“ຄວາມຄິດທີ່ໃຫ້ເກັບໄວ້ໃນໃຈ: ບັນດາສາດສະດາ ແລະ ຄຳທຳນາຍ,” ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ—ສຳລັບບຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວ: ພຣະຄຳພີເດີມ 2022 (2021)
“ຄວາມຄິດທີ່ໃຫ້ເກັບໄວ້ໃນໃຈ: ບັນດາສາດສະດາ ແລະ ຄຳທຳນາຍ,” ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ—ສຳລັບບຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວ: 2022
ຄວາມຄິດທີ່ໃຫ້ເກັບໄວ້ໃນໃຈ
ບັນດາສາດສະດາ ແລະ ຄຳທຳນາຍ
ໃນການແຍກພາກສ່ວນພຣະຄຳພີເດີມຂອງຊາວຄຣິດ, ພາກສຸດທ້າຍ (ເອຊາຢາ ເຖິງ ມາລາກີ) ຖືກເອີ້ນວ່າ “ບັນດາສາດສະດາ.”1 ພາກນີ້, ປະມານໜຶ່ງສ່ວນສີ່ຂອງພຣະຄຳພີເດີມ, ບັນຈຸຖ້ອຍຄຳຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ມີສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ໄດ້ເວົ້າລົມກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ແລ້ວກ່າວ ແທນ ພຣະອົງ, ໃນການແບ່ງປັນຂ່າວສານຂອງພຣະອົງກັບຜູ້ຄົນ ປະມານ 900 ແລະ 500 ປີກ່ອນ ຄ.ສ.2
ບັນດາສາດສະດາ ແລະ ຄຳທຳນາຍມີບົດບາດທີ່ສຳຄັນຕະຫລອດທົ່ວພຣະຄຳພີເດີມ. ບັນດາປິຕຸເຊັ່ນອັບຣາຮາມ, ອີຊາກ, ແລະ ຢາໂຄບ ໄດ້ເຫັນພາບນິມິດ ແລະ ໄດ້ເວົ້າລົມກັບຜູ້ສົ່ງຂ່າວຈາກສະຫວັນ. ໂມເຊໄດ້ເວົ້າລົມກັບພຣະເຈົ້າໜ້າຕໍ່ໜ້າ ແລະ ໄດ້ສື່ສານພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງກັບລູກຫລານຂອງອິດສະຣາເອນ. ພຣະທຳກະສັດເຫລັ້ມທີໜຶ່ງ ແລະ ທີສອງເລົ່າເຖິງວຽກງານທີ່ໜ້າຊົງຈຳ ແລະ ຂ່າວສານຂອງສາດສະດາເອລີຢາ ແລະ ເອລີຊາ. ພຣະຄຳພີເດີມກໍຍັງກ່າວເຖິງສາດສະດາຍິງນຳອີກ ເຊັ່ນນາງມີຣີອາມ (ເບິ່ງ ອົບພະຍົບ 15:20) ແລະ ນາງເດໂບຣາ (ເບິ່ງ ພວກຜູ້ປົກຄອງ 4), ຕະຫລອດທັງຜູ້ຍິງຄົນອື່ນໆທີ່ໄດ້ຮັບພອນດ້ວຍວິນຍານແຫ່ງຄຳທຳນາຍ, ດັ່ງເຊັ່ນນາງເຣເບກາ (ເບິ່ງ ປະຖົມມະການ 25:21–23) ແລະ ນາງຮັນນາ (ເບິ່ງ 1 ຊາມູເອນ 1:20–2:10). ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າເພງສັນລະເສີນບໍ່ໄດ້ຖືກຂຽນໂດຍບັນດາສາດສະດາຢ່າງເປັນທາງການ, ແຕ່ພຣະທຳເຫລົ່ານີ້ກໍເຕັມໄປດ້ວຍວິນຍານແຫ່ງຄຳທຳນາຍ, ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງຂະນະທີ່ເພງສັນລະເສີນລໍຖ້າການສະເດັດມາຂອງພຣະເມຊີອາຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ.
