เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
อย่ากลัวเลย
ผมคร่ำครวญออกมาเงียบๆ ว่า “พระองค์เสด็จมาโลกนี้เมื่อ 2,000 ปีก่อนเป็นพระกุมารที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จริงหรือ?”
ผมอยู่กับครอบครัวที่บ้านของเพื่อนและกำลังรับประทานมื้อค่ำในคืนก่อนวันคริสต์มาส ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากแม่ของผู้ป่วยคนหนึ่งของผม ลูกชายวัย 19 ปีของเธอทนทุกข์จากโรคลูคีเมียมาเป็นเวลานานและเรื้อรัง ซึ่งเกิดอาการแทรกซ้อนหลายอย่างจากโรคและการรักษา
สุดท้ายหลังจากการรักษาด้วยเคมีบำบัดอย่างเข้มข้นที่ไม่สำเร็จอีกครั้ง เขาตัดสินใจที่จะไม่รับการรักษาอีกและกลับบ้าน เขามีสันติสุขแม้รู้ว่าเขาจะสิ้นชีวิตในไม่ช้า
เย็นวันนั้นเมื่อการหายใจของเขาเปลี่ยนไปและมีไข้สูง แม่ของเขาจึงเรียกรถพยาบาล หลังจากพวกเขามาถึงห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล เธอก็โทรหาผม
“ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร!” เธอร้องไห้
หมอไม่คิดว่าลูกชายของเธอจะมีชีวิตรอดในอีกไม่กี่ชั่วโมง เราคุยกันถึงวิธีที่จะทำให้เขารู้สึกสบาย ผมบอกเธอว่าผมเป็นกำลังใจให้ครอบครัว
ผมกินอาหารค่ำเสร็จแล้วและลูกๆ เริ่มแสดงเรื่องราวการประสูติ ขณะที่เพื่อนของครอบครัวเราเริ่มอ่านลูกาบทที่ 2 โทรศัพท์ของผมดังขึ้นอีกครั้งและผมออกไปข้างนอก
คนไข้ของผมจากไปแล้ว ผมบอกครอบครัวนั้นทั้งน้ำตาว่าลูกชายของพวกเขามีความหมายสำหรับผมเพียงใด ผมบอกถึงความเกลียดชังต่อโรคมะเร็งในเด็กและผมหวังว่าจะสามารถทำสิ่งต่างๆ ให้เขาได้มากกว่านี้
หลังจากเช็ดน้ำตา ผมกลับเข้าไปที่บ้านเพื่อนของเราอีกครั้ง ลูกชายคนโตของผมรับบทเป็นโยเซฟที่ยืนอยู่ข้างรางหญ้า และลูกชายคนเล็กที่สุดของผมเป็นคนเลี้ยงแกะ กำลังนั่งฟังการประกาศจากทูตสวรรค์อย่างจริงจังว่า:
“อย่ากลัวเลย เพราะเรานำข่าวดีมายังพวกท่าน เป็นความยินดีอย่างยิ่ง …
“เพราะว่าในวันนี้พระผู้ช่วยให้รอดของท่าน คือพระคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้ามาประสูติที่เมืองของดาวิด” (ลูกา 2:10–11)
ณ ชั่วขณะนั้น ผมคร่ำครวญในใจ “พระองค์ทรงอยู่ที่นั่นจริงหรือ? พระองค์เสด็จมาโลกนี้เมื่อ 2,000 ปีก่อนเป็นพระกุมารช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จริงหรือ? พระองค์ทรงแบกรับความเจ็บปวดและความทุกข์ทุกรูปแบบของเราจริงหรือ?”
ขณะที่ผมเฝ้าดูลูกๆ สรรเสริญพระผู้ช่วยให้รอดของเราอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนและคารวะ ผมได้ยินคำตอบว่า “ใช่ เราอยู่ที่นี่ เรามาและเอาชนะแล้ว ‘เราได้สลักเจ้าไว้บนฝ่ามือของเรา’” (ดู อิสยาห์ 49:16)
ไม่มีใครมีภูมิต้านทานจากความเจ็บปวด ความทุกข์ใจ และความปวดใจ แต่ในช่วงเวลานั้น เราสามารถได้รับการหนุนใจด้วยถ้อยคำของทูตสวรรค์: “อย่ากลัวเลย” (ลูกา 2:10) และเราจะเข้มแข็งขึ้นด้วยพระดำรัสของพระเจ้า: “ในโลกนี้ท่านจะประสบความทุกข์ยาก แต่จงมีใจกล้าเถิด เพราะเราเอาชนะโลกแล้ว” (ยอห์น 16:33)
นับแต่นั้นมาคืนก่อนวันคริสต์มาสมีความหมายใหม่สำหรับผม ผมได้รับการเตือนถึงคนไข้ของผม ครอบครัวของเขา และการปลอบโยนที่รู้ว่าเราก็จะเอาชนะโลกได้เช่นกันโดยผ่านการเสียสละของพระผู้ช่วยให้รอด