Να σηκώσεις το κεφάλι σου και να χαρείς
Καθώς αντιμετωπίζουμε δύσκολα πράγματα κατά τον τρόπο του Κυρίου, είθε να σηκώνουμε το κεφάλι μας και να χαιρόμαστε.
Το 1981, ο πατέρας μου, δύο στενοί φίλοι και εγώ φύγαμε για μία περιπετειώδη εκδρομή στην Αλάσκα. Θα προσγειωνόμασταν σε μία απομακρυσμένη λίμνη και θα σκαρφαλώναμε σε ένα όμορφο ορεινό σημείο. Για να μειώσουμε το φορτίο που θα έπρεπε να μεταφέρουμε ο καθένας, βάλαμε τα εφόδιά μας σε κουτιά, τα σκεπάσαμε με αφρό, δέσαμε φαρδιές χρωματιστές κορδέλες και τα πετάξαμε από το παράθυρο του μικρού αεροπλάνου μας στον σχεδιασμένο προορισμό μας.
Όταν φθάσαμε, ψάξαμε παντού, όμως προς μεγάλη απογοήτευσή μας δεν μπορούσαμε να βρούμε κανένα από τα κουτιά. Τελικά βρήκαμε ένα. Περιείχε μία μικρή γκαζιέρα μαγειρέματος, έναν μουσαμά, λίγα γλυκίσματα και μερικά πακέτα συνοδευτικού για χάμπουργκερ – όμως όχι χάμπουργκερ. Δεν είχαμε τρόπο να επικοινωνήσουμε με τον υπόλοιπο κόσμο και η προγραμματισμένη ημερομηνία που θα έρχονταν να μας πάρουν ήταν μια βδομάδα αργότερα.
Πήρα δύο πολύτιμα μαθήματα από την εμπειρία αυτή: Ένα, μην πετάς το φαγητό σου από το παράθυρο. Δύο, μερικές φορές έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολα πράγματα.
Συχνά, η πρώτη αντίδρασή μας στα δύσκολα πράγματα είναι: «Γιατί εγώ;» Όμως με το να ρωτάμε το γιατί, δεν απομακρύνει ποτέ τη δυσκολία. Ο Κύριος απαιτεί από εμάς να υπερνικούμε τις δυσκολίες και έχει υποδείξει «ότι όλα αυτά θα [μας] δώσουν πείρα, και θα είναι για το καλό [μας]».
Μερικές φορές ο Κύριος μάς ζητά να κάνουμε κάτι δύσκολο και μερικές φορές οι δυσκολίες μας δημιουργούνται από τη δική μας ή των άλλων χρήση της ελεύθερης βούλησής μας. Ο Νεφί βίωσε και τις δύο καταστάσεις. Όταν ο Λεχί ζήτησε από τους γιους του να επιστρέψουν για να πάρουν τις πλάκες από τον Λάβαν, είπε: «Ιδές, οι αδελφοί σου μουρμουράνε, και λένε ότι είναι δύσκολο πράγμα αυτό που τους ζήτησα. Όμως, ιδές, δεν τους το ζήτησα εγώ, αλλά είναι εντολή τού Κυρίου». Σε μία άλλη περίσταση, οι αδελφοί του Νεφί χρησιμοποίησαν την ελεύθερη βούλησή τους για να περιορίσουν τη δική του: «Άπλωσαν τα χέρια τους επάνω μου, γιατί ιδέστε, ήταν υπερβολικά θυμωμένοι, και με έδεσαν με σχοινιά γιατί γύρευαν να μου αφαιρέσουν τη ζωή».
Ο Τζόζεφ Σμιθ αντιμετώπισε κάτι πολύ δύσκολο στη φυλακή Λίμπερτυ. Μη βλέποντας διέξοδο στην κατάσταση που βρισκόταν και απελπισμένος αναφώνησε: «Ω Θεέ, πού είσαι;». Χωρίς αμφιβολία κάποιοι από εμάς έχουν αισθανθεί όπως ο Τζόζεφ.
Όλοι αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις: τον θάνατο ενός αγαπημένου ατόμου, διαζύγιο, ένα παιδί που παραστράτησε, ασθένεια, δοκιμασίες πίστης, μια δουλειά που έχασε ή όποια άλλη δυσκολία.
