« ថ្ងៃទី ១៨-២៣ ខែមិថុនា ។ ម៉ាថាយ ២៧; ម៉ាកុស ១៥; លូកា ២៣ យ៉ូហាន ១៩ ៖ ‹ វាបានបញ្ចប់ហើយ ›»ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឆ្នាំ ២០១៩( ឆ្នាំ ២០១៩ )
« ថ្ងៃទី ១៨–២៣ ខែមិថុនា ។ ម៉ាថាយ ២៧ ; ម៉ាកុស ១៥ ; លូកា ២៣; យ៉ូហាន ១៩ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឆ្នាំ ២០១៩
អេស៊ី ហូម៉ូ, ដោយ អានតូនីញ៉ូ ស៊ីស៊ើរី
ថ្ងៃទី ១៧-២៣ ខែមិថុនា
ម៉ាថាយ ២៧ ម៉ាកុស ១៥ លូកា ២៣ យ៉ូហាន ១៩
« វាបានបញ្ចប់ហើយ »
ម៉ាថាយ ២៧; ម៉ាកុស ១៥; លូកា ២៣; និង យ៉ូហាន ១៩ រួមមានទាំងការពិពណ៌នាអំពីនាទីចុងក្រោយនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ សូមព្យាយាមដឹងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះអ្នក នៅពេលអ្នកសិក្សាអំពីការពលិកម្ម និងការសុគតរបស់ទ្រង់ ។
កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក
នៅគ្រប់ព្រះបន្ទូល និងទង្វើ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានធ្វើជាគំរូពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិត—ជាអ្វីដែលសាវកប៉ុលបានហៅថា សេចក្តីសប្បុរស ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១៣) ។ ពុំមានពេលណាដែលបង្ហាញជាភស្ដុតាងខ្លាំងជាងពេលនេះ អំឡុងនាទីចុងក្រោយនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនោះទេ ។ ភាពស្ងៀមស្ងាត់ដ៏រុងរឿងរបស់ទ្រង់ នៅពេលប្រឈមចំពោះការចោទប្រកាន់ដោយខុសឆ្គងបានបង្ហាញថា ទ្រង់ « មិនរហ័សខឹងឡើយ » (កូរិនថូសទី ១ ១៣:៥) ។ ព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ក្នុងការចុះចូលចំពោះការធ្វើទុក្ខទោស ការចំអក និងការឆ្កាង—ខណៈពេលកំពុងរក្សាព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់រហូតដល់ទារុណកម្មចុងក្រោយរបស់ទ្រង់—បានបង្ហាញថា ទ្រង់ « អត់ធ្មត់ » ហើយ« គ្របបាំងទាំងអស់ » (កូរិនថូសទី១ ១៣:៤, ៧) ។ សេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ចំពោះមាតា និងចំពោះអ្នកឆ្កាងទ្រង់—ទោះជាអំឡុងពេលនៃការរងទុក្ខដ៏ពុំអាចប្រៀបបានផ្ទាល់របស់ទ្រង់—ព្រះអង្គបានបង្ហាញថា ទ្រង់« មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់[ ព្រះអង្គទ្រង់ ] ឡើយ » (កូរិនថូសទី ១ ១៣:៥) ។ នៅក្នុងគ្រាចុងក្រោយរបស់ទ្រង់នៅ លើផែនដីនេះ ព្រះយេស៊ូវធ្វើអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើពេញមួយការបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់—គឺបង្រៀនពួកយើងតាមរយៈការបង្ហាញដល់ពួកយើង ។ ប្រាកដណាស់ សេចក្តីសប្បុរស គឺជា « សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » (មរ៉ូណៃ ៧:៤៧) ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន
ម៉ាថាយ ២៧ម៉ាកុស ១៥លូកា ២៣យ៉ូហាន ១៩
