អ្នកត្រឡប់មកពីបេសកកម្មមុនកំណត់ ៖ អ្នកមិនឯកោឡើយ

ដោយ លីអាហូណា ហ្វីខ្វែត

អ្នកនិពន្ធនេះមកពីប្រទេសបារាំងតែកំពុងរៀននៅរដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។

យុវមជ្ឈិមវ័យចែកចាយរបៀបដែលពួកគេរកឃើញអត្ថន័យ និងភាពសុខសាន្ត បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកពីបេសកកម្មមុនកំណត់វិញរបស់ពួកគេ និងរបៀបដែលអ្នកអាចធ្វើផងដែរ ។

កងទ័ពដែលជាពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង ព្យាយាមបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេដើម្បី « អញ្ជើញមនុស្សដទៃឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ »^១ នាំមកនូវ « សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ធំ និងសេចក្តីអំណរដ៏ខ្លាំង » ( អាលម៉ា ៥៦:១៧ ) ដល់មនុស្សជាច្រើន ។ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងនេះដូចជាពលទ័ពកម្លោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនដែរ គឺប្រយុទ្ធរៀងរាល់ថ្ងៃដោយ « កម្លាំងដ៏អស្ចារ្យ និងអនុភាពដ៏ខ្លាំងក្លា » ( អាលម៉ា ៥៦:៥៦ ) ។

ប៉ុន្តែសូម្បីតែនៅក្នុងចំណោមពលទ័ពកម្លោះទាំង ២០៦០ នាក់ នៅតែមាន ២០០ នាក់ « ត្រូវសន្លប់ដោយសារអស់ឈាម » ( អាលម៉ា ៥៧:២៥ ) ។ តើវាធ្វើឲ្យពួកគេពុំសូវអង់អាចឬ ? ពុំសូវខ្លាំងឬ ? ពុំសូវមានភាពក្លាហានឬ ? ពុំសូវស័ក្តិសមដូចមនុស្សដទៃឬ ? គឺមិនដូច្នោះទេ ។

ដូចគ្នានេះផងដែរ អ្នកដែលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញមុនកំណត់ដោយសារហេតុផលមកពីបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្ត ឬរាងកាយក្តីគឺ ពុំ មែនមិនសូវអង់អាច ពុំសូវខ្លាំង ពុំសូវក្លាហាន ឬពុំស័ក្តិសមនោះទេ ។ ការស៊ូទ្រាំរបស់អ្នកឆ្លងកាត់ការសាកល្បងរបស់អ្នកគឺ—ហើយគួរតែ—អស្ចារ្យណាស់ ។ អ្នកត្រូវបានរក្សាទុកឲ្យមានជីវិត—ប្រហែលជាមានរបួសធ្ងន់ ប៉ុន្តែនៅមានជីវិត ។ របួសរបស់អ្នកទោះជារបួសរាងកាយ ផ្លូវចិត្ត ឬខាងវិញ្ញាណក្តី ឥឡូវនេះត្រូវតែមើលថែវា ( សូមមើល អាលម៉ា ៥៧:២៨ ) ។ សម្រាប់អ្នកដែលបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយហេតុផលនៃភាពស័ក្តិសម នោះការប្រែចិត្តនឹងក្លាយជាផ្នែកមួយសំខាន់នៃការព្យាបាលរបស់អ្នក ។

