Στραφείτε στον Κύριο

Από τον επίσκοπο Κρίστοφερ Γουάντελ

Δεύτερο Σύμβουλο στην Προεδρεύουσα Επισκοπική Ηγεσία

Δεν μπορούμε να ελέγχουμε όλα όσα μας συμβαίνουν, αλλά έχουμε απόλυτο έλεγχο του πώς αντιδρούμε στις αλλαγές στη ζωή μας.

Την άνοιξη του 1998, η Κάρολ κι εγώ μπορέσαμε να συνδυάσουμε ένα επαγγελματικό ταξίδι με οικογενειακές διακοπές και να πάμε τα τέσσερα παιδιά μας, μαζί με την πρόσφατα χηρεύσασα πεθερά μου, στη Χαβάη για λίγες ημέρες.

Τη νύκτα πριν από την πτήση μας στη Χαβάη, ο τετράχρονος υιός μας, ο Τζόναθον, διεγνώσθη με μία μόλυνση και στα δύο αφτιά του και μας ειπώθηκε ότι δεν θα μπορούσε να ταξιδεύσει για τουλάχιστον τρεις με τέσσερεις ημέρες. Η απόφαση ελήφθη να μείνει η Κάρολ σπίτι με τον Τζόναθον, ενώ εγώ θα έκανα το ταξίδι με την υπόλοιπη οικογένεια.

Η πρώτη ένδειξη ότι αυτό δεν επρόκειτο για το ταξίδι που είχα φαντασθεί συνέβη σύντομα μετά την άφιξή μας. Περπατώντας σε ένα υπό το φως της σελήνης μονοπάτι, με φοίνικες στις πλευρές του, με τη θέα του ωκεανού εμπρός μας, στράφηκα να σχολιάσω την ομορφιά του νησιού και εκείνη τη ρομαντική στιγμή, αντί να δω την Κάρολ, βρέθηκα να κοιτώ στα μάτια την πεθερά μου -- την οποία, επιτρέψτε μου να προσθέσω, αγαπώ πολύ. Απλώς δεν ήταν αυτό που προσδοκούσα. Ούτε η Κάρολ ανέμενε να περάσει τις διακοπές της στο σπίτι μόνη με τον μικρό μας υιό.

Θα υπάρξουν στιγμές στη ζωή μας κατά τις οποίες θα βρεθούμε σε ένα απροσδόκητο μονοπάτι, αντιμετωπίζοντας συνθήκες ζωής πιο σοβαρές από κάποιες ανεσταλμένες διακοπές. Πώς αντιδρούμε όταν γεγονότα, συχνά εκτός ελέγχου μας, μεταβάλλουν τη ζωή που είχαμε σχεδιάσει ή ελπίσει;

Στις 6 Ιουνίου 1944, ο Χάιρουμ Σάμγουεϊ, ένας νεαρός ανθυπολοχαγός στον στρατό των Η.Π.Α. πήγε στην ξηρά, στην παραλία Ομάχα, ως μέρος της εισβολής στη Νορμανδία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Έφθασε με ασφάλεια κατά την προσγείωση, αλλά στις 27 Ιουλίου, ως μέρος της προέλασης των συμμάχων, τραυματίσθηκε σοβαρά από μία νάρκη για τανκ που εξερράγη.Σε μια στιγμή, η ζωή και η μελλοντική του ιατρική σταδιοδρομία επηρεάστηκαν δραματικά. Ύστερα από πολλαπλές εγχειρήσεις, οι οποίες τον βοήθησαν να αναρρώσει από τα πιο σοβαρά του τραύματα, ο αδελφός Σάμγουεϊ δεν απέκτησε ποτέ ξανά την όρασή του. Πώς θα αντιδρούσε;

Ύστερα από τρία χρόνια σε ένα νοσοκομείο αποκατάστασης, επέστρεψε στο σπίτι του, στο Λάβελ του Γουαϊόμινγκ. Γνώριζε ότι το όνειρό του να γίνει ιατρός δεν ήταν πλέον δυνατόν, αλλά ήταν αποφασισμένος να προχωρήσει, να παντρευτεί και να υποστηρίξει μία οικογένεια.

Τελικώς βρήκε δουλειά στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ, ως σύμβουλος αποκατάστασης και ειδικός απασχολήσεως για τους τυφλούς. Στη δική του διαδικασία αποκατάστασης είχε μάθει ότι οι τυφλοί είναι ικανοί για πολλά περισσότερα απ’ ό,τι είχε συνειδητοποιήσει και κατά τα οκτώ χρόνια του σε αυτήν τη θέση είχε τοποθετήσει περισσότερους τυφλούς σε θέσεις παρά οποιοσδήποτε άλλος σύμβουλος στη χώρα.

