ปีกแห่งศรัทธา

โดย ดรูว์ เฮาเซ็น, เทกซัส สหรัฐอเมริกา

ดิฉันอยากจะทำให้คำอธิษฐานคริสต์มาสของลูกชายดิฉันเป็นจริงและเห็นปีติบนใบหน้าของเขาซึ่งดิฉันเองต้องการรู้สึกถึงปีติเช่นนั้นมาก

“ให้ผีเสื้อสีน้ำตาลมาเกาะมือผม” ลูกชายวัยสามขวบของดิฉันร้องเสียงแหลมด้วยความตื่นเต้น คำตอบของเขาคือคำตอบไร้เดียงสาสำหรับคำถามที่ดิฉันถามโดยไม่ได้คิดอะไรว่า “ลูกต้องการอะไรสำหรับคริสต์มาส?”

ดิฉันพึมพัมอย่างลังเลว่า “ไม่แน่นะ เดี๋ยวเรามาดูกัน” ก่อนพาเขาเข้านอน สุขใจกับช่วงเวลาหาได้ยากที่ดิฉันได้อยู่กับเขา ดิฉันไม่ค่อยสบายจึงไม่ได้อยู่กับลูกได้บ่อยนัก

เสียงกรีดร้องที่ดังไม่หยุดของน้องสาวเขา เพราะทุกข์ทรมานจากอาการโคลิก คอยดึงดิฉันเข้าไปในหลุมดำของอาการซึมเศร้าหลังคลอด ดิฉันรู้สึกเหมือนกับชิ้นส่วนที่แตกหักของเครื่องถ้วยชามที่ติดอยู่ด้วยเทป—คม แตก และแทบจะติดไม่อยู่แล้ว ดิฉันไม่ต้องการให้ความรู้สึกขมขื่นของดิฉันทำลายความตื่นเต้นของลูกชายสำหรับเทศกาลนี้

ดิฉันรู้สึกถึงความหนักอึ้งของคำตอบของเขาบนบ่า ผีเสื้อสีน้ำตาลเคลื่อนตัวลงมาเกาะมือของเขาขณะเราเดินเล่นเป็นประจำทุกวันท่ามกลางอากาศเย็นฉ่ำของต้นฤดูใบไม้ผลิ เขาพูดถึงผีเสื้อเป็นเวลาหลายสัปดาห์ สิ่งนี้ยังคงเป็นจุดเด่นของชีวิตช่วงสั้นของเขา

ดิฉันอยากจะทำให้คำอธิษฐานของเขาเป็นจริงและเห็นปีติบนใบหน้าของเขาซึ่งดิฉันเองต้องการรู้สึกถึงปีติเช่นนั้นมาก ดิฉันเข้านอนโดยสวดอ้อนวอนขอสันติสุขและความผ่อนคลาย รู้สึกว่าคริสต์มาสนี้จะเป็นคริสต์มาสที่โหดร้ายสำหรับเราทั้งคู่

เช้าวันรุ่งขึ้น เราตื่นขึ้นมาในวันที่สวยงาม—เหมาะสำหรับการเดินไกลในวันคริสต์มาสอีฟประจำปีของเรา ลูกชายดิฉันเตรียมตัวด้วยความกระปรี้กระเปร่ามากกว่าปกติ เขาพูดถึงเวลาและวิธีที่ผีเสื้อจะมา

“อากาศเย็นเกินไปนิดนึงนะ” ดิฉันพูดขณะรูดซิปเสื้อโค้ตและสวมหมวกบนศีรษะให้เขา “บางทีผีเสื้อทุกตัวจะอยู่อย่างอบอุ่นในบ้านของมัน”

“ไม่ใช่ผีเสื้อของผม” เขาหัวเราะและไม่หวั่นไหว

ดิฉันอุ้มลูกสาวมาใส่เป้อุ้มเด็กและสวดอ้อนวอนในใจ “ขออย่าให้เขาผิดหวังมากจนเกินไป”

ขณะที่เราเดิน ลูกชายดิฉันมองกลับไปกลับมาระหว่างต้นไม้ กระตือรือร้นยิ่งขึ้นในแต่ละก้าวเดิน ลมเย็นทำให้ใบไม้สั่นไหว เขาหมุนตัวขณะใบไม้ร่วงหล่นลงผืนดินป่า เสียงรองเท้าบูทดังขณะเขากระทืบใบไม้ที่ร่วง สำหรับเขา โลกนี้เต็มไปด้วยเวทมนตร์ที่รอให้คำอธิษฐานของเขาเป็นจริง แต่ดิฉันไม่เห็นผีเสื้อเลย

เราอยู่ใกล้สุดทางเดินแล้ว เมื่อดิฉันเริ่มเรียกให้เขากลับบ้าน ดิฉันได้ยินเสียงเสียงหัวเราะสนุกสนานของเขา ดิฉันหันไปเห็นเขาอยู่ใกล้ต้นไม้ ยื่นนิ้วออกมาขณะผีเสื้อสีน้ำตาลตัวเล็กๆ โบยบินรอบตัวเขา ด้วยสัมผัสอันแผ่วเบาที่สุด ผีเสื้อกับนิ้วบรรจบกัน และเขายิ้ม เขาสบตาดิฉันและดิฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วตัวดิฉัน อัศจรรย์ใจกับปาฏิหาริย์เล็กๆ ที่เพิ่งเห็น

ดิฉันปรบมือในการฉลองและสรรเสริญ พระผู้เป็นเจ้าทรงฟัง ความหนักอึ้งจากความเศร้าของดิฉันเบาลง และพระวิญญาณทรงเป็นพยานว่าพระองค์ทรงรับรู้ถึงดิฉัน พระองค์ทรงได้ยินคำสวดอ้อนวอนที่วิงวอนขอความเข้มแข็งและการบรรเทาทุกข์ในระหว่างคืนที่เหนื่อยล้าและวันที่หดหู่

แม้แต่เรื่องเล็กๆ เช่นการพบผีเสื้อในวันหนึ่งของเดือนธันวาคมพิสูจน์ให้เห็นว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงเฝ้าดูครอบครัวของดิฉัน—ทรงย้ำเตือนว่าปาฏิหาริย์ยังเกิดขึ้นได้เมื่อเรามีศรัทธาอย่างเด็ก