Գուշակեք, թե ով է ձեզ սիրում, տիկի՛ն Բենքս
Ամեն ինչ սկսվեց մի ծաղկից …
Ռոքսին սիրում էր նայել իր թաղամասի բոլոր տներին, երբ դպրոցից տուն էր վերադառնում: Մի տան մեջ շուն կար, որը հաչում էր և վեր ու վար ցատկում պատուհանից: Մեկ այլ տան բակում թռչուններ էին ծլվլում ծառերի վրա։
Իսկ հետո տիկին Բենքսի տունն էր։ Տիկին Բենքսը նրա երրորդ դասարանի ուսուցչուհին էր, և Ռոքսին շատ էր սիրում նրան: Ռոքսին միշտ ձեռքով էր անում տիկին Բենքսին, երբ տեսնում էր նրան՝ իր շքամուտքի աթոռին նստած։ Տիկին Բենքսը միշտ սիրալիր էր և ուրախ:
Բայց այսօր շքամուտքի աթոռը դատարկ էր։ Իսկ տունը լուռ էր: Նույնիսկ տիկին Բենքսի կատուն՝ Չեսթերը, չկար։
Ռոքսին հիշեց, որ մայրն ասում էր, որ տիկին Բենքսը հիվանդ է: Նա ամեն օր գնում էր հիվանդանոց՝ բուժումներ ընդունելու: Ռոքսին տխրեց: Նա ցանկանում էր ինչ-որ հատուկ բան անել տիկին Բենքսի համար: Բայց ի՞նչ աներ:
Ռոքսին նայեց շուրջբոլորը ծաղիկից ծաղիկ թռչող մեղուներին։ Ապա նրա մոտ մի միտք ծագեց:
Ռոքսին վազեց տուն և իր այգուց մի վարդ քաղեց: Նա վերադարձավ տիկին Բենքսի տուն և ծաղիկը դրեց շքամուտքին։
Հաջորդ օրը Ռոքսին տիկին Բենքսի աթոռին արևածաղիկ դրեց։ Իսկ դրա հաջորդ օրը դռան մոտ դրեց մի երիցուկ: Երկու շաբաթվա ընթացքում ամեն օր Ռոքսին մի ծաղիկ էր թողնում տիկին Բենքսին: Նա զգույշ էր, որ իրեն չտեսնեն։
Մի օր տուն գնալիս Ռոքսին տեսավ տիկին Բենքսին, որը նստած էր շքամուտքում։ Նրա ձեռքում մի քանի ծաղիկ կար։
«Ռո՛քսի»,- ասաց տիկին Բենքսը,- «նայիր իմ գեղեցիկ ծաղիկներին»: Ինչ-որ մեկը դրանք թողել է ինձ համար: Ամեն օր մի նոր ծաղիկ էր սպասում ինձ՝ հիվանդանոցից տուն վերադառնալիս»։
Ռոքսին ժպտաց: «Գիտե՞ք, թե ով էր»:
Տիկին Բենքսը ի պատասխան ժպտաց։ «Ով էլ որ լիներ, ես կցանկանայի շնորհակալություն հայտնել նրան»:
«Դա հավանաբար ինչ-որ մեկն է, ով սիրում է ձեզ»,- ասաց Ռոքսին:
«Դե, ես ամեն օր անհամբեր սպասում էի նոր ծաղիկի»,- ասաց տիկին Բենքսը: «Առաջին ծաղիկը իմ շքամուտքում էր»:
«Ի՞նչ եք կարծում, ձեր կատո՞ւն թողել էր այն»,- հարցրեց Ռոքսին:
«Չեսթերը սիրում է ինձ անակնկալներ մատուցել, բայց երբեք ծաղիկներ չի թողել»։ Տիկին Բենքսը ծիծաղեց։ «Ի՞նչ կասեք իմ աթոռի ծաղիկի մասին»:
«Փողոցի շո՞ւնն է թողել»: Ռոքսին ավելի լայն ժպտաց։
«Իսկ իմ մուտքի դռան մո՞տ»:
«Գուցե սկյուռի՞կն է թողել»:
«Օ՜, իմ … », - ասաց տիկին Բենքսը ծիծաղելով: «Ես չէի գիտակցում, որ այդքան շատ արարածներ կան, որոնք սիրում են ինձ: Բայց ծաղիկներն, անկասկած, օգնեցին ինձ հատուկ զգացողություն ունենալ»:
Ռոքսին անսահման երջանիկ էր։ Նա ուրախ էր, որ օգնեց տիկին Բենքսին նորից ժպտալ:
Նկարները` Adobe Stock-ի