Τώρα πεπεισμένος με την ικανότητά του να παράσχει τα απαραίτητα για μία οικογένεια, ο Χάιρουμ έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του, λέγοντάς της: «Αν διαβάζεις τα γράμματα, τακτοποιείς τις κάλτσες και οδηγείς το αυτοκίνητο, εγώ μπορώ να κάνω τα υπόλοιπα». Σύντομα επισφραγίσθηκαν στον Ναό της Σωλτ Λέηκ και τελικώς ευλογήθηκαν με οκτώ παιδιά.

Το 1954 οι Σάμγουεϊ επέστρεψαν στο Γουαϊόμινγκ, όπου ο αδελφός Σάμγουεϊ εργάσθηκε για 32 χρόνια ως Διευθυντής Εκπαίδευσης της Πολιτείας για τους κωφούς και τους τυφλούς. Κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού, υπηρέτησε για επτά χρόνια ως επίσκοπος του Σεγέν Πρώτου Τομέως και αργότερα, 17 χρόνια ως πατριάρχης πασσάλου. Μετά τη συνταξιοδότησή του, ο αδελφός και η αδελφή Σάμγουεϊ υπηρέτησαν επίσης ως γηραιότερο ζεύγος στην Ιεραποστολή Νοτίου Λονδίνου.

Ο Χάιρουμ Σάμγουεϊ απεβίωσε τον Μάρτιο του 2011, αφήνοντας πίσω μία κληρονομιά πίστης και εμπιστοσύνης στον Κύριο, ακόμη και υπό δύσκολες συνθήκες, σε πολλές επόμενες γενεές παιδιών, εγγονιών και δισεγγονιών.

Η ζωή του Χάιρουμ Σάμγουεϊ μπορεί να άλλαξε από τον πόλεμο, αλλά ποτέ δεν αμφέβαλε για τη θεία φύση και την αιώνια δυνατότητά του. Σαν εκείνον, είμαστε υιοί-πνεύματα και θυγατέρες-πνεύματα του Θεού, και «[δεχθήκαμε] δε το σχέδιό Του, βάσει του οποίου θα μπορούσα[με] να αποκτήσου[με] ένα υλικό σώμα από σάρκα και οστά, καθώς και γήινες εμπειρίες για να προαχθού[με] προς την τελείωση και τελικά να πραγματώσου[με] τον θεϊκό προορισμό [μας] ως κληρονόμοι της αιώνιας ζωής». Κανένα μέγεθος αλλαγής, δοκιμασίας ή αντίθεσης δεν μπορεί να μεταβάλει αυτήν την αιώνια πορεία -- μόνον οι επιλογές μας, καθώς ασκούμε την ελευθέρα μας βούληση.

Οι αλλαγές και οι δυσκολίες ως αποτέλεσμα, που αντιμετωπίζουμε στη θνητότητα έρχονται σε ποικίλα σχήματα και μεγέθη και επηρεάζουν τον καθένα μας με μοναδικούς τρόπους. Σαν εσάς, έχω δει φίλους και οικογένεια να αντιμετωπίζουν δυσκολίες που προκλήθηκαν από:

Τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Ένα πικρό διαζύγιο.
Ίσως δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παντρευτούν.
Μια σοβαρή ασθένεια ή τραυματισμό.
Ακόμη και φυσικές καταστροφές, όπως έχουμε βιώσει τελευταίως σε όλον τον κόσμο.

Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Αν και κάθε «αλλαγή» μπορεί να είναι μοναδική για τις ατομικές μας συνθήκες ζωής, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στη δοκιμασία ή τη δυσκολία ως αποτέλεσμα -- η ελπίδα και η γαλήνη είναι πάντοτε διαθέσιμες μέσω της εξιλεωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού παρέχει τα υπέρτατα διορθωτικά και θεραπευτικά μέτρα σε κάθε πληγωμένο σώμα, κατεστραμμένο πνεύμα και συντετριμμένη καρδιά.

Εκείνος γνωρίζει, με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει, τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε, ατομικώς, προκειμένου να προχωρήσουμε εν μέσω της αλλαγής. Εν αντιθέσει με τους φίλους και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ο Σωτήρας όχι μόνον συμπάσχει μαζί μας, αλλά μπορεί να μας συμμερίζεται τέλεια, διότι ήταν εκεί όπου είμαστε εμείς. Εκτός του ότι πλήρωσε το τίμημα και υπέφερε για τις αμαρτίες μας, ο Ιησούς Χριστός βάδισε σε κάθε μονοπάτι, αντιμετώπισε κάθε δυσκολία, κάθε πληγή --σωματική, συναισθηματική ή πνευματική-- που θα αντιμετωπίσουμε ποτέ στη θνητότητα.