Άλλαξα εντελώς όταν άκουσα αυτά τα λόγια από τον Πρεσβύτερο Νηλ Μάξουελ, της Απαρτίας των Δώδεκα, που ειπώθηκαν στη διάρκεια της μάχης του με τη λευχαιμία. Είπε: «Συλλογιζόμουν βαθιά και ήρθαν στον νου μου τα παρακάτω καθοδηγητικά και καθησυχαστικά λόγια: “Σου έστειλα λευχαιμία, ώστε να μπορέσεις να διδάξεις τον λαό μου με γνησιότητα”». Κατόπιν συνέχισε εκφράζοντας πώς τον είχε ευλογήσει αυτή η εμπειρία με «μία προοπτική σε ό,τι αφορά στις σπουδαίες αλήθειες της αιωνιότητας… Τέτοιες φευγαλέες ματιές της αιωνιότητας μπορούν να μας βοηθήσουν να εξακολουθήσουμε να προοδεύουμε, πράγμα που μπορεί να είναι πολύ δύσκολο».
Για να μας βοηθήσει στο ταξίδι και να θριαμβεύσουμε στις δύσκολες στιγμές με τέτοιες φευγαλέες ματιές της αιωνιότητας, θα ήθελα να προτείνω δύο πράγματα. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε δύσκολα πράγματα, πρώτον συγχωρώντας τους άλλους και, δεύτερον, υποτάσσοντας τη θέλησή μας στο θέλημα του Επουράνιου Πατέρα.
Να συγχωρούμε εκείνους που ίσως προκάλεσαν κάτι δύσκολο σε εμάς και να συμφιλιωνόμαστε «με το θέλημα τού Θεού» μπορεί να είναι δύσκολο. Πληγώνει ιδιαίτερα όταν η δυσκολία μας προκαλείται από ένα μέλος της οικογένειας, έναν στενό φίλο ή ακόμα και από εμάς τους ίδιους.
Ως νεαρός επίσκοπος έμαθα για τη συγχώρηση όταν ο πρόεδρος πασσάλου μου, Μπρους Κουκ, αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία. Εξήγησε:
«Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, μερικοί συνεργάτες κι εγώ ξεκινήσαμε μία επιχείρηση. Αν και δεν είχαμε κάνει τίποτα παράνομο, κάποιες ατυχείς αποφάσεις, σε συνδυασμό με τους δύσκολα οικονομικά καιρούς, κατέληξαν στην αποτυχία μας.
»Κάποιοι επενδυτές έκαναν αγωγή για ανακτήσουν τις απώλειές τους. Ο δικηγόρος τους έτυχε να είναι σύμβουλος στην επισκοπική ηγεσία της οικογένειάς μου. Ήταν πολύ δύσκολο να στηρίξω τον άνδρα που φαινόταν ότι επιζητούσε να με καταστρέψει. Μου είχε δημιουργηθεί μια πραγματική εχθρότητα απέναντί του και τον θεωρούσα εχθρό μου. Μετά από πέντε χρόνια νομικών μαχών, χάσαμε ό,τι είχαμε, μαζί και το σπίτι μας.
»Το 2002, η σύζυγός μου κι εγώ μάθαμε ότι η προεδρία πασσάλου όπου υπηρετούσα ως σύμβουλος αναδιοργανωνόταν. Ταξιδεύοντας για ολιγοήμερες διακοπές πριν από την απαλλαγή, με ρώτησε ποιους θα διάλεγα ως συμβούλους μου, αν με καλούσαν ως νέο πρόεδρο πασσάλου. Δεν ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό, όμως εκείνη επέμενε. Τελικά, ένα όνομα ήρθε στον νου μου. Τότε εκείνη ανέφερε το όνομα του δικηγόρου που θεωρούσαμε ότι ήταν στο επίκεντρο των δυσκολιών μας 20 χρόνια νωρίτερα. Καθώς μιλούσε, το Πνεύμα επιβεβαίωσε ότι εκείνος θα έπρεπε να είναι ο άλλος σύμβουλος. Μπορούσα να συγχωρήσω τον άνδρα;
»Όταν ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Σόρενσεν μου έδωσε την κλήση να υπηρετήσω ως πρόεδρος πασσάλου, μου άφησε μία ώρα για να διαλέξω συμβούλους. Με δάκρυα δήλωσα ότι ο Κύριος είχε ήδη παράσχει εκείνη την αποκάλυψη. Καθώς μιλούσα, το όνομα του άνδρα που είχα θεωρήσει ως εχθρό μου, ο θυμός, η εχθρότητα και το μίσος που φώλιαζε μέσα μου, εξαφανίστηκαν. Τη στιγμή εκείνη γνώρισα την ειρήνη που έρχεται με τη συγχώρηση μέσω της Εξιλέωσης του Χριστού».
