Να έχετε το Άγιο Πνεύμα οδηγό σας
Τι ασύγκριτη δωρεά παίρνουν εκείνοι που έχουν πίστη στον Ιησού Χριστό. Η δωρεά αυτή είναι το Άγιο Πνεύμα.
Αυτή την Κυριακή του Πάσχα οι σκέψεις μας στρέφονται προς την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού και προς τον άδειο τάφο, που δίνει σε κάθε πιστό ελπίδα για τον θρίαμβο του Χριστού επί της, κατά τα άλλα, σίγουρης ήττας. Πιστεύω, μαζί με τον Απόστολο Παύλο, ότι όπως ο Θεός «ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς [έτσι] θα ζωοποιήσει και τα θνητά [μας] σώματα, διαμέσου τού Πνεύματός του, που κατοικεί μέσα [μας]».
Ζωοποιώ σημαίνει ζωντανεύω. Όπως ο Χριστός φέρνει πίσω στη ζωή το σώμα μας, μετά τον υλικό θάνατο μέσω της δύναμης της Αναστάσεώς Του, μπορεί επίσης να μας ζωοποιήσει ή να μας κάνει ζωντανούς από τον πνευματικό θάνατο. Στο βιβλίο του Μωυσή, διαβάζουμε πως ο Αδάμ υποβλήθηκε σε αυτό το είδος της αναζωογόνησης: «[Ο Αδάμ] βαφτίστηκε, και το Πνεύμα τού Θεού κατέβηκε επάνω του, και έτσι αυτός γεννήθηκε από το Πνεύμα, και αναζωογονήθηκε ως προς τον εσωτερικό άνθρωπο».
Τι ασύγκριτη δωρεά παίρνουν εκείνοι που έχουν πίστη στον Ιησού Χριστό. Εκείνη η δωρεά είναι το Άγιο Πνεύμα που μας δίνει αυτό που η Καινή Διαθήκη αποκαλεί «ζωή εν Χριστώ». Όμως δεν παίρνουμε ως δεδομένη μία τέτοια δωρεά;
Αδελφοί και αδελφές, είναι εξαιρετικό προνόμιο να «έχου[με] το Πνεύμα ως οδηγό [μας]» όπως φαίνεται από την ακόλουθη εμπειρία.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, ο σημαιοφόρος Φρανκ Μπλαιρ υπηρέτησε σε ένα πλοίο μεταφοράς προσωπικού, που είχε βάση την Ιαπωνία. Το πλοίο δεν ήταν αρκετά μεγάλο για να έχει έναν επίσημο ιερέα, οπότε ο καπετάνιος ζήτησε από τον αδελφό Μπλαιρ να γίνει ο επίσημος ιερέας του πλοίου, έχοντας παρατηρήσει πως ο νέος ήταν άτομο με πίστη και αρχές, πολύ σεβαστό από όλο το πλήρωμα.
Ο σημαιοφόρος Μπλαιρ έγραψε: «Το πλοίο μας έπεσε σε έναν τεράστιο τυφώνα. Τα κύματα ήταν σχεδόν 14 μέτρα ψηλά. Ήμουν στη βάρδια… όταν μία από τις τρεις μηχανές μας σταμάτησε να λειτουργεί και αναφέρθηκε ρωγμή στην ίσαλο γραμμή του πλοίου. Μας είχαν μείνει δύο μηχανές, η μία εκ των οποίων λειτουργούσε μόνο στη μισή ισχύ. Είχαμε σοβαρό πρόβλημα».
Ο σημαιοφόρος Μπλαιρ τελείωσε την βάρδια του και ετοιμαζόταν να ξαπλώσει στο κρεβάτι, όταν ο καπετάνιος χτύπησε την πόρτα του. Τον ρώτησε: «Θα μπορούσες παρακαλώ να προσευχηθείς για αυτό το πλοίο;» Μα και βέβαια, συμφώνησε ο σημαιοφόρος Μπλαιρ .
