Είμαστε τα χέρια του Κυρίου
Η αναζήτηση των φτωχών και η εκτέλεση διακονίας σε όσους υποφέρουν, είναι απαραίτητα ως προς το τι σημαίνει να είναι κανείς μαθητής του Ιησού Χριστού.
Κατά τις πρώτες ημέρες του Μεγάλου Κραχ, έξι πρόεδροι πασσάλου από την Κοιλάδα Σωλτ Λέηκ συνέπραξαν για να αντιμετωπίσουν τα μαύρα σύννεφα της φτώχιας και της πείνας τα οποία απειλούσαν να πνίξουν τόσα πολλά μέλη της Εκκλησίας1. Μολονότι η οικονομική κρίση επηρέασε ανθρώπους παντού, η Γιούτα συγκεκριμένα είχε ρημάξει2.
Τότε οι ηγέτες της Εκκλησίας είχαν λίγους πόρους για να βοηθήσουν όσους ήσαν σε ανάγκη. Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν προσφορές νηστείας, ασφαλώς, αλλά η χρόνια ανάγκη ήταν πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε είχαν ποτέ βιώσει. Υπό τη διεύθυνση της Προεδρευούσης Επισκοπικής Ηγεσίας, είχε ιδρυθεί στις αρχές του 1900 ένα Γραφείο Απασχόλησης Δεζερέτ. Όμως δεν ήταν επαρκώς εξοπλισμένο να χειρισθεί τέτοια τεράστια ανάγκη.
Αυτοί οι έξι ηγέτες της ιεροσύνης ήξεραν ότι αν οι άνθρωποι των πασσάλων τους έπρεπε να βοηθηθούν, δεν μπορούσαν να περιμένουν. Έπρεπε να αναλάβουν άμεση δράση. Άρχισαν, βάζοντας ανθρώπους να εργασθούν. Οργάνωσαν τους άνδρες και τους πήραν στα χωράφια, όπου μπορούσαν να μαζέψουν σοδιές. Σε αντάλλαγμα της εργασίας τους, ευγνώμονες γεωργοί δώριζαν με γενναιοδωρία φαγητό στους άνδρες. Το πλεόνασμα μεταφερόταν σε μία αποθήκη και διανεμόταν σε άλλους οι οποίοι πεινούσαν. Καθώς αυξήθηκαν οι δωρεές, οι Άγιοι άρχισαν να κονσερβοποιούν φαγητό για να το διατηρήσουν. Αυτή ήταν η αρχή του σύγχρονου προγράμματος προνοίας.
Οκτώ δεκαετίες αργότερα, οι σύγχρονοι ηγέτες της Εκκλησίας σε όλον τον κόσμο κοιτάζουν το εκκλησίασμά τους και αισθάνονται την ίδια αποφασιστικότητα να προσεγγίσουν όσους είναι σε ανάγκη.
Στη γενική συνέλευση Οκτωβρίου 2011, ο Πρόεδρος Ντίτερ Ούχτντορφ, Δεύτερος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, είπε: «Πάρα πολύ συχνά παρατηρούμε τις ανάγκες γύρω μας, ελπίζοντας ότι κάποιος από μακριά θα εμφανισθεί ως διά μαγείας για να καλύψει αυτές τις ανάγκες. Ίσως περιμένουμε να επιλύσουν συγκεκριμένα προβλήματα ειδικοί με ειδικευμένη γνώση. Όταν το κάνουμε αυτό, στερούμε από τον πλησίον μας την υπηρέτηση την οποίαν θα μπορούσαμε να προσφέρουμε και στερούμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να υπηρετήσουμε. Αν και δεν υπάρχει τίποτε στραβό με τους ειδικούς, ας το παραδεχθούμε: δεν θα υπάρξουν ποτέ αρκετοί από αυτούς για να σώσουν όλα τα προβλήματα. Αντιθέτως, ο Κύριος έχει θέσει την ιεροσύνη Του και την οργάνωσή της στο κατώφλι μας σε κάθε έθνος όπου είναι εδραιωμένη η Εκκλησία»3.
