2 โครินธ์ 1; 4

“การหนุน‍ใจซึ่งเราเองได้รับจากพระ‍เจ้า”

เราทุกคนล้วนประสบกับความปวดร้าวใจและเสียใจ ความล้มเหลวและอุปสรรค ความรู้สึกไม่สบายและความเจ็บป่วย เมื่อประชาชนกรุงโครินธ์เผชิญกับความยากลำบาก เปาโลเขียนถึงสมาชิกของศาสนจักรที่นั่นเพื่อเสนอที่จะให้การสนับสนุนและให้คำปรึกษาอย่างต่อเนื่อง เขาเป็นพยานว่าการปลอบโยนและสันตินั้นมีให้พวกเขาผ่านพระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูคริสต์ (ดู 2 โครินธ์ 1:3–4) บทเรียนนี้จะช่วยให้ท่านเข้าใจวิธีการบางอย่างที่พระผู้เป็นเจ้าประทานการปลอบโยนให้แก่บุตรธิดาของพระองค์ และระบุวิธีที่ท่านจะแบ่งปันการปลอบโยนของพระองค์ให้กับผู้อื่นได้

การใช้อุปกรณ์และรูปภาพ แนวคิดพระกิตติคุณบางประการอาจเข้าใจได้ยาก การใช้สิ่งของและรูปภาพเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่จะช่วยให้นักเรียนเข้าใจหลักธรรมทางวิญญาณ

การเตรียมของนักเรียน: เชื้อเชิญให้นักเรียนคิดหาวิธีที่แตกต่างกันที่ตนได้รับการปลอบโยนเมื่อเกิดความผิดพลาดขึ้นในชีวิตของตน หากเป็นไปได้ กระตุ้นให้นักเรียนนำรูปภาพหรือวัตถุที่หมายถึงแหล่งของการปลอบโยนแก่แก่นักเรียน

กิจกรรมการเรียนรู้ที่อาจทำได้

สิ่งใดนำมาซึ่งการปลอบโยนแก่ท่าน?

ถ้าขอให้นักเรียนทำกิจกรรมการเตรียมของนักเรียนมา เชื้อเชิญให้นักเรียนมาแสดงวัตถุที่ตนนำมากับชั้นเรียนและอธิบายว่าสิ่งนั้นทำให้ตนรู้สึกได้รับการปลอบโยนได้อย่างไร

• ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ท่านหันไปหาใครหรือสิ่งใดเพื่อการปลอบโยน?

• อะไรหรือใครให้การปลอบโยนท่านมากที่สุด? เพราะเหตุใด?

จัดทำรายการสถานการณ์ในชีวิตปัจจุบันหรือในอนาคตที่ท่านอาจต้องการความช่วยเหลือและการปลอบโยนที่จะก้าวผ่าน

ไตร่ตรองคำถามต่อไปนี้:

• เพราะเหตุใดท่านจึงวางใจได้ว่า พระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูคริสต์จะทรงปลอบโยนท่านผ่านของประทานแห่งพระวิญญาณบริสุทธิ์ในช่วงเวลาเช่นนี้?

• ท่านรู้สึกว่าท่านตระหนักและได้รับการปลอบโยนที่พระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูคริสต์ทรงมอบผ่านพระวิญญาณบริสุทธิ์ได้ดีเพียงใด?

• ท่านจะสามารถแบ่งปันการปลอบโยนที่พระองค์ประทานกับผู้อื่นได้อย่างไร?

ค้นหาคำตอบของคำถามก่อนหน้าในขณะที่ท่านศึกษาบทเรียนนี้

เปาโลต้องการปลอบโยนวิสุทธิชนชาวโครินธ์ในการทดลองของพวกเขา

เปาโลได้รับข่าวจากสานุศิษย์ชื่อทิตัสว่า วิสุทธิชนในเมืองโครินธ์รับจดหมายฉบับก่อนๆ ของเขาไว้ด้วยดี (ดู 2 โครินธ์ 2:13 ; 7:5) เปาโลยังได้รู้ถึงความท้าทายที่ไม่หยุดหย่อนของวิสุทธิชนเหล่านี้และเขียนจดหมายอีกฉบับ (2 โครินธ์) เพื่อให้การปลอบโยนและตอบปัญหาของพวกเขา

• ท่านจำอะไรได้บ้างเกี่ยวกับโครินธ์และความยากลำบากของวิสุทธิชนที่นั่น?

