« ថ្ងៃទី ២២–២៨ ខែ មិថុនា ។ អាលម៉ា ១៧–២២ ៖ ‹ យើងនឹងយកអ្នកធ្វើជាគ្រឿងឧបករណ៍មួយ › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ព្រះគម្ពីរមរមន ឆ្នាំ ២០២០ ( ឆ្នាំ ២០២០ )

« ថ្ងៃទី ២២–២៨ ខែ មិថុនា ។ អាលម៉ា ១៧–២២ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ ឆ្នាំ ២០២០

អាំម៉ូន និងស្តេចឡាម៉ូណៃ ដោយ ស្កត់ អ៊ិម ស្នូ

ថ្ងៃទី ២២–២៨ ខែ មិថុនា

អាលម៉ា ១៧–២២

« យើងនឹងយកអ្នកធ្វើជាគ្រឿងឧបករណ៍មួយ »

ពីមុនអ្នកអាចជួយមនុស្សដទៃឲ្យរកឃើញសេចក្ដីពិតនៅក្នុងបទគម្ពីរ អ្នកចាំបាច់ត្រូវរកឃើញសេចក្ដីពិតទាំងឡាយសម្រាប់ខ្លួនឯងសិន ។ សូមអាន អាលម៉ា ១៧–២២ ដោយគិតដល់សិស្សរបស់អ្នក ។

កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នក

អញ្ជើញឲ្យចែកចាយ

ដើម្បីផ្ដល់ឱកាសមួយឲ្យសមាជិកក្នុងថ្នាក់ចែកចាយអ្វីមួយដែលពួកគេបានរៀននៅក្នុងការសិក្សារបស់ពួកគេផ្ទាល់ ឬជាគ្រួសារ អ្នកអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យរើសបុគ្គលម្នាក់ដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុង អាលម៉ា ១៧–២២ ហើយបំពេញប្រយោគមួយដូចតទៅនេះ ៖ « អ័ប៊ីសបានបង្រៀនខ្ញុំ » ឬ « ឡាម៉ូណៃបានបង្រៀនខ្ញុំ » ។

បង្រៀនគោលលទ្ធិ

អាលម៉ា ១៧:១–៤

សេចក្ដីជំនឿរបស់យើងត្រូវបានពង្រឹង នៅពេលយើងព្យាយាមស្គាល់សេចក្ដីពិតដោយឧស្សាហ៍ ។

ប្រហែលជាសិស្សបានស្ដាប់ឮជាច្រើនដងអំពីសារៈសំខាន់នៃទម្លាប់សាមញ្ញក្នុងដំណឹងល្អ ។ អាលម៉ា ១៧:១–៤ អាចជួយពួកគេឲ្យមើលឃើញអំពីឥទ្ធិពលដ៏មានអនុភាពដែលទម្លាប់ទាំងនេះអាចមានដល់ជីវិតរបស់យើង ។ អ្នកអាចឲ្យសិស្សពាក់កណ្ដាលស្រាវជ្រាវខគម្ពីរទាំងនេះរកអ្វីដែលបុត្រារបស់ម៉ូសាយបានធ្វើ ហើយសិស្សពាក់កណ្ដាលទៀតស្រាវជ្រាវរកលទ្ធផលនៃអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ ។ តើលទ្ធផលនៃការធ្វើរឿងទាំងនេះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងមានអ្វីខ្លះ ?
សម្រាប់ការពិភាក្សាស៊ីជម្រៅមួយស្ដីពីទម្លាប់មួយចំនួនដែលពង្រឹងដល់បុត្រារបស់ម៉ូសាយ អ្នកអាចសរសេរឃ្លានេះលើក្ដារខៀន ការស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន និង ការតាមអាហារ ។ បន្ទាប់មកសិស្សអាចស្រាវជ្រាវរកបទគម្ពីរដែលបង្រៀនអំពីពរជ័យដែលកើតឡើងមកពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន និងការតមអាហារ ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ប្រហែលជាអាចជួយបាន ) ។ ពួកគេអាចសរសេរនៅលើក្ដារខៀននូវអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ហើយចែកចាយជាមួយគ្នានូវគំនិតអំពីរបៀបកែលម្អការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន និងការតមអាហាររបស់ពួកគេតាមរបៀបមួយដែលនាំពួកគេខិតទៅជិតព្រះ ។

អាលម៉ា ១៧–១៨

សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងអាចជួយមនុស្សដទៃឲ្យរៀបចំទទួលដំណឹងល្អ ។

