Nieuwe amigos
De auteur woont in Utah (VS).
Brigit sprak geen Spaans. Hoe moest ze iemand leren kennen?
‘Ik was een vreemdeling en u hebt Mij gastvrij onthaald’ (Mattheüs 25:35).
Brigit staarde uit het raam van de auto terwijl ze met haar familie door de smalle straatjes van Caracas (Venezuela) reed. Ze zag felgekleurde huizen en hoge groene bergen. Het was een prachtige plek. Mama en papa zeiden dat het een nieuw avontuur zou zijn om hier te wonen.
Maar Brigit was nog steeds bezorgd. Vandaag gingen ze voor het eerst naar de kerk in hun nieuwe land.
Mama keek naar Brigit. ‘Gaat het goed met je, lieverd?’ vroeg ze. ‘Je lijkt je niet erg goed te voelen.’
Brigit friemelde met haar handen. ‘Ik ben bang. Ik spreek geen Spaans. Hoe kan ik dan vriendschap sluiten?’
Mama pakte Brigits hand vast. ‘Ik weet dat je bezorgd bent. Maar het komt in orde. Haal eens een paar keer diep adem.’
Brigit keek naar haar handen. Ze voelden koud aan, terwijl het buiten heet was. Toen ze de parkeerplaats opreden, ging haar hart sneller kloppen, en ze kreeg een gek gevoel in haar buik. Hoe zou de kerk zijn? Zou ze ook maar iets kunnen begrijpen?
Toen ze de kapel inliep, voelde Brigit zich een vreemdeling. Ze keek naar de andere gezinnen, die allemaal Spaans spraken. Toen zag ze twee meisjes die ongeveer haar leeftijd leken.
Toen de meisjes Brigit zagen, kwamen ze meteen naar haar toe. Ze praatten snel en opgewekt, met een grote glimlach op hun gezicht.
Maar Brigit verstond niets van wat ze zeiden. Zullen ze weggaan wanneer ze erachter komen dat ik geen Spaans spreek? vroeg ze zich af.
Brigit haalde diep adem. ‘No hablo español’, zei ze hoofdschuddend. ‘Ik spreek geen Spaans.’ Ze kreeg tranen in haar ogen.
De meisjes haalden alleen hun schouders op en begonnen nog meer te glimlachen. Een van de meisjes wees naar zichzelf en zei: ‘Dayana’. Daarna wees ze naar het andere meisje en zei: ‘Andrea’.
Brigits zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze glimlachte naar de meisjes en wees naar zichzelf. ‘Brigit.’
Dayana en Andrea gingen naast Brigit zitten. Ze leerden haar hoe ze in het Spaans ‘Schriften’ en nog een paar andere woorden kon zeggen. Toen de avondmaalsdienst begon, voelde Brigit zich warm en vredig in haar hart.
Na het jeugdwerk gingen Brigit en haar nieuwe vriendinnen buiten in het gras in de tuin van de kerk zitten, terwijl hun ouders aan het praten waren. Dayana en Andrea leerden Brigit nog wat meer Spaanse woorden. Toen wees Dayana naar een boom en vroeg: ‘¿Inglés?’
Brigit glimlachte en wees ook. ‘Tree’, zei ze. Ze straalde en wees naar andere dingen, en zei hoe ze in het Engels heten. Dayana en Andrea herhaalden de Engelse woorden. Daarna leerden ze Brigit de Spaanse woorden. Brigit leerde allerlei handige woorden, zoals libro (boek), casa (huis) en coche (auto). En het allerbeste: ze leerden haar het woord amigos (vrienden).
Het was al snel tijd om naar huis te gaan. Brigit zwaaide Dayana en Andrea gedag.
‘Hoe was je eerste dag in de kerk in Venezuela?’ vroeg papa.
Brigit glimlachte. ‘Het was geweldig! Ik heb nieuwe vriendinnen ontmoet. En ze leren me Spaans!’
‘Dat is fantastisch! Ik ben zo blij dat je een fijne dag hebt gehad.’
Brigit bedacht hoe Dayana en Andrea haar welkom hadden geheten. Ze voelde zich geen vreemdeling meer. Ze wist dat haar hemelse Vader haar hielp om vrienden te maken. En ze kon niet wachten om te zien wat ze nog meer zou meemaken in Caracas!
Illustraties, Julia Castaño