หากนักเรียนตอบได้ยาก เตือนนักเรียนว่าโครินธ์เป็นเมืองใหญ่ที่มั่งคั่งมีชื่อเสียงเรื่องรูปเคารพและความไม่มีศีลธรรม วิสุทธิชนที่นั่นประสบปัญหาเรื่องความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน การยอมรับปัญญาของพระผู้เป็นเจ้าให้อยู่เหนือคำสอนผิดๆ และการรักษากฎแห่งความบริสุทธิ์ทางเพศ

อ่าน 2 โครินธ์ 1:1–4 โดยให้ความสนใจวิธีที่เปาโลเปิดจดหมายฉบับที่สองของตนกับวิสุทธิชนชาวโครินธ์

ท่านอาจให้นักเรียนระบุชื่อที่เปาโลใช้เรียกพระบิดาบนสวรรค์แล้วเขียนชื่อเหล่านี้บนกระดาน

• อะไรที่โดดเด่นสำหรับท่านในบทนำของเปาโลที่ให้แก่เหล่าวิสุทธิชน?

• เปาโลใช้พระนามหรือชื่อเรียกใดเรียกพระบิดาบนสวรรค์ที่ทำให้ท่านสนใจ?

• พระนามหรือชื่อเรียกเหล่านี้สอนอะไรท่านเกี่ยวกับพระบิดาบนสวรรค์?

• เปาโลเคยสอนความจริงใดบ้างใน ข้อ 4 ?

รับการปลอบโยนจากพระบิดาบนสวรรค์และช่วยให้ผู้อื่นได้รับเช่นกัน

ท่านอาจระบุความจริงจาก ข้อ 4 ทำนองนี้: เมื่อเราได้รับการปลอบโยนจากพระบิดาบนสวรรค์ระหว่างการทดลอง เราสามารถช่วยให้ผู้อื่นได้รับเช่นกัน

ขณะนักเรียนกำลังระบุความจริงใน 2 โครินธ์ 1:4 ท่านอาจเชิญนักเรียนเปรียบเทียบข้อนี้กับ โมไซยาห์ 18:8–10 และมองหาสิ่งที่คล้ายคลึงกัน

ท่านอาจแบ่งปันคำพูดของเอ็ลเดอร์แกรีย์ อี. สตีเวนสันในหมวด “บทวิจารณ์และข้อมูลภูมิหลัง” ตอนท้ายของบทเรียนและถามคำถามต่อไปนี้

• ท่านคิดว่าการ “หนุนใจ (ปลอบโยน) คนทั้งหลายที่มีความยากลำบากอย่างใดอย่างหนึ่ง” มีความหมายว่าอย่างไร? ( ข้อ 4)

• เหตุใดท่านจึงคิดว่ามีความคาดหวังกับสานุศิษย์ของพระเยซูคริสต์?

• ระหว่างการทดลอง ท่านหรือคนที่ท่านรู้จักเคยได้รับความช่วยเหลือและการปลอบโยนจากพระบิดาบนสวรรค์เมื่อใด?

• ท่านเรียนรู้อะไรจากประสบการณ์นั้น?

• ท่านคิดว่าท่านสามารถทำอะไรได้เพื่อรับการปลอบโยนจากพระผู้เป็นเจ้ามากขึ้นเมื่อท่านต้องการ?

หากคำตอบของนักเรียนไม่ได้เป็นเรื่องส่วนตัวจนเกินไป ให้เชิญนักเรียนหลายๆ คนมาแบ่งปันประสบการณ์ของตน อาจเป็นประโยชน์สำหรับนักเรียนที่จะได้ฟังวิธีต่างๆ ที่พระบิดาบนสวรรค์ทรงปลอบโยนเรา ท่านอาจเพิ่มประจักษ์พยานส่วนตัวและประสบการณ์ส่วนตัวเช่นกัน

อ่านคำกล่าวต่อไปนี้ของประธานสเป็นเซอร์ ดับเบิลยู. คิมบัลล์ (1895–1985)

พระผู้เป็นเจ้าสนพระทัยเรา และพระองค์ทรงดูแลเรา แต่ปกติพระองค์จะทรงตอบรับความต้องการของเราผ่านผู้อื่น ด้วยเหตุนี้ การรับใช้กันในอาณาจักรจึงสำคัญยิ่ง

(คำสอนของประธานศาสนาจักร: สเป็นเซอร์ ดับเบิลยู. คิมบัลล์ [2006], 90)

. .

• เพราะเหตุใดท่านจึงคิดว่าพระบิดาบนสวรรค์มักใช้เราในการช่วยเหลือผู้อื่นระหว่างการทดลองของพวกเขาเพื่อให้รู้สึกว่าพระองค์ทรงรักและปลอบโยน?