ពេលអ្នកសម្របសម្រួលខ្លួនទៅនឹងការនៅផ្ទះ សូមប្រាកដថា អ្នកបានថ្វាយពេលវេលារបស់អ្នកដើម្បីព្យាបាល និងចងចាំដើម្បីទុកចិត្តលើព្រះជានិច្ច ( សូមមើល អាលម៉ា ៥៧:២៧ ) ។ ទ្រង់បានរំឭកយើងថា ៖ « កាលយើងប្រទានព្រះបញ្ញត្តិណាមួយឲ្យពួកកូនមនុស្ស [ ទាំងប្រុសទាំងស្រី ] ធ្វើកិច្ចការដល់ព្រះនាមយើង »—ឧទាហរណ៍ ការបម្រើបេសកកម្ម—« ហើយទាំងកូនមនុស្ស [ ទាំងប្រុសទាំងស្រី ] ទាំងនោះចេញទៅដោយអស់ពីកម្លាំងរបស់ពួកគេ និងដោយអស់ពីសមត្ថភាពដែលពួកគេមាន ដើម្បីប្រព្រឹត្តកិច្ចការនោះ ហើយព្យាយាមដោយមិនឈប់ឈរ ហើយពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់គេមកលើពួកគេ »—ក្នុងករណីមួយចំនួន ដូចជារបួសខាងរាងកាយ ឬជំងឺផ្លូវចិត្ត ឬរបួសផ្សេងៗទៀត—« ហើយបង្ខែបង្ខាំងពួកគេមិនឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះឡើយ មើលចុះ គឺជាការចាំបាច់ដល់យើងនឹងតម្រូវកិច្ចការនោះ ពីដៃនៃ [ ពួកគេ ]…ប៉ុន្តែត្រូវទទួលនូវដង្វាយទាំងឡាយរបស់ពួកគេវិញ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១២៤:៤៩ ) ។

ទោះបីអ្នកមានរបួសអ្វីក៏ដោយ—ឬបានមានរបួសដដែលនោះ—នៅក្នុងចម្បាំង ដរាបណាអ្នកបានបម្រើដោយស័ក្តិសម ឬបានប្រែចិត្តទាំងស្រុង នោះការបរិច្ចាគរបស់អ្នកគឺត្រូវការ និងទទួលយកដោយព្រះអម្ចាស់ ។

ការអានរឿងខាងក្រោមនេះអាចជួយអ្នកស្វែងរកការព្យាបាលដោយពិតប្រាកដ ដែលថា អ្នកពុំនៅឯកោឡើយ ហើយការចែកចាយរឿងរបស់អ្នកអាចជួយមនុស្សដទៃផងដែរ ។

ចូរដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទទួលអារម្មណ៍នៃការឈឺចាប់របស់អ្នក

នៅពេលជិះយន្តហោះទៅបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានស្រមៃពីទិដ្ឋភាពនៃការត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញរបស់ខ្ញុំ ។ សេចក្តីអំណរនឹងមានឡើង គ្រួសារ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំនឹងឱបខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងរស់នៅពេញមួយជីវិតខ្ញុំដោយជីវិតសុខសាន្ត ដោយរីករាយនឹងគ្រប់ពរជ័យដែលកើតមកក្នុងនាមជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលត្រឡប់មកវិញដោយកិត្តិយស ។

ដប់មួយខែក្រោយមក នៅពេលជិះយន្តហោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ គ្រប់វិនាទីទាំងអស់គឺមានការថប់បារម្ភដ៏ឈឺចាប់អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនាពេលខាងមុខ ។ គ្រួសារខ្ញុំបានរង់ចាំខ្ញុំ ហើយទោះបីជាពួកគេបានស្រែកហ៊ោរ និងឱបខ្ញុំក្តី ពីមុនខ្ញុំបានដឹងពីរឿងនេះ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោ ដោយគ្មានគំនិតអ្វីសម្រាប់អនាគតរបស់ខ្ញុំឡើយ ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទតឃើញពីគ្រាដ៏ឈឺចាប់របស់ខ្ញុំ ។ ទ្រង់បានជ្រាបពីអារម្មណ៍ដែលដេកនៅលើគ្រែអស់បីសប្តាហ៍ទាំងយំ និងការដេកដើម្បីគេចពីការពិត ។ ទ្រង់បានជ្រាបថា ខ្ញុំត្រូវការកម្លាំងរបស់ទ្រង់ ដោយសារគ្មាននរណាទៀតនៅជុំវិញខ្ញុំដែលអាចយល់ ឬអាណិតអាសូរនូវអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងហែលឆ្លងកាត់ឡើយ ។ ប៉ុន្តែទ្រង់បានយល់ ។ ខ្ញុំពុំអាចបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ឬត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ដោយគ្មានទ្រង់ឡើយ ។

