เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย

ของขวัญที่ฉันจะไม่มีวันลืม

แพตตี้ สมิธ, ยูทาห์ สหรัฐอเมริกา

ฉันรู้สึกถึงการกระตุ้นเตือนโดยแน่แท้ว่านี่คือครอบครัวที่เราต้องช่วยเหลือ

เด็กหญิงไถลลงมาจากเนินหิมะบนแผ่นกระดาษแข็ง

ภาพประกอบโดย อนาสตาเซีย ซูโวโรวา

คริสต์มาสปีหนึ่ง ครอบครัวของฉันตัดสินใจมอบเงินที่เราจะใช้ซื้อของขวัญให้ตัวเราเองแก่ครอบครัวหนึ่งที่อาจต้องการความช่วยเหลือ เราสวดอ้อนวอนขอให้รู้ว่าจะช่วยใคร ฉันเก็บเงินไว้ในซองในกระเป๋าสตางค์เพื่อเตรียมพร้อมเมื่อการกระตุ้นเตือนมาถึง

ก่อนคริสต์มาสไม่กี่วัน ลูกๆ ของฉันไปเล่นเลื่อนหิมะ เมื่อฉันไปถึงเนินเขาเพื่อไปรับพวกเขา ฉันเฝ้าดูพวกเขาไถลลงจากเนินเขาอย่างสนุกสนานอีกหนึ่งรอบ

ไม่นานฉันสังเกตเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ สองคนที่ไม่ได้แต่งกายให้อบอุ่น พวกเขาสวมรองเท้ากันฝน กางเกงมีรอยขาดที่เข่า แจ็คเก็ตสำหรับใส่ในฤดูใบไม้ผลิ และถุงมือคนละข้าง พวกเขาดูสนุกสนานกับการไถลลงมาจากเนินเขาด้วยกระดาษแผ่นหนึ่ง

ขณะที่ฉันเฝ้าดูพวกเขาวิ่งขึ้นเนินเขาไปหาคุณแม่ ฉันรู้สึกถึงการกระตุ้นเตือนโดยแน่แท้ว่านี่คือครอบครัวที่เราต้องช่วยเหลือ ฉันเดินไปคุยกับคุณแม่ของพวกเขา เมื่อเธอหันกลับมา ฉันตกตะลึงเมื่อรู้ว่าฉันรู้จักเธอ

เมื่อสิบปีก่อน ฉันเคยเป็นผู้เยี่ยมสอนของซิสเตอร์คนนี้ ในตอนนั้น วันหนึ่งฉันกำลังอบขนมปังอยู่และรู้สึกว่าฉันควรจะให้ขนมปังเธอสักก้อน แต่เมื่อฉันขับรถไปที่บ้านของเธอ ฉันสังเกตเห็นรถที่ไม่คุ้นเคยจอดอยู่ที่ถนนทางเข้าบ้าน ฉันคิดว่าเธอมีแขกมาเยี่ยมและฉันไม่อยากรบกวน ฉันจึงเลี้ยวรถกลับบ้าน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ประธานสมาคมสงเคราะห์โทรถามว่าฉันสามารถไปบ้านซิสเตอร์คนนี้และดูแลลูกๆ ของเธอได้หรือไม่ เธออยู่ในโรงพยาบาล และคุณแม่ของเธอมาอยู่กับลูกๆ แต่อีกใจหนึ่งอยากอยู่กับลูกสาวของเธอด้วย ฉันจึงรีบไปแต่รู้สึกละอายใจที่ไม่ได้ทำตามการกระตุ้นเตือนก่อนหน้านี้ ตั้งแต่วันนั้น ฉันพยายามสุดความสามารถที่จะทำตามการกระตุ้นเตือนจากพระวิญญาณ แต่ประสบการณ์นี้ยังคงหลอกหลอนฉัน

ฉันสำนึกคุณที่ได้ติดต่อกับซิสเตอร์ที่รักคนนี้อีกครั้ง วันนั้น พระบิดาบนสวรรค์ไม่เพียงทรงตอบคำสวดอ้อนวอนที่ครอบครัวของฉันขอให้หาครอบครัวให้รับใช้ แต่พระองค์ทรงอวยพรฉันด้วยโอกาสที่จะให้อภัยตนเองสำหรับความผิดพลาดครั้งก่อน ถึงแม้ฉันไม่ได้คาดหวังของขวัญชิ้นนี้ แต่สิ่งนี้เป็นของขวัญที่ฉันจะไม่มีวันลืม