Μέχρι εβδομήντα φορές επτά
Μέσα από μια ζωή γεμάτη από εμπόδια και ατέλειες, όλοι είμαστε ευγνώμονες για τις δεύτερες ευκαιρίες.
Τα λάθη είναι ένα γεγονός της ζωής. Το να μάθουμε να παίζουμε με επιδεξιότητα το πιάνο είναι ουσιαστικά αδύνατο χωρίς να κάνουμε χιλιάδες λάθη – ίσως ακόμη και ένα εκατομμύριο. Για να μάθουμε μια ξένη γλώσσα, κάποιος πρέπει ναέρθει στη δύσκολη θέση να κάνει χιλιάδες λάθη – ίσως ακόμη και ένα εκατομμύριο. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι αθλητές του κόσμου δεν σταματούν ποτέ να κάνουν λάθη.
«Επιτυχία» έχει ειπωθεί «δεν είναι η απουσία της αποτυχίας, αλλά το να πηγαίνουμε από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάσουμε τον ενθουσιασμό μας».
Με την εφεύρεση του ηλεκτρικού λαμπτήρα από εκείνον, ο Τόμας Έντισον, σύμφωνα με αναφορές, είπε: «Δεν απέτυχα 1.000 φορές. Ο ηλεκτρικός λαμπτήρας ήταν μια εφεύρεση με 1.000 βήματα». Ο Τσαρλς Κέττερινγκ αποκαλούσε τις αποτυχίες «πινακίδες που δείχνουν τη διαδρομή, στον δρόμο για την επίτευξη». Καλώς εχόντων των πραγμάτων, κάθε λάθος που κάνουμε γίνεται ένα μάθημα για σοφία, μετατρέποντας τα εμπόδια σε σκαλοπάτια.
Η ακλόνητη πίστη του Νεφί τον βοήθησε να πάει από αποτυχία σε αποτυχία, έως ότου έλαβε τελικά τις ορειχάλκινες πλάκες. Χρειάστηκαν 10 προσπάθειες για τον Μωυσή πριν να επιτύχει να διαφύγει από την Αίγυπτο με τους Ισραηλίτες.
Μπορεί να αναρωτιόμαστε – εάν ο Νεφί και ο Μωυσής ήταν στην υπηρεσίατου Κυρίου, γιατί δεν παρενέβη ο Κύριος να τους βοηθήσει να επιτύχουν στην πρώτη τους προσπάθεια; Γιατί τους επέτρεψε –και γιατί μας επιτρέπει– να αγωνιζόμαστε και να αποτυγχάνουμε στις προσπάθειές μας να πετύχουμε; Ανάμεσα σε πολλές σημαντικές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, αυτές είναι μερικές:
-
Πρώτον, ο Κύριος γνωρίζει ότι «αυτά θα [μας] δώσουν πείρα, και θα είναι για το καλό [μας]»
-
Δεύτερον, για να μας επιτρέψει να «γευ[τούμε] το πικρό, ώστε να γνωρίζου[με] την αξία του καλού».
-
Τρίτον, για να αποδείξει ότι «του Κυρίου είναι η μάχη» και μόνο με τη χάρη Του μπορεί να επιτύχουμε το έργο Του και να γίνουμε σαν Αυτόν.
-
Τέταρτον, για να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε και να αποκτήσουμε πολλά στοιχεία χαρακτήρα σαν του Χριστού που δεν μπορούν να εξευγενιστούν παρά μόνο μέσω της αντίθεσης και «στο χωνευτήριο της θλίψης».
Έτσι, μέσα σε μια ζωή γεμάτη από εμπόδια και ατέλειες, όλοι είμαστε ευγνώμονες για τις δεύτερες ευκαιρίες.
Το 1970, όταν ήμουν πρωτοετής στο Π.Μ.Γ., είχα εγγραφεί σε μία σειρά μαθημάτων για τα βασικά στοιχεία της φυσικής που διδάσκονταν από τον Τζέι Μπάλιφ, έναν εξαιρετικό καθηγητή. Μετά την ολοκλήρωση κάθε ενότητας της σειράς μαθημάτων, διεξήγαγε εξετάσεις. Εάν ένας φοιτητής έπαιρνε Γ και ήθελε έναν καλύτερο βαθμό, ο καθηγητής Μπάλιφ επέτρεπε στον μαθητή να δώσει τροποποιημένες εξετάσεις που κάλυπταν την ίδια ύλη. Εάν ο φοιτητής έπαιρνε Β στη δεύτερη προσπάθεια και ήταν ακόμα ανικανοποίητος, μπορούσε να δώσει ένα διαγώνισμα για τρίτη φορά και τέταρτη και ούτω καθεξής. Το γεγονός ότι μου επέτρεψε πολλές δεύτερες ευκαιρίες με βοήθησε να αριστεύσω και τελικά να κερδίσω Α στο μάθημά του.
