Net zoals ze het zich had voorgesteld
Dit verhaal gebeurde in Kiev (Oekraïne).
Kvitka was blij om gedoopt te worden, maar ze was verdrietig omdat er niet veel mensen mochten komen.
‘Om te allen tijde en in alle dingen en op alle plaatsen […] als getuige van God op te treden’ (Mosiah 18:9).
Vandaag zou Kvitka gedoopt worden. Ze had al lang naar deze dag uitgekeken. Ze had het zich allemaal voorgesteld. Ze zou een speciale witte jurk dragen. Tato (papa) zou haar dopen. En al haar vriendinnen en familieleden zouden er zijn, met een trotse glimlach op hun gezicht.
Maar vandaag was alles anders dan Kvitka het zich had voorgesteld.
Sommige dingen waren hetzelfde. Ze droeg een speciale witte jurk, precies zoals ze het zich had voorgesteld. Baboesja (oma) had deze jurk voor mama genaaid zodat zij er als kind in gedoopt kon worden. En nu was Kvitka aan de beurt.
Tato zou haar dopen. Precies zoals ze het zich had voorgesteld. Kvitka zag dat hij zijn hand in het water van de doopvont stak.
‘Lekker warm’, zei hij. Hij glimlachte naar Kvitka. Zij glimlachte terug. Toen keek ze naar de stoelen die ze samen met Tato had klaargezet.
Het waren er niet veel. Dat was het grootste verschil. Kvitka had zich altijd voorgesteld dat er veel mensen naar haar doopdienst zouden komen. Maar nu kwamen er niet veel.
Sinds veel mensen door COVID-19 ziek werden, waren veel dingen anders. Zij en haar broertje, Vlas, deden hun schoolwerk vanuit huis. Ze droegen een mondkapje als ze naar buiten gingen. En niemand kwam in grote groepen bij elkaar. Nergens. Kvitka wilde andere mensen helpen om veilig te zijn, maar dat was soms moeilijk.
Ze kon bijvoorbeeld niet iedereen voor haar doopdienst uitnodigen.
‘Kvitka! Je ziet er prachtig uit.’
Kvitka zag Baboesja binnenkomen.
‘Hallo, Baboesja!’ Kvitka sprong van haar stoel af en rende naar haar toe.
‘Je lijkt precies op je mama’, zei Baboesja. Ze raakte de witte bloemen in Kvitka’s haar aan. Ze pasten goed bij de kanten bloemen op haar jurk. Kvitka hield van bloemen. Haar naam betekent zelfs ‘bloem’ in het Oekraïens.
‘Ben je blij dat je gedoopt wordt?’ vroeg Baboesja.
‘Ja’, zei Kvitka. ‘Er is hier alleen niemand.’
‘Niemand?’ zei Baboesja. Ze keek om zich heen. ‘Maar ik zie Mama, Tato, Vlas en kleine Melania. En daar is de bisschop. En zelfs twee zendelingen. Dat is niet niemand.’
Kvitka haalde haar schouders op. ‘Maar mijn vriendinnen zijn er niet.’
‘Dat vind je vast niet leuk’, zei Baboesja. ‘Maar we hebben twee onverwachte gasten.’
Kvitka fleurde op. ‘Wie dan?’
‘Tante Pavlina’, zei Baboesja. ‘En je nichtje Emma!’
‘Echt waar?’ vroeg Kvitka enthousiast.
Baboesja glimlachte. ‘Wil je iets voor me doen als ze binnenkomen?’
Kvitka knikte. ‘Wat?’
‘Als je gedoopt wordt, beloof je onder andere dat je een getuige van Jezus Christus zult zijn. Weet je wat dat betekent?’
Kvitka wist dat wel. Ze hadden thuis wekenlang de doopverbonden bestudeerd!
‘Het betekent dat je een zendeling bent!’
‘Heel goed’, zei Baboesja. ‘Je tante en nichtje zijn nog nooit in een van onze kerkgebouwen geweest. Wil jij ze net als een zendeling een rondleiding geven?’
‘Zeker!’ zei Kvitka.
Zo gezegd zo gedaan. Ze lieten de jeugwerkkamer, haar klaslokaal en de kapel zien. Toen kwamen ze bij de doopvont. Kvitka vertelde dat ze zich liet dopen omdat ze Jezus Christus wilde volgen. Ze kreeg een licht, geruststellend gevoel toen ze sprak. Tante Pavlina en Emma glimlachten naar haar. Ze hoopte dat zij hetzelfde gevoel hadden.
Toen was het tijd om met de doopdienst te beginnen. Kvitka hield haar adem in toen Tato haar helemaal in het water onderdompelde – net zoals ze het zich had voorgesteld. Er waren maar een paar mensen, maar ze glimlachten allemaal, net zoals ze het zich had voorgesteld. En ze wist zeker dat onze hemelse Vader en Jezus Christus ook glimlachend naar haar keken. Dat kon ze zich makkelijk voorstellen.
Illustraties, Stephanie Dehennin