« ថ្ងៃទី ៦-១២ ខែ ឧសភា លូកា ១២–១៧; យ៉ូហាន ១១ ៖ ‹ សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ ›» ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ៖ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ឆ្នាំ ២០១៩ ( ឆ្នាំ២០១៩ )

« ថ្ងៃទី ៦-១២ ខែ ឧសភា លូកា ១២–១៧, យ៉ូហាន ១១ » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ឆ្នាំ ២០១៩

កូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ ដោយ លីស លេម៉ុន ស្វិនដល

ថ្ងៃទី ៦-១២ ខែ ឧសភា

លូកា ១២–១៧, យ៉ូហាន ១១

« សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ »

ចាប់ផ្ដើមការរៀបចំរបស់អ្នកដោយការសិក្សា លូកា ១២-១៧ និង យ៉ូហាន ១១ ប្រកបដោយការអធិស្ឋាន ។ តើអ្នកគិតឃើញ « ចៀមដែលបាត់ » នៅក្នុងថ្នាក់របស់អ្នកជានរណា ? សូមប្រើ ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ និងគម្រោងនេះ នៅពេលអ្នកស្វែងរកការណែនាំមកពីព្រះអម្ចាស់អំពីរបៀបដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការសិស្សបានល្អបំផុត ទោះជាពួកគេពុំនៅក្នុងថ្នាក់ក្ដី ។

កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍

អញ្ជើញឲ្យមានការចែកចាយ

ការអនុវត្តគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃការរៀនសូត្រ ដូច្នេះសូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយរបៀបដែលពួកគេជ្រើសរើសរស់នៅតាមអ្វីមួយដែលពួកគេបានរៀនមកពីបទគម្ពីរនាសប្ដាហ៍នេះ ។

បង្រៀនគោលលទ្ធិ

លូកា ១៤:១៥-២៤

គ្មានការដោះសារណា មានល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបដិសេធដំណឹងល្អនោះទេ ។

ដើម្បីជួយសិស្សសិក្សារឿងប្រៀបធៀបអំពីការជប់លៀងដ៏ធំ អ្នកអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យទៅពិធីជប់លៀងក្នុងការស្រមៃមួយ ដែលអ្នកនឹងជាម្ចាស់កម្មវិធី ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយមូលហេតុមួយចំនួនថា ហេតុអ្វីពួកគេអាចមកចូលរួម ឬមិនអាចមកចូលរួម ។ សូមអាន លូកា ១៤:១៥-២៤ ជាមួយគ្នា ហើយពិភាក្សាអំពីការដោះសារដែលមនុស្សនៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបបានធ្វើ នៅពេលពួកគេត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទៅពិធីជប់លៀង ដែលតំណាងឲ្យពរជ័យទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ។ តើមានការដោះសារណាខ្លះ ដែលមនុស្សនៅសព្វថ្ងៃប្រើក្នុងការបដិសេធមិនទទួលយកការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យទទួលយកពរជ័យទាំងឡាយរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ? ប្រហែលជាសិស្សអាចនឹងចែកចាយពរជ័យទាំងឡាយដែលពួកគេបានទទួល នៅពេលពួកគេបានធ្វើការលះបង់ចាំបាច់ដើម្បីរស់នៅតាមគោលការណ៍ដំណឹងល្អជាក់លាក់ ។

លូកា ១៥

យើងអាចឈោងទៅជួយអស់អ្នកដែលវង្វេង ហើយមានអំណរជាមួយនឹងព្រះបិតា នៅពេលពួកគេត្រឡប់មកវិញ ។

