‘De kietelkwestie’, Vriend, augustus 2022.
De kietelkwestie
Het is alleen leuk als iedereen plezier heeft!
‘Mam!’ schreeuwde Lizzie. ‘Max kietelt me steeds! Zelfs als ik zeg dat hij dat niet mag doen.’
‘Niet waar!’ schreeuwde Max terug. ‘Ik kietelde haar maar een klein beetje. En zij porde mij!’
‘Kinderen!’ riep mama vanuit de woonkamer. ‘Ik dacht dat we met dekens een fort zouden bouwen? Hou op met kibbelen en kom helpen.’
Lizzie draaide zich om en rende naar de woonkamer. Maar Max was nog steeds knorrig.
Waarom is Lizzie zo’n klikspaan? vroeg hij zich af terwijl hij treuzelde. Kietelen is toch leuk? Trouwens, Lizzie port mij altijd en dat vind ik ook niet leuk.
Toen Max in de woonkamer kwam, had mama al een stapel dekens gepakt. Hij stak zijn hand uit naar zijn gele lievelingsdekentje, maar Lizzie was sneller.
Hij trok het uit haar handen. ‘Dat is van mij!’
‘Geef het terug!’ Lizzie pakte een kussen en sloeg ermee op zijn arm.
‘Hou op!’ schreeuwde Max. Maar Lizzie sloeg hem gewoon op zijn andere arm.
‘Ho, ho, kinderen!’ zei mama. ‘Zo kunnen we geen fort bouwen.’ Ze ging op een kussen op de vloer zitten en trok Max en Lizzie naast haar neer. ‘Laten we allemaal even diep ademhalen.’
Max wierp Lizzie om mama heen een boze blik toe. Toen zuchtte hij een beetje.
Mama sloeg haar armen om Max en Lizzie heen. ‘Als iemand iets doet wat je niet leuk vindt en ze houden er niet mee op, hoe voel je je dan?’
‘Niet goed’, zei Lizzie zachtjes.
‘Juist’, zei mama. ‘Porren en kietelen en kussengevechten houden, is alleen leuk als iedereen plezier heeft. We respecteren elkaar door te stoppen wanneer iemand daarom vraagt.’
‘Maar ik kietelde haar alleen maar’, zei Max.
‘Misschien is het alleen maar kietelen voor jou. Maar voor Lizzie kan het misschien heel irritant zijn’, zei mama. ‘Onze hemelse Vader heeft ieder van ons een prachtig lichaam gegeven dat we goed moeten verzorgen en beschermen. En dat betekent dat het oké is om “stop” te zeggen!’
‘Dus er wordt niet meer gepord?’ vroeg Lizzie.
‘Ik haat het om gepord te worden!’ zei Max tegen mama. ‘Zullen we er een nieuwe gezinsregel van maken? Als iemand niet aangeraakt wil worden en “stop” zegt, dan stoppen we meteen.’
‘Dat is een heel goed idee’, zei mama. ‘Wat denk jij ervan, Lizzie?’
Lizzie glimlachte. ‘Ik vind het prima, vooral als ook het kietelen ophoudt.’
‘Goed’, zei mama. ‘Als iemand je aanraakt, en je vindt dat niet leuk, dan kun je nee zeggen.’
‘Zelfs als jij het bent?’ Max grijnsde.
‘Ja. Zelfs als ik het ben of als het papa is of Lizzie, of een vriend – stop betekent stop. En als ze niet luisteren en je toch aanraken, dan mag je dat meteen tegen mij of papa zeggen.’
‘Maar dat is toch klikken?’ vroeg Lizzie.
‘Nee, dat is het niet’, zei mama. ‘En je móet het zelfs zeggen als de andere persoon zegt dat je het niet mag vertellen.’
‘Dus ik hoef tante Mindy niet te knuffelen als ze op bezoek komt?’ vroeg Lizzie. ‘Ze knijpt te hard als ze mij knuffelt, en dat vind ik niet fijn.”
Mama glimlachte. “Ja, Mindy geeft wel stevige knuffels. Je kunt best eens “nee, dank je” zeggen als ze wil knuffelen. Dat mag best. Er zijn mensen die ik ook niet graag knuffel.’
Max zette grote, droevige ogen op. ‘Dus je wilt ons niet graag knuffelen?’
Mama lachte en trok Lizzie en Max naar zich toe voor een dikke knuffel. ‘Nee, gekkerd, ik knuffel niemand liever dan jullie. Laten we nu ons fort afmaken!”
Ze zetten de kussens van de bank rechtop om muren te maken. Daarna haalden ze de keukenstoelen en legden er dekens overheen. Lizzie en Max kropen naar binnen en duwden een ander kussen in de ingang om een deur te maken.
Lizzie lachte en stak haar hand uit om Max te porren.
‘Stop’, zei Max en Lizzie’s vinger stopte nog net op tijd. Hij grijnsde en stak zijn vinger uit, klaar om haar terug te porren. ‘Oké. Ga je gang.’