Η αδιάσειστη μαρτυρία του Θεού: Το Βιβλίο του Μόρμον
Το Βιβλίο του Μόρμον είναι η αδιάσειστη μαρτυρία του Θεού για τη θειότητα του Ιησού Χριστού, την προφητική κλήση του Τζόζεφ Σμιθ και την απόλυτη αλήθεια αυτής της Εκκλησίας.
Το Βιβλίο του Μόρμον δεν είναι μόνον ο θολόλιθος της θρησκείας μας, αλλά μπορεί επίσης να γίνει ο θολόλιθος της μαρτυρίας μας, έτσι ώστε όταν αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες ή αναπάντητα ερωτήματα, να μπορούμε να διατηρούμε τη μαρτυρία μας ασφαλή. Αυτό το βιβλίο είναι το μοναδικό βάρος στη ζυγαριά της αλήθειας το οποίο υπερβαίνει το συνδυασμένο βάρος των επιχειρημάτων των επικριτών. Γιατί; Επειδή εάν είναι αληθινό, τότε ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν προφήτης και αυτή είναι η αποκατεστημένη Εκκλησία του Ιησού Χριστού, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ιστορικά ή άλλα επιχειρήματα περί του αντιθέτου. Για τον λόγο αυτόν οι επικριτές σκοπεύουν να διαψεύσουν το Βιβλίο του Μόρμον, αλλά τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν είναι ανυπέρβλητα επειδή είναι αληθινό.
Πρώτον, οι επικριτές πρέπει να εξηγήσουν πώς ο Τζόζεφ Σμιθ, ένα 23 ετών αγροτόπαιδο με περιορισμένη εκπαίδευση, δημιούργησε ένα βιβλίο με εκατοντάδες μοναδικά ονόματα και τόπους όπως επίσης και λεπτομερείς ιστορίες και γεγονότα. Αναλόγως, πολλοί επικριτές προτείνουν ότι ήταν μία δημιουργική μεγαλοφυία που βασίστηκε σε πολυάριθμα βιβλία και άλλες τοπικές πηγές για να δημιουργήσει το ιστορικό περιεχόμενο του Βιβλίου του Μόρμον. Όμως αντίθετα με τον ισχυρισμό τους, δεν υπάρχει καν ένας μάρτυρας που να ισχυρίζεται ότι έχει δει τον Τζόζεφ με οποιαδήποτε από αυτές τις υποτιθέμενες πηγές πριν ξεκινήσει η μετάφραση.
Ακόμη και αν αυτός ο ισχυρισμός ήταν αληθινός, είναι θλιβερά ανεπαρκής για να εξηγήσουμε την ύπαρξη του βιβλίου του Μόρμον. Κάποιος πρέπει να απαντήσει στην ερώτηση: Πώς διάβασε ο Τζόζεφ όλες αυτές τις υποτιθέμενες πηγές, ξεχώρισε τις άσχετες πληροφορίες, διατήρησε τα περίπλοκα γεγονότα ανόθευτα όπως το ποιος ήταν σε ποιο τόπο και πότε και κατόπιν το υπαγόρευσε με τέλεια μνήμη; Επειδή όταν ο Τζόζεφ μετέφρασε, δεν είχε καθόλου σημειώσεις. Στην πραγματικότητα, η σύζυγός του Έμμα θυμήθηκε: «Δεν είχε ούτε χειρόγραφο ούτε βιβλίο για να διαβάσει… Εάν είχε οτιδήποτε τέτοιο δεν θα μπορούσε να μου το έχει αποκρύψει».