Ο Πρόεδρος Μπόιντ Πάκερ δίδαξε: «Η ευσπλαχνία και η χάρις του Ιησού Χριστού δεν περιορίζονται σε εκείνους που διαπράττουν αμαρτίες… όμως αυτά περικλείουν την υπόσχεση αιώνιας ειρήνης σε όλους που θα δεχθούν και θα ακολουθήσουν Εκείνον… Η ευσπλαχνία Του είναι ο μέγας θεραπευτής ακόμη και για τον πληγωμένο αθώο».

Σε αυτήν τη θνητή εμπειρία, δεν μπορούμε να ελέγχουμε όλα όσα μας συμβαίνουν, αλλά έχουμε απόλυτο έλεγχο του πώς αντιδρούμε στις αλλαγές στη ζωή μας. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε δεν έχουν συνέπειες και δεν μπορούμε να τις χειρισθούμε ή να τις αντιμετωπίσουμε. Δεν συνεπάγεται ότι θα είμαστε απηλλαγμένοι από πόνο ή ψυχικό άλγος. Σημαίνει ότι υπάρχει λόγος για ελπίδα και ότι λόγω της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού μπορούμε να προχωρήσουμε και να βρούμε καλύτερες ημέρες -- ακόμη και ημέρες γεμάτες χαρά, φως και ευτυχία.

Στο Μωσία διαβάζουμε την αφήγηση του Άλμα, του πρώην ιερέα του βασιλιά Νώε, και του λαού του, που «αφού είχε προειδοποιηθεί από τον Κύριο… έφυγαν μέσα στην ερημιά, εμπρός στα στρατεύματα του βασιλιά Νώε». Ύστερα από οκτώ ημέρες, «έφθασαν σε μια… πολύ όμορφη και ευχάριστη χώρα» όπου «έστησαν τις σκηνές τους, και άρχισαν να καλλιεργούν το έδαφος, και άρχισαν να χτίζουν κτήρια».

Η κατάστασή τους τώρα φαινόταν πολλά υποσχόμενη. Είχαν αποδεχθεί τοΕυαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Είχαν βαπτισθεί με τη διαθήκη ότι θα υπηρετούσαν τον Κύριο και θα τηρούσαν τις εντολές Του. Και «πληθύνονταν και ευημερούσαν υπερβολικά μέσα στη χώρα».

Ωστόσο, οι συνθήκες τους θα άλλαζαν σύντομα. «Ένας στρατός των Λαμανιτών ήταν στα σύνορα τής χώρας». Ο Άλμα και ο λαός του σύντομα σκλαβώθηκαν και «τόσο μεγάλα ήταν τα βάσανά τους ώστε άρχισαν να επικαλούνται ένθερμα το Θεό». Επιπλέον, προστάχθηκαν από αυτούς που τους αιχμαλώτισαν να σταματήσουν να προσεύχονται, ειδάλλως «όποιον έβρισκαν να επικαλείται το Θεό να τον θανάτωναν». Ο Άλμα και ο λαός του δεν είχαν κάνει τίποτε να αξίζουν τη νέα τους κατάσταση. Πώς θα αντιδρούσαν;

Αντί να κατηγορήσουν τον Θεό, εστράφησαν σε Εκείνον και «ξεχείλιζαν την καρδιά τους προς αυτόν». Σε απάντηση στην πίστη και στις προσευχές τους, ο Κύριος απήντησε: «Ας ανακουφιστείτε… Θα ελαφρύνω… τα βάρη που έχουν τεθεί επάνω στους ώμους σας, ώστε ούτε εσείς να μην τα αισθάνεστε επάνω στην πλάτη σας». Σύντομα κατόπιν, «ο Κύριος πράγματι τους δυνάμωσε ώστε μπορούσαν να σηκώνουν τα βάσανα τους με ευκολία, και υπάκουαν πρόσχαρα και με υπομονή σε κάθε θέλημα του Κυρίου». Αν και δεν είχαν ακόμη ελευθερωθεί από τη σκλαβιά, στρεφόμενοι προς τον Κύριο και όχι μακριά από τον Κύριο, ευλογήθηκαν σύμφωνα με τις ανάγκες τους και σύμφωνα με τη σοφία του Κυρίου.

Ο Πρεσβύτερος Ντάλλιν Όουκς έχει διδάξει ότι «οι ευλογίες της ιάσεως έρχονται με πολλούς τρόπους, έκαστος προσιδιάζοντας στις ατομικές μας ανάγκες, όπως είναι γνωστές σε Εκείνον ο οποίος μας αγαπά στον υπέρτατο βαθμό. Μερικές φορές μία “ίαση” θεραπεύει την αρρώστια μας ή αίρει το φορτίο μας. Αλλά μερικές φορές “θεραπευόμαστε” με το να μας δίνεται δύναμη ή κατανόηση ή υπομονή προκειμένου να αντέξουμε τα φορτία που τίθενται επάνω μας».