Σε αυτό το σημείο, ο σημαιοφόρος Μπλαιρ θα μπορούσε απλώς να είχε πει στην προσευχή του: «Επουράνιε Πατέρα, σε παρακαλούμε ευλόγησε το πλοίο μας και κράτησέ μας ασφαλείς» και μετά να πάει στο κρεβάτι. Αντί για αυτό, προσευχήθηκε να μάθει εάν θα μπορούσε να κάνει κάτι για να βοηθήσει να παραμείνει το πλοίο ασφαλές. Σε απάντηση στην προσευχή του αδελφού Μπλαιρ, το Άγιο Πνεύμα τον προέτρεψε να πάει στη γέφυρα, να μιλήσει με τον καπετάνιο και να μάθει περισσότερα. Ανακάλυψε πως ο καπετάνιος προσπαθούσε να υπολογίσει σε ποια ταχύτητα θα έπρεπε να λειτουργήσει τις μηχανές που είχαν απομείνει. Ο σημαιοφόρος Μπλαιρ γύρισε στην καμπίνα του για να προσευχηθεί ξανά.
Προσευχήθηκε: «Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω να λυθεί το πρόβλημα με τις μηχανές;»
Σε απάντηση, το Άγιο Πνεύμα ψιθύρισε πως θα έπρεπε να κάνει ένα γύρο στο πλοίο και να παρατηρήσει, για να μαζέψει περισσότερες πληροφορίες. Πάλι πήγε στον καπετάνιο και ζήτησε άδεια να κάνει έναν γύρο στο κατάστρωμα. Κατόπιν, δένοντας ένα σχοινί γύρω από τη μέση του, βγήκε έξω στην καταιγίδα.
Όταν στάθηκε στην πρύμνη, παρατήρησε καλά τις γιγάντιες προπέλες καθώς ξεπρόβαλαν από το νερό, όταν το πλοίο βρισκόταν στην κορυφή του κύματος. Μόνο η μία λειτουργούσε πλήρως και περιστρεφόταν πάρα πολύ γρήγορα. Μετά από αυτές τις παρατηρήσεις, ο σημαιοφόρος Μπλαιρ προσευχήθηκε για άλλη μία φορά. Η σαφής απάντηση που έλαβε ήταν πως η μία μηχανή που λειτουργούσε καλά έπρεπε να ελαττώσει στροφές, γιατί πιεζόταν αφόρητα. Έτσι επέστρεψε στον καπετάνιο και πρότεινε αυτό το πράγμα. Ο καπετάνιος εξεπλάγη, του είπε πως ο μηχανικός του πλοίου είχε μόλις συστήσει το ακριβώς αντίθετο – να αυξηθούν οι στροφές της καλής μηχανής ώστε το πλοίο να ξεπεράσει την τρικυμία. Παρ’ όλα αυτά, ο καπετάνιος επέλεξε να ακολουθήσει την σύσταση του σημαιοφόρου Μπλαιρ και ελάττωσε τις στροφές της μηχανής. Την αυγή το πλοίο έπλεε με ασφάλεια σε ήρεμα νερά.
Μόλις δύο ώρες αργότερα, η καλή μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί εντελώς. Με τη μισή ισχύ από την τελευταία μηχανή, το πλοίο μπόρεσε να φτάσει με κόπο στο λιμάνι.
Ο καπετάνιος είπε στον σημαιοφόρο Μπλαιρ: «Αν δεν είχαμε ελαττώσει την ταχύτητα εκείνης της μηχανής όταν το κάναμε, θα την είχαμε χάσει στα μισά της τρικυμίας».
Χωρίς εκείνη την μηχανή δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος να ελιχθούν. Το πλοίο θα είχε αναποδογυρίσει και βυθιστεί. Ο καπετάνιος ευχαρίστησε τον νέο αξιωματικό Α.Τ.Η. και είπε πως πίστευε πως οι πνευματικές εντυπώσεις του σημαιοφόρου Μπλαιρ είχαν σώσει το πλοίο και το πλήρωμα.
Βέβαια αυτή η ιστορία είναι αρκετά τραγική. Ενώ είναι μάλλον απίθανο να αντιμετωπίσουμε τέτοιες τρομακτικές καταστάσεις, αυτή η ιστορία περιέχει σημαντικές κατευθυντήριες γραμμές, σχετικά με τον τρόπο που μπορούμε να λαμβάνουμε την καθοδήγηση του Πνεύματος πιο συχνά.
