« ថ្ងៃទី ១៧–២៣ ខែ ឧសភា ។ គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥១–៥៧ ៖ ‹ អ្នកកាន់កាប់ត្រួតត្រាដោយស្មោះត្រង់ យុត្តិធម៌ និងឈ្លាសវៃ › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ឆ្នាំ ២០២១ ( ឆ្នាំ ២០២០ )

« ថ្ងៃទី ១៧–២៣ ខែ ឧសភា ។ គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥១–៥៧ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០២១

ការភ្ជួររាស់ដំបូង ដោយ ជេមស៍ ថៃលើរ ហាវ៉ូត

ថ្ងៃទី ១៧–២៣ ខែ ឧសភា

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥១–៥៧

« អ្នកកាន់កាប់ត្រួតត្រាដោយស្មោះត្រង់ យុត្តិធម៌ និងឈ្លាសវៃ »

ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជួយបងប្អូនឲ្យស្គាល់សំឡេងរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយសារព្រះគម្ពីរត្រូវបានប្រទានដោយទ្រង់តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៨:៣៤–៣៦ ) ។

កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន

សម្រាប់សមាជិកសាសនាចក្រនៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៨៣០ ការប្រមូលផ្តុំពួកបរិសុទ្ធ និងការកសាងទីក្រុងស៊ីយ៉ូនគឺជាកិច្ចការខាងវិញ្ញាណក៏ដូចជាខាងសាច់ឈាមដែរ ដែលមានបញ្ហាជាក់ស្តែងជាច្រើនដែលត្រូវដោះស្រាយ ៖ នរណាម្នាក់ត្រូវទិញ និងចែកចាយដី ដែលពួកបរិសុទ្ធអាចរស់នៅបាន ។ នរណាម្នាក់ត្រូវបោះពុម្ពសៀវភៅ និងការបោះពុម្ពផ្សេងទៀត ។ ហើយនរណាម្នាក់ត្រូវបើកហាងមួយដើម្បីចែកចាយរបស់របរដល់អស់អ្នកដែលនៅស៊ីយ៉ូន ។ នៅក្នុងវិរណៈដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥១–៥៧ ព្រះអម្ចាស់បានចាត់តាំង និងណែនាំប្រជាជនឲ្យធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ ហើយទ្រង់បានបញ្ជាក់ថាក្រុងអ៊ិនឌីប៉ែនដែនស៍ រដ្ឋមិសសួរី ជា « កន្លែងសម្រាប់ទីក្រុង » ស៊ីយ៉ូន ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥៧:៣ ) ។

ប៉ុន្ដែខណៈជំនាញខាងកិច្ចការបែបនេះ ដូចជាការទិញដី ការបោះពុម្ព និងការបើកហាងមានតម្លៃចំពោះកិច្ចការខាងសាច់ឈាមនៃការកសាងស៊ីយ៉ូន វិវរណៈទាំងនេះក៏បង្រៀនថា ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់មានភាពស័ក្ដិសមខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីបានហៅជារាស្ដ្រក្រុងស៊ីយ៉ូន ។ ទ្រង់ហៅយើងម្នាក់ៗឲ្យធ្វើជា « អ្នកកាន់កាប់ត្រួតត្រាដោយស្មោះត្រង់ យុត្តិធម៌ និងឈ្លាសវៃ » ដោយមានវិញ្ញាណទន់ទាប « ឈរយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន » នៅក្នុងទំនួលខុសត្រូវដែលបានចាត់តាំងរបស់យើង ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥១:១៩; ៥២:១៥; ៥៤:២ ) ។ ប្រសិនបើយើងអាចធ្វើដូចនោះបាន—មិនថាជំនាញខាងសាច់ឈាមយើងយ៉ាងណាទេ—នោះព្រះអម្ចាស់អាចប្រើយើងដើម្បីកសាងក្រុងស៊ីយ៉ូន ហើយទ្រង់ « នឹងពន្លឿនឲ្យទីក្រុងឆាប់កើតឡើងនៅពេលកំណត់ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥២:៤៣ ) ។

គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥១

ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើជាអ្នកកាន់កាប់ត្រួតត្រាដោយស្មោះត្រង់ យុត្តិធម៌ និងឈ្លាសវៃ ។

ប្រសិនបើបងប្អូនជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនៅឆ្នាំ ១៨៣១ បងប្អូនអាចត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យរស់នៅតាមច្បាប់នៃការថ្វាយ ដោយការចែកអចលនទ្រព្យរបស់បងប្អូនទៅកាន់សាសនាចក្រតាមរយៈប៊ីស្សព ។ បន្ទាប់មក លោកនឹងបង្វិលមកបងប្អូនវិញ ក្នុងករណីភាគច្រើនគឺអ្វីដែលបងប្អូនបានបរិច្ចាគ ពេលខ្លះជាចំណែកលើស ។ ប៉ុន្តែទ្រព្យនោះលែងជាទ្រព្យរបស់បងប្អូនទៀតហើយ—វាគឺជាការបម្រើរបស់បងប្អូន ។

សព្វថ្ងៃ នីតិវិធីមានលក្ខណៈខុសគ្នា ប៉ុន្ដែគោលការណ៍នៃការថ្វាយ និងការកាន់កាប់ត្រួតត្រានៅតែមានសារសំខាន់ចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ សូមពិចារណានូវពាក្យសម្ដីទាំងនេះមកពីអែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក ៖ « យើងរស់នៅក្នុងពេលដ៏គ្រោះថ្នាក់ ពេលមនុស្សជាច្រើនជឿថា យើងមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ ហើយថាយើងមិនមានទំនួលខុសត្រូវផ្ទាល់ខ្លួន ឬការកាន់កាប់ត្រួតត្រាសម្រាប់ខ្លួនយើង ឬមនុស្សដទៃឡើយ ។ មនុស្សជាច្រើនក្នុងពិភពលោកនេះផ្ដោតលើការបំពេញចិត្តខ្លួនឯង… [ ហើយ ] មិនជឿថា ពួកគេគឺជាអ្នកចាំយាមរបស់បងប្អូនខ្លួនឡើយ ។ ប៉ុន្ដែនៅក្នុងសាសនាចក្រ យើងជឿថា ការកាន់កាប់ត្រួតត្រាទាំងនេះគឺជាការទុកចិត្តដ៏ពិសិដ្ឋមួយ » ( « Stewardship—a Sacred Trust » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ៩១ ) ។

នៅពេលបងប្អូនអាន កណ្ឌទី ៥១ សូមគិតអំពីអ្វីដែលព្រះបានទុកព្រះទ័យលើបងប្អូន ។ តើពាក្យ « អ្នកកាន់កាប់ត្រួតត្រា » ( ខទី ១៩ ) និង « បានថ្វាយ » ( ខទី ៥ ) មានន័យដូចម្ដេច ហើយតើវាបង្កប់ន័យយ៉ាងណាអំពីការរំពឹងទុករបស់ព្រះពីបងប្អូន ? តើបងប្អូនរកឃើញគោលការណ៍អ្វីខ្លះនៅក្នុង កណ្ឌទី ៥១ និងនៅក្នុងពាក្យសម្ដីរបស់អែលឌើរ ឃុក ដែលបង្រៀនបងប្អូនពីអត្ថន័យនៃការធ្វើអ្នកកាន់កាប់ត្រួតត្រា ? ( សូមមើលជាពិសេស ខទី ៩ ១៥–២០ ) ។

សូមមើលផងដែរ ម៉ាថាយ ២៥:១៤–៣០, វីដេអូ « The Law of Consecration » នៅលើគេហទំព័រ ChurchofJesusChrist.org ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥២:១៤–១៩

