Mijn hart openstellen

Carter Thomas

Illustraties, Adam Nickle

Ik houd van sport en dan vooral van basketbal. Ik vind het gewoon leuk om tegen anderen te spelen. Dat is deels waarom ik op mijn veertiende een openhartoperatie van acht uur moest ondergaan.

Ik heb een aangeboren afwijking in een van mijn hartkleppen. Eerst zeiden de artsen dat ik waarschijnlijk geopereerd moest worden wanneer ik oud was, misschien na mijn pensioen. Maar na verloop van tijd werd het probleem erger, met name omdat ik intensief sport.

Tijdens een afspraak in het najaar zei de arts dat ik waarschijnlijk binnen twee jaar geopereerd moest worden. Ik deed in die tijd op school aan hardlopen. Maar mijn hardlooptijden werden niet beter, maar juist slechter. Daardoor wist ik dat er echt iets mis was.

In maart hadden we weer een afspraak bij de arts. Tijdens de afspraak kreeg ik het gevoel dat ik eerder geopereerd moest worden dan we hadden gepland. Ik kreeg een warm geestelijk gevoel van binnen. Die persoonlijke openbaring bracht me enige troost. Plotseling hoorde ik mezelf zeggen dat ik zo snel mogelijk geopereerd wilde worden. Mijn ouders waren eerst een beetje bang, maar ik zei: ‘Ik voel me rustig. Hoe snel kan dit geregeld worden?’ We maakten een afspraak voor april.

Ik weet dat Jezus Christus er in moeilijke tijden altijd voor mij is. Ik kan altijd tot mijn hemelse Vader bidden en dat helpt.

Ik geloofde dat alles goed zou komen, maar de dag van de operatie was nog steeds spannend. Toen ik die kamer binnenliep drong opeens alles tot me door. Ik herinner me nog dat ik stond te trillen. Mijn anesthesist heeft me op dat moment echt geholpen. Ik ben dankbaar voor alle mensen die me door die ervaring heen hebben geholpen. Ik kreeg ook hulp van boven. Mijn hele wijk heeft bijvoorbeeld voor me gevast. Ik voelde echt de kracht van vasten en het gebed.

Foto ter beschikking gesteld door de familie Thomas

Nu werkt mijn hart goed. Als ik niet was geopereerd, was ik misschien binnen twee jaar overleden. Nu is de verwachting dat ik oud zal worden.

Door deze ervaring is mijn perspectief veranderd. Ik zie iedereen die beproevingen doormaakt nu anders. Ik kan me meer in hen verplaatsen. Ik zie soms mensen en krijg dan het gevoel dat ze het moeilijk hebben. Ik ga dan naar ze toe om te helpen.

Een discipel van Jezus Christus zijn, betekent voor mij dat we een voorbeeld voor anderen zijn en iedereen behandelen zoals Hij dat zou doen. We doen dit samen. God is onze Vader en wij zijn zijn zoons en dochters. Iedereen heeft een doel en is waardevol. Er gaat veel negativiteit rond, dus ik probeer mensen te laten glimlachen en positief te zijn.

Ik getuig dat ik elke dag persoonlijke leiding van de Heer kan ontvangen. Hij kan mij sterker maken en mij veerkracht geven. Alle dingen kan ik aan door Christus (zie Filippenzen 4:13).