Πρώτον, όταν πρόκειται για αποκάλυψη, πρέπει να συντονίσουμε τον δέκτη μας κατάλληλα στη συχνότητα των ουρανών. Ο σημαιοφόρος Μπλαιρ ζούσε μία ζωή καθαρή και με πίστη. Εάν δεν ήταν υπάκουος, δεν θα είχε την απαραίτητη πνευματική αυτοπεποίθηση για να προσευχηθεί όπως το έκανε για την ασφάλεια του πλοίου του και για να λάβει τόσο συγκεκριμένες οδηγίες. Πρέπει όλοι να καταβάλλουμε προσπάθεια για να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με τις εντολές του Θεού, ούτως ώστε Αυτός να την κατευθύνει.
Μερικές φορές δεν μπορούμε να ακούσουμε το σήμα των ουρανών γιατί δεν είμαστε άξιοι. Η μετάνοια και η υπακοή είναι ο τρόπος για να πετύχουμε ξανά απρόσκοπτη επικοινωνία. Στην Παλαιά Διαθήκη η λέξη μετανοώ σημαίνει «στρέφομαι» ή «μεταστρέφομαι». Όταν νιώθετε μακριά από τον Θεό, χρειάζεται μόνο να πάρετε την απόφαση να απορρίψετε την αμαρτία και να αντικρίσετε τον Σωτήρα, όπου θα Τον βρείτε να σας περιμένει, με τα χέρια Του απλωμένα προς εσάς. Ανυπομονεί να σας καθοδηγήσει και απέχετε μόνο μία προσευχή για να λάβετε ξανά εκείνη την καθοδήγηση.
Δεύτερον, ο σημαιοφόρος Μπλαιρ δεν ζήτησε από τον Κύριο να λύσει το πρόβλημά του. Ρώτησε τι θα μπορούσε να κάνει για να βοηθήσει να βρεθεί η λύση. Ομοίως θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε: «Κύριε, τι πρέπει να κάνω για να βοηθήσω να βρεθεί η λύση;» Αντί να απαριθμούμε απλώς τα προβλήματά μας με προσευχή και να ζητούμε από τον Κύριο να τα λύσει, οφείλουμε να επιζητούμε περισσότερους προδραστικούς τρόπους για να λάβουμε τη βοήθεια του Κυρίου και να δεσμευθούμε να ενεργήσουμε σύμφωνα με την καθοδήγηση του Πνεύματος.
Υπάρχει ένα τρίτο σημαντικό μάθημα στην ιστορία του Μπλαιρ. Θα μπορούσε να είχε προσευχηθεί με τόση ψυχραιμία, εάν δεν είχε λάβει καθοδήγηση από το Πνεύμα σε προηγούμενες περιπτώσεις; Όταν πλησιάζει ένα τυφώνας δεν υπάρχει χρόνος για να ξεσκονίσουμε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και να ανακαλύψουμε πώς να την χρησιμοποιήσουμε. Αυτός ο νέος άνδρας ξεκάθαρα ακολουθούσε έναν τρόπο που είχε χρησιμοποιήσει πολλές φορές στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένου αυτού ως ιεραπόστολος πλήρους απασχόλησης. Χρειαζόμαστε το Άγιο Πνεύμα για οδηγό μας στα ήρεμα νερά, ώστε η φωνή Του να ακούγεται αναμφισβήτητα ακόμη και στην πιο μανιασμένη τρικυμία.
Μερικοί μπορεί να νομίζουν ότι δεν θα έπρεπε να περιμένουμε καθημερινά καθοδήγηση από το Πνεύμα γιατί «δεν είναι σωστό να προστάζω εγώ [ο Θεός] για τα πάντα», ώστε να μη γίνουμε νωθροί υπηρέτες. Η γραφή αυτή, ωστόσο, εδόθη σε κάποιους πρώτους ιεραποστόλους, που ζήτησαν από τον Τζόζεφ Σμιθ να αποκτήσει αποκάλυψη που θα έπρεπε να είχαν λάβει για τον εαυτό τους. Σε ένα προηγούμενο εδάφιο, ο Κύριος τούς είπε να έλθουν στο ιεραποστολικό πεδίο «καθώς θα συμβουλεύονται αναμεταξύ τους και εμένα».