Με άλλα λόγια, ο πρόεδρος πασσάλου μου «ειλικρινά τον συγχώρησε», όπως ο Νεφί της παλιάς εποχής. Ήξερα τον Πρόεδρο Κουκ και τον σύμβουλό του ως δύο ενάρετους ηγέτες της ιεροσύνης, οι οποίοι αγαπούσαν ο ένας τον άλλο. Αποφάσισα να είμαι όπως εκείνοι.
Χρόνια νωρίτερα, στη διάρκεια της άτυχης περιπέτειάς μας στην Αλάσκα, είχα γρήγορα μάθει ότι κατηγορώντας τους άλλους για τις περιστάσεις μας –τον πιλότο που πέταξε τα τρόφιμα στο μισοσκόταδο– δεν ήταν η λύση. Ωστόσο, καθώς βιώναμε σωματική εξάντληση, έλλειψη φαγητού, ασθένεια και κοιμόμασταν στο έδαφος στη διάρκεια μιας μεγάλης καταιγίδας, με μόνον έναν μουσαμά να μας σκεπάζει, έμαθα ότι «κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο στον Θεό».
Νέοι, ο Θεός απαιτεί δύσκολα πράγματα από εσάς. Μία 14χρονη νέα γυναίκα συμμετείχε σε αγώνες μπάσκετ. Ονειρευόταν να παίξει μπάσκετ στο γυμνάσιο, όπως η μεγαλύτερη αδελφή της. Τότε έμαθε ότι οι γονείς της είχαν κληθεί να προεδρεύουν σε μία ιεραποστολή στη Γουατεμάλα.
Φθάνοντας εκεί, ανακάλυψε ότι κάποια από τα μαθήματά της θα ήταν στα ισπανικά, μία γλώσσα που δεν μιλούσε ακόμα. Στο σχολείο της δεν υπήρχε αθλητική ομάδα κοριτσιών. Έμενε στο 14ο πάτωμα ενός κτηρίου με υψηλή ασφάλεια. Και, πάνω απ’ όλα, δεν μπορούσε να βγει έξω μόνη της για λόγους ασφαλείας.
Οι γονείς της την άκουγαν να κλαίει μέχρι να αποκοιμηθεί κάθε βράδυ, επί μήνες. Αυτό ράγισε την καρδιά τους! Τελικά αποφάσισαν να την στείλουν στην πατρίδα στη γιαγιά της για το γυμνάσιο.
Όταν η σύζυγός μου μπήκε στο δωμάτιο της κόρης μας να της μιλήσει για την απόφασή μας, την είδε γονατιστή να προσεύχεται, με το Βιβλίο του Μόρμον ανοιχτό επάνω στο κρεβάτι. Το Πνεύμα ψιθύρισε στη σύζυγό μου «θα είναι εντάξει» και η σύζυγός μου βγήκε ήσυχα από το δωμάτιο.
Ποτέ δεν την ακούσαμε ξανά να κλαίει μέχρι να αποκοιμηθεί. Με αποφασιστικότητα και τη βοήθεια του Κυρίου, αντιμετώπισε εκείνα τα τρία χρόνια θαρραλέα.
Στο τέλος της ιεραποστολής μας, ρώτησα την κόρη μου εάν επρόκειτο να υπηρετήσει μία ιεραποστολή πλήρους απασχόλησης. Η απάντησή της ήταν: «Όχι μπαμπά, έχω ήδη υπηρετήσει».
Ήμουν καλυμμένος με αυτό! Έξι, όμως, μήνες αργότερα, το Πνεύμα με ξύπνησε τη νύχτα με αυτή τη σκέψη: «Κάλεσα την κόρη σου να υπηρετήσει μία ιεραποστολή».