Ήταν ένας ασυνήθιστα σοφός καθηγητής που ενέπνευσε τους φοιτητές του να συνεχίσουν να προσπαθούν – να θεωρούν την αποτυχία ως κάτι που μπορεί να τους διδάξει, όχι ως τραγωδία και να μην φοβούνται την αποτυχία αλλά να μαθαίνουν από αυτήν.
Προσφάτως τηλεφώνησα σε αυτόν τον σπουδαίο άνδρα, ύστερα από 47 χρόνια που είχα κάνει τα μαθήματα φυσικής του. Τον ρώτησα γιατί ήταν πρόθυμος να επιτρέψει στους φοιτητές απεριόριστες προσπάθειες για να βελτιώσουν τον βαθμό τους. Η απάντησή του: «Ήθελα να είμαι με το μέρος των φοιτητών».
Ενώ είμαστε ευγνώμονες για τις δεύτερες ευκαιρίες ύστερα από λάθη ή αποτυχίες του νου, στεκόμαστε όλοι έκπληκτοι στη χάρη του Σωτήρα που μας δίνει δεύτερες ευκαιρίες να ξεπεράσουμε την αμαρτία ή τις αποτυχίες των επιλογών μας.
Κανείς δεν είναι περισσότερο με το μέρος μας από τον Σωτήρα. Μας επιτρέπει να δίνουμε και να συνεχίσουμε να δίνουμε τις εξετάσεις Του. Για να γίνουμε σαν Αυτόν θα απαιτούνται αμέτρητες δεύτερες ευκαιρίες στους καθημερινούς μας αγώνες με τον φυσικό άνθρωπο, όπως ο έλεγχος των ορέξεων, η μάθηση της υπομονής και της συγχώρησης, η υπερνίκηση της οκνηρίας, η αποφυγή των αμαρτιών της παράλειψης, για να αναφέρουμε μόνο λίγες. Αν είναι στην ανθρώπινη φύση να κάνουμε λάθη, πόσες αποτυχίες θα χρειαστούν μέχρι η φύση μας να μην είναι πια ανθρώπινη αλλά θεϊκή; Χιλιάδες; Πιο πιθανό ένα εκατομμύριο.
Γνωρίζοντας ότι το στενό και στενόχωρο μονοπάτι θα ήταν σπαρμένο από δοκιμασίες και ότι οι αποτυχίες θα ήταν μία καθημερινή περίπτωση για εμάς, ο Σωτήρας πλήρωσε το απέραντο τίμημα να μας δίδει τόσες πολλές ευκαιρίες όσες θα χρειάζονταν για να περάσουμε επιτυχώς τη θνητή μας δοκιμαστική περίοδο. Η αντίθεση που Εκείνος επιτρέπει συχνά μπορεί να φαίνεται ανυπέρβλητη και σχεδόν αδύνατη να υπομείνουμε, όμως δεν μας αφήνει χωρίς ελπίδα.
Για να διατηρήσουμε την ελπίδα μας δυνατή καθώς αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες της ζωής, η χάρη του Σωτήρος είναι πάντοτε διαθέσιμη και πάντοτε παρούσα. Η χάρη Του είναι ένας «θεϊκός σκοπός βοήθειας ή δύναμης… μία επικουρική δύναμη, η οποία δίδει την ευκαιρία στους άνδρες και τις γυναίκες να αδράξουν την αιωνία ζωή και την υπερύψωση, αφού έχουν καταβάλει τις καλύτερες προσπάθειές τους». Η χάρη και ο γεμάτος αγάπη οφθαλμός Του βρίσκεται επάνω μας καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας καθώς εμπνέει, ελαφραίνει τα βάρη, ενδυναμώνει, ελευθερώνει, προστατεύει, θεραπεύει και με άλλα λόγια «περιθάλπει τον λαό του», ακόμα και όταν σκοντάφτουν στο στενό και στενόχωρο μονοπάτι.
Η μετάνοια είναι το πάντοτε προσβάσιμο δώρο του Θεού που μας επιτρέπει και μας δίνει τη δυνατότητα να πάμε από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάσουμε τον ενθουσιασμό μας. Η μετάνοια δεν είναι το εφεδρικό Του σχέδιο σε περίπτωση που αποτύχουμε. Η μετάνοια είναι το σχέδιό Του, γνωρίζοντας ότι θα το κάνουμε. Αυτό είναι το Ευαγγέλιο της μετάνοιας, και όπως ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον παρατήρησε, θα είναι «μία διά βίου σειρά μαθημάτων».
Σε αυτή τη διά βίου σειρά μαθημάτων, η μετάληψη είναι ο καθορισμένος τρόπος του Κυρίου να παράσχει συνεχή πρόσβαση στη συγχώρησή Του. Εάν μεταλαμβάνουμε με καρδιά συντετριμμένη καιπνεύμα μεταμελημένο, Εκείνος μας προσφέρει εβδομαδιαία συγχώρηση καθώς προοδεύουμε από αποτυχία σε αποτυχία κατά μήκος του μονοπατιού της διαθήκης. Γιατί «παρόλες τις αμαρτίες τους, τα σπλάχνα μου γεμίζουν με συμπόνια γι’ αυτούς».
