ໂມໄຊຢາ

ພຣະຄຳພີ

ພຣະຄຳພີມໍມອນ

ສາລະບານ
ຄຳແນະນຳ ແລະ ພະຍານ
1 ນີໄຟ
2 ນີໄຟ
ຢາໂຄບ
ເອໂນດ
ເຈຣອມ
ອອມໄນ
ຄຳຂອງມໍມອນ
ໂມໄຊຢາ
ແອວມາ
ຮີລາມັນ
3 ນີໄຟ
4 ນີໄຟ
ມໍມອນ
ອີເທີ
ໂມໂຣໄນ

ໂມໄຊຢາ

ບົດທີ 1
ກະສັດເບັນຢາມິນສິດສອນພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນກ່ຽວກັບພາສາ ແລະ ການທຳນາຍຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ—ສາດສະໜາ ແລະ ຄວາມສີວິໄລຖືກເກັບກຳໄວ້ຍ້ອນວ່າໄດ້ບັນທຶກເລື່ອງລາວໄວ້ໃນແຜ່ນຈາລຶກຫລາຍຊຸດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ—ໂມໄຊຢາຖືກເລືອກໃຫ້ເປັນກະສັດ ແລະ ເປັນຜູ້ຮັກສາບັນທຶກ ແລະ ສິ່ງຂອງອື່ນໆ. ປະມານ 130–124 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 2
ກະສັດເບັນຢາມິນກ່າວຕໍ່ຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນ—ເພິ່ນໄດ້ກ່າວເຖິງຄວາມສະເໝີພາບ, ຄວາມຍຸດຕິທຳ, ຄວາມຊອບທຳຂອງການປົກຄອງ—ເພິ່ນແນະນຳພວກເຂົາໃຫ້ຮັບໃຊ້ກະສັດແຫ່ງສະຫວັນ—ຜູ້ທີ່ກະບົດຕໍ່ພຣະເຈົ້າຈະທົນກັບຄວາມເຈັບປວດເໝືອນດັ່ງໄຟທີ່ບໍ່ຮູ້ມອດ. ປະມານ 124 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 3
ຄຳປາໄສຂອງກະສັດເບັນຢາມິນຕໍ່—ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງລິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່ ຈະປະຕິບັດຢູ່ໃນບັນດາປວງຊົນ—ໂລຫິດຈະໄຫລອອກມາຈາກທຸກຂຸມຂົນໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງຊົດໃຊ້ແທນບາບຂອງໂລກ—ພຣະນາມຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະນຳຄວາມລອດມາໄດ້—ມະນຸດສາມາດປະຖິ້ມມະນຸດທີ່ມີຈິດໃຈທຳມະດາ ແລ້ວກາຍມາເປັນໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າໂດຍຜ່ານການຊົດໃຊ້—ຄວາມທໍລະມານຂອງຄົນຊົ່ວຈະເປັນເໝືອນດັ່ງທະເລໄຟ ແລະ ມາດ. ປະມານ 124 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 4
ຄຳປາໄສຂອງກະສັດເບັນຢາມິນຕໍ່—ຄວາມລອດມາເຖິງ ເພາະການຊົດໃຊ້—ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເພື່ອຈະໄດ້ລອດ—ໄດ້ຮັບການປົດບາບຂອງທ່ານຜ່ານຄວາມຊື່ສັດ—ໃຫ້ເຂົ້າຂອງ ຂອງພວກທ່ານແກ່ຄົນຍາກຈົນ—ໃຫ້ກະທຳທຸກຢ່າງດ້ວຍປັນຍາ ແລະ ໃຫ້ເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ. ປະມານ 124 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 5
ໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າກາຍມາເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະຄຣິດຜ່ານສັດທາ—ແລ້ວພວກເຂົາຖືກເອີ້ນຕາມພຣະນາມຂອງພຣະຄຣິດ—ກະສັດເບັນຢາມິນຂໍຮ້ອງພວກເຂົາໃຫ້ແນ່ວແນ່ ແລະ ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຢູ່ໃນການກະທຳຄວາມດີ. ປະມານ 124 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 6
ກະສັດເບັນຢາມິນບັນທຶກຊື່ຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ແຕ່ງຕັ້ງປະໂລຫິດເພື່ອສິດສອນພວກເຂົາ—ໂມໄຊຢາເປັນກະສັດປົກຄອງດ້ວຍຄວາມຊອບທຳ. ປະມານ 124–121 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 7
