คำสวดอ้อนวอนในหุบเขาลึก
ปีที่แล้วผมไปเดินป่ากับคุณพ่อและน้องชาย เราเดินเข้าไปในหุบเขาลึก ไม่นานเราก็เริ่มสำรวจข้างทาง เราพบถ้ำขนาดใหญ่และจุดชมวิวที่ดีมาก เราปีนสูงขึ้นเรื่อยๆ ข้ามโขดหินและเนินชัน
ผ่านไปพักหนึ่ง เราหลงทาง เราไม่ทราบว่าจะลงไปด้านล่างของหุบเขาทางไหน เราติดอยู่ในดงทึบ มองไม่เห็นทั้งด้านบนและด้านล่างของหุบเขา ผมเริ่มท้อใจมาก ผมไม่ทราบว่าจะไปที่ไหน และคุณพ่อก็ไม่ทราบ!
ใกล้ค่ำแล้วและอากาศเย็น เรายังหาทางออกจากหุบเขาไม่ได้ ผมรู้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงทราบว่าจะไปทางไหน
ผมพูดว่า “ถ้าเราอยากออกจากที่นี่ เราต้องสวดอ้อนวอน!” พวกเราสามคนจึงคุกเข่าสวดอ้อนวอน โดยทูลขอให้พระบิดาบนสวรรค์ทรงนำเราออกจากหุบเขา
เมื่อเราเริ่มเดิน ความรู้สึกหนึ่งบอกผมว่าเมื่อผมเห็นต้นไม้สูงตั้งตรงต้นหนึ่ง เราควรเลี้ยวซ้าย หลังจากเลี้ยวซ้าย เราเห็นรถยนต์ของเรา ผมรู้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงช่วยเราออกจากหุบเขา พระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของเรา และเราออกมาอย่างปลอดภัย—ดวงอาทิตย์ตกพอดี
ผมขอบพระทัยสำหรับพลังของการสวดอ้อนวอนและสำหรับพระกรรณที่สดับฟังของพระบิดาบนสวรรค์