មានវិធីជាច្រើនដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ ហើយវាកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពនៅពេលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាកម្លាំងចិត្ត ។ ប្រហែលជាសមាជិកក្នុងថ្នាក់អាចរកឃើញខគម្ពីរនៅក្នុង អាលម៉ា ១៧–១៨ ដែលបង្ហាញរបៀបដែលអាំម៉ូនត្រូវបានលើកទឹកចិត្តដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ ។ តើសេចក្ដីពិតអ្វីផ្សេងទៀតអំពីការចែកចាយដំណឹងល្អដែលយើងរៀនមកពីគំរូរបស់លោក ? សិស្សប្រហែលជាអាចចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់បានបន្ទន់ចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យគាត់កាន់តែមានចិត្តចង់ទទួលយកសារលិខិតដំណឹងល្អ ។ សេចក្ដីថ្លែងការណ៍មកពីប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក នៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » ក៏អាចជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការធ្វើឲ្យប្រាកដថា ការខិតខំរបស់ពួកគេត្រូវចាក់គ្រឹះលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។

អាំម៉ូនកំពុងសង្គ្រោះដល់ចៀមរបស់ស្ដេច ដោយ មីននេវ៉ា ខេ តៃចិត

អាលម៉ា ១៨–២២

ការបង្រៀន និងការរៀនសូត្រអំពីសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អដោយមានប្រសិទ្ធភាពអាចដឹកនាំទៅរកការផ្លាស់ប្ដូរនៃដួងចិត្ត ។

នៅពេលអាំម៉ូន និងអើរ៉ុនទទួលបានការទុកចិត្តពីស្ដេចឡាម៉ូណៃ និងបិតារបស់ទ្រង់ នោះពួកគេអាចជួយពួកទ្រង់ឲ្យយល់ពីសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់នៃដំណឹងល្អ ។ ប្រហែលជាវាគឺជារឿងដ៏ល្អ ប្រសិនបើសិស្សធ្វើបញ្ជីមួយអំពីសេចក្ដីពិតដែលអាំម៉ូនបានបង្រៀនដល់ឡាម៉ូណៃ ( សូមមើល អាលម៉ា ១៨:២៤–៣៩ ) ហើយប្រៀបធៀបវាជាមួយនឹងបញ្ជីអំពីសេចក្ដីពិតដែលអើរ៉ុនបានបង្រៀនដល់បិតារបស់ឡាម៉ូណៃ ( សូមមើល អាលម៉ា ២២:១–១៦ ) ។ សមាជិកក្នុងថ្នាក់ពាក់កណ្ដាលអាចធ្វើបញ្ជីមួយ ខណៈដែលសមាជិកក្នុងថ្នាក់ផ្សេងទៀតធ្វើបញ្ជីមួយទៀត ។ ហេតុអ្វីការយល់ដឹងអំពីសេចក្ដីពិតទាំងនេះអាចដឹកនាំឡាម៉ូណៃ និងបិតារបស់ទ្រង់ឲ្យជឿ ហើយទុកចិត្តលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?
ដំណើររឿងរបស់អើរ៉ុន និងអាំម៉ូនបង្រៀនដល់ស្ដេចឡាម៉ូណៃ និងបិតារបស់ទ្រង់ផ្ដល់ឱកាសដ៏អស្ចារ្យមួយដើម្បីពិភាក្សាអំពីការបង្រៀន និងការរៀនសូត្រអំពីដំណឹងល្អដ៏មានប្រសិទ្ធភាព ។ តើគោលការណ៍នៃការបង្រៀនអ្វីខ្លះដែលសិស្សកត់សម្គាល់ឃើញ ? ( ឧទាហរណ៍ សូមមើល អាលម៉ា ១៨:២៤–២៨ និង អាលម៉ា ២២:៧–១៣ ) ។ តើគោលការណ៍នៃការរៀនសូត្រអ្វីខ្លះដែលពួកគេរកឃើញនៅក្នុងគំរូរបស់ស្ដេចឡាម៉ូណៃ និងបិតារបស់ទ្រង់ ? ( ឧទាហរណ៍ សូមមើល អាលម៉ា ១៨:២៥–៣១, ២២:១៧–១៨ ) ។
ដើម្បីរៀនពីរបៀបដែលគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អអាចជះឥទ្ធិពលមកលើជីវិតរបស់យើង សិស្សអាចស្រាវជ្រាវ អាលម៉ា ១៨:៤០–៤១; ២០:១–១៥ និង អាលម៉ា ២២:១៥–១៨, ២៥–២៧ ដើម្បីរកមើលរបៀបដែលស្ដេចឡាម៉ូណៃ និងបិតារបស់ទ្រង់បានទទួលអារម្មណ៍ ហើយបានធ្វើសកម្មភាព បន្ទាប់ពីពួកទ្រង់បានយល់អំពីសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ ហើយបានប្រែចិត្តជឿ ។ តើសេចក្ដីពិតទាំងនេះជួយយើងឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទតាមរបៀបណា ? តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជួយខ្លួនឯង និងមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ឲ្យយល់ ហើយរស់នៅតាមសេចក្ដីពិតទាំងនេះ ?