ບໍ່ມີເລື່ອງໃດໃນນີ້ທີ່ໜ້າແປກໃຈຕໍ່ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ຕາມຈິງແລ້ວ, ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດສິດສອນເຮົາວ່າ ບັນດາສາດສະດາບໍ່ໄດ້ເປັນພາກສ່ວນທີ່ໜ້າສົນໃຈເທົ່ານັ້ນໃນປະຫວັດສາດ ແຕ່ເປັນພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນໃນແຜນຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນບາງຄົນອາດເຫັນວ່າບັນດາສາດສະດາມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ສະໄໝພຣະຄຳພີເດີມ, ແຕ່ເຮົາເຫັນພວກເພິ່ນເປັນບາງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາມີ ຄືກັນ ກັບສະໄໝພຣະຄຳພີເດີມ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການອ່ານບົດໜຶ່ງຈາກເອຊາຢາ ຫລື ເອເຊກຽນ ອາດຮູ້ສຶກແຕກຕ່າງຈາກການອ່ານຂ່າວສານຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ ຈາກປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກໃນປະຈຸບັນ. ບາງເທື່ອມັນອາດຍາກທີ່ຈະເຫັນວ່າບັນດາສາດສະດາໃນສະໄໝບູຮານມີບາງສິ່ງທີ່ຈະກ່າວກັບເຮົາ. ເຖິງຢ່າງໃດ, ໂລກທີ່ເຮົາອາໄສຢູ່ໃນທຸກວັນນີ້ກໍແຕກຕ່າງຈາກສະໄໝທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ສັ່ງສອນ ແລະ ທຳນາຍ. ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ວ່າເຮົາ ມີ ສາດສະດາທີ່ມີຊີວິດຢູ່ ສາມາດກໍ່ໃຫ້ເກີດມີຄຳຖາມທີ່ວ່າ: ເປັນຫຍັງຈຶ່ງພະຍາຍາມ—ແລະ ກໍຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມ—ທີ່ຈະອ່ານຖ້ອຍຄຳຂອງບັນດາສາດສະດາໃນສະໄໝບູຮານ?
ພວກເພິ່ນມີບາງສິ່ງທີ່ຈະກ່າວກັບເຮົາ
ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ, ຜູ້ຄົນໃນທຸກວັນນີ້ ບໍ່ແມ່ນຜູ້ທີ່ບັນດາສາດສະດາໃນພຣະຄຳພີເດີມເປັນຫ່ວງໂດຍສະເພາະ. ບັນດາສາດສະດາເຫລົ່ານັ້ນມີຄວາມເປັນຫ່ວງທັນດ່ວນໃນສິ່ງທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ກ່າວໃນວັນເວລາ ແລະ ສະຖານທີ່ຂອງພວກເພິ່ນ—ດັ່ງເຊັ່ນບັນດາສາດສະດາໃນຍຸກສຸດທ້າຍຂອງເຮົາທີ່ໄດ້ກ່າວເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງທັນດ່ວນຂອງເຮົາໃນທຸກວັນນີ້.