ອຳໂມນພົບພໍ້ແຜ່ນດິນລີໄຮ-ນີໄຟ ຊຶ່ງລິມໄຮເປັນກະສັດຢູ່ທີ່ນັ້ນ—ຜູ້ຄົນຂອງລິມໄຮເປັນທາດຂອງຊາວເລມັນ—ລິມໄຮທົບທວນປະຫວັດສາດຂອງເພິ່ນ—ສາດສະດາ (ອະບີນາໄດ) ໄດ້ເປັນພະຍານວ່າ ພຣະຄຣິດຄືພຣະເຈົ້າຂອງທຸກສິ່ງ—ຜູ້ທີ່ຫວ່ານຄວາມສົກກະປົກຈະເກັບກ່ຽວແກບຂອງມັນໃນລົມບ້າໝູ, ແລະ ຜູ້ທີ່ໝັ້ນໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ. ປະມານ 121 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 8
ອຳໂມນສິດສອນຜູ້ຄົນຂອງລິມໄຮ—ລາວໄດ້ຮູ້ເຖິງແຜ່ນຈາລຶກຊາວສີ່ແຜ່ນຂອງຊາວຢາເຣັດ—ບັນທຶກສະໄໝບູຮານສາມາດແປໄດ້ໂດຍຜູ້ພະຍາກອນເທົ່ານັ້ນ—ບໍ່ມີຂອງປະທານໃດເໜືອກວ່າຂອງປະທານແຫ່ງການເປັນຜູ້ພະຍາກອນ. ປະມານ 121 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 9
ຊີນິບນຳພາຄົນກຸ່ມໜຶ່ງອອກຈາກເຊຣາເຮັມລາເພື່ອໄປຍຶດເອົາແຜ່ນດິນລີໄຮ-ນີໄຟ—ກະສັດຊາວເລມັນອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຂົາເປັນເຈົ້າຂອງແຜ່ນດິນອັນເປັນມູນມໍລະດົກ—ມັນໄດ້ມີສົງຄາມລະຫວ່າງຊາວເລມັນກັບຜູ້ຄົນຂອງຊີນິບ. ປະມານ 200–187 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 10
ກະສັດເລມັນໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ—ຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນເປັນຄົນປ່າເຖື່ອນ ແລະ ໂຫດຮ້າຍ ແລະ ເຊື່ອຖືໃນປະເພນີທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ—ຊີນິບກັບຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນເດັ່ນກວ່າພວກເຂົາ. ປະມານ 187–160 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 11
ກະສັດໂນອາປົກຄອງດ້ວຍຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ—ເພິ່ນຫາຄວາມສຳລານໃນການດຳລົງຊີວິດກັບມະເຫສີ ແລະ ນາງສະໜົມທັງຫລາຍ—ອະບີນາໄດທຳນາຍວ່າຜູ້ຄົນຈະຖືກນຳເອົາໄປເປັນທາດ—ກະສັດໂນອາພະຍາຍາມຈະເອົາຊີວິດຂອງເພິ່ນ. ປະມານ 160–150 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 12
ອະບີນາໄດຖືກເອົາເຂົ້າຄຸກເພາະການທຳນາຍຂອງເພິ່ນເຖິງການທຳລາຍຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ເຖິງການແກ່ກຳຂອງກະສັດໂນອາ—ປະໂລຫິດຈອມປອມກ່າວອ້າງພຣະຄຳພີ ແລະ ທຳທ່າວ່າຮັກສາກົດຂອງໂມເຊ—ອະບີນາໄດເລີ່ມສິດສອນພຣະບັນຍັດສິບປະການ. ປະມານ 148 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 13
ອະບີນາໄດໄດ້ຖືກປົກປ້ອງໂດຍອຳນາດອັນສັກສິດ—ເພິ່ນສິດສອນພຣະບັນຍັດສິບປະການ—ຄວາມລອດບໍ່ໄດ້ມາເຖິງໂດຍທາງກົດຂອງໂມເຊແຕ່ຝ່າຍດຽວ—ພຣະເຈົ້າພຣະອົງເອງຈະກະທຳການຊົດໃຊ້ ແລະ ໄຖ່ຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ. ປະມານ 148 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 14
ເອຊາຢາກ່າວກ່ຽວກັບພຣະເມຊີອາ—ຄວາມຕ່ຳຕ້ອຍ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດຂອງພຣະເມຊີອາຖືກຕັ້ງໄວ້ແລ້ວ—ພຣະອົງຈະເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງພຣະອົງຖວາຍເພື່ອບາບ ແລະ ວິງວອນແທນຜູ້ລ່ວງລະເມີດ—ປຽບທຽບກັບເອຊາຢາ 53. ປະມານ 148 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 15
ພຣະເຢຊູເປັນທັງພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດໄດ້ແນວໃດ—ພຣະອົງຈະວິງວອນແທນ ແລະ ແບກຫາບການລ່ວງລະເມີດຂອງຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ—ພວກເຂົາກັບສາດສະດາຜູ້ບໍລິສຸດທັງໝົດເປັນລູກຫລານຂອງພຣະອົງ—ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ເກີດການຟື້ນຄືນຊີວິດ—ເດັກນ້ອຍໆມີຊີວິດນິລັນດອນ. ປະມານ 148 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 16
ພຣະເຈົ້າໄຖ່ມະນຸດ ຈາກສະພາບອັນຫລົງທາງ ແລະ ຕົກຕ່ຳຂອງພວກເຂົາ—ຜູ້ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍກາມມະລົມຈະເປັນຢູ່ຄືກັບວ່າບໍ່ໄດ້ຮັບການໄຖ່—ພຣະຄຣິດເຮັດໃຫ້ເກີດການຟື້ນຄືນຊີວິດທີ່ເປັນນິດ ຫລື ຄວາມອັບປະໂຫຍດອັນບໍ່ມີວັນສິ້ນສຸດ. ປະມານ 148 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 17
ແອວມາເຊື່ອ ແລະ ຂຽນຄຳເວົ້າຂອງອະບີນາໄດໄວ້—ອະບີນາໄດຕາຍຢ່າງທໍລະມານຢູ່ໃນກອງໄຟ—ເພິ່ນທຳນາຍເຖິງພະຍາດ ແລະ ຄວາມຕາຍໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນຖືກເຜົາຢູ່ໃນກອງໄຟ. ປະມານ 148 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 18
ແອວມາສັ່ງສອນຢ່າງງຽບໆ—ເພິ່ນໄດ້ຕັ້ງພັນທະສັນຍາຂອງການບັບຕິສະມາ ແລະ ບັບຕິສະມາໃນນ້ຳມໍມອນ—ເພິ່ນໄດ້ສ້າງຕັ້ງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຄຣິດ ແລະ ແຕ່ງຕັ້ງປະໂລຫິດ—ພວກເຂົາທຳງານລ້ຽງຕົວເອງ ແລະ ສິດສອນຜູ້ຄົນ—ແອວມາກັບຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນຫລົບໜີຈາກກະສັດໂນອາ ເຂົ້າໄປໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ. ປະມານ 147–145 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 19
ກີເດໂອນພະຍາຍາມຂ້າກະສັດໂນອາ—ຊາວເລມັນມາຮຸກຮານແຜ່ນດິນ—ກະສັດໂນອາຕາຍຢ່າງທຸກທໍລະມານຍ້ອນໄຟ—ລິມໄຮປົກຄອງຢ່າງຂູດຮີດພາສີອາກອນ. ປະມານ 145–121 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 20
ພວກລູກສາວບາງຄົນຂອງຊາວເລມັນຖືກລັກພາຕົວໄປໂດຍພວກປະໂລຫິດຂອງກະສັດໂນອາ—ຊາວເລມັນກໍ່ສົງຄາມກັບລິມໄຮ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນ—ກອງທັບຊາວເລມັນຖືກຕີໃຫ້ຖອຍໄປ ແລະ ໄດ້ສະຫງົບລົງ. ປະມານ 145–123 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 21
ຜູ້ຄົນຂອງລິມໄຮໄດ້ຜ່າຍແພ້ ແລະ ຖືກຂ້າຕາຍໂດຍຊາວເລມັນ—ຜູ້ຄົນຂອງລິມໄຮໄດ້ພົບພໍ້ອຳໂມນ ແລະ ເຫລື້ອມໃສ—ພວກເຂົາບອກອຳໂມນກ່ຽວກັບແຜ່ນຈາລຶກຊາວສີ່ແຜ່ນຂອງຊາວຢາເຣັດ. ປະມານ 122–121 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 22
ມີການວາງແຜນເພື່ອຜູ້ຄົນຈະໄດ້ປົບໜີຈາກການເປັນທາດຂອງຊາວເລມັນ—ຊາວເລມັນຖືກເກືອເຫລົ້າຈົນມຶນເມົາ—ຜູ້ຄົນປົບໜີກັບຄືນໄປເຊຣາເຮັມລາ ແລະ ກາຍເປັນຜູ້ຄົນຂອງກະສັດໂມໄຊຢາ. ປະມານ 121–120 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 23
