Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa i prawdy na temat ciała

David A. Edwards

Czasopisma kościelne

Poprzez fakt Swojego Zmartwychwstania Jezus Chrystus dostarczył wiedzy o ważnych prawdach dotyczących ciała.

„Rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę, oddał ducha” (Ew. Jana 19:30). W tym momencie duch Jezusa Chrystusa opuścił Jego ciało — ciało poddane cierpieniom, które umożliwiły Mu zadośćuczynienie za grzechy wszystkich ludzi i niesienie pomocy w ludzkich słabościach (zob. Alma 7:12–13). To ciało — teraz niczym puste naczynie — zostało zdjęte z krzyża, owinięte w płótno i złożone w grobowcu. Na trzeci dzień przyszły tam kobiety, by dokończyć czynności pogrzebowe.

Jednak nie znalazły ciała.

Odkrycie, że grób jest pusty, było zaledwie początkiem. Maria Magdalena, Apostołowie i wiele innych osób później ujrzało cud: zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa w udoskonalonym, fizycznym, ludzkim ciele.

Zbawiciel pragnął, by osoby, które widziały Go po Jego Zmartwychwstaniu, w pełni pojęły naturę Jego nowego ciała. Zachęcał Apostołów, by dotknęli Go i utwierdzili się w przekonaniu, że Jego ciało jest fizyczne, a On nie jest zjawą (zob. Ew. Łukasza 24:36–40)¹. Nawet jadł przy nich (zob. Ew. Łukasza 24:42–43).

Gdy Apostołowie wypełniali potem powinność głoszenia ewangelii Jezusa Chrystusa, spotykali się ze sprzeciwem i prześladowaniami. Niektóre z tych reperkusji wywołane były naukami o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa i zmartwychwstaniu całej ludzkości jako skutku tego pierwszego (zob. Dzieje Apostolskie 4:1–3).

Dzisiaj podobnie, Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest kluczową częścią przesłania Jego Kościoła. Józef Smith powiedział: „Podstawowymi zasadami naszej religii są świadectwa Apostołów i Proroków dotyczące Jezusa Chrystusa, tego, że On umarł, został pochowany i powstał trzeciego dnia, i że wstąpił do niebios; a wszystkie inne rzeczy, które dotyczą naszej religii, stanowią jedynie dodatek do tych zasad”².

Zmartwychwstanie pomaga odpowiedzieć na zasadnicze pytania dotyczące natury Boga, natury ludzkiej, naszej relacji z Bogiem, celu życia i nadziei, jaką pokładamy w Jezusie Chrystusie. Oto kilka prawd, które płyną z nauki o Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa.

Ojciec Niebieski ma ciało pełne chwały

Koncepcja, że Bóg posiada ludzkie ciało, wywodzi się z pewnością z Biblii³ i rzutuje na zwyczajowe wyobrażenie o Nim. Jednak wiele filozoficznych i religijnych tradycji odrzuciło ją na rzecz koncepcji Boga „bezcielesnego, niepodzielnego”⁴, gdyż według niej ciało (i w ogóle cała materia) jest złe i nierealne, podczas gdy duch, umysł i myśl stanowią prawdziwą substancję najwyższego bytu, najwyższej rzeczywistości.

Jak rewolucyjne zatem i cudowne w swej prostocie było objawienie natury Boga dane nam przez Jego Syna, Jezusa Chrystusa.

W czasie Swej ziemskiej posługi Zbawiciel mówił: „Kto mnie widział, widział Ojca” (Ew. Jana 14:9). Było to nawet bardziej prawdziwe po Jego Zmartwychwstaniu w udoskonalonym nieśmiertelnym ciele, bo stało się wtedy jasne, że „Ojciec ma powłokę z ciała i kości, namacalną niczym ciało ludzkie; takoż i Syn” (NiP 130:22).

W ten sposób objawiona została fizyczna natura Ojca Niebieskiego. Nawiązując do tego, Józef Smith wyjaśniał później: „To, co nie posiada ciała lub jego części, jest niczym. Nie ma innego Boga w niebiosach niż Bóg, który ma ciało i kości”⁵.

Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów ujął to w następujących słowach: „Skoro posiadanie ciała jest nie tylko niepotrzebne, ale także niepożądane przez Boskość, dlaczego Odkupiciel ludzkości odkupił własne ciało z pęt śmierci i grobu, gwarantując, że nigdy nie będzie oddzielone od Jego ducha w tym czasie lub w wieczności? Każdy, kto odrzuca ideę ucieleśnionego Boga, odrzuca zarówno śmiertelnego, jak i zmartwychwstałego Chrystusa”⁶.

Ojciec Niebieski jest wszechmocny, wszechwiedzący i pełen doskonałej miłości

Te doskonałe atrybuty natury Ojca Niebieskiego również zostały objawione przez fakt Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Starszy D. Todd Christofferson z Kworum Dwunastu Apostołów powiedział: „Biorąc pod uwagę fakt Zmartwychwstania Chrystusa, wątpliwości co do wszechmocy, wszechwiedzy i dobroci Boga Ojca — który poświęcił Swego Jednorodzonego Syna dla zbawienia świata — są bezpodstawne”⁷.

