Wat houdt de verzoening van Jezus Christus in en wat heb ik eraan?

Waarom we niet zonder de verzoening van Jezus Christus kunnen

Alle mensen, afstammelingen van Adam en Eva, dragen de gevolgen van de val in zich. In onze gevallen staat zijn we onderhevig aan tegenstand en verleiding. Als we aan verleiding toegeven, vervreemden we ons van God. En als we in zonde volharden, raken we het gezelschap en de invloed van zijn Geest, de Heilige Geest, kwijt.

We kunnen alleen behouden worden als we door iemand worden gered. We hebben iemand nodig die de eisen van de gerechtigheid kan bevredigen – iemand die voor ons de last van de val op zich neemt en de boete voor onze zonden voldoet. Alleen Jezus Christus is bij machte om zo’n offer te brengen.

Al voor de schepping van de aarde een feit was, was de Heiland onze enige hoop op ‘vrede in deze wereld, en het eeuwige leven in de komende wereld’ (Leer en Verbonden 59:23).

De genezende, versterkende kracht van Jezus Christus

‘De verzoening van onze Heiland doet meer dan onze onsterfelijkheid zeker stellen door een universele opstanding en ons de mogelijkheid geven om door bekering en de doop van zonde gereinigd te worden. Zijn verzoening maakt het ook mogelijk om Hem aan te roepen die al onze zwakheden ervaren heeft en die ons de kracht kan geven om de last van het mens-zijn te dragen. Hij kent ons lijden en Hij staat voor ons klaar. Net als de barmhartige Samaritaan zal Hij onze wonden verbinden en voor ons zorgen als Hij ons gewond langs de weg aantreft (zie Lukas 10:34). De genezende en versterkende macht van Jezus Christus en zijn verzoening is voor allen die vragen.’ (Dallin H. Oaks, ‘Gesterkt door de verzoening van Jezus Christus’, Liahona, november 2015, 64.)

Dit leven biedt ons de kans om zoals onze hemelse Vader te worden. Als we onze eeuwige lotsbestemming als kinderen van God accepteren, is dat het begin van een voortdurend proces van groei en verbetering. Ouderling David A. Bednar heeft in dat verband gezegd:

‘Het doel van de levensreis is van slecht naar goed naar beter te gaan en onze gevallen staat af te leggen. Het Boek van Mormon bevat vele voorbeelden van discipelen en profeten die zich bewust waren van de instaatstellende kracht van de verzoening, die kracht begrepen en er op hun levensreis door waren veranderd. Als we deze heilige kracht beter gaan begrijpen, zal dat ons evangelisch perspectief in grote mate verruimen en verrijken. Een dergelijk perspectief zal ons op opmerkelijke manieren veranderen. […]

‘Wanneer u en ik de instaatstellende kracht van de verzoening begrijpen en gebruiken, zullen we bidden om de kracht om zelf onze omstandigheden te veranderen, niet om dat aan God over te laten. We gaan dan handelen in plaats van met ons te laten handelen (zie 2 Nephi 2:14)’. (‘De verzoening en de reis door het sterfelijk leven’, Liahona, april 2012, 15–16.)

Verandering van hart

Als we uit de versterkende en genezende macht van onze Heiland Jezus Christus putten, kan Hij ons hart veranderen.

Ouderling Jeffrey R. Holland heeft het volgende verhaal verteld:

‘Ik spreek over een jonge man die als waardig lid op zending ging maar uit eigen keuze eerder terugkeerde wegens homoseksuele gevoelens en wat moeilijkheden die hij in dat opzicht ondervond. Hij was wel trouw gebleven, maar hij verkeerde in een geloofscrisis, zijn emotionele last werd steeds zwaarder en zijn geestelijke pijn intenser. Hij voelde zich bij vlagen gekwetst, verward, boos en verlaten.

‘Zijn zendingspresident, zijn ringpresident en zijn bisschop zochten talloze uren naar oplossingen voor hem. Zij huilden met hem, zij zegenden hem en lieten hem niet los. Maar zijn geestelijke wond was zó persoonlijk, dat hij niet alles blootlegde. De geliefde vader in dit verhaal zette zich met heel zijn ziel voor zijn kind in. Maar zijn zeer veeleisende baan had tot gevolg dat de lange, donkere nachten van de ziel vaak alleen door deze jongen en zijn moeder doorworsteld werden. Dag in dag uit, eerst wekenlang, daarna maandenlang die jaren werden, zochten ze samen naar genezing. In perioden van verbittering (vooral van hem maar soms van haar) en onophoudelijke vrees (vooral van haar maar soms van hem) droeg ze – daar is dat prachtige, zware woord weer – droeg ze aan haar zoon haar getuigenis uit van Gods macht, van zijn kerk, maar bovenal van zijn liefde voor dit kind. In één adem door getuigde ze eveneens van haar eigen onaangetaste, onvergankelijke liefde voor hem. Om die twee absoluut cruciale, essentiële pilaren van haar hele bestaan – het evangelie van Jezus Christus en haar gezin – samen te brengen, stortte ze haar ziel eindeloos in gebed uit. Ze vastte en huilde, ze huilde en vastte, en vervolgens luisterde ze keer op keer naar deze zoon die haar bleef vertellen hoe zijn hart het aan het begeven was. Dus droeg ze hem – opnieuw – alleen nu waren het geen negen maanden. Nu kwam het haar voor dat het wee van het gehavende landschap van zijn wanhoop nooit zou ophouden.

‘Maar dankzij de genade van God, haar eigen vasthoudendheid en de hulp van talloze kerkleiders, vrienden, familieleden en professionals, heeft deze aandringende moeder haar zoon naar het beloofde land zien thuiskomen. Helaas beseffen we dat die zegen niet, of in elk geval nog niet, alle ouders met verdriet over de uiteenlopende omstandigheden van hun kinderen ten deel valt, maar hier was er hoop. En, moet ik zeggen, de seksuele geaardheid van deze zoon veranderde niet als bij toverslag – en niemand ging daar ook van uit. Maar zijn hart veranderde beetje bij beetje.’ (‘Ziet uw moeder’, Liahona, november 2015, 49.)