អាលី ប៉ោស្សា ទីក្រុងឃ្វីនឡេន ប្រទេសអូស្ត្រាលី

ចូរមានឆន្ទៈ ធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់

អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដំណើរការល្អនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យដែលនឹងបន្តនៅក្នុងចិត្តខ្ញុំជារៀងរហូត ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីបម្រើបានប្រាំបីខែមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានបញ្ហាសុខភាព ។ បន្ទាប់ពីបានតមអាហារ និងអធិស្ឋានជាច្រើនមក ខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យមកផ្ទះវិញ ។ ខ្ញុំខ្ទេចខ្ទាំចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានគិតថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺជាកំហុសខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានឈប់អានព្រះគម្ពីរ ហើយឈប់អធិស្ឋានញឹកញាប់ដូចពីមុនទៀត ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំពុំបានធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីខ្ញុំអាចបន្តនៅបម្រើបេសកកម្មទេឬអី ។

ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវបានសាកល្បងដើម្បីឃើញថា តើខ្ញុំបន្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ដែរឬទេ ។ វាមានការលំបាកណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដាក់ការទុកចិត្តរបស់ខ្ញុំលើទ្រង់ ហើយខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅតំបន់បេសកកម្មវិញ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានទទួលបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យម្តងទៀត ។

ប៉ុន្តែបញ្ហាសុខភាពរបស់ខ្ញុំបានកើតឡើងសារជាថ្មីទៀត ។ ប៉ុន្តែលើកនេះ ខ្ញុំមានចិត្តចង់ធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ច្រើនជាង ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញជាលើកទីពីរ ។ វាមានការលំបាកណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំអាចរៀនពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះ ។

ទោះបីជាខ្ញុំពុំបានបម្រើរយៈពេល ២៤ ខែក្តី ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំបានបម្រើបេសកកម្មប្រកបដោយកិត្តិយស ។ ខ្ញុំដឹងថា ពេលវេលាដែលខ្ញុំបានបម្រើព្រះអម្ចាស់គឺមានតម្លៃសម្រាប់ខ្ញុំ និងមនុស្សដែលខ្ញុំបានជួយ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំចំពោះដង្វាយធួនដ៏ឥតប្រៀបផ្ទឹមបានរបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់ជ្រាបពីឧបសគ្គរបស់យើងគ្រប់គ្នា ។ ហើយប្រសិនបើយើងទុកចិត្តលើទ្រង់ដោយពិតប្រាកដ នោះយើងនឹងពុំនៅឯកោឡើយ ។

ហ្វីលីព ហូមមែន ហ្គូយអាស ប្រទេសប្រេស៊ីល

កុំចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ ឆ្ងល់ពីមូលហេតុឡើយ

គំនិតនៃការត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់គឺគួរឲ្យខ្លោចផ្សារណាស់ ។ ពេលអ្នកផ្តល់ប្រឹក្សាបានផ្តល់យោបល់នេះដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញលាយឡំនឹងអារម្មណ៍សោកសៅថា ៖ ខ្មាសអៀន ។ ធូរស្បើយ ។ មានកំហុស ។ មានភាពសុខសាន្ដ ។ កើតទុក្ខ ។ អារម្មណ៍ទាំងអស់នេះកើតក្នុងពេលតែមួយ ។

ខ្ញុំដឹងថា ព្រះកំពុងគាំទ្រខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំបានឆ្លងកាត់សប្តាហ៍ដំបូងនោះបន្ទាប់ពីទៅដល់ផ្ទះវិញ ។ ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំបានឆ្លងកាត់បានមួយសប្តាហ៍ទៀត ។ ហើយមួយសប្តាហ៍ទៀត ។ រហូតដល់ទីបំផុតខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ដូចធម្មតាវិញម្តងទៀត ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំគឺជាអ្នកគាំទ្រធំបំផុតរបស់ខ្ញុំ ហើយគាត់ពិតជាមើលថែទាំងខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ។ គាត់ចង់និយាយ និងចំណាយពេលជាមួយខ្ញុំជានិច្ច ។ ដោយពុំស្វែងរកមូលហេតុដែល « នាំឲ្យខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ឡើយ » ប៉ុន្តែគ្រាន់តែចង់ដឹងថា តើខ្ញុំមានសុខទុក្ខយ៉ាងណាដែរ ។

ពេលឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ទៅដោយគ្រោះថ្នាក់មកពីការឡើងភ្នំរយៈពេលពីរបីខែក្រោយមក នោះខ្ញុំបានដឹងដោយពុំសង្ស័យថា ព្រះមានផែនការមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ការដែលអាចនៅជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំសម្រាប់រយៈពេលប៉ុន្មានខែចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ បានពង្រឹងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំអំពីផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។ ខ្ញុំនៅតែមិនយល់ពីហេតុផលទាំងអស់ពីមូលហេតុដែលខ្ញុំត្រូវតែត្រឡប់មកផ្ទះវិញពេលខ្ញុំបានត្រឡប់មកនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏បានរៀនថា ប្រសិនបើអ្នកចំណាយពេលច្រើនពេកឆ្ងល់ពីមូលហេតុ នោះអ្នកខកខានពីអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះបានប្រទានដល់អ្នករៀងរាល់ថ្ងៃ ។

គ្រីស្ទិន វ៉ាតាប៊ី រដ្ឋអូហៃអូ ស.រ.អា

សូមសម្រប ការរំពឹងទុករបស់អ្នក

ពេលខ្ញុំមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរមិនអាចបន្តបេសកកម្មខ្ញុំបាន នោះខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ប៉ុន្តែនោះគឺជារឿងដែលផ្ទុយពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន ។ ខ្ញុំក៏មានការបាក់ទឹកចិត្តដោយការបាត់បង់សុខភាពរបស់ខ្ញុំភ្លាមៗ ដែលក្រោយមកបានបង្ហាញឲ្យឃើញថាជាការចាប់ផ្តើមនៃលក្ខខណ្ឌរាំរ៉ៃ និងពិការភាព ។

ខណៈពេលសម្របខ្លួនទៅនឹងជំងឺរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានបាត់បង់គោលបំណងខ្ញុំ ។ ខ្ញុំត្រូវការជំនួយខ្លាំង ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានអ្វីដែលត្រូវផ្តល់ឲ្យឡើយ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវបន្តអនុវត្តសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំបានបន្តសិក្សា អធិស្ឋាន ហើយព្យាយាមធ្វើតាមព្រះវិញ្ញាណ ។ នាថ្ងៃមួយ អំឡុងពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី នោះខ្ញុំបានឃើញរូបគំនូរមួយដោយ ជេមស៍ ធីសុត ដែលមានចំណងជើងថា ព្រះយេស៊ូវត្រាស់បង្គាប់ឲ្យពួកសាវកសម្រាក ។ រូបភាពនៃ ម៉ាកុស ៦:៣០–៣១ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ងប់អារម្មណ៍ភ្លាម ។ ពេលខ្ញុំមើលឃើញព្រះគ្រីស្ទបានមើលពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់សម្រាកដូច្នោះ នោះខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍នូវក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងដែលទ្រង់បានស្រឡាញ់ពួកគេ ។ និងរូបខ្ញុំ ។

ទីបំផុតខ្ញុំបានរៀនថា ការរំពឹងទុកនានាដែលខ្ញុំមានសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំនោះ ពុំដូចទៅនឹងការរំពឹងទុកដែលព្រះមានសម្រាប់ខ្ញុំឡើយ ។ នៅក្នុងរបៀបមួយចំនួន ការរំពឹងទុករបស់ទ្រង់ជាការអញ្ជើញផ្ទាល់ខ្លួនជាង ប៉ុន្តែវាប្រសើរបំផុតទៅនឹងតម្រូវការរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះរបៀបដែលទ្រង់បង្រៀនខ្ញុំ ដើម្បីទទួលយកជំនួយទ្រង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់កាន់តែពេញលេញឡើង ។ សេចក្តីជំនឿរបស់ទ្រង់លើខ្ញុំផ្តល់សេចក្តីសង្ឃឹមដល់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំត្រូវការបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។

