ดิจิทัลเท่านั้น
จิมเป็นคริสต์มาส ของเรา
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
ฉันไม่เข้าใจเหตุผลของการเยี่ยมเยียนในช่วงคริสต์มาส แต่การเยี่ยมเยียนครั้งนั้นกลับส่งผลกระทบอย่างยิ่ง!
ขณะที่การเฉลิมฉลองของครอบครัวที่จัดขึ้นเป็นประจำในวันคริสต์มาสอีฟกำลังจะสิ้นสุดลง ฉันตื่นเต้นจนแทบจะรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าไม่ไหว!
ตอนนั้นฉันอายุแปดขวบและเป็นหลานคนโตในครอบครัวใหญ่ ทุกๆ สองสามนาที คุณพ่อคุณแม่ คุณป้า หรือคุณลุงจะเปิดประตูและป่าวประกาศว่าได้ยินเสียงระฆังอันแผ่วเบา ฉันแทบจะอดรอให้ซานต้ามาถึงไม่ไหว! แต่คุณตายังคงยืนกรานที่จะไปร้องเพลงตามบ้านก่อน ซึ่งเป็นประเพณีครอบครัว “ซานต้าคงไม่มาหรอก!” ฉันคิด
ขณะที่เรากระโดดขึ้นรถที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง เราพบว่าเราออกเดินทางช้ากว่าปกติมาก เมืองเล็กๆ ที่เราอาศัยอยู่ในไอดาโฮนั้นเงียบสงบและมีอากาศหนาวเย็น สมาชิกในครอบครัวบางคนกังวลว่าเราไม่ควรออกไปร้องเพลงตามบ้านเวลาดึกดื่น แต่คุณตาของฉันยืนกรานว่าเราควรออกไปเยี่ยมเยียนบ้านสักสองสามหลัง
ขณะที่เราขับรถไปตามถนนสายเล็กๆ ที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ เราไม่เห็นแสงสว่างอะไรเลยในกระท่อมไม้ซุงขนาดเล็กของ “ลุงจิม” จิมเป็นเพื่อนที่ดีและเขาใจดีมาก เขาเป็นพ่อม่ายนับตั้งแต่ฉันจำความได้
“จิมคงไม่ได้สนใจถ้าเราไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเขา!” ฉันโอดครวญ ซานตาคลอสคงไม่ได้เจอเราแน่ๆ!
แต่คุณตาที่แสนดีของฉันยืนกรานว่า: “เราแค่มารวมตัวกันเงียบๆ ข้างหน้าต่างห้องนอนแล้วเริ่มร้องเพลง ‘โอ้ หมู่บ้านน้อยชื่อเบ็ธเลเฮ็ม’ เท่านั้นเอง”
เสียงของเราสั่นคลอนในช่วงแรก แต่รวมกันเราอยู่ และไม่นานดนตรีก็ค่อยๆ ประสานกันเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะและกลมกลืน
แต่ตามถนนมืดมิดนั้น
แสงแห่งนิรันดร์ส่องมา
ความกลัวความหวังที่มีนานมา
เป็นปรากฎการณ์คืนนี้
ในบ้านของจิมยังคงไม่มีแสงสว่าง แต่เรายังร้องเพลงต่อไป
ประตูกระท่อมเปิดออก
แสงสว่างของดวงจันทร์ทำให้เราเห็นจิมน้ำตาไหลอาบแก้ม เขาร้องไห้ตอนที่เข้ามากอดเราทุกคน—ร้องไห้หนักมาก สักพักหนึ่งเขาเช็ดน้ำตาแห่งปีติและพูดกับเราว่า “ผมรอพวกคุณมาเยี่ยมตลอดทั้งปีนี้ พวกคุณคือคริสต์มาสของผม และเมื่อถึงเวลา 9.30 น. ผมคิดว่าทุกคนลืมผมไปแล้ว ผมผิดหวังมาก ผมจึงเข้านอนเพราะไม่มีเหตุผลที่จะรอต่อไป”
ใจของเราเปี่ยมปีติ เมื่อจิมพาเราเข้าไปในบ้านและเปิดไฟ เราเห็นว่าเขากำลังรอเราจริงๆ โต๊ะในครัวของเขาจัดไว้อย่างสวยงาม และมีทุกอย่างทั้งเค้ก คุกกี้คริสต์มาส รวมทั้งเนื้อที่หั่นไว้รอให้เรารับประทานได้ทันที เขานับจำนวนแก้วอย่างละเอียดถี่ถ้วนและใส่น้ำแอปเปิ้ลไซเดอร์หวานด้วยความรักเพื่อให้ “ทุกคนได้ดื่มกันครบทุกคน” จิมกล่าวเสริม
จิมบอกว่าเราเป็นคริสต์มาสของเขาใช่ไหม? ฉันไม่ได้คิดเช่นนั้น จิมต่างหากที่เป็นคริสต์มาสของเรา
ของขวัญแห่งความรักที่เราได้รับในวันคริสต์มาสอีฟอันหนาวเย็นนั้นวิเศษยิ่งกว่าสิ่งใดที่ซานต้าจะทิ้งไว้ใต้ต้นคริสต์มาสของเราเสียอีก ทั้งยังเป็นการย้ำเตือนว่าพระเจ้าทรงต้องการให้เราปฏิบัติศาสนกิจต่อบุตรธิดาของพระองค์ดังที่พระองค์ทรงทำ—ทีละคน โดยนำความรักของพระองค์มากับเรา (ดู 3 นีไฟ 11:15–17; 17:21)