ໃນເວລາດຽວກັນ, ບັນດາສາດສະດາກໍສາມາດເຫັນຜ່ານກາຍຄວາມເປັນຫ່ວງທັນດ່ວນນຳອີກ. ອີກຢ່າງ, ພວກເພິ່ນສິດສອນຄວາມຈິງນິລັນດອນ, ຊຶ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບຄົນທຸກລຸ້ນ. ແລະ, ໂດຍທີ່ໄດ້ຮັບພອນດ້ວຍການເປີດເຜີຍ, ພວກເພິ່ນໄດ້ເຫັນພາບທີ່ກວ້າງຂວາງກວ່າ, ມຸມມອງທີ່ກວ້າງໄກກວ່າໃນວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ເອຊາຢາບໍ່ສາມາດພຽງແຕ່ເຕືອນຜູ້ຄົນໃນວັນເວລາຂອງເພິ່ນເຖິງຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ—ແຕ່ເພິ່ນຍັງສາມາດຂຽນກ່ຽວກັບການປົດປ່ອຍຊາວອິດສະຣາເອນທີ່ມີຊີວິດຢູ່ 200 ປີໃນອະນາຄົດ ແລະ ສິດສອນເຖິງການປົດປ່ອຍທີ່ຜູ້ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຄົນສະແຫວງຫານຳອີກ. ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ເພິ່ນຍັງສາມາດຂຽນຄຳທຳນາຍທີ່, ແມ່ນແຕ່ທຸກວັນນີ້, ກໍຍັງລໍຖ້າໃຫ້ສຳເລັດຄົບຖ້ວນຢູ່—ເຊັ່ນຄຳສັນຍາຂອງ “ແຜ່ນດິນໂລກໃໝ່” (ເອຊາຢາ 65:17) ນັ້ນຄື “ຄົນທີ່ຮູ້ເຖິງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ” (ເອຊາຢາ 11:9), ບ່ອນເຜົ່າອິດສະຣາເອນທີ່ສູນຫາຍໄປໄດ້ຖືກເຕົ້າໂຮມ ແລະ ບ່ອນ “ຊົນຊາດທັງຫລາຍ” ບໍ່ “ເຮັດເສິກອີກຕໍ່ໄປ” (ເອຊາຢາ 2:4). ພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ການດົນໃຈທີ່ມາຈາກການອ່ານຖ້ອຍຄຳຂອງບັນດາສາດສະດາໃນພຣະຄຳພີເດີມ ເຊັ່ນເອຊາຢາ ເປັນການຮັບຮູ້ວ່າ ເຮົາ ມີບົດບາດໃນວັນທີ່ຮຸ່ງໂລດ ຊຶ່ງພວກເພິ່ນໄດ້ມະໂນພາບ.3
ສະນັ້ນເມື່ອທ່ານອ່ານຄຳທຳນາຍຂອງສະໄໝບູຮານ, ມັນເປັນປະໂຫຍດທີ່ຈະຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບທ້ອງເລື່ອງທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ຂຽນ. ແຕ່ທ່ານກໍຄວນເຫັນຕົວເອງຢູ່ໃນນັ້ນ, ຫລື “ປຽບທຽບມັນກັບຕົວ [ທ່ານເອງ],” ດັ່ງທີ່ນີໄຟໄດ້ກ່າວ (ເບິ່ງ 1 ນີໄຟ 19:23–24). ບາງເທື່ອ ນັ້ນໝາຍເຖິງການຮັບຮູ້ບາບີໂລນວ່າເປັນເຄື່ອງໝາຍຂອງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເປັນເມືອງບູຮານເທົ່ານັ້ນ. ມັນອາດໝາຍເຖິງການເຂົ້າໃຈອິດສະຣາເອນວ່າເປັນຜູ້ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກຍຸກທຸກສະໄໝ ແລະ ເປັນການເຂົ້າໃຈຊີໂອນວ່າເປັນອຸດົມການໃນຍຸກສຸດທ້າຍທີ່ຜູ້ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າຮັບເອົາ, ແທນທີ່ຈະເປັນພຽງອີກຄຳໜຶ່ງສຳລັບເຢຣູຊາເລັມເທົ່ານັ້ນ.
