« គំនិតដើម្បីពិចារណា ៖ ‹ ព្រះយេស៊ូវហៅ « មកវិញ » ឱវង្សអ៊ីស្រាអែលអើយ › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ឆ្នាំ ២០២២ ( ឆ្នាំ ២០២១ )

« គំនិតដើម្បីពិចារណា ៖ ‹ ព្រះយេស៊ូវហៅ « មកវិញ » ឱវង្សអ៊ីស្រាអែលអើយ » » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០២២

រូបភាព

រូបតំណាងគំនិត

គំនិតដើម្បីពិចារណា

« ព្រះយេស៊ូវហៅ ‹ មកវិញ › ឱវង្សអ៊ីស្រាអែលអើយ »

នៅទីរហោស្ថានស៊ីណាយ ម៉ូសេ បានប្រមូលកូនចៅនៃអ៊ីស្រាអែលនៅឯជើងភ្នំ ។ នៅទីនោះ ព្រះអម្ចាស់បានប្រកាសថា ទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ប្រែក្លាយទាសករដែលបានរំដោះថ្មីៗនេះទៅជាប្រជាជនដែលខ្លាំងពូកែ ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា « ឯងរាល់គ្នានឹងបានធ្វើជានគរដល់អញដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយជាសាសន៍បរិសុទ្ធឲ្យអញដែរ » ( និក្ខមនំ ១៩:៦ ) ។ ទ្រង់បានសន្យាថាពួកគេនឹងលូតលាស់ និងបានចម្រើន ទោះបីជាត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយមារសត្រូវដែលខ្លាំងជាង និងមានអំណាចជាងក្តី ( សូមមើល ចោទិយកថា ២៨:១–១៤ ) ។

អ្វីៗទាំងអស់នេះនឹងកើតឡើងមិនដោយសារតែសាសន៍អ៊ីស្រាអែលមានចំនួនច្រើន ឬខ្លាំងជាង ឬស្ទាត់ជំនាញជាងនោះទេ ។ វានឹងកើតឡើង ព្រះអម្ចាស់បានពន្យល់ថា « បើឯងរាល់គ្នានឹងស្តាប់តាមអញឥឡូវ ហើយកាន់តាមសេចក្តីសញ្ញារបស់អញ » ( និក្ខមនំ ១៩:៥ ) ។ វាគឺជាព្រះចេស្តារបស់ព្រះ មិនមែនជាអំណាចរបស់ពួកគេទេ ដែលនឹងធ្វើឲ្យពួកគេខ្លាំងក្លានោះ ។

ប៉ុន្តែសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពុំបានគោរពតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជានិច្ចនោះទេ ហើយយូរៗទៅពួកគេបានឈប់គោរពតាមសេចក្តីសញ្ញារបស់ទ្រង់ ។ មនុស្សជាច្រើនចាប់ផ្តើមថ្វាយបង្គំព្រះផ្សេងទៀត ហើយទទួលយកការអនុវត្តន៍នៃវប្បធម៍ដែលនៅជុំវិញពួកគេ ។ ពួកគេបានបដិសេធអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាប្រជាជាតិមួយ ខុសពីមនុស្សផ្សេងទៀត—ជាទំនាក់ទំនងសេចក្តីសញ្ញារបស់ពួកគេជាមួយព្រះអម្ចាស់ ។ បើគ្មានព្រះចេស្តារបស់ព្រះការពារពួកគេទេ ( សូមមើល ពង្សាវតារក្សត្រ ទី២ ១៧:៦–៧ ) គ្មានអ្វីបញ្ឈប់មារសត្រូវរបស់ពួកគេឡើយ ( សូមមើល របាក្សត្រ ទី២ ៣៦:១២–២០ ) ។

ការខ្ជាត់ខ្ជាយ

ជាច្រើនដងនៅចន្លោះ ប្រហែល ឆ្នាំ ៧៣៥ និង ៧២០ ម.គ.ស. សាសន៍អាសស៊ើរ បានលុកលុយនគរអ៊ីស្រាអែលភាគខាងជើង ដែលជាលំនៅដ្ឋាននៃពូជអំបូរទាំងដប់ក្នុងចំណោមពូជអំបូរទាំងដប់ពីរ ហើយបានចាប់យកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលរាប់ពាន់នាក់ជាឈ្លើយទៅកាន់ ផ្នែកផ្សេងៗនៃអាណាចក្រអាសស៊ើរ ( សូមមើល ពង្សាវតារក្សត្រ ទី២ ១៧:១–៧ ) ។^១ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងនេះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា « ពួកពូជអំបូរនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលបាត់ » មួយផ្នែក ពីព្រោះពួកគេត្រូវបានយកចេញពីមាតុភូមិរបស់ពួកគេ និងខ្ជាត់ខ្ជាយទៅក្នុងចំណោមជាតិសាសន៍ផ្សេងៗ ។ ប៉ុន្តែពួកគេក៏វង្វេងកាន់តែខ្លាំងផងដែរ ៖ យូរៗទៅពួកគេបាត់បង់ការដឹងអំពីអត្តសញ្ញាណជាប្រជារាស្រ្តក្នុងសេចក្តីសញ្ញារបស់ព្រះ ។