ແອວມາປະຕິເສດບໍ່ຍອມເປັນກະສັດ—ເພິ່ນຮັບໃຊ້ໃນຖານະມະຫາປະໂລຫິດ—ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕີສອນຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຊາວເລມັນຍຶດຄອງແຜ່ນດິນເຮລາມ—ອະມິວລອນ, ຫົວໜ້າປະໂລຫິດທີ່ຊົ່ວຂອງກະສັດໂນອາປົກຄອງແບບເປັນຫົວເມືອງຂຶ້ນຂອງກະສັດຂອງຊາວເລມັນ. ປະມານ 145–121 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 24
ອະມິວລອນຂົ່ມເຫັງແອວມາ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນ—ພວກເຂົາຈະຖືກປະຫານຖ້າຫາກພວກເຂົາອະທິຖານ—ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຮັດໃຫ້ພາລະແບກຫາບຂອງພວກເຂົາເບົາບາງລົງ—ພຣະອົງປົດປ່ອຍພວກເຂົາອອກຈາກການເປັນທາດ ແລະ ພວກເຂົາກັບຄືນໄປຫາເຊຣາເຮັມລາ. ປະມານ 145–120 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 25
ລູກຫລານຂອງມິວເລັກ ທີ່ເຊຣາເຮັມລາກາຍເປັນຊາວນີໄຟ—ພວກເຂົາໄດ້ຮູ້ເຖິງຜູ້ຄົນຂອງແອວມາ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງຊີນິບ—ແອວມາໃຫ້ບັບຕິສະມາແກ່ລິມໄຮ ແລະ ຜູ້ຄົນທັງໝົດຂອງເພິ່ນ—ໂມໄຊຢາມອບສິດອຳນາດໃຫ້ແອວມາຈັດຕັ້ງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຂຶ້ນ. ປະມານ 120 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 26
ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຫລາຍຄົນຖືກນຳພາໄປຫາບາບໂດຍຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອຖື—ແອວມາໄດ້ຮັບສັນຍາທີ່ຈະມີຊີວິດນິລັນດອນ—ຜູ້ທີ່ກັບໃຈ ແລະ ຮັບບັບຕິສະມາໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ—ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຜູ້ທີ່ເຮັດບາບຊຶ່ງໄດ້ກັບໃຈ ແລະ ສາລະພາບຜິດຕໍ່ແອວມາ ແລະ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະໄດ້ຮັບການອະໄພໂທດ; ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ຖືກນັບເຂົ້າຢູ່ໃນບັນດາຜູ້ຄົນຂອງສາດສະໜາຈັກ. ປະມານ 120–100 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 27
ໂມໄຊຢາຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຂົ່ມເຫັງ ແລະ ບັງຄັບຄວາມສະເໝີພາບ—ແອວມາຜູ້ເປັນລູກກັບພວກລູກຊາຍທັງສີ່ຂອງກະສັດໂມໄຊຢາພະຍາຍາມທີ່ຈະທຳລາຍສາດສະໜາຈັກ—ທູດມາປະກົດ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ພວກເຂົາເລີກການເຮັດຄວາມຊົ່ວຂອງພວກເຂົາ—ແອວມາຖືກຕີສອນໃຫ້ເປັນຄົນປາກກືກ—ມະນຸດທັງປວງຈະຕ້ອງເກີດໃໝ່ ເພື່ອຮັບເອົາຄວາມລອດ—ແອວມາກັບພວກລູກຊາຍຂອງໂມໄຊຢາປະກາດຂ່າວອັນໜ້າຊື່ນຊົມ. ປະມານ 100–92 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 28
ພວກລູກຊາຍຂອງໂມໄຊຢາໄປສັ່ງສອນຊາວເລມັນ—ໂດຍໃຊ້ຫີນຜູ້ພະຍາກອນສອງກ້ອນນັ້ນ ໂມໄຊຢາແປແຜ່ນຈາລຶກຂອງຊາວຢາເຣັດ. ປະມານ 92 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
ບົດທີ 29
ໂມໄຊຢາສະເໜີໃຫ້ເລືອກຜູ້ຕັດສິນແທນກະສັດ—ກະສັດທີ່ບໍ່ຊອບທຳຈະພາຜູ້ຄົນຂອງຕົນເຂົ້າໄປໃນບາບ—ແອວມາຜູ້ເປັນລູກໄດ້ຖືກເລືອກໃຫ້ເປັນຫົວໜ້າຜູ້ຕັດສິນໂດຍສຽງຂອງປະຊາຊົນ—ເພິ່ນເປັນມະຫາປະໂລຫິດດູແລສາດສະໜາຈັກນຳອີກ—ແອວມາຜູ້ເປັນບິດາ ແລະ ໂມໄຊຢາສິ້ນຊີວິດ. ປະມານ 92–91 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.