Πώς λοιπόν ο Τζόζεφ επιτέλεσε αυτό το αξιοσημείωτο κατόρθωμα της υπαγόρευσης ενός βιβλίου 500 και πλέον σελίδων χωρίς καμία σημείωση; Για να το κάνει αυτό, δεν πρέπει να ήταν μόνον μία δημιουργική ιδιοφυΐα, αλλά να έχει επίσης φωτογραφική μνήμη κολοσσιαίων διαστάσεων. Όμως αν αυτό αληθεύει, γιατί οι επικριτές του δεν ελκύουν την προσοχή σε αυτό το αξιοσημείωτο ταλέντο;
Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο. Αυτά τα επιχειρήματα εξηγούν μόνον το ιστορικό περιεχόμενο του βιβλίου. Το πραγματικό ζήτημα ακόμη παραμένει: πώς ο Τζόζεφ παρήγε ένα βιβλίο που ακτινοβολεί το Πνεύμα και που δέχεται τόσο βαθιά διδαχή, μεγάλο μέρος της οποίας αποσαφηνίζει ή αντικρούει τα χριστιανικά πιστεύω της εποχής του;
Για παράδειγμα, το Βιβλίο του Μόρμον διδάσκει, αντίθετα προς τα περισσότερα χριστιανικά πιστεύω, ότι η Πτώση του Αδάμ ήταν ένα θετικό βήμα εμπρός. Αποκαλύπτει τις διαθήκες που συνήφθησαν στη βάπτιση, για τις οποίες δεν γίνεται λόγος στη Βίβλο.
Επιπροσθέτως, κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει: «Πού βρήκε ο Τζόζεφ τη δυνατή εσώτερη γνώση ότι χάριν της Εξιλέωσης του Χριστού, όχι μόνον μπορεί να μας καθαρίσει αλλά και να μας τελειοποιήσει; Από πού έλαβε το εντυπωσιακό κήρυγμα περί της πίστεως στο Άλμα 32; Ή στο κήρυγμα του βασιλιά Βενιαμίν περί της Εξιλεώσεως του Σωτήρος, ίσως το πιο αξιοσημείωτο κήρυγμα γι’ αυτό το θέμα σε όλες τις γραφές; Ή την αλληγορία του ελαιόδενδρου με όλη την πολυπλοκότητα και τον πλούτο της διδαχής; Όταν διαβάζω αυτή την αλληγορία, πρέπει να σχεδιάσω ένα διάγραμμα και να ακολουθήσω τις πολυπλοκότητές τις.Πρέπει τώρα να πιστέψουμε ότι ο Τζόζεφ Σμιθ απλώς υπαγόρευσε αυτά τα κηρύγματα από τον νου του χωρίς καθόλου σημειώσεις;
Εν αντιθέσει με αυτό το συμπέρασμα, τα αποτυπώματα του Θεού υπάρχουν σε όλο το Βιβλίο του Μόρμον όπως αποδεικνύεται από τις μεγαλοπρεπείς δογματικές αλήθειες, ιδιαιτέρως από τα εξαιρετικά κηρύγματα περί της Εξιλεώσεως του Ιησού Χριστού.
Εάν ο Τζόζεφ δεν ήταν προφήτης, τότε με σκοπό να εξηγήσουν αυτές και πολλές άλλες αξιοσημείωτες δογματικές εσώτερες γνώσεις, οι κριτικοί πρέπει να συμφωνήσουν ότι ήταν επίσης και μία θεολογική μεγαλοφυΐα. Αλλά εάν ήταν αυτή η περίπτωση, θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει: Γιατί ήταν ο Τζόζεφ ο μοναδικός στα 1.800 έτη μετά τη διακονία του Χριστού για να παραγάγει τέτοιο εύρος μοναδικών και αποσαφηνισμένων διδαχών;Επειδή ήταν αποκάλυψη, όχι ευφυΐα η πηγή αυτού του βιβλίου.
