Οι δυνάμεις της Ιεροσύνης
Η μεγάλυνση της άγιας ιεροσύνης που φέρετε είναι ζωτικής σημασίας για το έργο του Κυρίου στην οικογένεια και στις κλήσεις σας στην Εκκλησία.
Αγαπημένοι μου αδελφοί, έχουμε ακούσει μία αποκαλυπτική ανακοίνωση από τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον. Έχουμε ακούσει λεπτομερείς επεξηγήσεις από τον Πρεσβύτερο Κριστόφερσον, τον Πρεσβύτερο Ράσμπαντ και τον Πρόεδρο Άιρινγκ. Αυτά που θα ειπωθούν ακόμη, μεταξύ άλλων περισσότερα από τον Πρόεδρο Νέλσον, θα περιγράψουν το τι θα κάνετε εσείς, οι ηγέτες και οι φέροντες την ιεροσύνη του Κυρίου, με τις ευθύνες σας. Για να βοηθήσω με αυτό, θα ανακεφαλαιώσω μερικές βασικές αρχές, οι οποίες κυβερνούν την ιεροσύνη που φέρετε.
Ι. Η Ιεροσύνη
Η Μελχισεδική Ιεροσύνη είναι η ουράνια εξουσία που ο Κύριος έχει αναθέσει για να φέρει εις πέρας το έργο του «να πραγματοποιήσ[ει]… την αιώνια ζωή του ανθρώπου» (Μωυσή 1:39). Το 1829, αυτή απονεμήθηκε στον Τζόζεφ Σμιθ και τον Όλιβερ Κάουντερυ από τους Αποστόλους του Σωτήρα, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη (βλέπε Δ&Δ 27:12). Είναι ιερή και ισχυρή πέραν των δυνατοτήτων μας για περιγραφή.
Τα κλειδιά της ιεροσύνης είναι η δύναμη για την διεύθυνση της άσκησης της εξουσίας της ιεροσύνης. Έτσι, όταν οι Απόστολοι απένειμαν την Μελχισεδική Ιεροσύνη επάνω στον Τζόζεφ και τον Όλιβερ, τους έδωσαν επίσης τα κλειδιά για να κατευθύνουν τις πρακτικές της (βλέπε Δ&Δ 27:12-13). Αλλά, δεν τους απονεμήθηκαν όλα τα κλειδιά της ιεροσύνης εκείνη τη στιγμή. Όλα τα κλειδιά και η γνώση απαραίτητα για αυτήν την «θεϊκή νομή της πληρότητας των καιρών» (Δ&Δ 128:18) δίνονται «γραμμή πάνω στη γραμμή» (εδάφιο 21). Επιπρόσθετα κλειδιά δόθηκαν στον Ναό του Κίρτλαντ εφτά χρόνια μετά (βλέπε Δ&Δ 110:11-16). Αυτά τα κλειδιά δόθηκαν για να διευθύνουν την εξουσία της ιεροσύνης σε επιπρόσθετες αναθέσεις οι οποίες δόθηκαν εκείνη την εποχή, όπως το βάπτισμα για τους νεκρούς.
Η Μελχισεδική Ιεροσύνη δεν είναι μια κατάσταση ή μια ετικέτα. Είναι μια θεϊκή δύναμη που φέρεται με εμπιστοσύνη για να χρησιμοποιηθεί προς όφελος του έργου του Κυρίου για τα παιδιά Του. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι άνδρες που φέρουν την ιεροσύνη δεν είναι «η ιεροσύνη». Δεν είναι πρέπον να αναφερόμαστε στην «ιεροσύνη και τις γυναίκες». Θα πρέπει να αναφερόμαστε στους «φέροντες την ιεροσύνη και τις γυναίκες».
ΙΙ. Η διακονία της υπηρέτησης
Τώρα ας εξετάσουμε τι περιμένει ο Κύριος Ιησούς Χριστός από εκείνους οι οποίοι φέρουν την ιεροσύνη Του – πως φέρνουμε ψυχές σε Εκείνον.
