„Rozdział 3.: Lekcja 4. — Stawanie się uczniami Jezusa Chrystusa na całe życie”, Abyście głosili moją ewangelię. Przewodnik do dzielenia się ewangelią Jezusa Chrystusa (2023)
„Rozdział 3.: Lekcja 4.”, Abyście głosili moją ewangelię
Rozdział 3.: Lekcja 4.
Stawanie się uczniami Jezusa Chrystusa na całe życie
Nauczanie tej lekcji
Chrzest jest radosnym obrzędem niosącym nadzieję. Kiedy jesteśmy chrzczeni, pokazujemy, że pragniemy podążać za Bogiem i wejść na ścieżkę wiodącą ku życiu wiecznemu. Pokazujemy również, że zobowiązujemy się stać się uczniami Jezusa Chrystusa na całe życie.
Ta lekcja jest zorganizowana według przymierzy, które zawieramy podczas chrztu. Zawiera ona następujące główne części, składające się następnie z pomniejszych. Oto te główne części.
Pomóż ludziom zrozumieć, że zasady i przykazania, których nauczasz, są częścią przymierza, które zawrą podczas chrztu. Pokaż im, w jaki sposób każdy element tej lekcji pozwoli im „[przystąpić] do Chrystusa […] i [uczestniczyć] w Jego zbawieniu” (Ks. Omniego 1:26; zob. także I Ks. Nefiego 15:14).
Będziesz chciał uczyć tej lekcji w czasie kilku spotkań. Wizyta związana z nauczaniem zazwyczaj nie powinna przekraczać 30 minut. Zazwyczaj lepiej jest mieć krótkie, częstsze spotkania, które obejmują mniejszą część materiału.
Zaplanuj, czego będziesz nauczał, kiedy będziesz to robił i ile czasu na to poświęcisz. Zastanów się nad potrzebami nauczanych przez ciebie osób i zabiegaj o przewodnictwo Ducha. Masz możliwość wyboru nauczania tego, co pozwoli ludziom najlepiej przygotować się do chrztu i konfirmacji.
Niektóre części tej lekcji zawierają konkretne zaproszenia do działania. Gdy decydujesz o tym, w jaki sposób i kiedy zapraszać do działania, zabiegaj o natchnienie. Miej na uwadze poziom zrozumienia każdej osoby. Pomagaj ludziom żyć według ewangelii krok po kroku.
Nasze przymierze, że chcemy wziąć na siebie imię Jezusa Chrystusa
Podczas chrztu zawieramy przymierze, że będziemy podążać za Jezusem Chrystusem „ze szczerym zamiarem w sercu”. Świadczymy również, że „[chcemy] wziąć na siebie imię Chrystusa” (II Ks. Nefiego 31:13; zob. także Doktryna i Przymierza 20:37).
Wzięcie na siebie imienia Jezusa Chrystusa oznacza, że pamiętamy o Nim i staramy się żyć jak Jego uczniowie przez całe życie. Pozwalamy, aby Jego światło jaśniało przez nas dla innych. Postrzegamy siebie jako należących do Niego i oddajemy Mu pierwsze miejsce w naszym życiu.
Poniżej opisano dwa sposoby pamiętania o Jezusie Chrystusie i podążania za Nim.
Módl się często
Modlitwa może być prostą, płynącą z serca rozmową z Ojcem Niebieskim. W modlitwie rozmawiamy z Nim otwarcie i szczerze. Wyrażamy Jemu miłość i wdzięczność za nasze błogosławieństwa. Prosimy także o pomoc, ochronę i wskazówki. Kiedy kończymy naszą modlitwę, powinniśmy poświęcić czas, by słuchać.
Jezus nauczał: „Dlatego musicie zawsze modlić się do Ojca w imię Moje” (III Nefi 18:19, wyróżnienie dodane; zob. także Ks. Mojżesza 5:8). Modląc się w imię Jezusa Chrystusa, pamiętamy zarówno o Nim, jak i o Ojcu Niebieskim.
Jezus dał nam przykład, jak mamy się modlić. Wiele możemy nauczyć się o modlitwie, studiując modlitwy Zbawiciela w pismach świętych (zob. Ew. Mateusza 6:9–13; Ew. Jana 17).
Nasza modlitwa może zawierać następujące elementy:
-
najpierw zwróć się do Ojca Niebieskiego;
-
wyraź uczucia płynące z serca, takie jak wdzięczność za błogosławieństwa, które otrzymałeś;
-
zadawaj pytania, szukaj przewodnictwa i proś o błogosławieństwa;
-
zakończ słowami: „W imię Jezusa Chrystusa, amen”.
Pisma święte zawierają napomnienie, aby modlić się rano i wieczorem. Możemy się jednak modlić w dowolnym momencie i w każdej sytuacji. W naszych osobistych i rodzinnych modlitwach może mieć znaczenie to, że uklękniemy, gdy się modlimy. Powinniśmy zawsze modlić się w naszych sercach. (Zob. Ks. Almy 34:27; 37:36–37; III Nefi 17:13; 19:16).
Nasze modlitwy powinny być przemyślane i płynąć z głębi serca. Kiedy się modlimy, powinniśmy unikać mówienia tych samych rzeczy w ten sam sposób.
Modlimy się z wiarą, szczerością i prawdziwą intencją postępowania zgodnie z otrzymanymi odpowiedziami. Kiedy będziemy tak postępować, Bóg będzie nas prowadził i pomagał nam podejmować dobre decyzje. Poczujemy Jego bliskość. On da nam zrozumienie i prawdę. Pobłogosławi nas pocieszeniem, spokojem i siłą.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
Studiowanie pism świętych
Nefi nauczał: „Delektujcie się słowami Chrystusa, albowiem słowa Chrystusa wyjawią wam wszystko, co macie czynić” (II Ks. Nefiego 32:3; zob. także 31:20).
Studiowanie pism świętych to podstawowy sposób pamiętania o Jezusie Chrystusie i podążanie za Nim. W pismach świętych poznajemy Jego życie, posługę i nauki. Dowiadujemy się także o Jego obietnicach. Kiedy czytamy pisma święte, doświadczamy Jego miłości. Nasze dusze rosną, nasza wiara w Niego wzrasta, a nasze umysły są oświecone. Nasze świadectwo o Jego boskiej misji staje się silniejsze.