Αυτή η κλήση για τοπικούς ηγέτες και μέλη της Εκκλησίας να αναλάβουν δράση κατά την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, έχει οδηγήσει πολλούς σε όλον τον κόσμο, όπως είπε ο Πρόεδρος Ούχτντορφ, να «το βρουν μόνοι [τους]»4. Σήκωσαν τα μανίκια τους και απεφάσισαν να «θυμ[ούνται] σε όλα τους φτωχούς και τους απόρους, τους αρρώστους και τους βασανισμένους» (Δ&Δ 52:40).
Ισημερινός
Καθώς ο επίσκοπος Τζόνι Μοράντε στο Γκουαγιακίλ του Ισημερινού κοίταζε τα μέλη του τομέα του, ένιωσε ανήσυχος. Πάρα πολλές οικογένειες πάσχιζαν να έχουν ακόμη και τα πιο βασικά αναγκαία αγαθά της ζωής. Ήθελε να τους βοηθήσει κι έτσι συσκέφθηκε με ηγέτες τομέα και πήγε το θέμα στον Κύριο.
Εφόσον οι ευκαιρίες για δουλειά στην περιοχή ήσαν λίγες, άρχισε να εργάζεται με μία ομάδα 11 αδελφών, παροτρύνοντάς τους να ακολουθήσουν την προοπτική για μία ευκαιρία μικρής επιχείρησης. Αυτές οι αδελφές παρατήρησαν ότι υπήρχε ανάγκη για ποιότητα, προμήθειες καθαριστικών οικιακής χρήσεως χαμηλού κόστους και αναρωτιούνταν αν μπορούσαν να παράγουν και να τα πωλούν στην κοινότητά τους. Όμως, πώς θα μάθαιναν να κάνουν αυτές τις προμήθειες;
Τότε, ο επίσκοπος Μοράντε έμαθε για μία άνεργη αδελφή στον τομέα του, η οποία είχε εργασθεί ως χημικός φαρμακευτικής. Όταν οι 11 αδελφές την ρώτησαν αν θα βοηθούσε, ήταν κατενθουσιασμένη να τους διδάξει πώς να κάνουν ασφαλείς, ποιοτικές προμήθειες.
Δημιούργησαν ένα επιχειρηματικό σχέδιο, χαρτογράφησαν περιοχές στην κοινότητα που θα κάλυπτε κάθε αδελφή, επέλεξαν τα προϊόντα που θα έφτειαχναν και σχεδίασαν τη συσκευασία και τις ετικέτες.
Σε λίγους μήνες, είχαν οικοδομήσει μία πελατειακή βάση και έφεραν επαρκή έσοδα για να απαλύνουν τη φτώχια τους και βοηθούσαν στο να παράσχουν για τις ανάγκες της οικογένειάς τους.
Όταν διευθυντές μίας τοπικής φαρμακευτικής εταιρείας έμαθαν γι’ αυτήν την επιχείρηση, τους κίνησε το ενδιαφέρον η ιστορία της άνεργης χημικού φαρμακευτικής. Τελικώς της πήραν συνέντευξη και την προσέλαβαν να ηγείται της δικής τους παραγωγής.
Ρωσία
Στον τομέα Ρεκνόι της Μόσχας στη Ρωσία, η Γκαλίνα Γκοντσάροβα, η οποία υπηρετούσε ως ιστορικός τομέα, γλίστρησε στον πάγο και έσπασε και τα δύο της χέρια. Μετεφέρθη στο νοσοκομείο, όπου τύλιξαν τα χέρια της σε γύψο. Δεν μπορούσε να φάει ούτε να ντυθεί μόνη της. Δεν μπορούσε να χτενισθεί ούτε καν να απαντήσει στο τηλέφωνο.
Όταν τα έτερα μέλη του τομέα της έμαθαν τι είχε συμβεί, ανταποκρίθηκαν αμέσως. Οι φέροντες την ιεροσύνη τής έδωσαν μία ευλογία και εργάσθηκαν με τις αδελφές της Ανακουφιστικής Εταιρείας για να δημιουργήσουν ένα πρόγραμμα να ελέγχουν αυτήν την καλή αδελφή και να φροντίζουν τις ανάγκες της.