นึกถึงใครสักคนที่ท่านรู้จักผู้ซึ่งกำลังประสบกับความยากลำบาก พิจารณาร่วมกับการสวดอ้อนวอนว่าท่านจะช่วยให้บุคคลนั้นรู้สึกถึงการปลอบโยนดังที่พระบิดาบนสวรรค์ประทานแก่ท่านอย่างไรในขณะที่ท่านทำสิ่งต่อไปนี้:

ก. นึกถึงสิ่งที่ท่านเรียนรู้จาก 2 โครินธ์ 1:1–4 ที่อาจช่วยบุคคลนี้ได้

ข. อ่านชุดข้อพระคัมภีร์ต่อไปนี้สองชุดหรือมากกว่านั้น ซึ่งประกอบด้วยคำสอนเพิ่มเติมของเปาโลที่สอนชาวโครินทร์เกี่ยวกับการทดลอง ค้นหาวลีหรือคำพูดที่ท่านรู้สึกว่าจะมีความหมายต่อบุคคลที่ท่านเลือก

• 2 โครินธ์ 1:8–11

• 2 โครินธ์ 4:6–10

• 2 โครินธ์ 4:14–18

ค. ทำบางสิ่งบางอย่างตอนนี้เพื่อช่วยให้คนๆ นี้รู้สึกได้ถึงการปลอบโยนจากพระบิดาบนสวรรค์ ท่านอาจสวดอ้อนวอนให้บุคคลนั้นดังเช่นวิสุทธิชนชาวโครินธ์สวดอ้อนวอนให้เปาโล (ดู 2 โครินธ์ 1:11) นอกจากนี้ท่านยังสามารถเขียนข้อความให้กำลังใจบุคคลนี้เหมือนกับที่เปาโลทำกับชาวโครินธ์ แม้ว่าข่าวสารของท่านอาจจะเป็นข้อความ อีเมล หรือโน้ตสั้นแทนที่จะเป็นจดหมาย (พิจารณาสิ่งที่ท่านเรียนรู้ในบทเรียนนี้จาก 2 โครินธ์ 1; 4 รวมถึงประสบการณ์ส่วนตัวใดๆ ที่อาจช่วยได้)

ง. วางแผนเพิ่มเติมเพื่อช่วยบุคคลนี้ พระบิดาบนสวรรค์อาจทรงกระตุ้นเตือนให้ท่านลงมือทำอะไรเพิ่มเติม เช่น การไปเยี่ยมเยียนหรือรับใช้ในทางใดทางหนึ่ง อย่าลืมจดแผนที่ท่านคิดไว้ในที่ซึ่งท่านจะได้รับการเตือนให้ทำตามแผน เช่น ในปฏิทินบนสมาร์ทโฟนของท่าน หรือบนแผ่นกระดาษที่ท่านจะดูในภายหลัง

หลังจากให้เวลานักเรียนอย่างเพียงพอแล้ว ให้เชิญนักเรียนมาแบ่งปันสิ่งหนึ่งที่ตนวางแผนจะทำเพื่อช่วยบุคคลที่ตนนึกถึง แม้อาจเป็นสิ่งที่เหมาะสมสำหรับนักเรียนที่จะแบ่งปันเรื่องราวเกี่ยวกับการทดลองหรือเหตุการณ์ทั่วไปของบุคคลนั้น แต่เตือนนักเรียนว่าไม่ควรแบ่งปันว่าบุคคลนั้นเป็นใครหรือเล่าอย่างเฉพาะเจาะจงจนนักเรียนคนอื่นสามารถคาดเดาได้อย่างง่ายดายว่าเป็นใคร

เป็นพยานให้แก่หลักธรรมที่สอนในบทเรียนนี้ และกระตุ้นให้นักเรียนทำตามแผนของตนในการปลอบโยนใครสักคน

บทวิจารณ์และข้อมูลภูมิหลัง

2 โครินธ์ 1:4 เหตุใดพระเจ้าจึงทรงคาดหวังให้ฉันติดต่อและปลอบโยนผู้คนที่ประสบปัญหา?

เอ็ลเดอร์แกรีย์ อี. สตีเวนสันแห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองสอนดังนี้:

ทันทีที่เราขึ้นมาจากน้ำบัพติศมา เราได้รับมอบหมายให้ทำงานนี้ เราแสดงความรักต่อผู้อื่นเพราะนั่นคือสิ่งที่พระผู้ช่วยให้รอดทรงบัญชาให้เราทำ … เมื่อเพื่อนบ้านของเรามีความทุกข์ทางโลกหรือทางวิญญาณ เราวิ่งไปช่วย เราแบกภาระของกันและกัน เพื่อมันจะได้เบา เราโศกเศร้ากับคนที่โศกเศร้า เราปลอบโยนคนที่ต้องการการปลอบโยน พระเจ้าทรงคาดหวังสิ่งนี้จากเรา วันนั้นจะมาถึงเมื่อเราจะรายงานการดูแลฝูงแกะของพระองค์

(แกรีย์ อี. สตีเวนสัน, “การดูแลจิตวิญญาณ,” เลียโฮนา, พ.ย. 2018, 111)

2 โครินธ์ 4:17 เปาโลหมายความว่าอย่างไรเมื่อเขาเรียกความท้าทายทางมรรตัยของเราว่าเป็น “ความยาก‍ลำ‌บากเล็ก‍น้อย”?