Pamiętamy o Jezusie i podążamy za Nim, gdy stosujemy Jego słowa w naszym życiu. Powinniśmy codziennie studiować pisma święte, szczególnie Księgę Mormona.
Pisma święte Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich to: Biblia Święta, Księga Mormona, Doktryna i Przymierza oraz Perła Wielkiej Wartości. Są one również nazywane „podstawowymi pismami świętymi”.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Pisma święte”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Scriptures” [Pisma święte]
Nasze przymierze, że będziemy przestrzegać przykazań Boga
Uwaga: W tej części znajdziesz wiele sposobów nauczania o przykazaniach. Możesz na przykład nauczać podczas kilku wizyt. Możesz też nauczać niektórych z tych przykazań w ramach pierwszych trzech lekcji. Gdy nauczasz o przykazaniach, połącz je z przymierzem chrztu i planem zbawienia.
Podczas chrztu zawieramy przymierze z Bogiem, że będziemy „przestrzegać Jego przykazań” (Ks. Mosjasza 18:10; Ks. Almy 7:15).
Bóg dał nam przykazania, ponieważ nas kocha. On pragnie dla nas tego, co najlepsze, zarówno teraz, jak i w wieczności. Jako nasz Ojciec Niebieski wie, czego potrzeba dla naszego duchowego i fizycznego dobrobytu. Wie również, co przyniesie nam największe szczęście. Każde przykazanie jest boskim darem, który ułatwia nam podejmowanie decyzji, chroni nas i sprawia, że wzrastamy.
Jednym z powodów, dla których przyszliśmy na ziemię, jest uczenie się i wzrastanie poprzez mądre korzystanie z naszej wolnej woli (zob. Ks. Abrahama 3:25). Decyzja, by być posłusznym przykazaniom Boga — i pokutować, jeśli nam się to nie udaje — pozwoli nam odbyć tę często pełną wyzwań doczesną podróż.
Boże przykazania są źródłem siły i błogosławieństw (zob. Doktryna i Przymierza 82:8–9). Przestrzegając przykazań, dowiadujemy się, że nie są to uciążliwe zasady ograniczające naszą wolność. Prawdziwa wolność wynika z przestrzegania przykazań. Posłuszeństwo jest źródłem siły, która przynosi nam światłość i wiedzę poprzez Ducha Świętego. Przynosi nam większe szczęście i pomaga nam osiągnąć nasz boski potencjał dzieci Boga.
Bóg obiecuje błogosławić nam, jeśli będziemy przestrzegać Jego przykazań. Niektóre błogosławieństwa są właściwe dla konkretnych przykazań. Ostatecznym błogosławieństwem Boga jest pokój w tym życiu i w życiu wiecznym w świecie, który nastanie. (Zob. Ks. Mosjasza 2:41; Ks. Almy 7:16; Doktryna i Przymierza 14:7; 59:23; 93:28; 130:20–21).
Boże błogosławieństwa są zarówno duchowe, jak i doczesne. Czasami musimy być cierpliwi, czekając na nie, ufając, że nadejdą zgodnie z Bożą wolą i czasem (zob. Ks. Mosjasza 7:33; Doktryna i Przymierza 88:68). Aby dostrzec niektóre błogosławieństwa, musimy być duchowo uważni i czujni. Dotyczy to szczególnie błogosławieństw, które przychodzą w prosty i pozornie zwyczajny sposób.
Niektóre błogosławieństwa mogą być widoczne jedynie z perspektywy czasu. Inne mogą nadejść dopiero po tym życiu. Niezależnie od czasu lub natury Bożych błogosławieństw, możemy być pewni, że nadejdą, jeśli będziemy starać się żyć zgodnie z ewangelią Jezusa Chrystusa (zob. Doktryna i Przymierza 82:10).
Bóg kocha wszystkie Swoje dzieci doskonałą miłością. Jest cierpliwy, widząc nasze słabości, i wybacza, kiedy pokutujemy.
Dwa największe przykazania
Gdy zapytano Jezusa: „Które przykazanie jest największe?”, odpowiedział On: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej”.
Potem powiedział, że drugie wielkie przykazanie jest podobne do pierwszego: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Ew. Mateusza 22:36–39). „Innego przykazania, większego ponad te, nie masz” (Ew. Marka 12:31).
Jako duchowe dzieci Boga mamy ogromną zdolność do kochania. To część naszego duchowego dziedzictwa. Przestrzeganie dwóch największych przykazań — by najpierw kochać Boga i kochać naszych bliźnich — jest cechą charakterystyczną uczniów Jezusa Chrystusa.
Miłość do Boga
Istnieje wiele sposobów okazywania miłości Bogu. Możemy przestrzegać Jego przykazań (zob. Ew. Jana 14:15, 21). Możemy oddać Mu pierwsze miejsce w naszym życiu, poddając naszą wolę Jego woli. Możemy koncentrować nasze pragnienia, myśli i serce na Nim (zob. Ks. Almy 37:36). Możemy żyć z wdzięcznością za błogosławieństwa, które nam dał — i być hojni w dzieleniu się tymi błogosławieństwami (zob. Ks. Mosjasza 2:21–24; 4:16–21). Poprzez modlitwę i służbę bliźnim możemy wyrażać naszą miłość do Boga i pogłębiać ją.
Podobnie jak inne przykazania, przykazanie, by kochać Boga, jest dla naszej korzyści. To, co kochamy, określa to, do czego dążymy. To, do czego dążymy, określa to, o czym myślimy i co czynimy. To, o czym myślimy i co czynimy, określa to, kim jesteśmy — i kim się staniemy.
Miłość do bliźnich
Miłowanie bliźnich jest rozszerzeniem naszej miłości do Boga. Zbawiciel nauczał nas, jak miłować bliźnich na różne sposoby (zob. np. Ew. Łukasza 10:25–37 i Ew. Mateusza 25:31–46). Wyciągamy ku nim ręce i robimy dla nich miejsce w naszym sercu i życiu. Kochamy ich poprzez służbę — poprzez dawanie czegoś od siebie nawet w niewielkim stopniu. Kochamy bliźnich, gdy wykorzystujemy dary, które Bóg nam dał, byśmy mogli wnosić błogosławieństwa w ich życie.