Αλλά ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι ο Τζόζεφ ήταν μία δημιουργική και θεολογική ευφυΐα με φωτογραφική μνήμη -- αυτά τα ταλέντα μόνον δεν τον καθιστούν ικανό συγγραφέα. Για να εξηγήσουν την ύπαρξη του Βιβλίου του Μόρμον οι επικριτές πρέπει επίσης να ισχυρισθούν ότι ο Τζόζεφ ήταν ένας φυσικά χαρισματικός συγγραφέας στην ηλικία των 23 ετών. Διαφορετικά, πώς συνδύαζε πληθώρα ονομάτων, τόπων και γεγονότων σε ένα αρμονικό σύνολο χωρίς ανακολουθίες; Πώς έγραφε λεπτομερείς πολεμικές στρατηγικές, συνέθετε εύγλωττα κηρύγματα και επινοούσε φράσεις που υπογραμμίζονται, απομνημονεύονται, παρτίθενται και τοποθετούνται σε πόρτες ψυγείων από εκατομμύρια ανθρώπους, όπως «Όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας είστε απλώς στην υπηρεσία του Θεού σας» (Μωσία 2:17) ή «Οι άνθρωποι υπάρχουν για να μπορέσουν να έχουν αγαλλίαση» (Νεφί Β΄ 2:25). Αυτά είναι μηνύματα που έχουν δύναμη -- μηνύματα που ζουν και αναπνέουν και εμπνέουν. Για να προτείνουμε ότι ο Τζόζεφ Σμιθ στην ηλικία των 23 ετών κατείχε τις απαραίτητες δεξιότητες για να γράψει αυτό το μνημειώδες έργο με ένα πρόχειρο προσχέδιο σε περίπου 65 εργάσιμες ημέρες απλώς αντιβαίνει σε αυτό που είναι ρεαλιστικό.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον, ένας έμπειρος και επιδέξιος συγγραφέας, ανέφερε ότι έγραψε και ξαναέγραψε πάνω από 40 φορές μία πρόσφατη ομιλία γενικής συνελεύσεως. Πρέπει τώρα να πιστέψουμε ότι ο Τζόζεφ Σμιθ, από μόνος του, υπαγόρευσε ολόκληρο το Βιβλίο του Μόρμον σε ένα μόνο προσχέδιο με μικρές κυρίως γραμματικές αλλαγές που έγιναν μετέπειτα;
Η σύζυγος του Τζόζεφ, Έμμα, επιβεβαίωσε την αδυναμία ενός τέτοιου εγχειρήματος: «Ο Τζόζεφ Σμιθ [ως νέος άνδρας] δεν μπορούσε ούτε να γράψει ούτε να υπαγορεύσει μία κατανοητή και καλά διατυπωμένη επιστολή· πόσο μάλλον ένα βιβλίο σαν το Βιβλίο του Μόρμον».
Και τελικώς, ακόμη και εάν κάποιος δεχθεί όλα τα προηγούμενα επιχειρήματα, όπως μπορεί να είναι αμφίβολα, οι επικριτές ακόμη αντιμετωπίζουν ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Ο Τζόζεφ ισχυρίστηκε ότι το Βιβλίο του Μόρμον ήταν γραμμένο σε χρυσές πλάκες. Αυτός ο ισχυρισμός δέχθηκε αδιάκοπη κριτική επί των ημερών του -- επειδή «όλοι» γνώριζαν ότι οι αρχαίες ιστορίες γράφτηκαν σε πάπυρο ή περγαμηνή, έως ότου χρόνια αργότερα, όταν ανακαλύφθηκαν μεταλλικές πλάκες με αρχαία γραπτά. Επιπροσθέτως, οι επικριτές ισχυρίζονταν ότι η χρήση του τσιμέντου, όπως περιγράφεται στο Βιβλίο του Μόρμον, ήταν πέρα από την τεχνική δαημοσύνη αυτών των πρώτων Αμερικανών -- μέχρις ότου βρέθηκαν κατασκευές από τσιμέντο στην αρχαία Αμερική. Πώς οι επικριτές εξηγούν αυτές και άλλες παρόμοιες απίθανες ανακαλύψεις; Ο Τζόζεφ, βλέπετε, πρέπει να υπήρξε ένας εξαιρετικά τυχερός μάντης. Με κάποιο τρόπο, παρ’ όλες τις πιθανότητες εναντίον του, εναντίον όλων των επιστημονικών και ακαδημαϊκών γνώσεων, μάντεψε σωστά όταν όλοι οι άλλοι ήταν λάθος.
Αφού συλλογισθούμε όλα αυτά, οιοσδήποτε θα μπορούσε να αναρωτηθεί πώς κάποιος πιστεύει ότι όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι παράγοντες και δυνάμεις, όπως προτείνονται από τους επικριτές, συνδυάστηκαν τυχαία με τέτοιο τρόπο που επέτρεψαν στον Τζόζεφ να γράψει το Βιβλίο του Μόρμον και έτσι να υιοθετήσει ένα σατανικό αστείο. Αλλά πώς αυτό έχει νόημα; Σε άμεση αντίθεση με έναν τέτοιο ισχυρισμό, αυτό το βιβλίο έχει εμπνεύσει εκατομμύρια να απορρίψουν τον Σατανά και να ζήσουν ζωή σαν του Χριστού.