ເຮົາສາມາດປຽບທຽບຂໍ້ພຣະຄຳພີ ຍ້ອນວ່າເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າຄຳທຳນາຍສາມາດສຳເລັດຄົບຖ້ວນໃນຫລາຍວິທີທາງ.4 ຕົວຢ່າງໜຶ່ງທີ່ດີເຖິງເລື່ອງນີ້ແມ່ນຄຳທຳນາຍໃນ ເອຊາຢາ 40:3 ທີ່ວ່າ: “ຍັງມີສຽງໜຶ່ງນັ້ນຮ້ອງດັງອອກມາວ່າ ຈົ່ງຕຽມທາງໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານໃຫ້ພ້ອມ, ຈົ່ງແປງທາງສຳລັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຖີດ.” ຕໍ່ຊາວຢິວທີ່ເປັນຊະເລີຍໃນບາບີໂລນ, ຄຳນີ້ອາດໝາຍເຖິງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈັດຫາວິທີໃຫ້ພົ້ນຈາກການເປັນຊະເລີຍ ແລະ ກັບຄືນສູ່ເຢຣູຊາເລັມ. ຕໍ່ມັດທາຍ, ມາຣະໂກ, ແລະ ລູກາ, ຄຳທຳນາຍນີ້ໄດ້ສຳເລັດຄົບຖ້ວນໃນໂຢຮັນບັບຕິສະໂຕ, ຜູ້ໄດ້ກະກຽມທາງໄວ້ໃຫ້ແກ່ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນຊ່ວງມະຕະຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.5 ແລະ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍວ່າ ຄຳທຳນາຍນີ້ກຳລັງສຳເລັດຄົບຖ້ວນໃນຍຸກສຸດທ້າຍ ໃນການກຽມພ້ອມສຳລັບການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນຊ່ວງໜຶ່ງພັນປີຂອງພຣະຄຣິດ.6 ໃນຫລາຍວິທີ ເຮົາຫາກໍເຂົ້າໃຈວ່າ, ບັນດາສາດສະດາໃນສະໄໝບູຮານ ໄດ້ ກ່າວກັບເຮົາ. ແລະ ພວກເພິ່ນໄດ້ສິດສອນຄວາມຈິງນິລັນດອນທີ່ປະເສີດຫລາຍຢ່າງ ຊຶ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບເຮົາເທົ່າໆກັບທີ່ມັນກ່ຽວຂ້ອງກັບຊາວອິດສະຣາເອນໃນສະໄໝບູຮານ.
Fulness of Times [ເວລາກຳນົດຄົບບໍລິບູນ], ໂດຍ ກະເຣກ ເຄ ອໍສັນ
ພວກເພິ່ນໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ
ບາງທີແມ່ນແຕ່ສຳຄັນກວ່າການເຫັນຕົວທ່ານເອງໃນຄຳທຳນາຍຢູ່ໃນພຣະຄຳພີເດີມ ຄືການເປັນພຣະເຢຊູຄຣິດໃນຄຳທຳນາຍເຫລົ່ານັ້ນ. ຖ້າຫາກທ່ານຊອກຫາພຣະອົງ, ທ່ານຈະພົບເຫັນພຣະອົງ, ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະອົງບໍ່ຖືກກ່າວເຖິງດ້ວຍຊື່. ມັນອາດເປັນປະໂຫຍດທີ່ຈະເກັບໄວ້ໃນໃຈວ່າ ພຣະເຈົ້າໃນພຣະຄຳພີເດີມ, ອົງພຣະເຢໂຮວາ, ຄື ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ທຸກເທື່ອທີ່ບັນດາສາດສະດາບັນຍາຍເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກຳລັງກະທຳ ຫລື ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຈະກະທຳ, ພວກເພິ່ນກຳລັງກ່າວເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.
ທ່ານກໍຈະພົບເຫັນແຫລ່ງອ້າງອີງເຖິງພຣະເຢໂຮວາທີ່ຖືກເຈີມໄວ້ນຳອີກ (ເບິ່ງ ເອຊາຢາ 61:1), ພຣະຜູ້ໄຖ່ (ເບິ່ງ ໂຮເສອາ 13:14), ແລະ ພຣະມະຫາກະສັດຈາກຕະກຸນດາວິດ (ເບິ່ງ ເອຊາຢາ 9:6–7; ເຊກາຣີຢາ 9:9). ທັງໝົດນີ້ເປັນຄຳທຳນາຍກ່ຽວກັບພຣະເຢຊູຄຣິດ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ທ່ານຈະອ່ານກ່ຽວກັບການປົດປ່ອຍ, ການໃຫ້ອະໄພ, ການໄຖ່, ແລະ ການຟື້ນຟູ. ໂດຍທີ່ມີພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຢູ່ໃນຈິດໃຈ ແລະ ໃນໃຈ, ຄຳທຳນາຍເຫລົ່ານີ້ຈະຊີ້ບອກທ່ານແບບທຳມະຊາດໄປຫາພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງຢ່າງໃດ, ວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄຳທຳນາຍ ຄືການມີ “ເນື້ອຄວາມຂອງການທຳນາຍ,” ຊຶ່ງໂຢຮັນບອກເຮົາວ່າເປັນ “ຄຳພະຍານຝ່າຍພຣະເຢຊູ” (ພຣະນິມິດ 19:10).