ពីព្រោះនគរយូដាភាគខាងត្បូងកាលនោះសុចរិតជាងនគរភាគខាងជើង ដែលធ្វើឲ្យវាអាចស្ថិតនៅរយៈពេលយូរជាង ។^២ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត ប្រជាជននៅទីនោះក៏បានងាកចេញពីព្រះអម្ចាស់ដែរ ។ ពួកអាសស៊ើរ បានវាយប្រហារ និងដណ្តើមបាននគរភាគខាងត្បូងស្ទើរតែទាំងស្រុង មានតែយេរូសាឡិមប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានការពារដោយអព្ភូតហេតុ ( សូមមើល ពង្សាវតារក្សត្រ ទី២ ១៩; អេសាយ ១០:១២–១៣ ) ។ ក្រោយមក នៅចន្លោះឆ្នាំ ៥៩៧ និង ៥៨០ ម.គ.ស. ប្រជាជនបាប៊ីឡូនបានបំផ្លាញយេរូសាឡិម ដោយរួមទាំងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងបានចាប់យកអ្នកស្រុកជាច្រើនពីទីក្រុងផងដែរ ( សូមមើល ពង្សាវតារក្សត្រ ទី២ ២៤–២៥; របាក្សត្រ ទី២ ៣៦; យេរេមា ៣៩; ៥២ ) ។ ប្រហែលជា ៧០ ឆ្នាំក្រោយមក សាសន៍យូដាដែលនៅសេសសល់បានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមវិញ ហើយសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡើងវិញ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី មានប្រជាជនជាច្រើននៅតែ នៅបាប៊ីឡូនដដែល ។^៣

កាលជាច្រើនជំនាន់បានកន្លងផុតទៅ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលមកពីគ្រប់ពូជអំបូរបាន « កម្ចាត់កម្ចាយ … ដោយខ្យល់កួច ឲ្យទៅនៅកណ្តាលអស់ទាំងសាសន៍ ដែលគេមិនបានស្គាល់ឡើយ » ( សាការី ៧:១៤; សូមមើលផងដែរ អេម៉ុស ៩:៨–៩ ) ។ ខ្លះទៀតត្រូវបានដឹកនាំទៅកាន់ដែនដីផ្សេងដោយព្រះអម្ចាស់ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ១:១–៥; អោមណៃ ១:១៥–១៦ ) ។ ផ្សេងទៀត បានចាកចេញពីអ៊ីស្រាអែលដើម្បីគេចពីការតាមចាប់ ( សូមមើល ពង្សាវតារក្សត្រ ទី២ ២៥:២២–២៦; យេរេមា ៤២:១៣–១៩; ៤៣:១–៧ ) ឬដោយហេតុផលនយោបាយ ឬសេដ្ឋកិច្ច ។^៤

យើងហៅហេតុការណ៍នេះថាការខ្ជាត់ខ្ជាយនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ។ វាជាការសំខាន់ដើម្បីដឹងនូវមូលហេតុជាច្រើនអំពីការខ្ជាត់ខ្ជាយនេះ ។ មូលហេតុមួយ វាគឺជាប្រធានបទដ៏សំខាន់នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ៖ ព្យាការីសញ្ញាចាស់ជាច្រើនបានធ្វើជាសាក្សីចំពោះការធ្លាក់ចុះខាងវិញ្ញាណយ៉ាងខ្លាំងដែលបានដឹកនាំដល់ការខ្ជាត់ខ្ជាយនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ។ ពួកលោកបានមើលឃើញជាមុននូវការខ្ជាត់ខ្ជាយនេះ ហើយបានព្រមានអំពីរឿងនេះ ហើយពួកលោកមួយចំនួនថែមទាំងបានឆ្លងកាត់វាផង ។^៥ រឿងនោះវាផ្តល់ជាអត្ថប្រយោជន៍នៅពេលបងប្អូនអានគម្ពីរអេសាយ យេរេមា អេម៉ុស និងគម្ពីរជាច្រើនទៀតនៅផ្នែកក្រោយទៀតនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ។ ដោយមានបរិបទនេះនៅក្នុងគំនិត នៅពេលបងប្អូនអានការព្យាកររបស់ពួកលោកអំពីស្រុកអាសស៊ើរ និងបាប៊ីឡូន រូបសំណាក និងការជាប់ឃុំឃាំង ការបំផ្លាញ និងការស្តារឡើងវិញនៅទីបំផុត នោះបងប្អូននឹងដឹងនូវអ្វីដែលពួកលោកកំពុងនិយាយអំពី ។

