สิงโตในป่า

โดย เอ็ลเดอร์คายล์ เอส. แมคเคย์

แห่งสาวกเจ็ดสิบ

จากการสัมภาษณ์กับลินดา เดวีส์

เมื่อข้าพเจ้าอายุหกขวบ ครอบครัวเราเดินทางไกลในเทือกเขา ระหว่างทางกลับ ข้าพเจ้ากับแบร์รีพี่ชายวิ่งนําหน้า เราตื่นเต้น!

เราชอบมองดูก้อนหิน ดอกไม้ นก และสัตว์เล็กๆ แต่ไม่นานเราก็ตระหนักว่าเราอยู่เพียงลำพัง และทางเดินหายไปแล้ว

เราไม่รู้ว่าจะเดินกลับไปอย่างไร ต้นไม้อยู่รอบตัวเรา ข้าพเจ้าจินตนาการว่ามีสิงโตซ่อนอยู่ข้างหลังต้นไม้แต่ละต้น! แบร์รีบอกว่าเราควรตะโกนขอความช่วยเหลือ เราตะโกนเป็นเวลานาน แต่ไม่มีใครได้ยินเรา

ในที่สุด แบร์รีเหลียวมองข้าพเจ้าและพูดว่า “พี่คิดว่าเราควรสวดอ้อนวอน”

ข้าพเจ้าคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีมาก ขณะสวดอ้อนวอน ข้าพเจ้าลืมตาข้างหนึ่งเพื่อเฝ้าระวังสิงโต หลังจากสวดอ้อนวอน เรารู้สึกสงบ

ทันใดนั้นเราก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบในป่า ข้าพเจ้ามั่นใจว่านั่นเป็นสิงโต! แต่ก่อนที่ข้าพเจ้าจะกลัวเกินไป ข้าพเจ้าเห็นแล้วว่านั่นเป็นใคร เป็นคุณพ่อนั่นเอง! เราสํานึกคุณที่การสวดอ้อนวอนของเราได้รับคำตอบ

ขณะเดินกลับไปที่ทางเดิน เราบอกคุณพ่อเกี่ยวกับการสวดอ้อนวอนของเรา ท่านหยุดและพูดว่า “เราต้องสวดอ้อนวอนอีกครั้งเพื่อขอบพระทัยพระบิดาบนสวรรค์สําหรับความช่วยเหลือของพระองค์”

ด้วยใจที่มีความสุข เราก้มศีรษะ และขอบพระทัยพระองค์ที่ทรงตอบคําสวดอ้อนวอนของเรา ครั้งนี้ ข้าพเจ้าแน่ใจว่าตาทั้งสองข้างปิดแล้ว!