អាលម៉ា ១៩–២២

ទីបន្ទាល់របស់យើងអាចមានឥទ្ធិពលមួយយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សដទៃ ។

អំឡុងពេលការសិក្សារបស់ពួកគេផ្ទាល់នៅក្នុង អាលម៉ា ១៩–២២ សិស្សប្រហែលជាបានពិចារណាអំពីឥទ្ធិពលដ៏ធំដែលទីបន្ទាល់របស់បុគ្គលម្នាក់អាចមានទៅលើមនុស្សដទៃទៀត ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យចែកចាយអ្វីដែលពួកគេបានរៀន ។ តើដំណើររឿងនៅក្នុង អាលម៉ា ១៩–២២ ណែនាំអ្វីខ្លះអំពីការខិតខំរបស់យើងផ្ទាល់ដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ ? ដំណើររឿងរបស់ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី នៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » អាចជួយគូសបញ្ជាក់អំពីចំណុចនេះ ។
តើមានភាពស្រដៀងគ្នាដ៏ល្អមួយចំនួនដែលអ្នកអាចចែកចាយដើម្បីបង្ហាញអំពីអ្វីដែលអាចកើតមាន នៅពេលយើងចែកចាយទីបន្ទាល់របស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សដទៃ មានអ្វីខ្លះ ? ឧទាហរណ៍ដែលអាចមានគឺដុំក្រួសមួយដុំធ្វើឲ្យមានផ្នត់រលកនៅក្នុងបឹងមួយ ឬមេដំបែជួយឲ្យម្សៅឡើង ។ បន្ទាប់ពីពិនិត្យមើលឡើងវិញនូវឧទាហរណ៍មួយចំនួនអំពីមនុស្សចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ពួកគេនៅក្នុង អាលម៉ា ១៩–២២ រួចមក សិស្សអាចចែកចាយរបៀបដែលពួកគេបានទទួលឥទ្ធិពលតាមរយៈទីបន្ទាល់របស់មនុស្សដទៃ ។

លើកទឹកចិត្តឲ្យមានការរៀនសូត្រនៅឯគេហដ្ឋាន

អ្នកអាចសួរដល់សិស្សថា បើពួកគេធ្លាប់ងឿងឆ្ងល់អំពីរបៀបធ្វើឲ្យការប្រែចិត្តជឿរបស់ពួកគេរឹងមាំ ហើយស្ថិតស្ថេរដែរឬទេ ។ នៅក្នុង អាលម៉ា ២៣–២៩ ពួកគេនឹងអានអំពីប្រជាជនមួយក្រុមដែលបានទទួលយកដំណឹងល្អ ហើយ « ពុំបោះបង់ចោលសាសនាឡើយ » ( អាលម៉ា ២៣:៦ ) ។

ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ

ចែកចាយដំណឹងល្អចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។

ប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក បានចែកចាយមេរៀនមួយដ៏មានតម្លៃដែលលោកបានរៀនមកពីបទពិសោធន៍មួយ កាលលោកនៅជាយុវវ័យ ៖

« ខ្ញុំត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅសួរសុខទុក្ខសមាជិកមិនសូវសកម្មម្នាក់ ដែលគាត់គឺជាអ្នកដែលមានអាជីពការងារមួយដ៏ជោគជ័យ ហើយមានអាយុច្រើនជាងខ្ញុំ ។ ដោយក្រឡេកទៅក្រោយវិញពីសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំមានសេចក្ដីស្រឡាញ់តិចតួចណាស់ចំពោះបុរសដែលខ្ញុំបានទៅសួរសុខទុក្ខនោះ ។ ខ្ញុំបានធ្វើតាមកាតព្វកិច្ច ជាមួយនឹងបំណងប្រាថ្នាចង់រាយការណ៍ថាខ្ញុំបានធ្វើការបង្រៀនតាមផ្ទះបាន ១០០ ភាគរយ ។ មានល្ងាចមួយ ជិតដល់ចុងខែ ខ្ញុំបានទូរសព្ទទៅសួរគាត់ថាតើខ្ញុំ និងដៃគូរបស់ខ្ញុំអាចទៅសួរសុខទុក្ខគាត់បានទេ ។ ការឆ្លើយតបត្រង់ៗរបស់គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំនូវមេរៀនមួយដែលពុំអាចបំភ្លេចបានឡើយ ។