Miłowanie bliźnich oznacza bycie cierpliwym, życzliwym i uczciwym. Obejmuje gotowość do wybaczania. Oznacza traktowanie wszystkich ludzi z szacunkiem.
Kiedy kochamy kogoś, jesteśmy błogosławieni — zarówno my, jak i ta osoba. Nasze serca rosną, nasze życie nabiera znaczenia, a nasza radość się powiększa.
Błogosławieństwa
Dwa największe przykazania — by kochać Boga i bliźniego — stanowią podstawę wszystkich przykazań Boga (zob. Ew. Mateusza 22:40). Kiedy przede wszystkim kochamy Boga, a także naszych bliźnich, wszystko w naszym życiu układa się na właściwym miejscu. Ta miłość będzie miała wpływ na nasz punkt widzenia, korzystanie przez nas z czasu, nasze zainteresowania i na kolejność naszych priorytetów.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Prawdziwa miłość”, „Miłość”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Charity” [Prawdziwa miłość], „Love” [Miłość]
Podążanie za prorokiem
Bóg powołuje proroków, aby byli Jego przedstawicielami na ziemi. Poprzez Swoich proroków objawia prawdę oraz daje wskazówki i ostrzeżenia.
Bóg powołał Józefa Smitha na pierwszego proroka w dniach ostatnich (zob. lekcja 1.). Następcy Józefa Smitha także zostali powołani przez Boga, aby przewodzić Jego Kościołowi. Do tych następców zalicza się prorok, który przewodzi Kościołowi dzisiaj. Powinniśmy zdobyć przekonanie o boskim powołaniu żyjącego proroka i postępować zgodnie z jego naukami.
Nauki żyjących proroków i apostołów stanowią kotwicę wiecznej prawdy w świecie zmieniających się wartości. Kiedy będziemy podążać za prorokami Boga, zamieszanie i konflikty na świecie nie przytłoczą nas. Odnajdziemy większe szczęście w tym życiu i otrzymamy wskazówki na tę część naszej wiecznej podróży.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Prorok”, „Prorokini”, „Proroctwo, prorokować”
-
Gopsel Topics [Tematy ewangelii]: „Prorocy” [Prorocy], „Prophecy” [Proroctwo]
Przestrzeganie Dziesięciorga Przykazań
Bóg objawił Dziesięcioro Przykazań starożytnemu prorokowi o imieniu Mojżesz, aby mógł on prowadzić swój lud. Przykazania te obowiązują także w naszych czasach. Uczą oddawania czci i okazywania szacunku Bogu. Uczą również, jak traktować bliźnich.
-
„Nie będziesz miał innych bogów obok mnie” (II Ks. Mojżeszowa 20:3). Inni „bogowie” mogą oznaczać wiele rzeczy, np. majętności, władzę czy sławę.
-
„Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek” (II Ks. Mojżeszowa 20:4).
-
„Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego” (II Ks. Mojżeszowa 20:7).
-
„Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić” (II Ks. Mojżeszowa 20:8).
-
„Czcij ojca swego i matkę swoją” (II Ks. Mojżeszowa 20:12).
-
„Nie zabijaj” (II Ks. Mojżeszowa 20:13).
-
„Nie cudzołóż” (II Ks. Mojżeszowa 20:14).
-
„Nie kradnij” (II Ks. Mojżeszowa 20:15).
-
„Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu” (II Ks. Mojżeszowa 20:16).
-
„Nie pożądaj” (II Ks. Mojżeszowa 20:17).
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Przykazania, Dziesięcioro [Przykazań]”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Ten Commandments” [Dziesięcioro przykazań]
Życie w zgodzie z prawem czystości moralnej
Prawo czystości moralnej jest istotną częścią Bożego planu naszego zbawienia i wywyższenia. Intymność seksualna pomiędzy mężem a żoną jest ustanowiona przez Boga w celu dawania życia dzieciom i wyrażania miłości w małżeństwie. Ta intymność i moc tworzenia ludzkiego życia mają być piękne i święte.
Boskie prawo czystości moralnej to powstrzymywanie się od stosunków seksualnych poza legalnym związkiem małżeńskim zawartym między jednym mężczyzną a jedną kobietą. Prawo to oznacza również całkowitą wierność i lojalność wobec współmałżonka po ślubie.
Aby ułatwić nam przestrzeganie prawa czystości moralnej, prorocy napominają nas, abyśmy zachowywali czystość myśli i słów. Powinniśmy unikać pornografii w jakiejkolwiek formie. Gdy przestrzegamy prawa czystości moralnej, jesteśmy skromni w naszym zachowaniu i wyglądzie.
Kandydaci do chrztu muszą żyć w zgodzie z prawem czystości moralnej.
Pokuta i przebaczenie
W oczach Boga łamanie prawa czystości moralnej jest bardzo poważną sprawą (zob. II Ks. Mojżeszowa 20:14; List do Efezjan 5:3). Oznacza ono niewłaściwe wykorzystywanie świętej mocy tworzenia życia, którą dał Bóg. Jednak On nadal nas kocha, nawet jeśli złamaliśmy to prawo. Zachęca nas, abyśmy odpokutowali i stali się czyści dzięki zadość czyniącej ofierze Jezusa Chrystusa. Rozpacz grzechu może zostać zastąpiona słodkim spokojem Bożego przebaczenia (zob. Doktryna i Przymierza 58:42–43).
Błogosławieństwa
Bóg dał prawo czystości moralnej, aby błogosławić nam i duchowym dzieciom, które zsyła na ziemię. Przestrzeganie tego prawa jest niezbędne dla osobistego spokoju i zachowania miłości, zaufania i jedności w naszych relacjach rodzinnych.