សាប្រ៊ីណា ម៉ាកស្វែល រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា

ចូរបន្តនៅលើផ្លូវនៃដំណឹងល្អ

ខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ពីបេសកកម្ម សេប៊ូ ហ្វីលីពីនភាគខាងកើត ។ « ការគិតពីស្ថានភាពនោះ » និងការពុំបានបំពេញតាម « ការបម្រើបេសកកម្មគ្រប់កំណត់ » បានធ្វើឲ្យការសម្របខ្លួនរបស់ខ្ញុំពេលខ្ញុំមកផ្ទះវិញមានការលំបាកណាស់ ។ ដោយសារខ្ញុំបានបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំនៅស្រុកកំណើតខ្ញុំផ្ទាល់ នោះខ្ញុំមានការលំបាកដោយគិតថាខ្ញុំបានធ្វើឲ្យសាខារបស់ខ្ញុំអាប់ឱនកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងដឹងថា ខ្ញុំពុំបំពេញតាមការរំពឹងទុករបស់ពួកគេ ។ ការប្រៀបធៀបខ្លួនខ្ញុំទៅនឹងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលត្រឡប់មកវិញ « គ្រប់កំណត់ » បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឃើញថា ខ្លួនខ្ញុំពុំសូវមានតម្លៃ ឬជាបុគ្គលម្នាក់ដែលត្រូវគេបោះបង់ចោល ។

ទីបំផុត ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនខ្ញុំថា បេសកកម្មគឺជារបៀបមួយនៃរបៀបជាច្រើនដើម្បីបម្រើទ្រង់ ។ វាពុំមែនជាទីកន្លែង ឬរយៈពេលយូរប៉ុណ្ណានោះទេ ប៉ុន្តែគឺពី របៀប ដែលអ្នកបម្រើវិញដែលសំខាន់នោះ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យបន្ទាបខ្លួន ហើយបន្តដើរនៅលើផ្លូវនៃដំណឹងល្អ ទោះបីជាមានរឿងលំបាក និងពុំដំណើរការតាមរបៀបរបស់ខ្ញុំយ៉ាងណាក្តី ។

ចាស្ពើ ហ្គាពុស្ស ប្រទេសហ្វីលីពីន

ចូរមើលទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

ខ្ញុំបានទទួលការហៅបម្រើនៅក្នុងបេសកកម្ម នូវវែលសេឡង់ វែលលីងតុន ។ ពេលខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញមុនកំណត់ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ និងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំអាប់ឱនកិត្តិយស ។

ខ្ញុំបានរៀនច្រើនពីបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ និងពីស្ថានភាពនេះ ។ ខ្ញុំពុំដែលត្រូវការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដូចខ្ញុំបានត្រូវការពឹងផ្អែក កាលខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់នោះឡើយ ។ ខ្ញុំត្រូវទុកចិត្តលើព្រះ ហើយទទួលយកអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំទទួលយក និងរៀន ។ ខ្ញុំពុំអាចបដិសេធអំណាចនៃដង្វាយធួន និងរបៀបដែលខ្ញុំពិតជាបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា ព្រះធ្វើឲ្យខ្ញុំរាបសា ហើយបង្រៀនខ្ញុំតាមរយៈភាពទន់ខ្សោយ និងគ្រាលំបាកៗរបស់ខ្ញុំ ។

មិនថាខ្ញុំនៅទីណា ឬទោះបីខ្ញុំពាក់ស្លាកឈ្មោះមួយនៅលើហោប៉ៅអាវខ្ញុំនោះទេ ខ្ញុំនៅតែជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអម្ចាស់នៅតែស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយគង់នៅជាមួយខ្ញុំ ហើយទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំបន្តបម្រើមនុស្សដទៃ ។ ហើយទោះបីជាខ្ញុំនៅផ្ទះក្តី ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំពុំបរាជ័យឡើយ ដោយសារទ្រង់ជួយខ្ញុំឲ្យក្លាយជាមនុស្សកាន់តែប្រសើរឡើងតាមរយៈបទពិសោធន៍នេះ ។