Η αντίδρασή μου ήταν: «Επουράνιε Πατέρα, έχει δώσει τόσα πολλά». Γρήγορα με διόρθωσε το Πνεύμα και κατάλαβα ότι η ιεραποστολική υπηρέτησή της απαιτείτο από τον Κύριο.
Σύντομα πήγα την κόρη μου για μεσημεριανό φαγητό. Από την άλλη μεριά του τραπεζιού, είπα: «Γκάντζι, ξέρεις γιατί είμαστε εδώ;»
Είπε: «Ναι, μπαμπά. Ξέρεις ότι πρέπει να υπηρετήσω μία ιεραποστολή. Δεν θέλω να πάω, αλλά θα πάω».
Επειδή υποτάχθηκε στο θέλημα του Επουράνιου Πατέρα, Τον υπηρέτησε με όλη την καρδιά, το σθένος, τον νου και τη δύναμή της. Είχε διδάξει στον πατέρα της πώς να κάνουμε δύσκολα πράγματα.
Στην παγκόσμια πνευματική συγκέντρωση νέων του Προέδρου Ράσσελ Νέλσον, εκείνος ζήτησε κάποια δύσκολα πράγματα από τους νέους. Ο Πρόεδρος Νέλσον είπε: «Η πέμπτη πρόσκλησή μου είναι να ξεχωρίσετε, να είστε διαφορετικοί από τον κόσμο… Ο Κύριος θέλει από εσάς να φαίνεστε, να ακούγεστε, να ενεργείτε και να ντύνεστε όπως ένας αληθινός μαθητής του Ιησού Χριστού». Αυτό ίσως να είναι δύσκολο, ωστόσο ξέρω ότι μπορείτε να το κάνετε – με χαρά.
Θυμηθείτε ότι «οι άνθρωποι υπάρχουν για να μπορέσουν να έχουν αγαλλίαση». Παρ’ όλα όσα αντιμετώπισε ο Λεχί, πάντα έβρισκε χαρά. Θυμάστε όταν ο Άλμα ήταν «βαρυμένος με λύπη», εξαιτίας του λαού του Αμμωνίχα; Ο άγγελος του είπε: «Γι’ αυτό, να σηκώσεις το κεφάλι σου και να χαρείς… Γιατί υπήρξες πιστός στο να τηρείς τις εντολές του Θεού». Ο Άλμα έμαθε μία μεγάλη αλήθεια: Μπορούμε πάντοτε να χαιρόμαστε όταν τηρούμε τις εντολές. Θυμηθείτε ότι κατά τη διάρκεια των πολέμων και των δυσκολιών που αντιμετώπισαν την εποχή του στρατηγού Μορόνι «ποτέ δεν υπήρξε ευτυχέστερη εποχή ανάμεσα στο λαό τού Νεφί». Μπορούμε και πρέπει να βρίσκουμε χαρά όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολα πράγματα.
Ο Σωτήρας αντιμετώπισε δύσκολα πράγματα: «Ο κόσμος… θα τον κρίνει ότι είναι κάτι μηδαμινό. Γι’ αυτό τον μαστιγώνουν, και εκείνος το υπομένει. Και τον χτυπούν, και το υπομένει. Μάλιστα, τον φτύνουν και το υπομένει, ένεκα τής γεμάτης αγάπη καλοσύνης του και τής μακροθυμίας του προς τα τέκνα των ανθρώπων».
Χάρη σε αυτήν τη στοργική καλοσύνη ο Ιησούς Χριστός υπέφερε την Εξιλέωση. Επομένως, λέει στον καθέναν από εμάς: «Mέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο». Χάρη στον Χριστό μπορούμε κι εμείς να υπερνικήσουμε τον κόσμο.
Καθώς αντιμετωπίζουμε δύσκολα πράγματα κατά τον τρόπο του Κυρίου, είθε να σηκώνουμε το κεφάλι μας και να χαιρόμαστε. Σε ετούτη την ιερή ευκαιρία να καταθέσουμε μαρτυρία στον κόσμο, δηλώνω ότι ο Σωτήρας μας ζει και καθοδηγεί την Εκκλησία Του. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.