ព្រះបានប្រទានគំរូមួយដើម្បីចៀសវាងពីការបញ្ឆោត ។

ដោយមានមនុស្សជាច្រើនអះអាងពីការបើកបង្ហាញខាងវិញ្ញាណ នោះពួកបរិសុទ្ធសម័យដើមបានខ្វល់ពីការត្រូវបានគេបញ្ឆោត ។ តើពួកគេអាចប្រាប់ថា នរណា « ត្រូវបានទទួលពី [ ព្រះ ] » ? ( ខទី ១៥ ) ។ នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥២:១៤–១៩ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានគំរូដ៏មានអត្ថប្រយោជន៍មួយ ។ តើបងប្អូនអាចអនុវត្តគំរូនេះ ដើម្បីការពារពីសារលិខិតខុសឆ្គងក្នុងពិភពលោកនេះដោយរបៀបណា ? បងប្អូនក៏អាចប្រើគំរូនេះដើម្បីវាយតម្លៃខ្លួនឯងបានដែរ ៖ សូមពិចារណាដោយប្រើឃ្លាពីខគម្ពីរទាំងនេះ ដើម្បីសរសេរសំណួរដូចជា « ពេលខ្ញុំនិយាយ តើវិញ្ញាណខ្ញុំទន់ទាបទេ ? »

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥៤

ខ្ញុំអាចងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ នៅពេលខ្ញុំរងការឈឺចាប់ដោយជម្រើសរបស់មនុស្សដទៃ ។

ជាផ្នែកនៃការប្រមូលផ្ដុំទៅរដ្ឋអូហៃអូ ពួកបរិសុទ្ធមួយក្រុម ដែលបានដឹកនាំដោយនូវល ណៃត៍ បានមកពីភូមិខូលស្វិល រដ្ឋនូវយ៉ក ហើយត្រូវការកន្លែងរស់នៅមួយ ។ លីម៉ាន ខូព្លី មានចម្ការដ៏ធំមួយនៅក្បែរទីក្រុងខឺតឡង់ ហើយលោកបានចុះសេចក្ដីសញ្ញាថានឹងអនុញ្ញាតឲ្យពួកបរិសុទ្ធរស់នៅលើដីរបស់លោក ។ ប៉ុន្ដែ ភ្លាមៗក្រោយពីពួកគេចាប់ផ្ដើមរស់នៅទីនោះ ខូព្លីបានបោះបង់សេចក្ដីជំនឿរបស់លោក លែងគោរពតាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់លោក ហើយបណ្ដេញពួកបរិសុទ្ធចេញពីចម្ការរបស់លោក ( សូមមើល ពួកបរិសុទ្ធ ទំព័រ ១:១២៥–២៨ ) ។

ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុង កណ្ឌទី ៥៤ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅនូវល ណៃត៍ ពីអ្វីដែលពួកបរិសុទ្ធគួរធ្វើនៅក្នុងស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ។ តើបងប្អូនរកឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងវិវរណៈនេះ ដែលអាចជួយបងប្អូន នៅពេលមនុស្សផ្សេងទៀតលែងគោរពតាមពាក្យសន្យាគេ ឬពេលជម្រើសមិនល្អផ្សេងទៀតប៉ះពាល់ដល់បងប្អូន ?

វាលពណ៌បៃតង — ទីតាំងចម្ការនៅក្នុងរដ្ឋអូហៃអូ ដែលលីម៉ាន ខូព្លីបានសន្យាផ្ដល់ជូនសាសនាចក្រ ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥៦:១៤–២០

មានពរហើយ អស់អ្នកដែលមានចិត្តបរិសុទ្ធ ។

នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកមានផង និងអ្នកក្រផង វាអាចគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដើម្បីប្រៀបធៀបការប្រឹក្សារបស់ទ្រង់ទៅនឹងក្រុមទាំងពីរនេះ ។ នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ តើអ្វីដែលមានអារម្មណ៍ថាទាក់ទងផ្ទាល់នឹងបងប្អូន ? តើការផ្ដោតលើទ្រព្យសម្បត្តិអាចធ្វើឲ្យព្រលឹងរបស់បងប្អូន « មានដំបៅ » ដោយរបៀបណា ? ( ខទី ១៦ ) ។ តើការមាន « ចិត្តបរិសុទ្ធ » ( ខទី ១៨ ) មានន័យដូចម្ដេចចំពោះបងប្អូន ទាក់ទងទៅនឹងសម្ភារនិយម ?