Ο Βλαντιμίρ Ντετσίποροφ, ο ηγέτης ιεραποστολής τομέα, είπε: «Θυμηθήκαμε μία ομιλία που δόθηκε στη γενική συνέλευση για ένα άγαλμα του Χριστού του οποίου έλειπαν τα χέρια του5. Κάτω από το άγαλμα κάποιος είχε τοποθετήσει μία πλάκα που έλεγε: ‘Εσείς είσθε τα χέρια μου’. Για τις λίγες εβδομάδες που αυτή η καλή αδελφή δεν ήταν εις θέσιν να κάνει πράγματα μόνη της, τα μέλη του τομέα Ρεκνόι αισθάνθηκαν μία ομοιότητα για εκείνη την ιστορία. Στην κυριολεξία γίναμε τα χέρια της».
Φιλιππίνες
Όταν η τροπική καταιγίδα Γουάσι έπεσε επάνω στις Φιλιππίνες το 2011, πλημμύρισε την περιοχή με κατακλυσμό νερού και ανέμου. Κάπου 41.000 σπίτια καταστράφηκαν και περισσότεροι από 1.200 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Πριν από την πλημμύρα, ο Μαξ Σααβέντρα, πρόεδρος του πασσάλου Καγκαγιάν ντε Όρο, είχε αισθανθεί την παρότρυνση να δημιουργήσει μία ομάδα απόκρισης σε επείγουσα ανάγκη του πασσάλου. Οργάνωσε επιτροπές για να εκπληρώσει διάφορες αναθέσεις – τα πάντα από αναζήτηση και διάσωση μέχρι πρώτες βοήθειες και παροχή τροφής, νερού και ρουχισμού.
Καθώς τα ύδατα της πλημμύρας υποχώρησαν σε ασφαλές επίπεδο, οι ηγέτες και τα μέλη της Εκκλησίας κινητοποιήθηκαν. Έδωσαν αναφορά για την ασφάλεια κάθε μέλους και εξετίμησαν τη ζημιά. Ένα μέλος παρείχε σχεδίες από ελαστικό για να φέρει αποκλεισμένα μέλη σε ασφαλές μέρος. Τα οικήματα συγκεντρώσεων άνοιξαν για να παράσχουν καταφύγιο σε όλους όσοι χρειάζονταν φαγητό, ρουχισμό, κουβέρτες και ένα παροδικό μέρος να μείνουν. Το καθαρό νερό ήταν κρίσιμης ανάγκης, έτσι ο Πρόεδρος Σααβέντρα επικοινώνησε με μία τοπική επιχείρηση στην οποίαν ανήκε ένα πυροσβεστικό όχημα και μετέφεραν καθαρό νερό στα κέντρα εκκένωσης του οικήματος συγκεντρώσεων. Μέλη με επαγγελματική ιατρική εμπειρία ανταποκρίθηκαν σε όσους είχαν τραυματισθεί.
Μόλις δόθηκε αναφορά για τα μέλη της Εκκλησίας, ο Πρόεδρος Σααβέντρα και η ομάδα του επισκέφθηκαν άλλα κέντρα εκκενώσεως στην πόλη και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Τους πήγαν φαγητό και άλλες προμήθειες. Πολλά εκ των μελών, αν και είχαν χάσει τα σπίτια τους, ανιδιοτελώς υπηρετούσαν άλλους αμέσως μετά την καταιγίδα. Καθώς σταμάτησαν οι βροχές και το έδαφος στέγνωσε, οι εθελοντές από τις Χείρες Βοηθείας των Μορμόνων από τρεις πασσάλους πήγαν να εργασθούν διανέμοντας προμήθειες καθώς και βοηθώντας με τον καθαρισμό.
