„Myśli do zapamiętania: Dom Izraela”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną. Stary Testament, 2022 (2021)

„Myśli do zapamiętania: Dom Izraela”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną, 2022

Obraz

Ikona myśli

Myśli do zapamiętania

Dom Izraela

Gdzieś na pustkowiu na wschód od Kanaanu Jakub z niecierpliwością czekał na spotkanie ze swoim bratem bliźniakiem Ezawem. Minęło około 20 lat, odkąd Jakub widział się ostatni raz z Ezawem, który groził mu wówczas śmiercią. Jakub spędził całą noc na pustkowiu, zmagając się w oczekiwaniu na Boże błogosławieństwo. Ponieważ wykazał się wiarą, wytrwałością i determinacją, Bóg odpowiedział na jego modlitwy. Była to noc, podczas której imię Jakuba zostało zmienione na Izrael, imię, które oznacza „zmaga się z Bogiem” (I Ks. Mojżeszowa 32:28, przypis b; może to także oznaczać: Niech Bóg zwycięży; zob. także I Ks. Mojżeszowa 32:24–32)¹.

Niedaleko rzeki Jabbok Jakub otrzymał imię Izrael.

To właśnie tutaj imię Izrael po raz pierwszy pojawia się w Biblii, i imię to przetrwało w całej księdze i historii. Niedługo potem zaczęło odnosić się do więcej niż jednej osoby. Izrael miał 12 synów, a ich potomkowie byli powszechnie znani jako „dom Izraela”, „plemiona Izraela”, „dzieci Izraela” lub „Izraelici”.

Na przestrzeni historii dzieci Izraela przywiązywały ogromną wagę do swojego pochodzenia z jednego z dwunastu plemion Izraela. Ich rodowód był ważną częścią ich tożsamości przymierza. Apostoł Paweł ogłosił, że pochodzi z „pokolenia Beniamina” (List do Rzymian 11:1) Kiedy Lehi wysłał swoich synów do Jerozolimy, by odzyskali mosiężne płyty, jedną z pobudek, jakie nim kierowały, było to, że księgi zawierały „rodowód ojców” (I Ks. Nefiego 5:14; zob. także I Ks. Nefiego 3:3). Lehi odkrył, że był potomkiem Józefa, a dla jego potomków zrozumienie ich związku z domem Izraela było istotne w nadchodzących latach (zob. Ks. Almy 26:36; III Nefi 20:25).

Być może słyszałeś w Kościele takie wyrażenia dotyczące Izraela, jak „zgromadzenie Izraela”. Śpiewamy takie pieśni, jak „O Zbawco Izraela”, „Tyś nadzieją Izraela” i „O starsi Izraela”². Nie śpiewamy wówczas ani nie mówimy ani o starożytnym królestwie Izraela, ani o współczesnym narodzie, zwanym Izraelem. Mówimy raczej o tych, którzy zostali zgromadzeni z narodów świata w Kościele Jezusa Chrystusa. Mamy na myśli osoby, które wytrwają w Bogu, które gorliwie szukają Jego błogosławieństw i które przez chrzest stały się Jego ludem przymierza.

Twoje błogosławieństwo patriarchalne świadczy o twoim związku z jednym z plemion domu Izraela. To coś więcej niż interesujący fragment historii rodzinnej. Bycie częścią domu Izraela oznacza, że zawarłeś przymierze z Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem. Oznacza to, że ty, podobnie jak Abraham, powinieneś stać się „błogosławieństwem” dla dzieci Bożych (I Ks. Mojżeszowa 12:2; Ks. Abrahama 2:9–11). Oznacza to, jak napisał Piotr: „Wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (I List Piotra 2:9). Oznacza to, że ty jesteś jedną z osób, które „zmagają się z Bogiem”, jeśli będziesz szanował swoje przymierza z Nim.