Een zegenrijke kersttraditie
De auteur woont in Utah (VS).
Er was niets bijzonders aan Kerstmis in een nieuw huis, maar één priesterschapszegen veranderde alles.
Illustratie, Tracy Walker
Ik was 14 toen ik mijn eerste kerst zonder sneeuw meemaakte. We waren als gezin net van de bergen van Utah naar Texas (VS) verhuisd. In vond het in Texas te vlak en te heet. Ik kon maar moeilijk de geest van Kerstmis voelen zonder vrienden op mijn nieuwe school, en al helemaal niet zonder sneeuw op de grond. Ik had het idee dat ik nergens bij hoorde, dus voelde ik me vaak eenzaam en verdrietig.
Ik was dan wel somber, maar over een week was het Kerstmis en de kersttradities van onze familie zouden me zeker opbeuren. De leuke activiteiten die we als gezin in de afgelopen jaren deden, maakten me altijd heel blij. Tradities waren een belangrijk onderdeel van onze kerstviering, dus ik hoefde me vast geen zorgen te maken. Ze heetten niet voor niets tradities, dus ik vertrouwde erop dat ze zouden doorgaan.
De geest van Kerstmis levend houden
De dagen voorafgaand aan Kerstmis kropen langzaam voorbij. We hadden als gezin nog niets gedaan om te vieren, dus ik voelde me tamelijk terneergeslagen. Toen 24 december eindelijk aanbrak, wachtte ik de hele dag tot er iets zou gebeuren – iets wat me zou laten zien dat onze dierbare familietradities in ons nieuwe huis nog steeds doorgang konden vinden. Ik had die gekoesterde tradities ongetwijfeld zelf kunnen aanwakkeren, maar dat wilde ik niet. Ik was eigenlijk op zoek naar een teken dat de geest van Kerstmis nog levend was.
Naarmate de dag vorderde, raakte ik steeds meer van streek. Ik had tranen in mijn ogen toen ons gezin voor het avondgebed bij elkaar kwam. Het hele huis voelde kil en leeg, zelfs al woonden wij erin. Plotseling doorbrak mijn vader met één vraag de stilte.
‘Wil iemand een priesterschapszegen?’
Mijn hart ging sneller kloppen. Ik had me zo’n zorgen gemaakt of we wel of niet kerstverlichting zouden ophangen of kerstkoekjes bakken, dat ik één bijzondere traditie was vergeten die we elke kerstavond deden: we konden dan allemaal een priesterschapszegen krijgen. Een zegen van mijn vader had me in het verleden altijd gemoedsrust gegeven, maar niet iedereen in ons gezin stelde een zegen op prijs. Soms zeiden mijn moeder en de anderen dat ze niet echt een zegen nodig hadden. Ik wilde niet te veel hoop koesteren als de rest niet hoefde.
Maar deze keer was het anders. Mijn moeder stond op en nam plaats op de stoel die mijn vader voor ons had neergezet.
‘Ik wil wel graag een zegen’, zei ze zachtjes.
We waren allemaal erg verrast, maar mijn vader aarzelde geen moment. Hij legde zijn handen op mijn moeders hoofd en begon te spreken. Ik merkte dat mijn vader de gevoelens en worsteling van mijn moeder heel goed aanvoelde. Hij sprak in die periode van verandering woorden van troost en vrede over haar uit.
Ik kreeg plotseling een brandend gevoel in mijn borst – bijna alsof iemand een lucifer in me had aangestoken. Ik wist dat ik de Heilige Geest voelde, ook al was het brandende gevoel in mijn borst anders dan ik de Geest eerder altijd had gevoeld. Het was alsof mijn hemelse Vader rechtstreeks tot mij sprak, en het was niet eens mijn priesterschapszegen!
Toen mijn vader zachtjes ‘amen’ zei en ik mijn betraande ogen opende, merkte ik dat het hele gezin moest huilen. We hadden allemaal de Geest op een tedere, liefdevolle manier tot ons horen zeggen dat alles goed zou komen. Mijn moeder en vader omhelsden elkaar, en ik voelde dat de regenwolk die al zo lang boven mijn hoofd hing eindelijk plaats maakte voor de zon.
We kregen allemaal een zegen, ik ook. De Heer verzekerde me in mijn zegen dat Hij me altijd indachtig is en mijn geluk voor ogen heeft. De gemoedsrust en warmte die eruit voortkwamen, had ik sinds de verhuizing naar Texas niet meer gevoeld.
Priesterschapsmacht bestaat echt
We hebben dat jaar misschien niet elke traditie in ere gehouden, maar we zijn nooit vergeten hoe we de macht van God door de priesterschapszegen van mijn vader voelden vloeien. Ik zal nooit vergeten hoe mijn droefheid daardoor in gemoedsrust en vreugde veranderde. Ik heb ook een waardevolle les over de macht van het priesterschap geleerd. Als alles om je heen de verkeerde kant op lijkt te gaan, kan een priesterschapszegen je herinneren aan de waakzame, liefdevolle aanwezigheid van de Heer.