Onder heiligen der laatste dagen
Eén blauw lampje
Illustratie Allen Garns
Mijn moeder en ik waren het oneens over hoe we ons huis voor Kerstmis zouden versieren. Mijn vader was kleurenblind, dus rood, groen en bruin zagen er allemaal hetzelfde en saai uit. Maar blauw zag er voor hem helder en mooi uit. Hij was ook een grote fan van het footballteam van de Brigham Young University en een van de kleuren van die school is blauw.
Daar blauw zijn lievelingskleur was, wilde hij blauwe lampjes. Maar mijn moeder zei dat blauw geen kerstkleur was, dus hing vader ieder jaar netjes rode, groene en witte kerstlichtjes op langs de dakrand. Om moeder te plagen, verving hij een van de lampjes met een helder blauw lampje. Als je goed keek, kon je één blauw lampje tussen de rode, groene en witte ontdekken.
Het blauwe lampje straalde ieder jaar op een andere plek. Soms hing het om het hoekje waar niemand het zou opmerken, maar soms hing het voor de garage of boven de voordeur. Het was een leuk spelletje tussen moeder en vader.
Maar toen overleed mijn vader onverwacht twee dagen voor Kerstmis. Tijdens de begrafenisdienst werd het verhaal verteld van dat ene blauwe kerstlichtje dat hij ieder jaar ophing. De volgende dag keek mijn moeder ’s avonds uit het raam. Aan de overkant straalde tussen de witte lichtjes boven de voordeur van haar buren één blauw lampje. Binnen enkele dagen hingen veel buren en vrienden blauwe lampjes tussen hun kerstlichtjes. Sommigen versierden zelfs een hele boom in blauw.
Ik ben dankbaar dat de vrienden en buren van mijn moeder hun liefde voor haar toonden door met blauwe lampjes te versieren. Door hen begrijp ik beter wat het betekent om ‘te treuren met hen die treuren […] en hen te vertroosten die vertroosting nodig hebben’ (Mosiah 18:9). Ik ben dankbaar dat onze hemelse Vader ons de gave van zijn Zoon geschonken heeft. Dankzij Jezus Christus zal ik mijn vader weerzien.