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ δίδαξε: «Έχει πραγματικά ειπωθεί ότι η Εκκλησία είναι τέλεια οργανωμένη. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τέτοιες οργανώσεις δεν είναι πλήρως ζωντανοί μέχρι οι υποχρεώσεις να πέσουν επάνω τους. Όταν αφυπνιστούν πλήρως στις απαιτήσεις που υπάρχουν για αυτές, θα εκπληρώσουν πιο πιστά τις υποχρεώσεις τους και το έργο του Κυρίου θα είναι πιο ισχυρή και δυνατή επιρροή στον κόσμο».
Ο Πρόεδρος Σμιθ προειδοποίησε επίσης:
«Οι τίτλοι τιμής που δίνονται από τον Θεό… που σχετίζονται με μερικές θέσεις και τάξεις της Άγιας Ιεροσύνης, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ούτε να θεωρούνται ως τίτλοι που προέρχονται από τον άνθρωπο· δεν είναι για στολισμό ούτε ως έκφραση κυριαρχίας, αλλά αντ’ αυτού είναι διορισμός για ταπεινή υπηρέτηση στο έργο του ενός Διδασκάλου, τον οποίον ισχυριζόμαστε ότι υπηρετούμε…
»…Εργαζόμαστε για την σωτηρία των ψυχών και θα πρέπει να αισθανόμαστε ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που εναπόκειται επάνω μας. Κι έτσι, θα πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τα πάντα, αν χρειαστεί, για την αγάπη του Θεού, την σωτηρία των ανθρώπων και τον θρίαμβο της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη».
III. Οι θέσεις της ιεροσύνης
Στην Εκκλησία του Κυρίου, οι θέσεις της Μελχισεδικής Ιεροσύνης έχουν διαφορετικές λειτουργίες. Το Διδαχή και Διαθήκες αναφέρεται στους αρχιερείς ως «αμετακίνητοι πρόεδροι δηλαδή υπηρέτες σε διάφορους πασσάλους σκορπισμένους μακριά» (Δ&Δ 124:134). Αναφέρεται στους πρεσβυτέρους ως «αμετακίνητοι ιερωμένοι της εκκλησίας [του Κυρίου]» (Δ&Δ 124:137). Ορίστε άλλες διδασκαλίες για διαφορετικές λειτουργίες.
Ένας αρχιερέας ιερουργεί και διοικεί σε πνευματικά πράγματα (βλέπε Δ&Δ 107:10, 12). Επίσης, όπως δίδαξε ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ: «Καθόσον έχει κληθεί ένας αρχιερέας, πρέπει να αισθανθεί ότι είναι υποχρεωμένος… να δώσει παράδειγμα άξιο μίμησης σε μικρούς και μεγάλους και να βάλει τον εαυτό του σε θέση να είναι δάσκαλος με χρηστότητα, όχι μόνο με δίδαγμα αλλά πιο συγκεκριμένα με παράδειγμα – δίνοντας στους νέους το όφελος της εμπειρίας των ετών, κι έτσι να γίνει προσωπικά μια δύναμη στο μέσον της κοινότητας στην οποία κατοικεί».
Σχετικά με τις υποχρεώσεις ενός πρεσβυτέρου, ο Πρεσβύτερος Μπρους ΜακΚόνκι της Απαρτίας των Δώδεκα δίδαξε: «Ο Πρεσβύτερος είναι υπηρέτης του Κυρίου Ιησού Χριστού… Του έχει ανατεθεί να στέκεται και να είναι στη θέση του Διδασκάλου του… στην διακονία των συνανθρώπων του. Είναι ο αντιπρόσωπος του Κυρίου».
Ο Πρεσβύτερος ΜακΚόνκι επέκρινε την ιδέα ότι κάποιος είναι «μόνο πρεσβύτερος». «Κάθε πρεσβύτερος στην Εκκλησία φέρει τόση ιεροσύνη όση ο Πρόεδρος της Εκκλησίας…» είπε. «Τι είναι ένας πρεσβύτερος; Είναι ένας ποιμένας, ένας ποιμένας που υπηρετεί στο ποίμνιο του Καλού Ποιμένα».