Moc, wiedza i dobroć Boga znajdują potwierdzenie w akcie Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Ów akt to dowód mądrości i miłości wpisanych w plan Ojca Niebieskiego. To także dowód na to, że Ojciec (oraz Jego Syn) mogą wprowadzić taki plan w życie.

Jesteśmy Bożymi dziećmi

Biblia uczy nas, że zostaliśmy stworzeni na obraz Boga […] jako [mężczyzna i niewiasta]” (I Ks. Mojżeszowa 1:27). Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa potwierdza tę prawdę. Wkrótce po Swym Zmartwychwstaniu Jezus Chrystus podkreślił charakter naszej relacji z Ojcem w Niebie, mówiąc: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego” (Ew. Jana 20:17; kursywa dodana).

Zbawiciel wyjawił, że Bóg i rodzaj ludzki nie są zupełnie różni w swej zasadniczej formie. Ogólny wygląd naszych ciał jest zbliżony do wyglądu naszych duchów⁸, a duchy te zostały stworzone na obraz Boga, ponieważ jest to zasada związku rodzic–dziecko.

Ciało jest szlachetnym darem pozwalającym rozwinąć umiejętności

Poprzez Swoje Zmartwychwstanie Zbawiciel pokazał nam, że fizyczna, cielesna egzystencja jest nieodłączną częścią wiecznego bytu Boga i Jego dzieci. Zgodnie z tym, co Pan objawił Józefowi Smithowi, „żywioły są wieczne, a duch i żywioł, nierozerwalnie połączone, otrzymują pełnię radości” (NiP 93:33). To nierozerwalne połączenie łączy duchową i fizyczną naturę w jedno nieśmiertelne, niezniszczalne, pełne chwały i doskonałe ciało — jedyny rodzaj ciała, które jest zdolne przyjąć pełnię szczęścia, którą posiadł Bóg.

Natomiast po opuszczeniu fizycznego ciała, będąc w stanie oddzielenia od cielesności, w świecie duchów, „umarli patrzyli na […] nieobecność swoich duchów w ciałach jako na niewolę” (NiP 138:50; zob. także NiP 45:17).

Nasze śmiertelne ciała — nawet one — stanowią ważny aspekt planu Ojca Niebieskiego i są boskim darem. Gdy nasze duchy przychodzą na tę ziemię, mają „chwałę dodaną” (Abraham 3:26) razem z ciałem. Józef Smith mówił: „Przyszliśmy na tę ziemię, aby otrzymać ciało i okazać je czyste przed Bogiem w królestwie celestialnym. Kryje się w tym wielka zasada szczęścia. Diabeł nie ma ciała i na tym polega jego kara”⁹.

„Nasze fizyczne ciała umożliwiają nam doświadczenia tak różnorodne, głębokie i intensywne, że po prostu nie moglibyśmy ich doznać w naszej egzystencji przed przyjściem na ziemię. Dlatego też nasze związki z ludźmi, zdolność do rozpoznawania i działania zgodnego z prawdą oraz możliwość przestrzegania zasad i obrzędów ewangelii Jezusa Chrystusa są spotęgowane ze względu na nasze fizyczne ciała. W tej szkole doczesności zaznajemy czułości, miłości, dobroci, szczęścia, smutku, rozczarowania, bólu, a nawet wyzwań, jakie niosą ze sobą fizyczne ograniczenia, a wszystko to przygotowuje nas do wieczności. Krótko mówiąc, są lekcje, których — jak mówią pisma — musimy doświadczyć ‘w ciele’ (1 Nefi 19:6; Alma 7:12–13)”¹⁰.

Co więcej, Józef Smith nauczał: „Wszystkie byty, które mają ciała, mają władzę nad tymi, które nie mają ciał”¹¹. Szatan może nas kusić, ale nie może nas do niczego zmusić. „Diabeł nie ma nad nami mocy, chyba że mu na to pozwolimy”¹².

Dar udoskonalonego, zmartwychwstałego ciała pomaga nam wyjść spod mocy Szatana na zawsze. Gdyby nie było Zmartwychwstania, „nasze duchy musiałyby podlegać […] [diabłu], aby nigdy już się nie podnieść. Nasze duchy musiałyby upodobnić się do niego, stalibyśmy się więc diabłami, aniołami diabła, oddzielonymi od naszego Boga, mającymi pozostać z ojcem kłamstw w żałości, jakiej on doświadcza” (2 Nefi 9:8–9).

Duch i ciało nie są wzajemnymi wrogami

Wprawdzie różniące się od siebie, duch i ciało nie należą jednak do dwóch zupełnie różnych światów. Jak nauczał Józef Smith, „nie ma takiej rzeczy jak materia niematerialna. Wszystek duch jest materią, lecz jest lepszy, czyli czystszy, i daje się rozpoznać jedynie czystszym oczom; nie możemy go widzieć; ale kiedy się nasze ciała oczyszczą, ujrzymy, że jest cały materią” (NiP 131:7–8).