Αλλά πόσες φορές θα μας συγχωρήσει; Πόσο μεγάλη είναι η μακροθυμία Του; Σε μία περίσταση ο Πέτρος ρώτησε τον Σωτήρα: «Κύριε, πόσες φορές αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε μένα, θα τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;»
Μάλλον ο Πέτρος σκέφτηκε ότι επτά ήταν ένας αρκετά υψηλός αριθμός για να τονίσει την ανοησία τής συγχωρήσεως πάρα πολλές φορές και ότι η καλοσύνη πρέπει να έχει τα όριά της.Σε απάντηση, ο Σωτήρας ουσιαστικά είπε στον Πέτρο ούτε καν να μετράει – να μην καθορίσει όρια για τη συγχώρηση.
«Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι 70 φορές επτά».
Προφανώς, ο Σωτήρας δεν καταδείκνυε το ανώτατο όριο των 490. Αυτό θα ήταν ανάλογο με το να πούμε ότι το να μεταλάβουμε έχει το όριο του 490 και τότε την 491η φορά, ένας ουράνιος ελεγκτής επεμβαίνει και λέει: «Λυπάμαι πολύ, αλλά η κάρτα μετανοίας σου μόλις έληξε – από αυτό το σημείο και μετά, είσαι μόνος σου».
Ο Κύριος χρησιμοποίησε τον υπολογισμό τού εβδομήντα φορές επτά ως μια μεταφορά της απεριόριστης Εξιλέωσής Του, της απεριόριστης αγάπης Του και της απεριόριστης χάρης Του. «Μάλιστα, και όσες φορές μετανοήσει ο λαός μου, εγώ θα τους συγχωρήσω τα παραπτώματά τους εναντίον μου».
Αυτό δεν σημαίνει ότι η μετάληψη γίνεται η άδεια για την αμαρτία. Αυτός είναι ένας λόγος που ο Κύριος συμπεριέλαβε αυτή τη φράση στο βιβλίο του Μορόνι: «Όσες φορές μετανοούσαν και γύρευαν συγχώρεση, με πραγματική πρόθεση, συγχωρούνταν».
Η πραγματική πρόθεση σημαίνει πραγματική προσπάθεια και πραγματική αλλαγή. Η «αλλαγή» είναι η βασική λέξη που χρησιμοποιεί ο Οδηγός των Γραφών για να εξηγήσει τη μετάνοια: «Μια αλλαγή του νου και της καρδιάς που φέρνει μια νέα συμπεριφορά προς τον Θεό, τον ίδιο, και τη ζωή γενικά». Αυτό το είδος αλλαγής έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική ανάπτυξη. Η επιτυχία μας λοιπόν, δεν πηγαίνειαπό αποτυχία σε αποτυχία, αλλά αυξάνεται από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάσουμε τον ενθουσιασμό.
Όσον αφορά στην αλλαγή, σκεφτείτε αυτήν την απλή εσώτερη γνώση: «Τα πράγματα που δεν αλλάζουν παραμένουν ίδια». Αυτή η προφανής αλήθεια δεν έχει πρόθεση να σας κάνει να αισθανθείτε ανόητοι, αλλά είναι η βαθιά σοφία του Προέδρου Μπόιντ Πάκερ, ο οποίος πρόσθεσε: «Και όταν τελειώσουμε να αλλάζουμε – έχουμε τελειώσει».
Επειδή δεν θέλουμε να τελειώσουμε μέχρι να γίνουμε όπως είναι ο Σωτήρας μας, πρέπει να εξακολουθήσουμε να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε, με την επιθυμία να αυξανόμαστε πνευματικώς και να προοδεύουμε παρά τις αδυναμίες μας. Στην αδυναμία μας, μας διαβεβαιώνει: «Αρκεί σε σένα η χάρη μου· επειδή, μέσα σε αδυναμία, η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια».
Μόνον με την παρατήρηση επί μακρού ή με διαγράμματα ανάπτυξης μπορούμε να διακρίνουμε τη σωματική μας ανάπτυξη. Παρομοίως, η πνευματική μας ανάπτυξη είναι συνήθως ανεπαίσθητη, εκτός όταν κοιτούμε προς τα πίσω σε ό,τι συνέβη στο παρελθόν. Θα ήταν σοφό να σκεφτόμαστε το παρελθόν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναγνωρίζουμε την πρόοδό μας και να μας να «βαδίσ[ουμε] με σταθερότητα προς τον Χριστό, έχοντας απόλυτη λαμπρή ελπίδα».
Είμαι αιωνίως ευγνώμων για την στοργική καλοσύνη, την υπομονή και τη μακροθυμία των Επουράνιων Γονέων και του Σωτήρος, που μας επιτρέπουν αμέτρητες δεύτερες ευκαιρίες στο ταξίδι μας πίσω στην παρουσία Τους. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.