Jeśli będziemy żyć według prawa czystości moralnej, będziemy chronieni przed duchowymi szkodami, które wynikają z relacji intymnych poza małżeństwem. Unikniemy również problemów emocjonalnych i fizycznych, które często towarzyszą takim relacjom. Wzrośnie nasza pewność siebie przed Bogiem (zob. Doktryna i Przymierza 121:45). Będziemy bardziej otwarci na wpływ Ducha Świętego. Będziemy lepiej przygotowani do zawarcia w świątyni świętych przymierzy, które jednoczą nasze rodziny na wieczność.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Czystość moralna”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Chastity” [Czystość moralna]
Życie zgodne z prawem dziesięciny
Wielkim przywilejem członkostwa w Kościele jest możliwość płacenia dziesięciny. Gdy płacimy dziesięcinę, pomagamy w dziele Boga i wnosimy błogosławieństwa do życia Jego dzieci.
Prawo dziesięciny pochodzi z czasów Starego Testamentu. Na przykład prorok Abraham ze Starego Testamentu zapłacił dziesięcinę ze wszystkiego, co posiadał (zob. Ks. Almy 13:15; I Ks. Mojżeszowa 14:18–20).
Słowo dziesięcina dosłownie oznacza jedną dziesiątą. Kiedy płacimy dziesięcinę, darujemy jedną dziesiątą część naszego przychodu Kościołowi (zob. Doktryna i Przymierza 119:3–4; przyrost oznacza przychód). Wszystko, co mamy, jest darem Boga. Kiedy płacimy dziesięcinę, okazujemy Mu wdzięczność, zwracając część tego, co nam dał.
Płacenie dziesięciny jest wyrazem wiary. Jest to również sposób na okazanie szacunku Bogu. Jezus nauczał, że powinniśmy „szukać najpierw Królestwa Bożego” (Ew. Mateusza 6:33), a płacenie dziesięciny jest sposobem na to.
Korzystanie z funduszy dziesięciny
Środki z dziesięciny są święte. Płacimy dziesięcinę członkowi rady biskupiej, a na wielu obszarach możemy płacić on-line. Gdy rada biskupia otrzymuje dziesięcinę, przekazuje ją do siedziby głównej Kościoła.
Rada składająca się z Pierwszego Prezydium, Kworum Dwunastu Apostołów i Przewodniczącej Rady Biskupiej określa, w jaki sposób wykorzystywać fundusze dziesięciny w dziele Boga (zob. Doktryna i Przymierza 120:1). Mogą one być wykorzystywane do:
-
budowania i utrzymania świątyń oraz domów spotkań;
-
tłumaczenia i publikacji pism świętych;
-
wspierania zajęć i działań lokalnych kongregacji Kościoła;
-
wspierania pracy misjonarskiej na całym świecie;
-
wspierania pracy nad historią rodziny;
-
finansowania szkół i edukacji.
Dziesięcina nie jest używana do opłacania lokalnych przywódców Kościoła. Służą oni dobrowolnie bez żadnego wynagrodzenia.
Błogosławieństwa
Kiedy płacimy dziesięcinę, Bóg obiecuje błogosławieństwa, które są znacznie większe niż to, co dajemy. Obiecuje On, że otworzy nam okna niebieskie i wyleje „błogosławieństwa ponad miarę” (Ks. Malachiasza 3:10; zob. wersety 7–12). Błogosławieństwa te mogą być zarówno duchowe, jak i doczesne.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Dziesięciny, dziesięcina”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Tithing” [Dziesięcina]
Przestrzeganie Słowa Mądrości
Prawo Pana dotyczące zdrowia
Nasze ciało jest świętym darem od Boga. Fizyczne ciało jest niezbędne każdemu z nas, byśmy mogli stawać się bardziej podobni do Niego. Nasze ciała są tak ważne, że w pismach świętych porównywane są do świątyń (zob. I List do Koryntian 6:19–20).
Pan pragnie, abyśmy traktowali nasze ciała z szacunkiem. Aby nam to umożliwić, objawił On prawo zdrowia zwane Słowem Mądrości. To objawienie zawiera nauki dotyczące spożywania zdrowych pokarmów i nie przyjmowania substancji, które szkodzą naszemu ciału — w szczególności alkoholu, tytoniu i gorących napojów (oznaczających herbatę i kawę).
W duchu Słowa Mądrości współcześni prorocy ostrzegają przed przyjmowaniem innych substancji, które są szkodliwe, nielegalne lub uzależniające. Prorocy ostrzegają również przed nadużywaniem leków na receptę. (Twój prezydent misji odpowie na pytania dotyczące tego, czy są inne substancje na twoim obszarze geograficznym, które nie powinny być przyjmowane).
Błogosławieństwa
Pan zapewnił Słowo Mądrości dla naszego fizycznego i duchowego dobrostanu. Obiecuje wielkie błogosławieństwa, jeśli będziemy przestrzegać tego przykazania. Błogosławieństwa te obejmują zdrowie, mądrość, skarby wiedzy i ochronę (zob. Doktryna i Przymierza 89:18–21).
Przestrzeganie Słowa Mądrości sprawi, że będziemy się bardziej otwarci na podszepty Ducha Świętego. Chociaż wszyscy doświadczamy problemów zdrowotnych, przestrzeganie tego prawa pozwoli nam zachować lepsze zdrowie w ciele, umyśle i duchu.
Kandydaci do chrztu muszą przestrzegać Słowa Mądrości.
Aby dowiedzieć się, jak pomagać osobom uzależnionym, zobacz rozdział 10.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Słowo Mądrości
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Health” [Zdrowie], „Word of Wisdom” [Słowo Mądrości]
-
Pomoc w życiu: „Uzależnienie”
Święcenie dnia sabatu
Dzień odpoczynku i oddawania czci Bogu
Sabat jest świętym dniem, który Bóg wyświęcił dla nas każdego tygodnia, abyśmy odpoczywali od codziennej pracy i oddawali Mu cześć. Jednym z Dziesięciorga Przykazań danych Mojżeszowi jest „[pamięć] o dniu sabatu, aby go święcić” (II Ks. Mojżeszowa 20:8; zob. także wersety 9–11).
We współczesnym objawieniu Pan nauczał, że sabat „jest to dzień przeznaczony tobie, abyś odpoczął od trudów i oddał cześć Najwyższemu” (Doktryna i Przymierza 59:10). Powiedział też, że sabat powinien być dniem radości, modlitwy i dziękczynienia (zob. wersety 14–15).