Βραζιλία
Εντός της πόλεως Σέτε Λαγκόας στη Βραζιλία υπάρχει ένα άσυλο για γυναίκες με αναπηρίες των οποίων η ζωή έχει επηρεασθεί από την κατάχρηση ναρκωτικών. Κάθε ημέρα πάλευαν να επιβιώσουν. Είχαν έναν μικρό φούρνο και παρήγαγαν περίπου 30 καρβέλια ψωμί την ημέρα. Αν και οι γυναίκες είχαν λάβει κάποια βοήθεια από μία τοπική ανθρωπιστική ένωση, μετά βίας είχαν αρκετά για να τραφούν. Όταν ηγέτες της Εκκλησίας από τον πάσσαλο Σέτε Λαγκόας της Βραζιλίας έμαθαν για τις ανάγκες αυτών των γυναικών, ήθελαν να βοηθήσουν.
Μίλησαν με τις γυναίκες για τις ανάγκες τους. Οι γυναίκες είπαν ότι αν μπορούσαν να παραγάγουν περισσότερο ψωμί, όχι μόνο θα μπορούσαν να σιτισθούν καλύτερα οι ίδιες, αλλά ίσως θα μπορούσαν να πωλήσουν μερικά καρβέλια και να κερδίσουν κάποιο εισόδημα που χρειάζονταν απεγνωσμένα.
Οι ηγέτες και τα μέλη της Εκκλησίας εργάσθηκαν με την τοπική στρατιωτική αστυνομία και ένα τοπικό σχολείο για να βελτιώσουν τις συνθήκες για αυτές τις γυναίκες. Με τη βοήθεια ενός επιδόματος ανθρωπιστικής βοήθειας από την Εκκλησία και εθελοντές από την Εκκλησία και την κοινότητα, ήσαν εις θέσιν να δημιουργήσουν ένα καινούριο αρτοποιείο – ένα που επέτρεπε στις γυναίκες να παραγάγουν 300 καρβέλια ψωμί ημερησίως.
Με τις προσόδους που έχουν λάβει, οι γυναίκες στο αρτοποιείο είναι εις θέσιν να προσλάβουν την πρώτη τους υπάλληλο – μία γυναίκα από το άσυλο.
Το έργο Προνοίας
Σαν εκείνους τους εμπνευσμένους ηγέτες της Εκκλησίας πριν από δεκαετίες, οι οποίοι διαπίστωσαν τη μεγάλη ανάγκη γύρω τους και ηρνήθησαν να απομακρυνθούν, οι ηγέτες και τα μέλη της Εκκλησίας σε όλον τον κόσμο σήμερα κάνουν το ίδιο στη δική τους περιοχή και με τον δικό τους τρόπο.
Όταν ο Πρόεδρος Ούχτντορφ μίλησε στην Εκκλησία σχετικά με το να φροντίζουμε τους άλλους, είπε: «Ο τρόπος του Κυρίου δεν είναι να καθόμαστε στην άκρη του ρέματος και να περιμένουμε να περάσει το νερό προτού το διασχίσουμε. [Ο τρόπος Του] είναι να συγκεντρωθούμε, να σηκώσουμε τα μανίκια μας, να πάμε επί το έργον και να φτειάξουμε μία γέφυρα ή μία βάρκα για να διασχίσουμε τα νερά των δυσκολιών μας»6.
Η αναζήτηση των φτωχών και η εκτέλεση διακονίας σε όσους υποφέρουν, είναι απαραίτητο μέρος ως προς το τι σημαίνει να είναι κανείς μαθητής του Χριστού. Είναι το έργο που ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός έκανε καθώς εκτελούσε διακονία στους ανθρώπους της εποχής Του. «Αυτό το έργο της παροχής με τον τρόπο του Κυρίου δεν είναι απλώς ένα άλλο πράγμα στον κατάλογο των προγραμμάτων της Εκκλησίας», κατέληξε ο Πρόεδρος Ούχτντορφ. «Δεν μπορεί να παραμεληθεί ούτε να τεθεί στην άκρη. Είναι καίριο για τη διδαχή μας. Είναι η ουσία της θρησκείας μας»7.