តើអ្នកអាចបំផុសគំនិតអស់អ្នកដែលអ្នកបង្រៀនឲ្យឈោងទៅជួយអ្នកដែលបាន « វង្វេង » ដោយសារតែពួកគេពុំមានពរជ័យទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ហើយអញ្ជើញពួកគេឲ្យត្រឡប់មកវិញដោយរបៀបណា ? អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតមួយសន្ទុះអំពី « ចៀមដែលបាត់ » ដែលពួកគេស្គាល់ បន្ទាប់មកអាន លូកា ១៥:១-៧ ដោយនឹកចាំពីបុគ្គលម្នាក់នោះ ។ តើពួកគេទទួលអារម្មណ៍បំផុសឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីឈោងទៅជួយដល់បុគ្គលនោះដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ? រឿងមកពីប្រធាន ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ៖ នៅក្នុង « ការជួយសង្គ្រោះបន្ថែម » ឬសុន្ទរកថារបស់អែលឌើរ មើរវិន ប៊ី. អាណុល « ចេញទៅជួយសង្គ្រោះ ៖ យើងអាចធ្វើវាបាន » (Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៦ ទំព័រ ៥៣-៥៥ ) អាចជាជំនួយជាមួយនឹងការពិភាក្សានេះ ។
តើវានឹងជាប្រយោជន៍សម្រាប់សិស្ស ដើម្បីយល់អំពីរបៀបដែលមនុស្សអាចប្រែក្លាយទៅជាវង្វេងនោះឬទេ ? សូមពិចារណាធ្វើការចាត់តាំងដល់ក្រុមសិស្សឲ្យសិក្សានូវរឿងប្រៀបធៀបមួយក្នុងចំណោមរឿងប្រៀបប្រដូចទាំងបី នៅក្នុង លូកា ១៥ ។ តើរឿងប្រៀបប្រដូចទាំងនេះ ផ្ដល់យោបល់អ្វីខ្លះ អំពីរបៀបដែលយើងគួរតែព្យាយាមស្វែងរកអស់អ្នកដែលបានវង្វេងបាត់ ? តើពាក្យនៅក្នុង លូកា ១៥ អ្វីខ្លះ ដែលបើកបង្ហាញអំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដល់អ្នកទាំងឡាយដែលបានវង្វេងបាត់នោះ ? ការច្រៀងបទ « បណ្ដូលចិត្តរបស់អ្នកគង្វាល » ទំនុកតម្កើង លេខ ១៣៦ ជាមួយគ្នា អាចផ្ដល់អត្ថន័យបន្ថែមទៅលើការបង្រៀនអំពីរឿងប្រៀបធៀបទាំងនេះ ។
សិស្សរបស់អ្នកអាចនឹងទទួលប្រយោជន៍មកពីការផ្ដោតទៅលើពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់កូនច្បងនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ ។ ប្រហែលជាពួកគេអាចសរសេរអំពីសេចក្ដីបញ្ចប់មួយផ្សេងទៀតចំពោះរឿងប្រៀបធៀបដែលអាកប្បកិរិយារបស់កូនប្រុសច្បងមានចំពោះប្អូនប្រុសគាត់ មានភាពខុសប្លែក ។ តើដំបូន្មានរបស់ឪពុកនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ បង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ អំពីរបៀបដែលយើងគួរតែមានអារម្មណ៍ចំពោះអស់អ្នកដែលបានវង្វេងបាត់ និងអស់អ្នកដែលត្រឡប់មករកដំណឹងល្អវិញ ? ( សូមមើលផងដែរសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន នៅក្នុង « ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ » ) ។ ឬអ្នកអាចសុំឲ្យសិស្សនឹកស្រមៃថា ពួកគេគឺជាឪពុកនៅក្នុងរឿបប្រៀបប្រដូចនេះ ។ តើមានការទូន្មានបន្ថែមអ្វីផ្សេងទៀត ដែលពួកគេនឹងផ្ដល់ទៅឲ្យកូនច្បងដើម្បីជួយគាត់ឲ្យមានអំណរក្នុងការរីកចម្រើន ឬជោគជ័យរបស់អ្នកដទៃ ?

យ៉ូហាន ១១:១–៤៦

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ និង ជាជីវិត ។

នៅពេលអ្នកអានអំពីការប្រោសឡាសាឲ្យរស់ឡើងវិញនៅសប្ដាហ៍នេះ តើមានអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់រកឃើញអ្វីដែលជួយពង្រឹងដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ ហើយជាព្រះមែស៊ីដែលបានសន្យា ? សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយនូវអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ តើបទពិសោធន៍ផ្សេងទៀតបានស្ថាបនាសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយ៉ាងណាខ្លះ ? អ្នកគួរតែចង្អុលបង្ហាញថា ជួនកាលដូចអព្ភូតហេតុនេះ ឡាសាពុំមែនត្រូវបានរស់ឡើងវិញទេ ប៉ុន្តែបាននាំត្រឡប់មកវិញនូវជីវិតរមែងស្លាប់វិញ ។

ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ព្រះកន្សែង ដោយ ជេមស៍ ធីសត
របៀបមួយដើម្បីពិនិត្យមើល យ៉ូហាន ១១:១-៤៦ គឺសុំឲ្យសិស្សផ្លាស់វេនគ្នាដើម្បីអានខគម្ពីរទាំងឡាយ ហើយអញ្ជើញពួកគេឲ្យឈប់នៅពេលណាពួកគេរកឃើញភស្ដុតាងនៃសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ចូរសុំឲ្យពួកគេពិភាក្សាអំពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ តើការសាកល្បង និងគុណវិបត្តិនានា អាចពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើទ្រង់បានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
របៀបមួយទៀតដើម្បីអានដំណើររឿងនេះ គឺចាត់សិស្សពីរបីនាក់ឲ្យពិចារណាអំពីទស្សនវិស័យនៃមនុស្សដែលជាប់ទាក់ទង— ដូចជា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពួកសាវក ម៉ាថា ម៉ារ៉ា និង ឡាសា ។ តើយើងអាចរៀនអ្វីចេញមកពីពួកគាត់ម្នាក់ៗ ? តើយើងអាចរៀនអ្វីអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុង យ៉ូហាន ១១:៣៣–៣៥ ? ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដើម្បីដឹងរឿងទាំងនេះអំពីទ្រង់ ?

លើកទឹកចិត្តឲ្យមានការរៀនសូត្រនៅឯគេហដ្ឋាន

ដើម្បីលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអាន ម៉ាថាយ ១៩–២០; ម៉ាកុស ១០; និង លូកា ១៨, អ្នកអាចសួរសំណួរមួយដូចជា « តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍បែបណា បើអ្នកធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ ហើយទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលដូចគ្នានឹងនរណាម្នាក់ដែលធ្វើការតែមួយម៉ោងនោះ ? » សូមប្រាប់ពួកគេថា មានរឿងប្រៀបប្រដូចមួយនៅក្នុងការអានសប្ដាហ៍ក្រោយ ដែលផ្ដល់យោបល់អំពីរបៀបដែលរឿងនេះត្រូវបានរាប់ទុកថាជារឿងយុត្តិធម៌យ៉ាងដូចម្ដេច ។

ធនធានបន្ថែមទាំងឡាយ

លូកា ១២–១៧, យ៉ូហាន ១១

« អ្នករកឃើញខ្ញុំ » ។

ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលលោកមានដូចតទៅនេះ ខណៈពេលដែលលោកកំពុងបម្រើជាប៊ីស្សពម្នាក់ ៖ « ខ្ញុំកត់ចំណាំនាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយថា រីឆាត បានមិនមកការប្រជុំបព្វជិតភាពម្ដងទៀត ដែលគាត់ជាសង្ឃម្នាក់របស់យើងដែលកម្របានមកចូលរួម ។ ខ្ញុំបានចាកចេញពីក្រុមទុកឲ្យអ្នកផ្ដល់ដំបូន្មានមើលខុសត្រូវ ហើយបានទៅផ្ទះរបស់រីឆាត។ ម្ដាយរបស់គាត់បានប្រាប់ថា គាត់កំពុងធ្វើការនៅឯយានដ្ឋានក្នុងស្រុកមួយ ។ ខ្ញុំបានបើកឡានទៅយាន្ដដ្ឋាននោះ ដើម្បីរកមើល រីឆាត ហើយបានមើលគ្រប់ទីកន្លែង ប៉ុន្តែខ្ញុំរកគាត់ពុំឃើញសោះ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានទទួលការបំផុសគំនិតឲ្យមើលទៅក្រោម នៅកន្លែងរណ្ដៅដុតខ្លាញ់គ្រឿងចាស់ៗនៅត្រង់ជ្រុងម្ខាងទៀតនៃអគារយាន្ដដ្ឋាន។ ខ្ញុំអាចមើលឃើញកែវភ្នែកពីរគូ ចេញពីកន្លែងងងឹតនោះ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានឮ រីឆាត និយាយថា ‹ លោករកខ្ញុំឃើញហើយ ប៊ីស្សព ! ខ្ញុំនឹងឡើងទៅ›។ នៅពេល រីឆាត និងខ្ញុំបានជួបគ្នា ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ពួកយើងនឹកគាត់ ហើយត្រូវការគាត់ ។ ខ្ញុំទទួលបានការតាំងចិត្តមួយមកពីគាត់ដើម្បីចូលរួមការប្រជុំរបស់គាត់ ។… [ ក្រោយមក ] រីឆាត បាននិយាយថា ការសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ គឺនៅពេលប៊ីស្សពរបស់គាត់បានរកឃើញគាត់លាក់ខ្លួននៅក្នុងរណ្ដៅដុតខ្លាញ់គ្រឿងចាស់ៗមួយ ហើយបានជួយគាត់ឲ្យត្រឡប់មកសកម្មវិញ » ( « Sugar Beets and the Worth of a Soul » Ensign ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ៦-៧ ) ។