W ramach oddawania czci Bogu w dzień sabatu uczestniczymy co tydzień w spotkaniu sakramentalnym. Podczas tego spotkania oddajemy Bogu cześć i przyjmujemy sakrament, aby pamiętać o Jezusie Chrystusie i Jego Zadośćuczynieniu. Kiedy przyjmujemy sakrament, odnawiamy nasze przymierza z Bogiem i okazujemy, że jesteśmy gotowi pokutować za nasze grzechy. Obrzęd sakramentu jest sednem święcenia przez nas dnia sabatu.
W kościele uczestniczymy również w lekcjach, podczas których poznajemy lepiej ewangelię Jezusa Chrystusa. Nasza wiara wzrasta, kiedy wspólnie studiujemy pisma święte. Nasza miłość wzrasta, kiedy służymy sobie nawzajem i wzmacniamy się wzajemnie.
W dzień sabatu, poza odpoczynkiem od pracy, powinniśmy powstrzymywać się od zakupów i innych zajęć, które wykonujemy w dni powszednie. Odkładamy na bok zajęcia tego świata i skupiamy nasze myśli i działania wokół spraw duchowych.
Dzień czynienia dobra
Czynienie dobra w dzień sabatu jest co najmniej tak samo ważne, jak to, od czego się powstrzymujemy, aby go święcić. Uczymy się ewangelii, wzmacniamy wiarę, budujemy relacje, służymy i uczestniczymy w innych podnoszących na duchu zajęciach z rodziną i przyjaciółmi.
Błogosławieństwa
Święcenie dnia sabatu jest wyrazem naszego oddania Ojcu Niebieskiemu i Jezusowi Chrystusowi. Kiedy sprawimy, że nasze zajęcia w dniu sabatu będą zgodne z Bożym zamiarem tego dnia, poczujemy radość i spokój. Będziemy nasyceni duchowo i odświeżeni fizycznie. Poczujemy również bliskość Boga i pogłębimy nasz związek ze Zbawicielem. Zachowamy siebie w większym stopniu „[niesplamionymi] przez świat” (Doktryna i Przymierza 59:9). Sabat stanie się „rozkoszą” (Ks. Izajasza 58:13; zob. także werset 14.).
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Sabbath Day” [Dzień sabatu]
-
Przewodnik po pismach świętych: „Dzień sabatu”
Przestrzeganie i szanowanie prawa
Święci w dniach ostatnich wierzą w przestrzeganie prawa i bycie dobrym obywatelem (zob. Doktryna i Przymierza 134; Artykuły wiary 1:12). Członkowie Kościoła są zachęcani do służby na rzecz społeczności lokalnej i kraju. Zachęca się ich również, aby wywierali wpływ na społeczeństwo i rząd w kwestii zdrowych wartości moralnych.
Członkowie Kościoła są zachęcani do zgodnego z prawem udziału w życiu społecznym i politycznym. Członkowie, którzy zajmują stanowiska w rządzie, sprawują swój urząd jako zaangażowani obywatele, a nie jako przedstawiciele Kościoła.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
„Political and Civic Activity” [Działalność polityczna i obywatelska] w części 38.8 w: Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Citizenship” [Bycie obywatelem]
Nasze przymierze, że będziemy służyć Bogu i bliźnim
Służba
Podczas chrztu zawieramy przymierze, że będziemy służyć Bogu i bliźnim. Służba bliźnim jest jednym z głównych sposobów służenia Bogu (zob. Ks. Mosjasza 2:17). Prorok Alma nauczał tych, którzy pragnęli zostać ochrzczeni, że powinni „[chcieć] dźwigać jedni drugich brzemiona […], płakać z tymi, którzy płaczą […], pocieszać tych, którzy potrzebują pocieszenia” (Ks. Mosjasza 18:8–9).
Wkrótce po chrzcie nowi członkowie zazwyczaj otrzymują powołanie do służby w Kościele. Służba w powołaniach jest dobrowolna i nie otrzymuje się za nią wynagrodzenia. Kiedy przyjmujemy powołania i pilnie w nich służymy, wzrastamy w wierze, rozwijamy talenty i wnosimy błogosławieństwa do życia innych.
Kolejną częścią naszej służby w Kościele jest bycie „bratem posługującym” lub „siostrą posługującą”. W ramach tego obowiązku służymy wyznaczonym osobom i rodzinom.
Jako uczniowie Jezusa Chrystusa szukamy okazji do codziennej służby. Podobnie jak On, „[chodzimy], czyniąc dobrze” (Dzieje Apostolskie 10:38). Służymy naszym sąsiadom i innym ludziom w naszej społeczności. Możemy uczestniczyć w projektach służby, korzystając ze strony JustServe, jeśli jest dostępna. Możemy wspierać działania humanitarne Kościoła i uczestniczyć w działaniach podejmowanych w odpowiedzi na klęski żywiołowe.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Służba”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Service” [Służba]
Dzielenie się ewangelią
W ramach przymierza chrztu obiecujemy, że będziemy „stać jako świadkowie Boga” (Ks. Mosjasza 18:9). Jednym ze sposobów świadczenia o Bogu jest dzielenie się ewangelią Jezusa Chrystusa. Pomaganie bliźnim w przyjęciu ewangelii jest jednym z najbardziej radosnych rodzajów służby, jakiej możemy się podjąć (zob. Doktryna i Przymierza 18:15–16). Jest to pełen mocy wyraz naszej miłości.
Kiedy doświadczamy błogosławieństw życia zgodnego z ewangelią, w naturalny sposób chcemy dzielić się tymi błogosławieństwami. Członkowie rodziny, przyjaciele i znajomi często zaczynają się tym interesować, kiedy dajemy przykład wierności Bogu, a oni widzą, jak ewangelia błogosławi nasze życie. Możemy dzielić się ewangelią w normalny i naturalny sposób (zob. Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, rozdział 23.).