ព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីរងទុក្ខ បានបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះ ព្រះវរបិតា និងចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា ។
ទោះជាព្រះអង្គសង្គ្រោះមានអំណាចដើម្បីហៅ « ពួកទេវតាដប់ពីរកង » ឲ្យចុះមក(ម៉ាថាយ ២៦:៥៣) ក៏ទ្រង់ស្ម័គ្រព្រះទ័យជ្រើសរើសស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងអយុត្តិធម៌ទាំងឡាយ ការចំអកដ៏ឃោរឃៅ និងការឈឺចាប់ខាងរូបកាយដែលពុំអាចនឹកស្មានដល់នោះដែរ ។ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ធ្វើបែបនេះ ? នីហ្វៃបានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា « ពីព្រោះមកពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអត់ធ្មត់ដែលទ្រង់មានចំពោះកូនចៅមនុស្ស » (នីហ្វៃទី ១ ១៩:៩) ។
អ្នកអាចចាប់ផ្ដើមការសិក្សារបស់អ្នកអំពីនាទីចុងក្រោយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរយៈការអាននីហ្វៃទី ១ ១៩:៩។ តើនៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៧; ម៉ាកុស ១៥; លូកា ២៣; និង យ៉ូហាន ១៩ ត្រង់ណា ដែលអ្នករកឃើញគំរូនៃរឿងនីមួយៗ ដែលនីហ្វៃបានថ្លែងថាព្រះយេស៊ូវនឹងរងទុក្ខ ?
« [ ពួកគេ ] ចាត់ទ្រង់ទុកជាគ្មានតម្លៃ »
« ពួកគេវាយទ្រង់ »
« ពួកគេទះទ្រង់ »
« ពួកគេស្ដោះដាក់ទ្រង់ »
តើវគ្គគម្ពីរណាមួយដែលជួយអ្នកឲ្យដឹងពី « សេចក្ដីមេត្តាករុណា » របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវមានចំពោះអ្នក ? តើអាកប្បកិរិយាណាខ្លះដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានបង្ហាញ ដែលបានបំផុសគំនិតអ្នកឲ្យអភិវឌ្ឍកាន់តែពេញលេញ ?
សូមមើលផងដែរ « ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានដាក់ទោសនៅចំពោះលោកពីឡាត់ » និង « ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានវាយ និងឆ្កាង » ( វីដេអូLDS.org) ។
ម៉ាថាយ ២៧:២៧–៤៩, ៥៤; ម៉ាកុស ១៥:១៦–៣២; លូកា ២៣:១១, ៣៥–៣៩; យ៉ូហាន ១៩:១–៥
ការចំអកដល់សេចក្ដីពិតរបស់ព្រះ ពុំគួរធ្វើឲ្យជំនឿរបស់ខ្ញុំទន់ខ្សោយទេ ។
ខណៈដែលព្រះយេស៊ូវបានស៊ូទ្រាំនឹងការចំអកនៅក្នុងការបម្រើរបស់ទ្រង់ នោះវាធ្វើឲ្យមានថាមពលកាន់តែខ្លាំងអំឡុងពេលការវាយ និងការឆ្កាងទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែការចំអកនេះពុំអាចផ្លាស់ប្ដូរសេចក្ដីពិតដែលថា ៖ ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះនោះទេ ។ នៅពេលអ្នកអានអំពីភាពអាម៉ាស់ដែលព្រះយេស៊ូវបានស៊ូទ្រាំ ចូរគិតអំពីការផ្ទុយ និងការចំអកដល់កិច្ចការរបស់ទ្រង់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ តើអ្នកទទួលបានគំនិតយល់ដឹងអ្វីខ្លះអំពីការស៊ូទ្រាំនឹងការផ្ទុយ ? តើអ្វីខ្លះដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកចាប់អារម្មណ៍អំពីពាក្យសម្ដីរបស់មេទ័ពនៅ ក្នុងម៉ាថាយ ២៧:៥៤?