Τελικώς «τόσο μεγάλη ήταν η πίστη τους και η υπομονή τους» που ο Άλμα και ο λαός του ελευθερώθηκαν από τον Κύριο «εξέφρασαν τις ευχαριστίες τους» «γιατί βρίσκονταν σε σκλαβιά, και κανένας δεν μπορούσε να τους ελευθερώσει παρεκτός αν ήταν ο Κύριος ο Θεός τους».

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, πολύ συχνά, όσοι είναι σε ανάγκη στρέφονται μακριά από τη μοναδική, τέλεια πηγή βοηθείας -- τον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό. Η οικεία αφήγηση των γραφών για το «μπρούτζινο φίδι» μας διδάσκει ότι έχουμε μια επιλογή, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις δυσκολίες. Αφού πολλά από τα τέκνα του Ισραήλ δαγκώθηκαν από τα «φλογερά ιπτάμενα φίδια» «ένα σύμβολο υψώθηκε… ώστε όποιος το κοίταζε μπορούσε να ζήσει. [Αλλά ήταν επιλογή.] Και πολλοί κοίταξαν και έζησαν.

Όμως υπήρχαν πολλοί που είχαν σκληρύνει τόσο που δεν ήθελαν να κοιτάξουν, γι’ αυτό χάθηκαν».

Σαν τους αρχαίους Ισραηλίτες, προσκαλούμαστε και παροτρυνόμαστε κι εμείς να κοιτάξουμε τον Σωτήρα και να ζήσουμε -- διότι ο ζυγός Του είναι καλός, και το φορτίο Του ελαφρύ, ακόμη και όταν ο δικός μας είναι βαρύς.

Και ο Άλμα ο νεότερος δίδαξε αυτήν την ιερά αλήθεια, όταν είπε: «Ξέρω ότι όσοι βασιστούν στο Θεό θα βρουν υποστήριξη κατά τις δοκιμασίες τους και τα βάσανά τους και τις δυστυχίες τους, και θα υψωθούν κατά την τελευταία ήμερα».

Αυτές τις τελευταίες ημέρες, ο Κύριος μάς έχει παράσχει αναρίθμητα βοηθήματα, τα «μπρούτζινα φίδια» μας, όλα εκ των οποίων έχουν σχεδιασθεί για να μας βοηθήσουν να κοιτάζουμε προς τον Χριστό και να θέσουμε την εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν. Η αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής δεν έχει να κάνει με το να αγνοούμε την πραγματικότητα, αλλά αντιθέτως εκεί όπου επιλέγουμε να εστιάζουμε και το θεμέλιο επί του οποίου επιλέγουμε να οικοδομήσουμε.

Αυτά τα βοηθήματα περιλαμβάνουν, αλλά δεν περιορίζονται σε:

Τακτική μελέτη των γραφών και των διδασκαλιών των ζώντων προφητών.
Τακτική, ειλικρινή προσευχή και νηστεία.
Μετάληψη αξίως.
Τακτική προσέλευση στον ναό.
Ευλογίες της Ιεροσύνης.
Συνετή συμβουλή μέσω εκπαιδευμένων ειδικών.
Και ακόμη και φαρμακευτική αγωγή, όταν συνταγογραφείται καταλλήλως και χρησιμοποιείται όπως εγκρίνεται

Οποιαδήποτε αλλαγή στις συνθήκες ζωής μπορεί να έλθει στον δρόμο μας και οποιοδήποτε απροσδόκητο μονοπάτι μπορεί να πρέπει να πάρουμε, το πώς αντιδρούμε είναι μια επιλογή. Το να στραφούμε στον Σωτήρα και να πιάσουμε τον εκτεταμένο βραχίονά Του είναι πάντα η καλύτερη επιλογή.

Ο Πρεσβύτερος Ρίτσαρντ Σκοτ δίδαξε αυτήν την αιώνια αλήθεια: «Η αληθινή, διαρκής ευτυχία με τη συνοδευτική δύναμη, θάρρος και ικανότητα να υπερνικούμε τις πιο μεγάλες δυσκολίες προέρχεται από μία ζωή επικεντρωμένη στον Ιησού Χριστό… Δεν υπάρχει εγγύηση για άμεσα αποτελέσματα, αλλά υπάρχει η απόλυτη βεβαιότητα πως, κατά τον καιρό του Κυρίου, θα έρθουν οι λύσεις, η ειρήνη θα επικρατήσει και η ευτυχία θα είναι δική σας».

Γι’ αυτές τις αλήθειες αναφέρω τη μαρτυρία μου. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.