Zapraszamy bliźnich do udziału razem z nami w zajęciach związanych ze służbą, działaniami społecznymi, rekreacją i w innych zajęciach kościelnych. Możemy zaprosić ich na spotkanie w kościele lub na uroczystość czyjegoś chrztu. Możemy poprosić ich o obejrzenie filmu on-line, który wyjaśnia ewangelię Jezusa Chrystusa, o czytanie Księgi Mormona lub odwiedzenie świątyni w czasie dni otwartych. Istnieją setki zaproszeń, które możemy wystosować. To zapraszanie często oznacza po prostu włączanie naszych rodzin, przyjaciół i sąsiadów w to, co robimy.
Jeśli będziemy o to prosić, Bóg pomoże nam rozpoznać okazje do dzielenia się ewangelią i mówić bliźnim o tym, jak ona błogosławi nasze życie.
Aby uzyskać więcej informacji na temat stosowania zasad miłości, dzielenia się i zapraszania, zobacz rozdział 9. pt. „Jednocz się z członkami”.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Praca misjonarska”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Missionary Work” [Praca misjonarska]
Post i ofiary postne
Bóg ustanowił prawo postu jako sposób na to, byśmy rozwijali naszą duchową siłę oraz byśmy pomagali potrzebującym.
Post oznacza obywanie się bez spożywania posiłków oraz picia napojów przez jakiś czas. Kościół zazwyczaj wyznacza pierwszą niedzielę każdego miesiąca na dzień postu. W dniu postu najczęściej powstrzymujemy się od jedzenia i picia przez 24 godziny, jeśli stan zdrowia nam na to pozwala. Inne ważne elementy niedzieli postnej to modlitwa i składanie świadectwa. Zachęca się nas, abyśmy pościli również w innych dniach, jeśli czujemy potrzebę.
Budowanie duchowej siły
Post może przyczynić się do pogłębienia naszej pokory, zbliżenia się do Boga i do naszej duchowej odnowy. Przed rozpoczęciem Swojej posługi Jezus Chrystus pościł (zob. Ew. Mateusza 4:1–2). Pisma święte podają wiele historii o tym, jak prorocy i inni ludzie poszczą, by zwiększyć swoją duchową siłę i zabiegać o specjalne błogosławieństwa dla siebie lub innych osób.
Post i modlitwa idą ze sobą w parze. Kiedy pościmy i modlimy się z wiarą, jesteśmy bardziej dostrojeni do otrzymania osobistego objawienia. Jesteśmy też bardziej otwarci na rozpoznawanie prawdy i rozumienie woli Boga.
Pomaganie potrzebującym
Kiedy pościmy, przekazujemy pieniądze Kościołowi, aby wesprzeć pomoc świadczoną ludziom w potrzebie. Te datki nazywa się ofiarą postną. Jesteśmy zachęcani, by składać datki o równowartości niezjedzonych posiłków. W miarę naszych możliwości jesteśmy zachęcani do hojności i darowania większej sumy pieniędzy niż równowartość tych posiłków. Ofiara postna to jeden ze sposobów, w jaki możemy służyć bliźnim.
Ofiary postne są wykorzystywane do zapewnienia żywności i zaspokojenia innych potrzeb ludzi, zarówno lokalnie, jak i na całym świecie. Aby uzyskać informacje na temat sposobu przekazywania ofiary postnej, zob. „Przekazywanie dziesięciny i innych ofiar” w niniejszej lekcji.
Studiowanie pism świętych
Post
Troska o potrzebujących
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Post, pościć”
-
Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, 22.2.2.
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Fasting and Fast Offerings” [Post i ofiary postne]
Nasze przymierze, że wytrwamy do końca
Podczas chrztu zawieramy przymierze z Bogiem, że „[wytrwamy] do końca”, żyjąc według ewangelii Jezusa Chrystusa (II Ks. Nefiego 31:20; zob. także Ks. Mosjasza 18:13). Staramy się być uczniami Jezusa Chrystusa przez całe życie.
Nefi, prorok z Księgi Mormona, opisał chrzest jako bramę, przez którą wchodzimy na ścieżkę ewangelii (zob. II Ks. Nefiego 31:17). Po chrzcie nadal „[dążymy] naprzód w Chrystusie” (II Ks. Nefiego 31:20).
Kiedy „dążymy naprzód” ścieżką ucznia, przygotowujemy się do pójścia do świątyni. Tam w czasie obrzędów świątynnych zawieramy przymierza z Bogiem. W świątyni zostaniemy obdarowani mocą i będziemy mogli zostać zapieczętowani jako rodziny na wieczność. Dotrzymywanie przymierzy, które zawieramy w świątyni, otworzy nam drzwi do wszelkich duchowych przywilejów i błogosławieństw, które Bóg ma dla nas.
Kiedy będziemy wiernie kroczyć ścieżką ewangelii, ostatecznie otrzymamy najwspanialszy dar Boga — dar życia wiecznego (zob. II Ks. Nefiego 31:20; Doktryna i Przymierza 14:7).
Poniższe punkty wyjaśniają niektóre aspekty tego, co Bóg nam zapewnił, aby ułatwić nam wytrwanie do końca w doczesnej podróży — i znalezienie w tym radości.
Kapłaństwo i organizacje w Kościele
Kapłaństwo to upoważnienie i moc Boga. Poprzez kapłaństwo Ojciec Niebieski dokonuje Swego dzieła, by „przynieść nieśmiertelność i życie wieczne człowiekowi” (Ks. Mojżesza 1:39). Bóg daje upoważnienie i moc Swoim synom i córkom na ziemi, aby pomagali w wykonywaniu tego dzieła.
Kapłaństwo jest źródłem błogosławieństw dla nas wszystkich. Obrzędy takie jak chrzest i sakrament są udzielane przez osoby, które dzierżą urzędy kapłańskie. Możemy również otrzymać kapłańskie błogosławieństwo uzdrowienia, rady i pocieszenia.
Kapłaństwo, przywództwo i powołania w Kościele
Ten Kościół jest prowadzony przez Jezusa Chrystusa za pośrednictwem proroków i apostołów. Ci przywódcy są powołani przez Boga, zostali ustanowieni i otrzymali upoważnienie kapłańskie do działania w imieniu Zbawiciela.
W starożytności Chrystus dał Swoim Apostołom to samo upoważnienie kapłańskie. Pozwoliło im ono prowadzić Jego Kościół po wstąpieniu Jezusa do nieba. To upoważnienie zostało w końcu utracone, gdy ludzie odrzucili ewangelię, a Apostołowie zmarli.