សូមមើលផងដែរ យ៉ាកុប ២:១៧–២១ ។

គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥១:៩ ។បងប្អូនអាចលេងល្បែងមួយ ដែលគ្រួសាររីករាយ រួចហើយជជែកអំពីរបៀបដែលល្បែងនេះមានភាពខុសគ្នា ប្រសិនបើនរណាម្នាក់លេងខូចនោះ ។ ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដើម្បី « ប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ » ជាមួយគ្នា ? តើភាពស្មោះត្រង់ជួយយើងឲ្យ « បានរួមគ្នាតែមួយ » ដោយរបៀបណា ?

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥២:១៤–១៩ ។កាលបងប្អូនពិភាក្សាពីគំរូ ដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ គ្រួសាររបស់បងប្អូនអាចរីករាយនឹងការមើលទៅគំរូផ្សេងទៀតដែលបងប្អូនប្រើ—ដូចជា គំរូនៃការដេរខោអាវ ឬការធ្វើទូកមួយ ។ បងប្អូនអាចធ្វើការរួមគ្នាដើម្បីបង្កើតអ្វីមួយចេញពីគំរូមួយ ខណៈជជែកអំពីគំរូដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានឲ្យដើម្បីចៀសវាងពីការបញ្ឆោត ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥៣:១ ។សូមពិចារណាចែកចាយជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់បងប្អូនអំពីបទពិសោធន៍មួយ កាលបងប្អូនដូចជាស៊ីឌនី គិលបឺតដែរ បានទូលសួរព្រះអម្ចាស់ « អំពីការហៅរបស់អ្នក » ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥៤:២; ៥៧:៦–៧ ។តើការ « ឈរឲ្យមាំមួន » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥៤:២ ) មានន័យដូចម្ដេច ស្ដីពីអ្វីដែលព្រះសុំឲ្យយើងធ្វើនោះ ? បងប្អូនអាចអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារឲ្យឡើងឈរ ហើយប្រាប់អ្វីមួយដែលព្រះបានសុំពួកគេឲ្យធ្វើ ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥៥ ។តើព្រះអម្ចាស់បានប្រើសមត្ថភាពរបស់ វិលលាម ហ្វែប្ស ឲ្យធ្វើជាអ្នកសរសេរ និងអ្នកបោះពុម្ពដោយរបៀបណា ? ( ឧទាហរណ៍ សូមមើល លិបិក្រមអ្នកនិពន្ធ នៅក្នុងសៀវភៅទំនុកតម្កើងសម្រាប់បញ្ជីទំនុកតម្កើង ដែលលោកបានសរសេរ ) ។ ប្រហែលជាសមាជិកគ្រួសារអាចជជែកអំពីទេពកោសល្យ និងសមត្ថភាពដែលពួកគេឃើញក្នុងគ្នាទៅវិញទៅមក ។ តើទេពកោសល្យរបស់យើងអាចរួមចំណែកក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?

សម្រាប់គំនិតបន្ថែមសម្រាប់ការបង្រៀនដល់កុមារ សូមមើល គម្រោងមេរៀនប្រចាំសប្ដាហ៍នេះ នៅក្នុងសៀវភៅ ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ថ្នាក់បឋមសិក្សា ។

ចម្រៀងស្នើ ៖ « អូរតូចនិយាយថា « ឲ្យ » » សៀវភៅចម្រៀងកុមារ ទំព័រ ១១៦ ។

ការកែលម្អដល់ការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន

រក្សាកំណត់ហេតុសិក្សាមួយ ។ បងប្អូនអាចឃើញថា វាមានអត្ថប្រយោជន៍ ពេលប្រើសៀវភៅកំណត់ហេតុ ឬកំណត់ចំណាំដើម្បីកត់ត្រាយោបល់ គំនិត សំណួរ ឬចំណាប់អារម្មណ៍ដែលកើតមាន ខណៈពេលបងប្អូនសិក្សា ។

សមាជិកផ្ដល់របស់របរដល់ អែតវឺត ប៉ាទ្រិច — ប៊ីស្សព ប៉ាទ្រិច ទទួលការថ្វាយ ដោយ អាលប៊ីន វេសេលកា