គាត់បានពោលថា « ‹ មិនបានទេ អ៊ំគិតថាអ៊ំមិនចង់ឲ្យក្មួយមកល្ងាចនេះទេ ។ អ៊ំអស់កម្លាំងណាស់ ។ អ៊ំបានពាក់ខោអាវចូលដេកហើយ ។ អ៊ំកំពុងអានសៀវភៅ ហើយអ៊ំមិនចង់ឲ្យមានគេមករំខានទេ ដូច្នេះក្មួយអាចរាយការណ៍ថា ក្មួយបានធ្វើការបង្រៀនតាមផ្ទះបាន ១០០ ភាគរយហើយនៅខែនេះ › ។ ការឆ្លើយតបនោះធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញជានិច្ច ដោយសារខ្ញុំបានដឹងថា គាត់បានដឹងពីកត្តាជំរុញដ៏អាត្មានិយមរបស់ខ្ញុំ ។

ខ្ញុំសង្ឃឹមថា គ្មានបុគ្គលណាម្នាក់ដែលយើងចាប់ផ្ដើមអញ្ជើញឲ្យស្ដាប់សារលិខិតនៃដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញទទួលអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងសម្ដែងអំពីហេតុផលនានា ជាជាងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតចំពោះពួកគេ និងបំណងប្រាថ្នាមិនអាត្មានិយមដើម្បីចែកចាយអ្វីមួយដែលយើងដឹងថាជារឿងដ៏មានតម្លៃឡើយ » ( « Sharing the Gospel » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០១ ទំព័រ ៨ ) ។

ជារឿយៗ ឥទ្ធិពលរបស់យើងពុំត្រូវបានដឹងឡើយ ។

ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានលើកឡើងអំពីដំណើររឿងមួយដែលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់បានរាយការណ៍ទៅប្រធានបេសកកម្មរបស់គាត់នៅចុងបញ្ចប់នៃបេសកកម្មរបស់គាត់ ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានោះបានពោលថា

« ខ្ញុំពុំបានទទួលលទ្ធផលណាមួយមកពីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលវេលារបស់ខ្ញុំ និងប្រាក់របស់ឪពុកខ្ញុំឥតប្រយោជន៍ ។ វាគឺជាពេលវេលាមួយដ៏ឥតប្រយោជន៍ ។ … ខ្ញុំជ្រមុជទឹកបានតែមនុស្សម្នាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំដែលខ្ញុំបាននៅទីនេះ ។ ម្នាក់នោះគឺក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុដប់ពីរឆ្នាំនៅក្រោយចង្កេះភ្នំនៃរដ្ឋថេនណេសស៊ី » ។

ប្រធានបេសកកម្មរូបនោះបានសម្រេចចិត្តតាមដានក្មេងប្រុសដែលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានេះបានជ្រមុជទឹកឲ្យ ។ គាត់បានធំដឹងក្ដីឡើង បានរៀបការ ហើយបានផ្លាស់ទៅរដ្ឋអៃដាហូ ។ កូនរបស់គាត់បានចេញបេសកកម្ម ហើយចៅរបស់ពួកគេក៏បានចេញទៅបេសកកម្មដែរ ។ ប្រធានបេសកកម្មរូបនេះបានធ្វើដំណើរទៅរដ្ឋអៃដាហូ ហើយបានសួរសមាជិកនៃគ្រួសារនោះអំពីបេសកកម្មរបស់ពួកគេ ។ ក្រោយមកទៀត គាត់ប្រាប់ថា « ខ្ញុំបានរកឃើញថា ជាលទ្ធផលនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់ក្មេងប្រុសតូចម្នាក់នោះនៅក្រោយចង្កេះភ្នំនៃរដ្ឋថេនណេសស៊ីដោយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់ដែលបានគិតថា គាត់មានភាពបរាជ័យ នោះមានមនុស្សច្រើនជាង ១,១០០ នាក់បានចូលមកក្នុងសាសនាចក្រ » ( Teachings of Gordon B. Hinckley [ ឆ្នាំ ១៩៩៧ ] ទំព័រ ៣៦០–៦១ ) ។

ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង

សូមទុកពេលឲ្យសិស្សបានចែកចាយ ។ « នៅពេលសិស្សចែកចាយនូវអ្វីដែលពួកគេកំពុងរៀន នោះពួកគេមិនគ្រាន់តែទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណ ហើយពង្រឹងទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏លើកទឹកចិត្តសិស្សផ្សេងទៀតក្នុងថ្នាក់ឲ្យរកឃើញសេចក្ដីពិតសម្រាប់ខ្លួនឯងផងដែរ ។… សូមទុកពេលឲ្យសិស្សចែកចាយក្នុងគ្រប់មេរៀន—ក្នុងករណីខ្លះ អ្នកអាចរកឃើញថា ការពិភាក្សាទាំងនេះ គឺជា មេរៀន » ( ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទំព័រ ៣០ ) ។