Niebiańscy posłańcy przywrócili kapłaństwo w 1829 r. za pośrednictwem Proroka Józefa Smitha, i Pan ponownie ustanowił Swój Kościół z apostołami i prorokami. (Zob. lekcję 1.).
Na szczeblu lokalnym biskupi i prezydenci palików mają upoważnienie kapłańskie do przewodzenia kongregacjom Kościoła.
Kiedy mężczyźni i kobiety są powoływani i wyświęcani do służby w Kościele, otrzymują upoważnienie od Boga do działania w tym powołaniu. Upoważnienie to zostaje udzielone misjonarzom, przywódcom, nauczycielom i innym osobom do czasu, gdy nie zostaną odwołani ze swych powołań. Jest ono przekazywane pod kierunkiem osób, które dzierżą klucze kapłańskie.
Z tego upoważnienia można korzystać jedynie w prawości (zob. Doktryna i Przymierza 121:34–46). Upoważnienie to stanowi obdarzenie nas świętym zaufaniem, że będziemy reprezentować Zbawiciela i działać w Jego imieniu. Jego celem jest błogosławienie bliźnich i służba im.
Kapłaństwo Aarona i Kapłaństwo Melchizedeka
W Kościele kapłaństwo składa się z Kapłaństwa Aarona i Kapłaństwa Melchizedeka. Pod kierownictwem osób, które dzierżą klucze kapłańskie, Kapłaństwo Aarona i Kapłaństwo Melchizedeka jest nadawane godnym mężczyznom będącym członkami Kościoła. Po nadaniu właściwego kapłaństwa mężczyzna jest ustanawiany na urząd w danym kapłaństwie, na przykład urząd diakona czy starszego. Musi być on ustanowiony przez kogoś, kto posiada niezbędne do tego upoważnienie.
Kiedy mężczyzna lub młody mężczyzna otrzymuje kapłaństwo, zawiera przymierze z Bogiem, że będzie wypełniał święte obowiązki, służył bliźnim i pomagał budować Kościół.
Młodzi mężczyźni mogą otrzymać Kapłaństwo Aarona i zostać ustanowieni diakonami od stycznia tego roku, w którym ukończą 12 lat. Mogą zostać ustanowieni nauczycielami w roku, w którym ukończą 14 lat, oraz kapłanami w roku, w którym ukończą 16 lat. Nawróceni mężczyźni, którzy są w odpowiednim wieku, mogą otrzymać Kapłaństwo Aarona wkrótce po chrzcie i konfirmacji. Posiadacze Kapłaństwa Aarona udzielają obrzędów, takich jak sakrament czy chrzest.
Po służbie jako kapłan w Kapłaństwie Aarona godny mężczyzna, który ma co najmniej 18 lat, może otrzymać Kapłaństwo Melchizedeka i zostać ustanowiony starszym. Mężczyźni, którzy otrzymują Kapłaństwo Melchizedeka, mogą dokonywać obrzędów kapłańskich, takich jak udzielanie błogosławieństw uzdrowienia i pocieszenia członkom swojej rodziny i innym osobom.
Zob. Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, 38.2.9.1, aby uzyskać informacje o otrzymywaniu kapłaństwa przez nowych członków.
Kwora i organizacje w Kościele
Kwora kapłańskie. Kworum to zorganizowana grupa posiadaczy kapłaństwa. W każdym okręgu jest kworum starszych przeznaczone dla dorosłych mężczyzn. Kwora diakonów, nauczycieli i kapłanów są przeznaczone dla młodych mężczyzn.
Stowarzyszenie Pomocy. Stowarzyszenie Pomocy obejmuje kobiety w wieku od 18 lat. Członkinie Stowarzyszenia Pomocy wzmacniają rodziny, poszczególne osoby oraz społeczność.
Organizacja Młodych Kobiet. Młode kobiety dołączają do Organizacji Młodych Kobiet od stycznia tego roku, w którym kończą 12 lat.
Organizacja Podstawowa. Dzieci w wieku od 3 do 11 lat należą do Organizacji Podstawowej.
Szkoła Niedzielna. Wszyscy dorośli oraz młodzież uczęszczają na zajęcia Szkoły Niedzielnej. Spotykają się tam, by wspólnie studiować pisma święte.
Aby uzyskać więcej informacji na temat kapłaństwa, zob. Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, rozdział 3.
Aby uzyskać więcej informacji na temat kworów kapłańskich i organizacji Kościoła, zob. Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, rozdziały 8–13.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, rozdział 3.: „Zasady kapłaństwa”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Aaronic Priesthood” [Kapłaństwo Aarona], „Melchizedek Priesthood” [Kapłaństwo Melchizedeka], „Priesthood” [Kapłaństwo]
Małżeństwo i rodziny
Małżeństwo
Małżeństwo między mężczyzną a kobietą jest ustanowione przez Boga. Jest to centralny element Bożego planu dotyczącego wiecznego postępu Jego dzieci.
Związek męża i żony w małżeństwie powinien być ich najcenniejszą ziemską relacją. Mają oni święty obowiązek, by być lojalni wobec siebie nawzajem i wierni przymierzu małżeństwa.
Mąż i żona są równi w oczach Boga. Jeden małżonek nie powinien dominować nad drugim. Decyzje powinni podejmować w jedności i miłości, z pełnym obopólnym zaangażowaniem.
Gdy mąż i żona kochają się wzajemnie i działają wspólnie, ich małżeństwo może być źródłem ich największego szczęścia. Mogą pomagać sobie i swoim dzieciom zmierzać ku życiu wiecznemu.
Rodzina
Podobnie jak małżeństwo, rodzina jest ustanowiona przez Boga i zajmuje centralne miejsce w Jego planie naszego wiecznego szczęścia. Nasze rodziny osiągną szczęście najpewniej wtedy, gdy będziemy żyć w oparciu o nauki Jezusa Chrystusa. Rodzice uczą swoje dzieci ewangelii Jezusa Chrystusa i dają przykład życia w zgodzie z nią. W rodzinach mamy możliwość kochać siebie nawzajem i służyć sobie.