W Swym pełnym chwały, zmartwychwstałym stanie Jezus Chrystus ukazuje doskonałą unię ducha i ciała, dowodząc, że „duch i ciało są duszą człowieka” (NiP 88:15). W tym życiu dążymy raczej „do osiągnięcia tego, co duchowe” niż „tego, co doczesne” (2 Nefi 9:39), do „odsunięcia tego, co jest w [nas] naturalne” (Mosjasz 3:19) i do „[panowania] nad wszystkimi [naszymi] uczuciami” (Alma 38:12). Jednak nie oznacza to, że duch i ciało są wzajemnymi wrogami. Zgodnie z tym, co pokazał nam Jezus Chrystus, ciało nie ma być wzgardzone czy pominięte, lecz udoskonalone i przemienione.

Życie w śmiertelnym ciele ma cel

Stwierdzenie, że to życie jest próbą, nabiera sensu, gdy przyjrzymy się informacjom o życiu przed przyjściem na ziemię i o życiu po śmierci. Żyliśmy jako duchy, zanim przyszliśmy na ziemię. Ojciec Niebieski chciał, byśmy stawali się tacy jak On i żyli wiecznie w nieśmiertelnych, fizycznych ciałach. Te prawdy oznaczają, że nasz czas próby w śmiertelnych ciałach nie jest przypadkowy, ale ma rzeczywiste znaczenie i cel.

Starszy Christofferson wyjaśnił to następującymi słowami: „Poprzez nasze wybory okażemy Bogu (oraz sobie samym) nasze zobowiązanie i zdolność, by żyć według Jego prawa celestialnego, nie przebywając w Jego obecności i posiadając ciało fizyczne wraz ze związanymi z nim mocami, pragnieniami i żądzami. Czy potrafimy okiełznać ciało, aby stało się narzędziem, a nie panem naszego ducha? Czy można nam powierzyć, zarówno w życiu doczesnym, jak i w wieczności, boskie moce, w tym moc do tworzenia życia? Czy każdy z nas indywidualnie pokona zło? Ci, którzy to uczynią, ’będą mieć chwałę dodaną na ich głowy na wieki wieków‘ [Abraham 3:26]. Bardzo istotnym elementem tej chwały jest zmartwychwstałe, nieśmiertelne i uświęcone ciało fizyczne”¹³.

Nasze doświadczenia w ciele fizycznym, włączając w to wzajemne relacje międzyludzkie, mają znaczenie, ponieważ są podobne do tych, które nas czekają w przyszłym życiu. Dowiedział się o tym Józef Smith: „I ta sama społeczność, jaka istnieje tutaj między nami, będzie istnieć i tam między nami, tylko będzie ona połączona z wieczną chwałą, którą to chwałą nie cieszymy się teraz” (NiP 130:2).

Pokładamy nadzieję w Jezusie Chrystusie

Od czasu, gdy Jego grób jest pusty, Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest źródłem nadziei, ponieważ w Jego Zmartwychwstaniu widzimy perspektywę naszego własnego zmartwychwstania, w którym „wszystkie [nasze] niedostatki zostaną zrekompensowane […], zależnie od [naszej] wierności”¹⁴.

Pierwsi Apostołowie Zbawiciela mogli składać mocne świadectwo o Jego Zmartwychwstaniu, ponieważ widzieli Jego ciało i dotykali go. Chodziło jednak o coś więcej. Tak jak Jezus Chrystus uzdrawiał cielesne słabości, by pokazać, że ma moc przebaczyć grzechy (zob. Ew. Łukasza 5:23–25), tak Jego Zmartwychwstanie — namacalny dowód mocy, by pokonać fizyczną śmierć — stało się dla Jego naśladowców potwierdzeniem Jego władzy nad śmiercią duchową. Obietnice, które złożył w Swoich naukach — wybaczenie grzechów, pokój, życie wieczne w królestwie Ojca — wypełniły się, a wiara Jego uczniów stała się niezachwiana.

„A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara [nasza]” (I List do Koryntian 15:17). Jednak ponieważ On naprawdę powstał z martwych, możemy „mieć nadzieję, że [zmartwychwstaniemy] i [będziemy] mieli życie wieczne dzięki zadośćuczynieniu Chrystusa i Jego zmartwychwstaniu i że stanie się to zgodnie z obietnicą ze względu na [naszą] wiarę” (Moroni 7:41).

W czasie Swego ziemskiego życia Jezus Chrystus zachęcał ludzi, by szli za Nim. Po Jego śmierci i Zmartwychwstaniu cel tej drogi stał się jeszcze bardziej oczywisty. Jeżeli my, poprzez posłuszeństwo prawom i obrzędom ewangelii, kultywujemy w nas „ducha celestialnego”, możemy „otrzymać to samo ciało, które było ciałem naturalnym” i być „ożywieni przez część chwały celestialnej [i otrzymać] wówczas z niej, nawet pełnię” (NiP 88:28–29). On wskazał drogę. On jest tą drogą. To przez Jego moc — przez Jego Zadośćuczynienie i Zmartwychwstanie — ta celestialna pełnia jest dla nas osiągalna, a wraz z nią pełnia radości w zmartwychwstałym ciele.