Pioniers in elk land
Margaret redt het schip
Het schip was aan het zinken! Wat kon Margaret doen?
Margaret stond op het dek en keek naar de blauwe oceaan om haar heen. Het schip schommelde op en neer op de gigantische golven.
Margarets familie had bijna alles wat ze hadden, verkocht om naar de Verenigde Staten te varen. De reis zou zes weken duren. Margaret was verdrietig dat ze Wales moest verlaten. Maar ze keek ook erg uit naar haar nieuwe thuis.
Een paar maanden eerder had Margarets familie de zendelingen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen ontmoet. Margaret en haar ouders hadden zich laten dopen. En nu gingen ze zich bij de andere heiligen in Zion aansluiten.
De reis was tot nu toe zwaar geweest. Margarets moeder was ziek. En haar vader was ziek doordat hij jarenlang in de kolenmijnen had gewerkt. Dus Margaret zorgde voor hen. Ze zorgde ook voor haar broertje en zusje. Het was een zware taak. Maar Margaret klaagde niet.
Soms schommelde de boot zo erg dat Margaret misselijk werd. Op andere momenten was ze bang. Als ze bang was, kneep ze haar ogen dicht en vroeg ze haar hemelse Vader om hulp.
Op een dag hoorde Margaret geroep. ‘Er zit een lek in het schip! We zinken!’
Iedereen raakte in paniek. De kapitein zei dat iedereen emmers moest zoeken. Mensen hoosden het water met emmers over de zijkant van het schip.
Margaret wilde helpen. Ze knielde naast haar bed neer en bad zo hard als ze kon. ‘Alstublieft, hemelse Vader, help me een manier te bedenken om te helpen.’
Margaret kreeg een vredig gevoel in haar hart. Ze wist dat haar hemelse Vader over haar waakte. Hij zou hen helpen.
Toen kreeg ze een idee.
Ze trok twee witte wollen dekens van haar bed en rende naar de kapitein. ‘Hier’, zei ze. ‘Doe deze in het gat om het lek te dichten.’
De kapitein vond dat een goed idee van Margaret. Hij propte de dekens in het gat. Toen goot hij er een grote emmer met hete teer over. Toen de teer afkoelde, was het lek dicht!
‘Bedankt dat je je dekens hebt weggegeven’, zei de kapitein. ‘Je snelle denkwerk heeft het schip gered.’
Margaret glimlachte. Ze wist dat haar hemelse Vader haar gebeden had verhoord. Haar pioniersreis was nog maar net begonnen en ze wist dat Hij haar bij elke stap zou helpen.
De eerste zendelingen kwamen in 1840 in Wales aan.
Er is een dorp in Wales met de langste naam ter wereld.
In Wales zijn meer schapen dan mensen!
Margaret Griffiths liet zich dopen toen ze 11 jaar was.
Toen Margaret volwassen was, trouwde ze en kreeg ze acht kinderen.
Ze was 26 jaar ZHV-presidente.
Illustraties, Laura Catrinella