Η πεποίθηση της αξιοσύνης
Από μία εστιακή συγκέντρωση νέων, η οποία δόθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2006.
Θέλω να μιλήσω ειδικά σχετικά με το πώς να έχουμε μια πολύ ξεχωριστή πεποίθηση.
Το μήνυμά μου προς εσάς είναι μήνυμα ελπίδας και ενθάρρυνσης, τώρα και για το υπόλοιπο της ζωής σας. Υπάρχει πληθώρα δυσκολιών στον κόσμο, όμως πάντοτε υπήρχαν δυσκολίες σε κάθε εποχή και ιστορική περίοδο. Μην ανησυχείτε υπέρμετρα γι’ αυτές και μην αποθαρρύνεστε από αυτές. Τα χρόνια που έρχονται θα είναι γεμάτα με θαυμάσιες ευκαιρίες και μεγάλες ευλογίες. Θα εξακολουθήσουμε να έχουμε πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνολογία, την ιατρική και τις επικοινωνίες -- όλους τους τομείς όπου γίνονται τόσο πολλά ώστε να εμπλουτισθεί η ζωή μας. Ζείτε στην ενδοξότερη εποχή που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος, με τις περισσότερες ευλογίες του καιρού μας να έρχονται σε περισσότερους ανθρώπους ανά τον κόσμο, από οποιαδήποτε άλλη εποχή στην ιστορία. Θυμηθείτε -- η γιαγιά σας δεν ονειρεύτηκε ποτέ ένα ψηφιακό tablet, όταν ήταν στην ηλικία σας και ο παππούς σας ακόμα δεν ξέρει να στείλει μήνυμα μέσω κινητού τηλεφώνου. Επομένως, να είσθε ευτυχείς, υγιείς και αισιόδοξοι.
Αυτό το λέω, εν μέρει διότι ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα γράφει ότι η συνηθέστερη ασθένεια ανάμεσα στους νέους σήμερα δεν είναι ο διαβήτης ή η καρδιά ή ο καρκίνος. (Αυτού του είδους τα προβλήματα διαφυλάσσονται συνήθως για ανθρώπους της ηλικίας μου, όχι της δικής σας.) Όχι, έχει αναφερθεί ότι η ασθένεια από την οποία υποφέρουν περισσότερο οι έφηβοι και οι εικοσάρηδες, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό τους, ο φόβος για το μέλλον, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και μία γενικότερη έλλειψη πεποίθησης για τους ίδιους και τον κόσμο γύρω τους.
Μολονότι είμαι πολύ μεγαλύτερος από εσάς, κατανοώ αυτού του είδους τις ανησυχίες, διότι στο μεγαλύτερο μέρος της νεαρής ζωής μου έδειχνα κι εγώ να αντιμετωπίζω καταστάσεις όπου δεν είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Θυμάμαι να προσπαθώ για καλούς βαθμούς, ελπίζοντας να κερδίσω μια υποτροφία και να αναρωτιέμαι γιατί οι άλλοι έδειχναν περισσότερο χαρισματικοί στο ζήτημα αυτό από εμένα. Μπορώ να θυμηθώ χρόνια και χρόνια αθλητικών αγώνων, όπου προσπαθούσα να παίξω με την απαραίτητη πεποίθηση για την επιτυχία, σε αθλήματα του γυμνασίου και του κολλεγίου, θέλοντας απελπισμένα να νικήσω στον μεγάλο αγώνα ή να φέρω σπίτι ένα ιδιαίτερα επιθυμητό κύπελλο. Ιδιαίτερα θυμάμαι την έλλειψη αυτοπεποίθησης με τα κορίτσια, τόσο συχνή και μεγάλη πηγή άγχους στους νέους άνδρες. Είμαι τόσο ευγνώμων που η αδελφή Χόλαντ δέχθηκε να βγει ραντεβού μαζί μου. Ναι, μπορώ να θυμηθώ όλα εκείνα που θυμάστε εσείς -- να μην είμαι βέβαιος για το πώς φαινόμουν ή αν ήμουν αποδεκτός ή τι θα επεφύλασσε το μέλλον για εμένα.
Σκοπός μου εδώ δεν είναι να συζητήσω όλα εκείνα τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένα νέο άτομο, τα οποία φέρνουν κάποια έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας και κάποια έλλειψη αυτοπεποίθησης, όμως επιθυμώ να μιλήσω ειδικά για το πώς να έχουμε ένα πολύ ξεχωριστό είδος πεποίθησης -- μια πεποίθηση η οποία, όταν κερδηθεί σωστά, πραγματοποιεί θαύματα σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής μας, ιδιαίτερα στην αυτοεκτίμησή μας και στο πώς ατενίζουμε το μέλλον. Για να φθάσω εκεί, πρέπει να διηγηθώ μια ιστορία.