Σε αυτήν την σημαντική λειτουργία να τελεί κάποιος διακονία στο ποίμνιο του Καλού Ποιμένα, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ των θέσεων του αρχιερέα και του πρεσβυτέρου στη Μελχισεδική Ιεροσύνη. Στο σπουδαίο τμήμα 107 του Διδαχή και Διαθήκες, ο Κύριος διακηρύττει: «Οι αρχιερείς κατά την τάξη της Μελχισεδικής Ιεροσύνης, έχουν το δικαίωμα να ενεργούν στην δική τους θέση, υπό την διεύθυνση της προεδρίας, κατά την διαχείριση των πνευματικών θεμάτων, καθώς επίσης και στη θέση του πρεσβυτέρου [ή σε όποια θέση της Ααρωνικής Ιεροσύνης]» (Δ&Δ 107:10, βλέπε, επίσης, εδάφιο12).
Η πιο σημαντική αρχή για όλους τους φέροντες την ιεροσύνη είναι η αρχή που διδάχτηκε από τον προφήτη του Βιβλίου του Μόρμον, τον Ιακώβ. Αφού αυτός κι ο αδελφός του ο Ιωσήφ ήταν αφιερωμένοι ιερείς και διδάσκαλοι του λαού, διακήρυξε: «Και μεγαλύναμε τη θέση μας προς τον Κύριο, αναλαμβάνοντας επάνω μας την ευθύνη, παίρνοντας τις αμαρτίες του λαού επάνω στα δικά μας κεφάλια αν δεν τους διδάσκαμε το λόγο του Θεού με κάθε επιμέλεια» (Ιακώβ 1:19).
Αδελφοί, οι ευθύνες μας ως φέροντες την ιεροσύνη είναι σημαντική υπόθεση. Άλλες οργανώσεις μπορούν να είναι ευχαριστημένες με εγκόσμια πρότυπα εκτέλεσης στο να παραδίδουν μηνύματα και να εκτελούν άλλες λειτουργίες. Αλλά εμείς, που φέρουμε την ιεροσύνη του Θεού, έχουμε την θεϊκή δύναμη που διοικεί ακόμα και την είσοδο στο σελέστιο βασίλειο του Θεού. Έχουμε τον σκοπό και την ευθύνη που ο Κύριος όρισε στον αποκεκαλυμμένο πρόλογο του Διδαχή και Διαθήκες. Προκηρύττουμε στον κόσμο:
«Αλλά ώστε κάθε άνθρωπος να μπορεί να μιλάει στο όνομα τού Θεού τού Κυρίου, του ίδιου τού Σωτήρα τού κόσμου.
»Ώστε επίσης η πίστη να μπορεί να αυξηθεί στη γη.
»Ώστε η αιώνια διαθήκη μου να μπορέσει να εδραιωθεί.
»Ώστε η πληρότητα του ευαγγελίου μου να μπορέσει να προκηρυχτεί, μέσω των αδύναμων και των απλών, στα πέρατα του κόσμου» (Δ&Δ 1:20-23).
Για να εκπληρώσουμε αυτήν τη θεϊκή προσταγή, πρέπει να είμαστε πιστοί στο να «μεγαλύνουμε» τις κλήσεις και ευθύνες μας της ιεροσύνης (βλέπε Δ&Δ 84:33). Ο Πρεσβύτερος Χάρολντ Λη εξήγησε τι σημαίνει να μεγαλύνουμε την ιεροσύνη: «Όταν κάποιος γίνεται φέρων την ιεροσύνη, γίνεται αντιπρόσωπος του Κυρίου. Θα πρέπει να σκέπτεται την κλήση του σαν να ήταν στην υπηρεσία του Κυρίου. Αυτό σημαίνει να μεγαλύνουμε την ιεροσύνη».
