Het wonder van vijftien minuten
De bus vertrok bijna. Zouden ze het halen?
‘Kijk!’ fluisterde Sasja. ‘Nog een eekhoorn.’ Hij had het erg naar zijn zin in het bomenpark van Sotsji. In het gigantische park groeiden allerlei prachtige bloemen en bomen. Bij Sasja thuis, in Centraal-Rusland, lag er nog steeds veel sneeuw en was het ijskoud. Maar hier in Sotsji scheen de zon en rook de lucht naar de lente.
Sasja keek hoe de eekhoorn aan een nootje knabbelde. Hij had zijn dikke wintervacht nog, maar Sasja durfde te wedden dat de eekhoorn net zo veel zin in de lente had als hij. Hij lachte toen de eekhoorn pijlsnel een boom in klom.
Toen ging mama’s telefoon. ‘Hallo?’ zei mama. Ze was even stil. ‘Maar ik dacht dat onze tickets voor morgen waren! Het is vandaag?’ Al gauw hing ze de telefoon op.
‘Sasja! We moeten gaan. Onze rondleiding door het Skypark is vanochtend en de bus vertrekt over vijftien minuten!’
‘Kunnen we wel zo snel bij de bushalte komen?’ vroeg Sasja.
‘Ik hoop het. Laten we in ons hart bidden en ons best doen.’ Mama pakte zijn hand en ze begonnen te rennen.
Het bomenpark van Sotsji was groot. Sasja wist niet zeker of ze de uitgang wel konden vinden! Maar hij zei een gebed in zijn hart. Help ons alstublieft om op tijd bij de bushalte te komen. We willen erg graag naar het Skypark.
Het Skypark was een avonturenpark hoog in de bergen. Er waren gigantische schommels, klimwanden, ziplines en een touwenparcours. Ze hadden daar ook de Skybridge, een superlange brug die hoog in de lucht hing. Sasja hoopte dat ze er op tijd zouden komen.
Uiteindelijk kwamen ze bij de weg en zochten ze een taxi. Ze zagen er meteen een! Ze sprongen in de taxi en mama vertelde de chauffeur de naam van de bushalte.
‘Jullie hebben geluk!’ zei de chauffeur. ‘Ik ken een binnenweg.’
Sasja staarde uit het raam terwijl ze langs de bomen raceten.
‘Denk je dat we het halen?’ vroeg Sasja aan mama.
Mama keek op haar horloge. ‘Ik weet het niet. Maar we hebben gebeden. En als we het niet halen, is dat ook niet erg. We zijn op avontuur!’
Ze kwamen al snel bij de bushalte. De bus was er nog niet eens! Ze had vertraging.
Mama en Sasja waren nog steeds buiten adem, maar Sasja glimlachte. ‘Die chauffeur had gelijk! We hebben echt geluk.’
‘Ik denk niet dat het alleen geluk was, lieverd’, zei mama. ‘Soms krijgen we kleine wonderen om ons eraan te herinneren hoeveel onze hemelse Vader van ons houdt.’
Precies op dat moment kwam de bus eraan. Mama en Sasja stapten in en gingen op weg naar het Skypark. Sasja was erg dankbaar voor dit kleine wonder!
Illustratie, Mitch Miller