Η αξία της προσωπικής αξιοσύνης
Πριν από πολλά χρόνια, καιρό προτού κληθώ ως Μέλος της Γενικής Εξουσίας, συμμετείχα ως ομιλητής σε μία συνέλευση νέων ενηλίκων. Η συνέλευση έκλεισε με μία μαρτυρία συγκεντρώσεως, όπου ένας ευπαρουσίαστος νέος ιεραπόστολος που είχε επιστρέψει από την ιεραποστολή του, σηκώθηκε για να καταθέσει τη μαρτυρία του. Έδειχνε καλός, καθαρός και με πεποίθηση – όπως ακριβώς θα έπρεπε να δείχνει ένας ιεραπόστολος που είχε επιστρέψει από την ιεραποστολή του.
Καθώς άρχισε να μιλά, δάκρυα ήλθαν στα μάτια του. Είπε ότι ήταν ευγνώμων που στεκόταν στο μέσον μιας εξαιρετικής ομάδας νέων Αγίων των Τελευταίων Ημερών και που αισθανόταν καλά για τη ζωή που προσπαθούσε να κάνει. Όμως, είπε, εκείνο το συναίσθημα ήταν δυνατόν μόνο χάρη σε μια εμπειρία που είχε μερικά χρόνια νωρίτερα, μία εμπειρία, η οποία είχε διαμορφώσει για πάντα τη ζωή του.
Είπε κατόπιν ότι επέστρεφε σπίτι από ένα ραντεβού λίγο αφότου είχε χειροτονηθεί πρεσβύτερος σε ηλικία 18 ετών. Κάτι είχε συμβεί σε εκείνο το ραντεβού για το οποίο δεν ήταν υπερήφανος. Δεν προχώρησε σε λεπτομέρειες ούτε και θα έπρεπε να το κάνει δημοσίως. Έως σήμερα δεν ξέρω το είδος του περιστατικού, όμως ήταν αρκετά σημαντικό για εκείνον, ώστε να επηρεάσει το πνεύμα και την αυτοεκτίμησή του.
Όπως καθόταν στο αυτοκίνητό του για λίγο στο δρόμο του σπιτιού του και σκεπτόταν τα πράγματα και ένιωθε πραγματική λύπη για ό,τι ήταν αυτό που είχε συμβεί, η μητέρα του, που δεν ήταν μέλος, ήλθε τρέχοντας και πολύ αναστατωμένη από το σπίτι κατευθείαν στο αυτοκίνητό του. Αμέσως του μετέφερε ότι ο μικρότερος αδελφός του είχε μόλις πέσει μέσα στο σπίτι, είχε χτυπήσει άσχημα το κεφάλι του και είχε πάθει κάποιου είδους αποπληξία ή σπασμούς. Ο πατέρας που δεν ήταν μέλος είχε αμέσως καλέσει ασθενοφόρο, όμως στην καλύτερη περίπτωση θα έπαιρνε κάποιο χρόνο ώσπου να έλθει βοήθεια.
«Έλα και κάνε κάτι», φώναξε εκείνη. «Δεν κάνετε κάτι στην Εκκλησία σας σε τέτοιες στιγμές; Έχεις την ιεροσύνη τους. Έλα και κάνε κάτι».
Η μητέρα του δεν ήξερε πολλά για την Εκκλησία τότε, όμως γνώριζε κάτι για τις ευλογίες της ιεροσύνης. Όμως εκείνο το βράδυ, όταν κάποιος που αγαπούσε πολύ χρειάστηκε την πίστη και τη δύναμή του, αυτός ο νέος άνδρας δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Λόγω των συναισθημάτων με τα οποία πάλευε και τον συμβιβασμό που ένιωθε ότι είχε μόλις κάνει –όποιος κι αν ήταν αυτός– δεν μπορούσε να επιβληθεί στον εαυτό του να σταθεί μπροστά στον Κύριο και να ζητήσει την ευλογία που ήταν απαραίτητη.
Βγήκε τρέχοντας από το αυτοκίνητο, κατηφόρισε τον δρόμο και έφθασε στο σπίτι ενός άξιου μεγαλύτερου άνδρα, ο οποίος τον βοηθούσε στον τομέα από τη μεταστροφή του αγοριού, δύο ή τρία χρόνια πριν. Δόθηκε μία εξήγηση και οι δύο επέστρεψαν στο σπίτι αρκετά πριν φθάσει το αυτοκίνητο πρώτων βοηθειών. Το ευτυχές τέλος αυτής της ιστορίας, όπως ειπώθηκε σε εκείνη τη συγκέντρωση μαρτυρίας, ήταν ότι αυτός ο μεγαλύτερος άνδρας έδωσε αμέσως μία γλυκιά, ισχυρή ευλογία ιεροσύνης, αφήνοντας το τραυματισμένο παιδί ήρεμο και αναπαυμένο μέχρι την ώρα που έφθασε η ιατρική βοήθεια. Μία σύντομη επίσκεψη στο νοσοκομείο και μία λεπτομερής εξέταση εκεί δεν απεκάλυψε κάποια μόνιμη βλάβη. Μία ιδιαίτερα τρομακτική στιγμή για την οικογένεια αυτή είχε περάσει.