Μολονότι κάποιος θα μπορούσε να επιλέξει να πιστέψει στη λογική της γραμμής των επικριτών, είναι για εμένα ένα διανοητικό και πνευματικό αδιέξοδο. Για να το πιστέψω αυτό, θα έπρεπε να δεχθώ τη μία αναπόδεικτη υπόθεση μετά την άλλη. Επιπροσθέτως, θα έπρεπε να αγνοήσω την μαρτυρία όλων των 11 Μαρτύρων, ακόμη και αν ο καθένας παρέμενε αληθινός στη μαρτυρία του μέχρι το τέλος. Θα έπρεπε να απορρίψω τη θεία διδαχή που πληροί τις σελίδες αυτού του ιερού βιβλίου με τις ουράνιες αλήθειες της. Θα έπρεπε να αγνοήσω το γεγονός ότι πλήθη, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, έχουν έλθει πιο κοντά στον Θεό διαβάζοντας αυτό το βιβλίο παρά οποιοδήποτε άλλο και πάνω από όλα θα έπρεπε να αρνηθώ τους επιβεβαιωτικούς ψιθύρους του Αγίου Πνεύματος.Αυτό θα ήταν αντίθετο σε ό,τι γνωρίζω ότι είναι αληθινό.
Κάποιος από τους καλούς και έξυπνους φίλους μου άφησε την Εκκλησία για λίγο καιρό. Προσφάτως μου έγραψε για την επιστροφή του: «Αρχικά ήθελα να αποδείξω το Βιβλίο του Μόρμον, ιστορικά, γεωγραφικά, γλωσσικά και πολιτιστικά. Όμως όταν άλλαξα την εστίασή μου με αυτό που διδάσκει για το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και την αποστολή του για σωτηρία, άρχισα να αποκτώ μαρτυρία για την αλήθειά του. Μία ημέρα ενώ διάβαζα το Βιβλίο του Μόρμον στο δωμάτιό μου, σταμάτησα, γονάτισα και είπα μία ειλικρινή προσευχή και αισθάνθηκα ξεκάθαρα ότι ο Επουράνιος Πατέρας ψιθύρισε στο πνεύμα μου ότι η Εκκλησία και το Βιβλίο του Μόρμον ήταν οπωσδήποτε αληθινά. Η περίοδός μου των τριάμισι ετών της διερεύνησης εκ νέου της Εκκλησίας με οδήγησε πίσω ολόψυχα και με πίστη στην αλήθειά της.
Εάν κάποιος αφιερώσει χρόνο να διαβάσει με ταπεινότητα και να συλλογισθεί το Βιβλίο του Μόρμον, όπως έκανε ο φίλος μου, και ενωτισθεί τους γλυκούς καρπούς του Πνεύματος, τότε τελικώς θα λάβει την επιθυμητή μαρτυρία.
Το Βιβλίο του Μόρμον είναι ένα από τα πιο ανεκτίμητα δώρα του Θεού σε εμάς. Είναι τόσο σπαθί όσο και ασπίδα -- στέλνει τον λόγο του Θεού στη μάχη να αγωνισθεί για την καρδιά των δικαίων και υπηρετεί σαν ένας υπέρτατος υπερασπιστής της αλήθειας. Ως Άγιοι δεν έχουμε μόνο το προνόμιο να υπερασπιζόμαστε το Βιβλίο του Μόρμον, αλλά και την ευκαιρία να το χρησιμοποιούμε ενεργά -- για να κηρύττουμε με δύναμη την ουράνια διδαχή του και να καταθέτουμε μαρτυρία για την υπέρτατη μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό.
Καταθέτω την επίσημη μαρτυρία μου ότι το Βιβλίο του Μόρμον μεταφράστηκε με τη δωρεά και τη δύναμη του Θεού. Είναι η αδιάσειστη μαρτυρία του Θεού για τη θειότητα του Ιησού Χριστού, την προφητική κλήση του Τζόζεφ Σμιθ και την απόλυτη αλήθειααυτής της Εκκλησίας. Είθε να γίνει ο θολόλιθος της μαρτυρίας μας, ώστε να μπορεί να ειπωθεί για εμάς, όπως για τους μετεστραμμένους Λαμανίτες, «ποτέ πια δεν απομακρύνθηκαν» (Άλμα 23:6). Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.