Αυτοί οι ιεραπόστολοι ήθελαν μία συγκεκριμένη αποκάλυψη για τα ταξιδιωτικά τους σχέδια. Δεν είχαν ακόμη μάθει να επιζητούν τη δική τους κατεύθυνση σε προσωπικά ζητήματα. Ο Κύριος αποκάλεσε αυτή την συμπεριφορά με το όνομά της: νωθρότητα. Τα πρώτα μέλη της Εκκλησίας ίσως να ήταν τόσο ευτυχισμένα που είχαν ανάμεσά τους έναν αληθινό προφήτη, ώστε διέτρεξαν τον κίνδυνο να μη μάθουν πώς να λαμβάνουν αποκάλυψη τα ίδια. Το να γίνουμε πνευματικώς αυτοδύναμοι είναι να ακούμε τη φωνή του Κυρίου στη ζωή μας, μέσω του Πνεύματός Του.
Ο Άλμα συμβούλευσε τον γιο του: «συμβουλέψου τον Κύριο για όλες τις ενέργειές σου». Είναι μεγάλο προνόμιο να ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, που τον αποκαλούμε συχνά «ζωή εν πνεύματι». Φέρνει μία αίσθηση ηρεμίας και σιγουριάς, καθώς επίσης και καρπούς του Πνεύματος, όπως η αγάπη, η χαρά και η ειρήνη.
Η ικανότητα του σημαιοφόρου Μπλαιρ να λαμβάνει αποκάλυψη έσωσε αυτόν και τους άλλους ναύτες από την μαινόμενη καταιγίδα. Σήμερα μαίνονται άλλα είδη καταιγίδων. Στο Βιβλίο του Μόρμον η παραβολή του δένδρου της ζωής δίνει μία δυνατή εικόνα του τρόπου με τον οποίο αποκτούμε πνευματική ασφάλεια σε έναν τέτοιο κόσμο. Αυτό το όνειρο λέει πως μια ξαφνική καταχνιά σκότους σηκώθηκε για να φέρει πνευματική καταστροφή στα μέλη της Εκκλησίας, που βάδιζαν στο μονοπάτι προς τον Θεό.
Αναλογιζόμενος αυτή την εικόνα, βλέπω νοερά ορδές ανθρώπων να ταξιδεύουν σε εκείνο το μονοπάτι, μερικοί να κρατούν σταθερά με τα χέρια τους τη σιδερένια ράβδο, αλλά και πολλοί άλλοι απλώς να ακολουθούν τα βήματα αυτών που προπορεύονταν. Αυτή η τελευταία προσέγγιση χρειάζεται λίγη σκέψη ή λίγη προσπάθεια. Μπορείς να κάνεις και να σκέφτεσαι ό,τι κάνουν και σκέφτονται άλλοι. Αυτό λειτουργεί καλά με ηλιόλουστο καιρό. Αλλά οι καταιγίδες της απάτης και η καταχνιά του ψεύδους σηκώνονται χωρίς προειδοποίηση. Σε αυτές τις καταστάσεις, η εξοικείωση με τη φωνή του Αγίου Πνεύματος είναι ζήτημα πνευματικής ζωής και θανάτου.
Η σημαντική υπόσχεση του Νεφί ήταν πως: «Όσοι υπάκουαν στο λόγο του Θεού, και… κρατιόνταν γερά απ’ αυτ[όν]… δε θα αφανίζονταν ποτέ. Ούτε θα μπορούσαν οι πειρασμοί των φλογερών βελών του ενάντιου να τους υπερνικήσουν προς τύφλωση, για να τους παρασύρουν στον όλεθρο».
Δεν είναι αρκετό να ακολουθείτε τα βήματα των ανθρώπων που βαδίζουν μπροστά από εσάς στο μονοπάτι. Δεν μπορούμε μόνο να πράττουμε και να σκεφτόμαστε αυτά που οι άλλοι πράττουν και σκέφτονται· πρέπει να ζούμε μία καθοδηγημένη ζωή. Καθένας μας πρέπει να έχει το χέρι του στη σιδερένια ράβδο. Κατόπιν μπορούμε να πάμε στον Κύριο με ταπεινή πεποίθηση, ξέροντας πως «θα [μας] οδηγήσει από το χέρι και θα [μας] δώσει εκπλήρωση των προσευχών [μας]». Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.