Μετά, ο ιεραπόστολος που είχε επιστρέψει, για τον οποίο μιλώ, είπε αυτό: «Κάποιος που δεν έχει αντιμετωπίσει εκείνο που εγώ αντιμετώπισα εκείνο το βράδυ, δεν θα καταλάβει ποτέ την ντροπή που ένιωσα και τη θλίψη που με βάραινε, διότι δεν αισθανόμουν άξιος να χρησιμοποιήσω την ιεροσύνη που έφερα. Είναι ακόμα οδυνηρότερη η ανάμνηση για εμένα, διότι επρόκειτο για τον μικρό αδελφό μου, ο οποίος με χρειαζόταν και για τους αγαπημένους, μη μέλη γονείς μου, οι οποίοι ήταν τόσο φοβισμένοι και είχαν το δικαίωμα να περιμένουν περισσότερα από εμένα. Όμως καθώς στέκομαι εμπρός σας σήμερα, μπορώ να σας υποσχεθώ αυτό», είπε. «Δεν είμαι τέλειος, όμως από τη νύχτα εκείνη και μετά δεν έκανα ποτέ κάτι το οποίο θα με κρατούσε από το να πάω μπροστά στον Κύριο με πεποίθηση και να ζητήσω τη βοήθειά Του, όταν θα χρειαζόταν. Η προσωπική αξιοσύνη είναι μια μάχη στον κόσμο αυτό στον οποίο ζούμε», παραδέχθηκε, «όμως είναι μια μάχη την οποία κερδίζω. Αισθάνθηκα το δάκτυλο της καταδίκης να δείχνει εμένα, μία φορά στη ζωή μου και δεν σκοπεύω να το αισθανθώ ποτέ ξανά, όσο περνά από το χέρι μου. Και, φυσικά», κατέληξε, «Μπορώ να κάνω τα πάντα σχετικά με αυτό».
Τελείωσε τη μαρτυρία του και κάθισε κάτω. Μπορώ ακόμη να τον φαντασθώ. Μπορώ ακόμη να δω το περιβάλλον όπου βρισκόμασταν. Και μπορώ ακόμη να θυμηθώ την απόλυτη, συγκινητική σιωπή η οποία ακολούθησε τις παρατηρήσεις του καθώς όλοι στην αίθουσα είχαν την ευκαιρία να ερευνήσουν ο καθένας τη δική του ψυχή λίγο βαθύτερα, υποσχόμενος με λίγο περισσότερη θέρμη να ζει σύμφωνα με αυτά τα ισχυρά λόγια που δόθηκαν από τον Κύριο:
«Η αρετή να στολίζει τις σκέψεις σου ακατάπαυστα. Τότε η πεποίθησή σου θα γίνει ισχυρή στην παρουσία του Θεού, και η διδαχή της ιεροσύνης θα κατασταλάζει επάνω στην ψυχή σου όπως οι δροσοσταλίδες από τον ουρανό.
»Το Άγιο Πνεύμα θα είναι ο συνεχής σου σύντροφος, και το σκήπτρο σου, αναλλοίωτο σκήπτρο χρηστότητας και αλήθειας» (Δ&Δ 121:45–46. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).
Απολαμβάνοντας το Πνεύμα του Θεού
Αγαπημένοι μου νέοι φίλοι, να έχετε μία υπέροχη ζωή. Να σκέπτεστε το καλύτερο και να ελπίζετε το καλύτερο και να έχετε πίστη στο μέλλον. Έχετε μία σπουδαία ζωή μπροστά σας. Ο Επουράνιος Πατέρας σας σάς αγαπά. Εάν έχουν γίνει κάποια λάθη, μπορείτε να μετανοήσετε γι’ αυτά και να συγχωρηθείτε, όπως έγινε για αυτόν τον νέο άνδρα. Έχετε τα πάντα για τα οποία θα θελήσετε να ζήσετε, να σχεδιάσετε και να πιστέψετε. Η έγκριση της συνείδησής σας, όταν βρίσκεστε μόνοι με τις αναμνήσεις σας, σας επιτρέπει να αισθανθείτε το Πνεύμα του Θεού με έναν πολύ προσωπικό τρόπο. Θέλω να απολαμβάνετε εκείνο το Πνεύμα, να αισθάνεστε εκείνη την πεποίθηση στην παρουσία του Κυρίου πάντοτε. Είθε ενάρετες σκέψεις να κρατούν τις πράξεις μας αγνές σήμερα, αύριο και παντοτινά.