เอ็ลเดอร์พอล วี. จอห์นสันแห่งฝ่ายประธานโควรัมสาวกเจ็ดสิบสอนว่า:

ท่ามกลางปัญหาทั้งหลาย เราแทบมองไม่เห็นว่าพรที่จะได้รับมีค่ายิ่งกว่าความเจ็บปวด ความอดสู หรือความปวดร้าวใจที่เราประสบขณะนั้น … อัครสาวกเปาโลสอนว่า “เพราะว่าความยาก‍ลำ‌บากชั่ว‍คราวและเล็ก‍น้อยของเรา จะทำให้เรามีศักดิ์‍ศรีนิ‌รันดร์มาก‍มายอย่างไม่‍มีที่เปรียบ” [ 2 โครินธ์ 4:17 ] น่าสนใจที่เปาโลใช้คำว่า “ความยาก‍ลำ‌บากเล็ก‍น้อย” คำนี้มาจากคนที่ถูกตี ถูกหินขว้าง เรืออับปาง ถูกจองจำ และคนที่ประสบการทดลองอื่นๆ อีกมากมาย ข้าพเจ้าคิดว่าพวกเราหลายคนคงไม่คิดว่าความทุกข์เป็นเรื่องเล็ก แต่เมื่อเทียบกับพรและการเติบโตที่เราจะได้รับในท้ายที่สุดแล้ว ทั้งในชีวิตนี้และในนิรันดร ความทุกข์ของเราเล็กน้อยมาก …

บางครั้งเราต้องการเติบโตโดยไม่มีการท้าทายและเข้มแข็งขึ้นโดยไม่ต้องต่อสู้ แต่การเติบโตเกิดขึ้นไม่ได้โดยวิธีง่ายๆ เราเข้าใจชัดเจนว่านักกีฬาที่ต่อต้านการฝึกอย่างเข้มงวดจะไม่มีวันได้เป็นนักกีฬาระดับโลก เราพึงระวังว่าเราจะไม่โกรธเคืองสิ่งที่ช่วยให้เราสวมสภาพของพระองค์

(ดู พอล วี. จอห์นสัน, ”เรามีชัยเหลือล้นโดยพระองค์ผู้ได้ทรงรักเราทั้งหลาย” เลียโฮนา, พ.ค. 2011, 99–100)

กิจกรรมการเรียนรู้เพิ่มเติม

2 โครินธ์ 1:3 . “พระ‍เจ้าแห่งการหนุน‍ใจ (ปลอบโยน) ทุก‍อย่าง”

เชื้อเชิญให้นักเรียนค้นหาเรื่องราวอื่นๆ ในพระคัมภีร์หรือจากประวัติศาสนจักรที่แสดงให้เห็นว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงสามารถให้การปลอบโยนได้ ยกตัวอย่างเช่น นักเรียนสามารถสรุปเรื่องราวในพระคัมภีร์มอรมอนเมื่อพระเจ้าทรงแบ่งเบาภาระผู้คนของแอลมาขณะที่พวกเขาเป็นทาสของชาวเลมัน (ดู โมไซยาห์ 24) หรือนักเรียนอาจสนทนาเกี่ยวกับวิธีที่พระเจ้าทรงปลอบโยนโจเซฟ สมิธในคุกลิเบอร์ตี้ (ดู หลักคำสอนและพันธสัญญา 121) ให้เวลานักเรียนค้นคว้าพระคัมภีร์และแหล่งช่วยอื่นๆ ก่อนที่จะแบ่งปัน

การปลอบโยนผ่านพระเยซูคริสต์

หลังจากถามนักเรียนว่าเหตุใดตนจึงรู้สึกว่าพระบิดาบนสวรรค์มักจะใช้เราปลอบโยนผู้อื่น ท่านอาจจะอ่าน 2 โครินธ์ 1:5–7 กับนักเรียนและเชื้อเชิญให้นักเรียนค้นหาข้อเหล่านี้เพื่อหาแหล่งการปลอบโยนอื่นที่พระบิดาบนสวรรค์ทรงจัดเตรียมไว้ให้: พระผู้ช่วยให้รอด พระเยซูคริสต์ ถามนักเรียนว่าเหตุใดจึงรู้สึกว่าพระเยซูคริสต์ทรงเป็นแหล่งการปลอบโยนที่ทรงพลังมากเมื่อพวกเขาประสบกับการทดลอง ท่านอาจเชื้อเชิญให้นักเรียนเปรียบเทียบข้อเหล่านี้กับ แอลมา 7:11–13