Γι’ αυτό αδελφοί, αν ο ίδιος ο Κύριος σας ζητούσε να βοηθήσετε έναν από τους γιους ή κόρες Του –που έχει κάνει μέσω των υπηρετών Του– θα το κάνατε; Κι αν το κάνατε, θα ενεργούσατε ως αντιπρόσωποί Του, «στο έργο του Κυρίου», εμπιστευόμενοι στην υπόσχεσή του για βοήθεια;
Ο Πρεσβύτερος Λη είχε μια άλλη διδασκαλία σχετικά με το να μεγαλύνουμε την ιεροσύνη: «Όταν κρατάτε έναν μεγεθυντικό φακό πάνω από κάτι, κάνει αυτό που κοιτάζετε να φαίνεται μεγαλύτερο από ό,τι το βλέπετε διά γυμνού οφθαλμού· αυτός είναι ένας μεγεθυντικός φακός. Τώρα… αν κάποιος μεγαλύνει την ιεροσύνη –δηλαδή, την κάνει μεγαλύτερη από ό,τι νόμιζε ότι είναι στην αρχή και πιο σημαντική από ό,τι οποιοσδήποτε σκεπτόταν ότι είναι– αυτός είναι ο τρόπος που μεγαλύνετε την ιεροσύνη σας».
Ορίστε ένα παράδειγμα ενός φέροντα την ιεροσύνη που μεγαλύνει την ευθύνη του της ιεροσύνης. Το άκουσα αυτό από τον Πρεσβύτερο Τζέφρυ Έρεκσον, τον συνάδελφό μου σε μια συνέλευση πασσάλου στο Άινταχο. Ως νεαρός παντρεμένος πρεσβύτερος, απελπισμένα φτωχός και με το αίσθημα ότι δεν θα μπορούσε να τελειώσει το τελευταίο έτος του πανεπιστημίου, ο Τζέφρυ αποφάσισε να το αφήσει και να δεχτεί μια ελκυστική προσφορά εργασίας. Μερικές μέρες αργότερα ο πρόεδρος της απαρτίας των πρεσβυτέρων ήρθε στο σπίτι του. «Καταλαβαίνεις τη σημασία των κλειδιών της ιεροσύνης που κρατώ;» ο πρόεδρος απαρτίας πρεσβυτέρων ρώτησε. Όταν ο Τζέφρυ είπε ότι ξέρει, ο πρόεδρος του είπε ότι από τη στιγμή που άκουσε ότι σκεφτόταν να αφήσει το πανεπιστήμιο, ο Κύριος τον βασάνιζε κατά την διάρκεια άυπνων νυχτών για να δώσει αυτό το μήνυμα στον Τζέφρυ: «Ως πρόεδρος της απαρτίας των πρεσβυτέρων, σε συμβουλεύω να μην αφήσεις το πανεπιστήμιο. Αυτό είναι ένα μήνυμα για σένα από τον Κύριο». Ο Τζέφρυ έμεινε στο πανεπιστήμιο. Χρόνια μετά τον συνάντησα ως επιτυχημένο επιχειρηματία και τον άκουσα να λέει σε ένα κοινό από φέροντες την ιεροσύνη: «Αυτή η [συμβουλή] έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου».
Ένας φέροντας την ιεροσύνη μεγάλυνε την ιεροσύνη και την κλήση του και αυτό έκανε «όλη τη διαφορά» στη ζωή ενός άλλου παιδιού του Θεού.
IV. Ιεροσύνη στην οικογένεια
Μέχρι τώρα, έχω μιλήσει για τις λειτουργίες της ιεροσύνης στην Εκκλησία. Τώρα θα μιλήσω για την ιεροσύνη στην οικογένεια. Θα ξεκινήσω με τα κλειδιά. Η αρχή ότι η εξουσία της ιεροσύνης μπορεί να ασκηθεί μόνο υπό τη διεύθυνση αυτού που φέρει τα κλειδιά για αυτήν τη λειτουργία είναι βασική στην Εκκλησία, αλλά δεν εφαρμόζεται στην άσκηση της εξουσίας της ιεροσύνης στην οικογένεια. Ένας πατέρας ο οποίος φέρει την ιεροσύνη προεδρεύει στην οικογένειά του από την εξουσία της ιεροσύνης που φέρει. Δεν χρειάζεται να έχει την διεύθυνση ή την έγκριση των κλειδιών της ιεροσύνης για να συμβουλεύεται τα μέλη της οικογένειάς του, να έχει οικογενειακές συγκεντρώσεις, να δίνει ευλογίες ιεροσύνης στη γυναίκα και τα παιδιά του ή να δίνει ευλογίες ίασης στα μέλη της οικογένειας ή σε άλλους.