ណាថាស្សា គ្រីស្ទសាណាឡូមេ ប្រទេសថៃ

បានពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះ

ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិដើម្បីបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងទីក្រុងអែងឃ័ររ៉េច រដ្ឋអាឡាស្កា ស.រ.អា. ។ វាគួរឲ្យខូចចិត្តណាស់ដែលត្រូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ដោយសារតែផលវិបាកមកពីការថ្លោះជង្គង់ និងជើងទាំងសងខាង ។ វាពិតជាពុំងាយស្រួលឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនដែលបានបង្រៀនខ្ញុំនូវមេរៀនជីវិតដ៏មានតម្លៃ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា ព្រះវរបិតាសួគ៌មានព្រះរាជបំណងមួយសម្រាប់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ ខ្ញុំក៏បានរៀនផងដែរពីរបៀបទប់ទល់នឹងការសាកល្បងជាមួយនឹងទស្សនវិស័យកាន់តែប្រសើរឡើង ។ ទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រែកាន់តែរឹងមាំជាងពីមុន ដោយសារខ្ញុំបានរៀនពីរបៀបអនុវត្តអំណាចដង្វាយធួននៃការព្យាបាលរបស់ទ្រង់ ។

ព្រះវរបិតាសួគ៌ពិតជាបានជួយខ្ញុំឲ្យឆ្លងកាត់គ្រាលំបាកនេះបាន ។ ទោះបីខ្ញុំនៅតែមានការលំបាកនៅគ្រាខ្លះក្តី ខ្ញុំដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌គ្រប់គ្រងរឿងនេះ ហើយទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំច្រើនជាងខ្ញុំដឹងដោយខ្លួនឯងទៅទៀត ។

អែមប៊ើរ ប៉ាងហ្គើធើរ រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា

ចូរដឹងថាកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនាមានបន្តទៀតទោះបីអ្នកនៅទីណាក្តី

ខ្ញុំបានបម្រើនៅក្នុងបេសកកម្ម ហុងហ្គើរី ប៊ូឌើរប៉េស ។ ពេលខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញមុនកំណត់ វាមានការលំបាកណាស់ ដោយសារដៃគូទាំងអស់របស់ខ្ញុំនៅតែកំពុងបម្រើបេសកកម្មរបស់ពួកគេ ហើយខ្ញុំខកខានពុំបានធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ខ្ញុំក៏មានការភ័យខ្លាចថា សមាជិកផ្សេងទៀតនៃសាសនាចក្រនឹងវិនិច្ឆ័យខ្ញុំ ប៉ុន្តែសំណាងល្អ ពួកគេគ្រប់គ្នាបានប្រព្រឹត្តដាក់ខ្ញុំដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងយល់ពីស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំ ។

ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ប្រសើរឡើង កាលពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅ ។ ខ្ញុំបានអានអត្ថបទមួយនៅក្នុង លីអាហូណា អំពីអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញមុនកំណត់ ដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យមានអារម្មណ៍ល្អជាង ដោយសារខ្ញុំពុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ទៀតឡើយ ( សូមមើល ដេស្ទីនី យ៉ាប្រ៊ូ « ត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនការគ្រោងទុក » លីអាហូណា ខែ មករា ឆ្នាំ ២០១៨ ទំព័រ ៤៤–៤៧ ) ។ ហើយខ្ញុំក៏ចាំក្នុងចិត្តនូវអ្វីដែលម្តាយមីងរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា ៖ « កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនាមានបន្តទៀតទោះបីយើងនៅទីណាក្តី » ។

លូកាស លូវីក សាយតូ ទីក្រុង សៅ ផាឡូ ប្រទេសប្រេស៊ីល

សូមហ៊ុមព័ទ្ធខ្លួនរបស់អ្នក ដោយសេចក្តីល្អ

ខ្ញុំពុំធ្លាប់គិតថា ខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញមុនកំណត់នោះទេ ហើយខ្ញុំមានការអៀនខ្មាស និងព្រួយបារម្ភអំពីការប្រឈមមុខនឹងមនុស្សគ្រប់គ្នា ។ ទោះបីវាជាគ្រាមួយដ៏លំបាកបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំក្តី ខ្ញុំក៏បានរីកចម្រើនឡើងតាមរយៈបទពិសោធន៍នោះដែរ ។ វាបានសម្រួចសម្រាំងខ្ញុំឲ្យក្លាយជាមនុស្សល្អប្រសើរឡើង ។

ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដើម្បីធ្វើតាមដំណើរការនៃការប្រែចិត្ត ។ ការជ្រើសរើសមួយចំនួនដែលខ្ញុំបានធ្វើពីមុនបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំពុំត្រូវនឹងការបង្រៀន និងបទបញ្ញត្តិរបស់ដំណឹងល្អឡើយ ។ ដោយសារតែភាពខ្មាសអៀន និងបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបន្តនៅក្នុងសាសនាចក្រ នោះខ្ញុំពុំធ្វើតាមដំណើរការនៃការប្រែចិត្តជាមួយប៊ីស្សពរបស់ខ្ញុំពីមុនបេសកកម្មទេ ។ ប៉ុន្តែអំឡុងពេលពីរបីខែដំបូង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដើម្បីប្រែចិត្ត ដើម្បីខ្ញុំអាចបម្រើដោយកិត្តិយស និងភាពថ្លៃថ្នូរ ។

អ្វីដែលពិតជាជំរុញចិត្តខ្ញុំពេលខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញនោះគឺ ការចូលរួមក្នុងសកម្មភាពដែលលើកស្ទួយខាងវិញ្ញាណ រួមមានការប្រជុំក្នុងសាសនាចក្រ គម្រោងបម្រើ និងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នៅពេលដែលខ្ញុំអាចធ្វើវា ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលបានជួយខ្ញុំច្រើនបំផុតនោះ គឺមនុស្សដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ—គ្រួសារ មិត្តភក្តិមួយចំនួន និងសូម្បីតែមនុស្សដែលខ្ញុំពុំធ្លាប់ជួបពីមុនបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសប្បុរសដល់ខ្ញុំ ។

លើសពីនោះទៀត ដោយមានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ និងគំរូដូចជាព្រះគ្រីស្ទនៅជុំវិញខ្ញុំ នោះខ្ញុំអាចត្រឡប់ទៅរដ្ឋហ្លូរីដាវិញដើម្បីបញ្ចប់បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំគឺថា យើងទាំងអស់គ្នានឹងព្យាយាមមានលក្ខណៈដូចជាព្រះគ្រីស្ទចំពោះមនុស្សដទៃ ទោះបីពួកគេបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ ឬត្រូវការជំនួយយ៉ាងសាមញ្ញក្តី ។

កាហ្គិន ស្តោត រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា

ពឹងផ្អែកទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ

ខ្ញុំត្រូវបានហៅបម្រើទៅបេសកកម្ម ស្សាំបៀរ លូសាកា ។ រឿងមួយដ៏លំបាកបំផុតអំពីការត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់គឺការពុំយល់របស់សមាជិកចំពោះពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញមុនកំណត់ ។

ពេលខ្ញុំមកដល់ផ្ទះវិញ ខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យអស់រយៈពេលបីសប្តាហ៍ ហើយគ្មានសមាជិកណាម្នាក់មកពីព្រះវិហារបានទូរសព្ទមកលេង ឬមកសួរសុខទុក្ខឡើយ ។ អ្នកដែលបានមកនោះគឺមានតែក្រុមអ្នកដឹកនាំ និងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ដែលបានចាត់ឲ្យបម្រើសាក្រាម៉ង់ដល់ខ្ញុំរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យប៉ុណ្ណោះ—ហើយវាកើតឡើងដោយសារតែខ្ញុំបានសុំឲ្យពួកគេធ្វើប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំពិតជាអាចប្រើប្រាស់ជំនួយពីសមាជិកដើម្បីស្ថាបនាភាពរឹងមាំ និងសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អំឡុងពេលពីរបីសប្តាហ៍ដំបូងនោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវតែឆ្លងកាត់វាតែម្នាក់ឯង ។