ការរៀនចេញមកពីរឿងកូនខ្ជះខ្ជាយដទៃទៀត ។

អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានធ្វើការសង្កេតដូចនេះអំពីបងប្រុសច្បងរបស់កូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយថា ៖

« កូនប្រុសរូបនេះពុំខឹងខ្លាំងនឹងអ្នកដទៃដែលបានមកផ្ទះ ដូចជាគាត់ខឹងនឹងឪពុកម្ដាយគាត់ដែលរីករាយយ៉ាងខ្លាំងអំពីវានោះទេ ។ « ចំពោះអារម្មណ៍ដែលថា គេពុំដឹងគុណ ហើយប្រហែលជាអាណិតខ្លួនឯងច្រើនបន្ដិចនេះ កូនប្រុសដែលធ្វើកាតព្វកិច្ចរបស់គាត់នេះ—ហើយគាត់គឺជាអ្នកធ្វើកាតព្វកិច្ច ដ៏អស្ចារ្យ —បានភ្លេចអំពីគ្រាមួយ ដែលគាត់ពុំធ្លាប់ដឹងពីភាពអាក្រក់ ឬភាពអស់សង្ឃឹម ភាពភ័យខ្លាច ឬការស្អប់ខ្ពើមខ្លួនឯង ។ គាត់បានភ្លេចនូវគ្រាមួយដែលថារៀងរាល់កូនគោគ្រប់ក្បាលនៅក្នុងក្រោល ហើយក៏ដូចជារៀងរាល់ខោអាវក្នុងទូ និងរៀងរាល់ចិញ្ចៀននៅក្នុងថតតុទាំងអស់ផងដែរ គឺជារបស់ផងគាត់រួចទៅហើយនោះ ។ គាត់បានភ្លេចគ្រាមួយដែលភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់បាន ហើយនឹងត្រូវបានផ្ដល់រង្វាន់ ។

« គាត់មានអ្វីៗគ្រប់បែបយ៉ាង ហើយដែលបានមកដោយការខិតខំធ្វើការរបស់គាត់ ដែលរកបានមកតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ តែខ្វះខាតចំណុចមួយដែលអាចនឹងធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្សពេញលេញរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលគាត់ហៀបនឹងធ្វើបានហើយនោះ ។ គាត់ពុំទាន់មានចិត្តករុណា និងក្ដីមេត្តានៅឡើយទេ ដែលវាជាទំហំនៃក្ដីសប្បុរសធម៌នៃចក្ខុវិស័យដើម្បីមើលឃើញថា នេះពុំមែនជាការត្រឡប់មកប្រកួតប្រជែងនោះទេ ។ វាគឺជាប្អូនប្រុសរបស់គាត់ ។ ដូចឪពុករបស់គាត់អង្វរគាត់ឲ្យទៅជួបប្អូន ដែលវាពីមុនបានស្លាប់ ហើយឥឡូវនេះបានរស់ឡើងវិញ ។ វាគឺជាប្អូនដែលបានវង្វេងបាត់ ហើយឥឡូវបានរកឃើញវិញ » (« The Other Prodigal » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ៦៣ ) ។

ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង

ការឈោងជួយដល់មនុស្សម្នាក់ ។ ដូចជាអ្នកគង្វាលនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ( សូមមើល លូកា ១៥:៤ ) « អ្នកអាចឈោងទៅជួយអស់អ្នកដែលបានបាត់ពីថ្នាក់រៀនរបស់អ្នក ។ ឱកាសរបស់អ្នកដើម្បីបង្រៀន ហើយលើកស្ទួយដល់សិស្ស ហើយជួយពួកគេឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទមានហួសពីការបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់រៀន ហើយមានហួសពីអ្នកទាំងឡាយណាដែលមកចូលរួមនៅក្នុងមេរៀនជាផ្លូវការរបស់អ្នកទៅទៀត » ( ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទំព័រ ៨ ) ។