Rodzice powinni nadać rodzinie najwyższy priorytet. Troska o dzieci — sprowadzone na świat lub adoptowane — to uświęcony zaszczyt i obowiązek rodziców.
Wszystkie rodziny stawiają czoła wyzwaniom. Kiedy zabiegamy o wsparcie Boga i przestrzegamy Jego przykazań, wyzwania te pozwalają nam uczyć się i wzrastać. Czasami pozwalają nam uczyć się pokuty i wybaczania.
Przywódcy w Kościele zachęcają członków, aby organizowali cotygodniowe wieczory domowe. Rodzice wykorzystują ten czas, by nauczać swoje dzieci ewangelii, wzmacniać relacje rodzinne i wspólnie miło spędzić czas. Przywódcy Kościoła wydali również proklamację, która zawiera ważne prawdy na temat rodziny (zob. „Rodzina. Proklamacja dla świata”, KosciolJezusaChrystusa.org).
Inne sposoby wzmacniania rodziny to: rodzinna modlitwa, studiowanie pism świętych i wspólne oddawanie czci Bogu w kościele. Możemy również badać historię rodziny, gromadzić historie rodzinne i służyć bliźnim.
Wielu ludzi ma ograniczone możliwości, jeśli chodzi o zawarcie małżeństwa lub pełne miłości związki rodzinne. Wiele osób doświadczyło rozwodu i innych trudnych warunków w rodzinie. Jednakże niezależnie od sytuacji rodzinnej ewangelia błogosławi nas indywidualnie. I jeśli będziemy wierni Bogu, On zapewni nam sposób na dostąpienie błogosławieństwa kochającej rodziny, czy to w tym życiu, czy w życiu przyszłym.
Studiowanie pism świętych
Małżeństwo
Rodzina
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Przewodnik po pismach świętych: „Rodzina”, „Małżeństwo, zawrzeć związek małżeński”
-
Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, rozdział 2.: „Udzielanie wsparcia poszczególnym osobom i rodzinom w dziele zbawienia i wywyższenia”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Marriage” [Małżeństwo], „Family” [Rodzina], „Parenting” [Rodzicielstwo]
Praca świątynna i praca nad historią rodziny dla zmarłych przodków
Ojciec Niebieski kocha wszystkie Swoje dzieci i pragnie ich zbawienia i wywyższenia. Jednak miliardy ludzi zmarły, nie mając okazji usłyszeć o ewangelii Jezusa Chrystusa ani przyjąć obrzędów ewangelii niezbędnych do zbawienia. Obrzędy te to: chrzest, konfirmacja, ustanowienie w kapłaństwie (dla mężczyzn), obdarowanie świątynne i małżeństwo na wieczność.
Dzięki Swej łasce i miłosierdziu Pan zapewnił tym ludziom inny sposób na przyjęcie ewangelii i jej obrzędów. W świecie duchów ewangelia jest głoszona osobom, które jej nie poznały i zmarły (zob. Doktryna i Przymierza 138). W świątyniach możemy dokonywać obrzędów w imieniu naszych zmarłych przodków oraz innych osób. Ci zmarli ludzie w świecie duchów mogą wtedy przyjąć lub odrzucić ewangelię oraz dokonane za nich obrzędy.
Zanim będziemy mogli dokonać tych obrzędów, musimy określić, którzy z naszych przodków ich nie otrzymali. Identyfikowanie danych członków naszej rodziny, aby mogli oni otrzymać obrzędy, jest głównym celem naszej pracy nad historią rodziny. Kiedy znajdziemy informacje o nich, dodajemy je do bazy danych Kościoła na stronie FamilySearch.org. Następnie my (lub inne osoby) możemy dokonać w świątyni obrzędów w zastępstwie tych zmarłych osób.
Kiedy identyfikujemy dane naszych przodków i wykonujemy za nich obrzędy, nasze rodziny mogą stać się zjednoczone na wieczność.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, rozdział 28.: „Obrzędy świątynne za osoby zmarłe”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii]: „Baptisms for the Dead” [Chrzty za zmarłych], „Family History” [Historia rodziny]
Świątynie, obdarowanie, małżeństwo na wieczność i wieczne rodziny
Świątynie
Świątynia jest domem Pana. Jest to święte miejsce, w którym możemy zawrzeć przymierza z Bogiem, przyjmując Jego święte obrzędy. Kiedy dochowujemy tych przymierzy, w naszym życiu objawia się moc boskości (zob. Doktryna i Przymierza 84:19–22; 109:22–23).
Obdarowanie
Jednym z obrzędów, jaki przyjmujemy w świątyni, jest obdarowanie. Słowo obdarowanie oznacza „dar”. Ten dar wiedzy i mocy pochodzi od Boga. Podczas obdarowania zawieramy przymierza z Bogiem, które wiążą nas z Nim i Jego Synem, Jezusem Chrystusem (zob. rozdział 1.).
Dorośli mogą kwalifikować się do otrzymania własnego obdarowania świątynnego po przynajmniej roku członkostwa w Kościele. Aby uzyskać więcej informacji na temat obdarowania, zob. Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, 27.2.
Małżeństwo na wieczność i wieczne rodziny
Boży plan szczęścia umożliwia trwanie związków rodzinnych po śmierci. W świątyni możemy zawrzeć małżeństwo na życie doczesne i na wieczność. Dzięki temu rodziny mogą być na zawsze razem.
Po obdarowaniu świątynnym pary małżeńskie mogą zostać zapieczętowane, czyli poślubione na wieczność. Ich dzieci mogą być zapieczętowane do nich.
Mąż i żona, którzy zostali zapieczętowani w świątyni, muszą dotrzymywać przymierzy, które zawarli, aby móc dostąpić błogosławieństw małżeństwa na wieczność.
Studiowanie pism świętych
Dowiedz się więcej o tej zasadzie
-
Wybrane zagadnienia z Podręcznika ogólnego, rozdział 27: „Obrzędy świątynne dla osób żyjących”
-
Gospel Topics [Tematy ewangelii’]: „Temples” [Świątynie], „Endowment” [Obdarowanie], „Marriage” [Małżeństwo]