តើព្រះវរបិតាសួគ៌បោះបង់ព្រះយេស៊ូវចោលនៅលើឈើឆ្កាងឬទេ ?
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានផ្ដល់នូវគំនិតដូចតទៅនេះថា ៖ « ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា… ព្រះបិតាដ៏ឥតខ្ចោះពុំបោះបង់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ចោលនៅ គ្រានោះទេ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីឲ្យពលិកម្មដ៏មហិមារបស់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់អាចធ្វើបានសម្រេចទាំងស្រុង នោះព្រះបិតាបានដកព្រះអង្គទ្រង់ចេញពីវត្តមាននៅគាំទ្រ ហើយលួងលោមដល់ព្រះយេស៊ូវមួយរយៈ ពេលខ្លី… ដើម្បីឲ្យដង្វាយធួន[ របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ]គ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមានភាពអស់កល្ប ទ្រង់ត្រូវទទួលអារម្មណ៍ដកពិសោធន៍ទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណថាតើសេចក្ដីស្លាប់មានសភាពបែបណាដើម្បីញាណដឹងថាតើការបាត់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះមានសភាពបែបណា ដែលបន្សល់ទុកនូវអារម្មណ៍ឯកោទាំងស្រុង ហើយអស់សង្ឃឹមនោះ » (« None Were with Him,» Ensign ឬ លីអាហូណា, ខែឧសភា ឆ្នាំ ២០០៩, ៨៧–៨៨) ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាគំរូនៃការអភ័យទោសរបស់យើង ។
តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលអ្នកអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នៅ ក្នុងលូកា ២៣:៣៤? ( សូមមើលគំនិតយោបល់ដែលបានផ្ដល់ឲ្យនៅក្នុងការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅក្នុងលេខយោង គ ) ។ យោងទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង បានបង្រៀនថា ៖ « យើងត្រូវតែអភ័យទោស ហើយឈប់ព្យាបាទចំពោះអ្នកទាំងឡាយដែលធ្វើឲ្យយើងអាក់អន់ចិត្ត ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើជាគំរូមកពីលើឈើឆ្កាង ។… យើងពុំដឹងពីដួងចិត្តនៃអ្នក ដែលធ្វើឲ្យយើងអាក់អន់ចិត្តទេ » («That We May Be One »Ensignខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៨ ទំព័រ ៦៨ ) ។ តើខគម្ពីរនេះអាចជួយអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច បើអ្នកមានបញ្ហាក្នុងការអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ ?
តើពាក្យ« ស្ថានបរមសុខ » នៅ ក្នុងសេចក្ដីថ្លែងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ចោរមានន័យយ៉ាងណា ?
នៅក្នុងគម្ពីរ ពាក្យថាស្ថានបរមសុខជាធម្មតាមានន័យថាជា « កន្លែងនៃភាពសុខសាន្ដ និងសុភ មង្គលមួយនៅ ក្នុងស្ថានភាពជីវិត ពិភពវិញ្ញាណ » —ជាកន្លែងមួយដែលបានរក្សាទុក្ខសម្រាប់មនុស្សសុចរិត ។ ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនថា ពាក្យស្ថានបរមសុខនៅក្នុងលូកា ២៣:៤៣« គឺបកប្រែខុស តាមពិតព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា ចោរនឹងទៅជាមួយទ្រង់នៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ » (ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ទំព័រ ១១១សូមមើលផងដែរ កំណត់ហេតុរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ថ្ងៃទី ១១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៨៤៣josephsmithpapers.org ) ។ នៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណចោរនឹងស្ដាប់ឮការផ្សាយដំណឹងល្អ ។
គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ
នៅពេលអ្នកអានគម្ពីរជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់អ្នក នោះព្រះវិញ្ញាណអាចជួយអ្នកដឹងថាគោលការណ៍អ្វីដែលត្រូវគូសបញ្ជាក់ និងពិភាក្សាដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការរបស់គ្រួសារអ្នក ។ នេះ គឺជាការផ្ដល់យោបល់មួយចំនួន ៖
ទោះជាយូដាស បានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវដោយផ្ទាល់ក្ដី ក៏គាត់ « បានងាកចេញពី[ ព្រះយេស៊ូវ ] ហើយត្រូវបានអាក់អន់ចិត្ត ដោយព្រោះព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ » ( ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាកុស ១៤:៣១ [ម៉ាកុស ១៤:១០ លេខយោង ក] ) ។ តើអ្វីខ្លះដែលអាចបណ្ដាលឲ្យមនុស្សដែលហាក់ដូចជាមានទីបន្ទាល់រឹងមាំងាកចេញពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ? តើយើងអាចនៅពិតស្មោះចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ម៉ាថាយ ២៧:១១–២៦; ម៉ាកុស ១៥:១–១៥; លូកា ២៣:១២–២៤; យ៉ូហាន ១៩:១–១៦
ហេតុអ្វីពីឡាត់ប្រគល់ព្រះយេស៊ូវឲ្យត្រូវទៅឆ្កាង ទោះជាគាត់បានដឹងថាព្រះយេស៊ូវ ជាមនុស្សស្លូតត្រង់ក្តី ? តើមានមេរៀនអ្វីខ្លះដែលយើងរៀនមកពីបទពិសោធន៍របស់ពីឡាត់អំពីការឈររឹងមាំចំពោះអ្វីដែលយើងដឹងថាត្រឹមត្រូវ ? វាអាចនឹងជាជំនួយដល់គ្រួសាររបស់អ្នកដើម្បីដើរតួសម្តែងនូវសាច់រឿងដើម្បីឲ្យពួកគេហាត់រៀនឈរឲ្យរឹងមាំចំពោះអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ។
« ហើយទ្រង់បានយាងចេញទៅទាំងលីឈើឆ្កាងទៅ…ដល់ភ្នំលលាដ៏ក្បាល ដែលហៅថា គាល់កូថា » យ៉ូហាន ១៩:១៧) ។
ប្រហែលជាអ្នកអាចចាត់តាំងសេចក្ដីថ្លែងដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលនៅលើឈើឆ្កាងមួយ ឬច្រើន ដែលអាចរកបាននៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះទៅដល់សមាជិកគ្រួសារម្នាក់ៗ ហើយសុំពួកគេឲ្យចែកចាយពីអ្វីដែលពួកគេរៀនអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ ។
តើការអានអំពីការឆ្កាងជួយពង្រឹងដល់ទីបន្ទាល់របស់យើងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជា« ព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ » បានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើយើងរៀនអ្វីខ្លះចេញពីខទាំងនេះ អំពីរបៀបដែលយើងគួរតែស្រឡាញ់ ហើយគាំទ្រដល់សមាជិកគ្រួសារ ?
សម្រាប់គំនិតបន្ថែមដើម្បីបង្រៀនកុមារ សូមមើល គម្រោងមេរៀនសប្ដាហ៍នេះ នៅក្នុង ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់ថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សា ។
ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង
ប្រឹងធ្វើតាមជីវិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « វានឹងជាជំនួយដើម្បីសិក្សាតាមរបៀបដែលទ្រង់បានបង្រៀន—ជាវិធីសាស្ត្រដែលទ្រង់បានប្រើ និងអ្វីៗដែលទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូល ។ ប៉ុន្តែព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីបង្រៀន និងលើកតម្កើងអ្នកដទៃកើតចេញមកពី…បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ពីមុនមក ។ នៅពេលអ្នកព្យាយាមកាន់តែឧស្សាហ៍ដើម្បីរស់នៅដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះអ្នកនឹងកាន់តែអាចបង្រៀនដូចជាទ្រង់ » (ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនេះ ទំព័រ ១៣) ។
ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាងដោយ ខាល ហេនរីក ប្លូច ។