ការយល់ដឹងពីការខ្ចាត់ខ្ចាយនៃអ៊ីស្រាអែលនឹងជួយបងប្អូនឲ្យយល់ដឹងពីព្រះគម្ពីរមរមនប្រសើរផងដែរ ដោយសារព្រះគម្ពីរមរមនគឺជាកំណត់ត្រានៃមែកនៃវង្សអ៊ីស្រាអែលដែលខ្ចាត់ខ្ចាយ ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១៥:១២ ) ។ កំណត់ត្រានេះចាប់ផ្ដើមជាមួយគ្រួសារលីហៃភៀសខ្លួនចេញពីក្រុងយេរូសាឡិមប្រហែលជា ៦០០ ម.គ.ស. ពីមុនប្រជាជនបាប៊ីឡូនបានវាយប្រហារ ។ លីហៃគឺជាព្យាការីមួយរូបដែលបានព្យាករអំពីការខ្ចាត់ខ្ចាយរបស់វង្សអ៊ីស្រាអែល ។^៦ ហើយគ្រួសារគាត់បានជួយបំពេញការព្យាករនោះ ដោយយកមែកនៃវង្សអ៊ីស្រាអែលរបស់ពួកគេ ហើយដាក់វានៅផ្នែកមួយផ្សេងទៀតនៃពិភពលោកនៅទ្វីបអាមេរិក ។

សេចក្ដីបំផ្លិចបំផ្លាញនៃក្រុងយេរូសាឡិម ដោយ នេប៊ុស្សា-អាដាន ដោយ វិល្លាម ប្រាស៊ី ហូល © Providence Collection/បានទទួលអាជ្ញាបណ្ណមកពី goodsalt.com

ការប្រមូលផ្ដុំ

ប៉ុន្តែ ការខ្ចាត់ខ្ចាយនៃវង្សអ៊ីស្រាអែលគឺជាដំណើររឿងតែពាក់កណ្ដាលប៉ុណ្ណោះ ។ ព្រះអម្ចាស់ពុំបំភ្លេចរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនបោះបង់ពួកគេចោលទាំងស្រុងដែរ សូម្បីតែពេលដែលពួកគេបោះបង់ទ្រង់ក្ដី ។ ការព្យាករណ៍ជាច្រើនដែលថាវង្សអ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវបានខ្ចាត់ខ្ចាយមានមកជាមួយនឹងការសន្យាជាច្រើនថា ព្រះនឹងប្រមូលផ្ដុំពួកគេនៅថ្ងៃណាមួយ ។^៧

ថ្ងៃនោះគឺជាថ្ងៃនេះ—គឺជាជំនាន់របស់យើង ។ ការប្រមូលផ្តុំនោះបានចាប់ផ្ដើមរួចហើយ ។ នៅឆ្នាំ ១៨៣៦ រាប់ពាន់ឆ្នាំបន្ទាប់ពីម៉ូសេ បានប្រមូលផ្ដុំកូនចៅអ៊ីស្រាអែលនៅជើងភ្នំស៊ីណាយ ម៉ូសេបានបង្ហាញខ្លួននៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធខឺតឡង់ដើម្បីប្រគល់ដល់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នូវ « កូនសោទាំងឡាយនៃការប្រមូលសាសន៏អ៊ីស្រាអែល ពីទិសទាំងបួននៃផែនដី » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១១០:១១ ) ។ ឥឡូវនេះ នៅក្រោមការដឹកនាំនៃអ្នកដែលកាន់កូនសោទាំងនេះ នោះពូជអំបូរអ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវបានប្រមូលផ្ដុំមកពីគ្រប់ប្រជាជាតិដែលពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់អាចទៅដល់ ។

ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានហៅការប្រមូលផ្ដុំនេះថា « ជារឿងដ៏សំខាន់បំផុតកំពុងតែកើតឡើងនៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃនេះ ។ ពុំមានអ្វីផ្សេងទៀតអាចធំសម្បើមជាង មានសារៈសំខាន់ជាង និងមានឫទ្ធិជាងកិច្ចការនេះនោះទេ ។ ហើយបើបងប្អូនជ្រើសរើស បើប្អូនៗចង់ធ្វើ បងប្អូនអាចធ្វើជាចំណែកដ៏សំខាន់ក្នុងកិច្ចការនេះ » ។^៨

តើបងប្អូនអាចធ្វើវាដោយរបៀបណា ? តើការប្រមូលផ្ដុំអ៊ីស្រាអែលមានន័យដូចម្ដេច ? តើមានន័យថាជាការស្ដារពូជអំបូរទាំងដប់ពីរឡើងវិញទៅកាន់ដែនដីដែលពួកគេធ្លាប់គ្រងមរតកឬ ? តាមពិត មានន័យថាជាអ្វីមួយដែលធំជាង ហើយមានភាពអស់កល្បជាង ។ ដូចជាប្រធាន ណិលសុន បានពន្យល់ ៖

« នៅពេលយើងនិយាយអំពី ការប្រមូលផ្ដុំ យើងគ្រាន់តែនិយាយអំពីសេចក្ដីពិតជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនេះ ៖ គ្រប់បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង នៅទាំងសងខាងនៃវាំងនន ស័ក្ដិសមនឹងស្ដាប់ឮសារលិខិតនៃដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ …

« រាល់ពេល ដែលបងប្អូនធ្វើ អ្វីមួយ ដើម្បីជួយ នរណាម្នាក់—ទាំងសងខាងនៃវាំងនន—បោះជំហានទៅមុខធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះ ហើយទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃបុណ្យជ្រមុជទឹក និងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដ៏សំខាន់របស់ពួកគេ នោះបងប្អូនកំពុងជួយប្រមូលអ៊ីស្រាអែលហើយ ។ វាសាមញ្ញដូច្នោះឯង » ។^៩

ការណ៍នេះកើតឡើងដូចជាអ៊ីស្រាអែលថ្លែងថា « ម្នាក់ម្ដងម្នាក់ម្ដង »( អេសាយ ២៧:១២ ) ឬដូចជាយេរេមា បានទស្សន៍ទាយថា « ម្នាក់ពីក្រុង១ ហើយ២នាក់ពីពូជអំបូរ១ » ( យេរេមា ៣:១៤ ) ។

ការប្រមូលអ៊ីស្រាអែលមានន័យថា ការនាំកូនចៅរបស់ព្រះត្រឡប់ទៅរកទ្រង់វិញ ។ វាមានន័យថាការស្ដារពួកគេត្រឡប់ទៅរកទំនាក់ទំនងសេចក្ដីសញ្ញារបស់ពួកគេជាមួយនឹងទ្រង់ ។ វាមានន័យថា ការស្ថាបនាឡើងវិញនូវ « សាសន៍បរិសុទ្ធ » ដែលទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យស្ថាបនាជាយូរមកហើយ ( និក្ខមនំ ១៩:៦ ) ។

ហៅមកវិញ

ក្នុងនាមជាអ្នករក្សាសេចក្ដីសញ្ញាម្នាក់ បងប្អូនជាផ្នែកនៃវង្សអ៊ីស្រាអែល ។^១០ បងប្អូនត្រូវបានប្រមូលផ្តុំ ហើយបងប្អូនគឺជាអ្នកប្រមូលផ្តុំ ។ រឿងរ៉ាវវីរភាពដែលមានរយៈពេលរាប់សតវត្សរ៍ដែលបានចាប់ផ្តើមដោយសេចក្តីសញ្ញារវាងព្រះ និងអ័ប្រាហាំកំពុងតែឈានដល់កម្រិតខ្ពស់បំផុត ហើយបងប្អូនគឺជាមនុស្សសំខាន់នៅក្នុងដំណើររឿងនោះ ។ ឥឡូវនេះគឺជាពេលដែល « ព្រះយេស៊ូវហៅ ‹ មកវិញ › ឱវង្សអ៊ីស្រាអែលអើយ » ។^១១

នេះគឺជាសាររបស់ពួកអ្នកប្រមូលផ្តុំ ៖ មករកសេចក្តីសញ្ញាវិញ ។ មកស៊ីយ៉ូនវិញ ។ មករកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ ដែលជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយទ្រង់នឹងនាំអ្នកទៅផ្ទះរបស់ព្រះ ជាព្រះវរបិតារបស់អ្នកវិញ ។