Μέχρι να ξανασυναντηθούμε
Βρίσκοντας ελπίδα στο μέλλον
Ο συγγραφέας ζει στην Αριζόνα των Η.Π.Α.
Οι ίδιοι άνεμοι που χτυπούν και απειλούν να μας συνεπάρουν, παρέχουν επίσης ευκαιρίες για αλλαγή και ανάπτυξη.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2001, εγώ και η σύζυγός μου πηγαινοερχόμαστε στο πάτωμα του νοσοκομείου στο Τάκσον της Αριζόνα των Η.Π.Α., περνώντας ώρες αδημονίας καθώς περιμέναμε να γεννηθεί ο υιός μας. Από την τηλεόρασή μας και από κάθε τηλεόραση στο κτήριο υπήρχε ένας καταιγισμός από αποσπάσματα από την προηγούμενη ημέρα στην πόλη της Νέας Υόρκης – εικόνες των δύο πύργων που κάποτε ήσαν αγκυροβολημένοι στους ουρανούς εκείνης της πόλεως, να πέφτουν και να γίνονται μπάζα και σκόνη. Οι εικόνες, που μεταδίδονταν για ώρες, μας άφησαν με μία αίσθηση απόγνωσης. Φαινόταν ο χειρότερος πιθανός καιρός να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο – έναν κόσμο που φαινόταν τόσο σκοτεινός και απειλητικός.
Νωρίς το επόμενο πρωινό ο υιός μας γεννήθηκε. Καθώς κρατούσα το μικρό μας παιδί, συλλογιζόμουν τα καταστροφικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, γεγονότα που με έκαναν να σκεφθώ τις πυρκαγιές στο Εθνικό Πάρκο Γέλοουστοουν το 1988. Οι φλόγες είχαν αφανίσει σχεδόν 323.750 εκτάρια δάσος. Η καταστροφή του πάρκου φαινόταν απόλυτη. Εικόνες ειδήσεων έδειχναν μόνον καψαλισμένη γη και παχύ μαύρο καπνό στον ουρανό. Καμία ανθρώπινη προσπάθεια δεν μπορούσε να επαναφέρει γρήγορα αυτό που χάθηκε. Φαινόταν σαν ακόμη και η άοκνη αναγέννηση και ζωτικότητα της φύσεως δεν συναγωνιζόταν με την καταστροφική δύναμη της φωτιάς.
Εντούτοις, την επόμενη άνοιξη συνέβη ένα ήσυχο θαύμα – μικρά φυτά και λουλούδια άρχισαν να μεγαλώνουν μέσα από το καρβουνιασμένο χώμα. Σταδιακώς, όλο και περισσότερα λουλούδια, θάμνοι και δένδρα άνθισαν από τη γη. Η αναγέννηση του πάρκου ήταν αργή και γέμιζε με μικρές, ένδοξες λεπτομέρειες και με τον καιρό τα αποτελέσματα ήσαν εντυπωσιακά.
Σε στιγμές φόβου που φαίνεται να μας αφανίζουν σαν την κορωμένη φωτιά του Γέλοουστοουν, όταν η πίστη και η ελπίδα μας είναι στα όριά τους, πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει ένα ήσυχο, ακλόνητο θεμέλιο κάτω από εμάς, πολύ πιο δυνατό από οιανδήποτε δύναμη του κακού που θα αντιμετωπίσουμε. Ο Ήλαμαν εξηγεί ότι αυτό το θεμέλιο είναι ο «βράχο[ς] του Λυτρωτή μας, που είναι ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού». Αν αγκυροβολήσουμε σε Εκείνον, τότε «όταν ο διάβολος στείλει τους ισχυρούς του ανέμους, μάλιστα, τα άχυρά του στον ανεμοστρόβιλο, μάλιστα, όταν όλο το χαλάζι του και η τρομερή θύελλά του χτυπάει επάνω σας, δε θα σας εξουσιάσει για να σας σύρει κάτω στον κόλπο τής δυστυχίας και αιώνιας κακομοιριάς, ένεκα τού βράχου επάνω στον οποίο έχετε οικοδομηθεί, που είναι γερό θεμέλιο, θεμέλιο επί τού οποίου αν χτίσουν οι άνθρωποι δεν μπορούν να πέσουν» (Ήλαμαν 5:12).
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις φρενιασμένες δυνάμεις του κακού και τον πειρασμό στον κόσμο, μπορεί να σκεφθούμε ότι η μικρή και απλή επιρροή του Ευαγγελίου υπερτερεί και καταβάλλεται. Μπορεί να αισθανόμαστε αμφιβολία και απόγνωση καθώς περιμένουμε μάταια να διορθωθούν τα λάθη, να ανακουφισθεί ο πόνος και να επιλυθούν ερωτήματα. Αυτοί οι ίδιοι άνεμοι που μας χτυπούν, ωστόσο, παρέχουν επίσης ευκαιρίες για αλλαγή και ανάπτυξη και η απέραντη δύναμη του Ευαγγελίου ήρεμα λειτουργεί κάτω από το έδαφος της επίγειας ύπαρξης, προετοιμάζοντας χίλιους μικρούς σπόρους ελπίδος και ζωής.