leeft.’
Vinca leeft met een dankbaar hart, omdat het vuur van het evangelie en de hoop op de eeuwigheid met haar dierbare echtgenoot fel in haar boezem branden.