Miguel en de worm
Miguel hielp mama graag in de tuin. Hij bedekte de kleine zaadjes met aarde. Hij gaf ze wat water. Maar niet te veel.
‘Je doet het goed’, zei mama. ‘Binnenkort hebben we veel lekkers te eten.’
Miguel glimlachte. Hij wilde graag helpen.
Na een paar dagen kwamen er kiempjes omhoog. Miguel gaf de plantjes water. Hij wiedde het onkruid dat naast de plantjes groeide. Elke dag werden de planten wat groter.
Op een dag zag hij een worm. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij wilde hem geen pijn doen. Maar zou hij slecht zijn voor de planten? Zijn familie haalde het grootste deel van hun eten uit de tuin.
‘Mama, kijk!’ Hij wees naar de worm. Die lag te kronkelen in de modder. ‘Is hij slecht voor de plantjes?’
Ze schudde haar hoofd en glimlachte. ‘Wormen zijn goed voor de tuin.’
Miguel zag dat de worm zich in de grond boorde. ‘Hij maakt gaten in de modder!’ zei hij.
‘Dat is zijn taak. Hij maakt de aarde los zodat de wortels van de planten kunnen groeien en sterk kunnen worden. Hij is een schepping van onze hemelse Vader. Hij heeft zijn eigen speciale doel.’ Mama gaf Miguel een kus op zijn hoofd. ‘Net als jij.’
Miguel groef rond de planten. Hij was voorzichtig en deed de worm geen pijn. Hij zag nog meer wormen. Hij glimlachte terwijl hij toekeek hoe ze hun tunnels groeven.
Miguel vond de wormen leuk. Hij wilde alle scheppingen van onze hemelse Vader met respect behandelen.
Illustratie, Mark Stephens