Αν οι πατέρες μεγάλυναν την ιεροσύνη τους στην ίδια τους την οικογένεια, αυτό θα προήγαγε την αποστολή της Εκκλησίας τόσο πολύ όσο οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαν να κάνουν. Οι πατέρες οι οποίοι φέρουν την Μελχισεδική Ιεροσύνη θα πρέπει να τηρούν τις εντολές, ώστε να έχουν την δύναμη της ιεροσύνης για να δίνουν ευλογίες στα μέλη της οικογένειάς τους. Οι πατέρες θα πρέπει επίσης να καλλιεργούν στοργικές οικογενειακές σχέσεις, ώστε τα μέλη της οικογένειας να θέλουν να ζητούν τον πατέρα τους για ευλογίες. Και οι γονείς θα πρέπει να ενθαρρύνουν περισσότερες ευλογίες της ιεροσύνης στην οικογένεια.
Πατέρες, λειτουργείτε ως ισότιμοι σύντροφοι με τη σύζυγό σας, όπως διδάσκει η διακήρυξη. Και, πατέρες, όταν έχετε το προνόμιο να ασκείτε την δύναμη και την επιρροή της εξουσίας της ιεροσύνης, κάντε το με «πειθώ, με μακροθυμία, με ηπιότητα και πραότητα, και με αγάπη γνήσια» (Δ&Δ 121:41). Αυτό το υψηλό πρότυπο για την άσκηση της εξουσίας της ιεροσύνης είναι σημαντικότατο στην οικογένεια. Ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη έδωσε την παρακάτω υπόσχεση, μόλις αφού έγινε Πρόεδρος της Εκκλησίας: «Ποτέ η δύναμη της ιεροσύνης, που φέρετε, δεν είναι πιο θαυμάσια από όταν υπάρχει μια κρίση στο σπίτι, μια σοβαρή ασθένεια ή μια μεγάλη απόφαση που πρέπει να ληφθεί… Ενδεδυμένοι με τη δύναμη της ιεροσύνης, η οποία είναι η δύναμη του Παντοδύναμου Θεού, είναι η δύναμη να εκτελούνται θαύματα αν έτσι το επιθυμεί ο Κύριος, αλλά για να μπορέσουμε εμείς να χρησιμοποιήσουμε την ιεροσύνη, πρέπει να είμαστε άξιοι να την ασκούμε. Η αποτυχία να καταλάβουμε αυτήν την αρχή είναι αποτυχία να λάβουμε τις ευλογίες του να φέρουμε αυτήν την σπουδαία ιεροσύνη».
Αγαπημένοι μου αδελφοί, η μεγάλυνση της άγιας ιεροσύνης που φέρετε είναι ζωτικής σημασίας για το έργο του Κυρίου στην οικογένεια και στις κλήσεις σας στην Εκκλησία.
Καταθέτω μαρτυρία για Αυτόν, του οποίου είναι η ιεροσύνη. Μέσω των εξιλεωτικών Παθών και της θυσίας και ανάστασής Του, όλοι οι άνδρες και γυναίκες έχουν τη βεβαιότητα της αθανασίας και την ευκαιρία για αιώνια ζωή. Ο καθένας από εμάς θα πρέπει να είναι πιστός και επιμελής στο να κάνει αυτό που του αναλογεί σε αυτό το σπουδαίο έργο του Θεού, του Αιώνιου Πατέρα μας, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.