ព្រះអម្ចាស់បន្តបង្រៀនខ្ញុំរៀងរាល់ថ្ងៃអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់នៃការរំពឹងទុក ទោះបីវានៅតែពិបាកយល់នៅពេលខ្លះក្តី ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងថា ការត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់បានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំរកឃើញឪពុករបស់ខ្ញុំ និងគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយស្ថាបនាទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំមើលឃើញថា ខ្ញុំមានជំងឺមួយដែលបន្តមានជាផ្នែកមួយនៃជីវិតខ្ញុំ ។ ហើយខ្ញុំបានរៀនពីភាពខ្លាំង និងភាពខ្សោយរបស់ខ្ញុំ—ឧទាហរណ៍ របៀបនិយាយ « បដិសេធ » ។ ពីមុន វាពិបាកណាស់ដើម្បីឲ្យខ្ញុំនិយាយបដិសេធចំពោះអ្វីមួយ ឬចំពោះនរណាម្នាក់ ។ ខ្ញុំតែងតែមានឆន្ទៈធ្វើរឿងនានា ហើយដាក់មនុស្សដទៃមុនដំបូងជានិច្ច ទោះបីខ្ញុំមានការនឿយហត់ ឬមមាញឹកយ៉ាងណាក្តី—ដែលវាមិនទាស់ខុសអ្វីនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែការសាកល្បងនេះ នោះខ្ញុំបានរៀនថា ជួនកាលខ្ញុំត្រូវតែគិតពីខ្លួនឯងជាមុនសិន ។

ខ្ញុំនៅតែរកឃើញរឿងថ្មីៗអំពីព្រះអម្ចាស់ និងមូលហេតុដែលខ្ញុំត្រូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញមុនកំណត់ ។ ប៉ុន្តែមានពរជ័យជាច្រើនបានកើតឡើងដល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់រៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ជួនកាល ទោះបីវាមានការលំបាក ហើយមនុស្សពុំយល់ជានិច្ចក្តី ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានយល់ ។ ហើយខ្ញុំបន្តពឹងផ្អែកលើទ្រង់ និងដង្វាយធួនដ៏ឥតប្រៀបផ្ទឹមបានរបស់ទ្រង់ ។

លីនឌី ឆីបាសេ ហ្គូតតេង អាហ្វ្រិកខាងត្បូង

ការសន្យាដែលមាននៅក្នុងលិខិតហៅបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់អ្នក ដែលបានផ្តល់ដល់អ្នកពេលអ្នកសម្រេចចិត្តបោះជំហានទៅមុខនៅក្នុងកិច្ចការនេះ នឹងត្រូវបានបំពេញ ៖ « ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានរង្វាន់សម្រាប់សេចក្តីល្អនៃជីវិតរបស់អ្នក » ។ ជាមួយនឹងការយកចិត្តទុកដាក់ ព្រមទាំងការមើលថែ នោះរបួសរបស់អ្នកអាចត្រូវបានព្យាបាល ហើយក្លាយជាឧបករណ៍មួយសម្រាប់អ្នក ដើម្បីអាចជួយមនុស្សដទៃឲ្យមកកាន់ព្រះគ្រីស្ទ ។ បន្ទាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ នេះគឺជាកាតព្វកិច្ចនៃពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។

លីអាហូណា ហ្វីខ្វែត មកពីប្រទេសបារាំងភាគខាងត្បូង ។ នាងចូលចិត្តការសិក្សា ហើយចូលចិត្តធ្វើការជុំវិញផ្ទះជាមួយឪពុករបស់នាង ។ នាងចូលចិត្តសិក្សាផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រ និងមានបំណងប្រាថ្នាធ្វើការផ្នែកសុខភាពស្ត្រី ។ ថ្មីៗនេះនាងកំពុងធ្វើការបកប្រែជាភាសាបារាំងនូវសៀវភៅមួយក្បាលដែលនិពន្ធដោយពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និងក៏និពន្ធឡើងសម្រាប់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញមុនកំណត់ ។