Ποιμαίνουσες ψυχές
Προσεγγίζουμε με αγάπη τους άλλους, επειδή αυτό είναι που μας πρόσταξε ο Σωτήρας μας να κάνουμε.
Σε μία πρόσφατη συνομιλία με έναν φίλο μου, μου είπε ότι όταν ήταν νέο, μόλις βαπτισμένο μέλος της Εκκλησίας, ένιωσε ξαφνικά σαν να μην ταίριαζε κάπως στον τομέα του. Οι ιεραπόστολοι που τον δίδασκαν είχαν μετατεθεί και εκείνος ένιωσε σαν να ήταν στο περιθώριο. Χωρίς φίλους στον τομέα, βρήκε τους παλιούς φίλους του και με αυτούς συμμετείχε σε δραστηριότητες που τον πήγαν μακριά από τη συμμετοχή στην εκκλησία – τόσο που άρχισε να ξεστρατίζει από το ποίμνιο. Με δάκρυα στα μάτια του, περιέγραψε πόσο βαθιά ευγνώμων ήταν, όταν ένα έτερο μέλος του τομέως έγινε φίλος του και τον προσκάλεσε να επιστρέψει με έναν ζεστό και περιεκτικό τρόπο. Μέσα σε λίγους μήνες, ήταν πίσω στην ασφάλεια του ποιμνίου, ενδυναμώνοντας άλλους καθώς και τον εαυτό του. Δεν είμαστε ευγνώμονες για τον ποιμένα στη Βραζιλία που έψαξε αυτόν τον νεαρό άνδρα, τον Πρεσβύτερο Κάρλος Γκοντόυ, ο οποίος τώρα κάθεται πίσω μου ως μέλος της Προεδρίας των Εβδομήκοντα;
Δεν είναι αξιοσημείωτο πώς τέτοιες μικρές προσπάθειες μπορούν να έχουν αιώνιες συνέπειες; Αυτή η αλήθεια είναι στο κέντρο των προσπαθειών τέλεσης διακονίας της Εκκλησίας. Ο Επουράνιος Πατέρας μπορεί να πάρει τις απλές, καθημερινές προσπάθειές μας και να τις μετατρέψει σε κάτι θαυμαστό. Είναι μόνον έξι μήνες από τότε που ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον ανακοίνωσε ότι «ο Κύριος έκανε σημαντικές προσαρμογές στον τρόπο με τον οποίο φροντίζουμε ο ένας για τον άλλον, εξηγώντας ότι «θα εφαρμόσουμε μία καινούργια, ιερότερη προσέγγιση φροντίδας και τέλεσης διακονίας προς τους άλλους. Θα αναφερόμαστε σε αυτές τις προσπάθειες απλά ως “τέλεση διακονίας”».
Ο Πρόεδρος Νέλσον εξήγησε επίσης: «Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της αληθινής και ζώσης Εκκλησίας του Κυρίου θα είναι πάντοτε η οργανωμένη, κατευθυνόμενη προσπάθεια να τελεί διακονία προς τα τέκνα του Θεού ξεχωριστά και προς τις οικογένειές τους. Επειδή είναι η Εκκλησία Του, εμείς ως υπηρέτες Του θα τελούμε διακονία προς τον έναν, όπως έκανε Εκείνος. Θα τελούμε διακονία στο όνομά Του, με τη δύναμη και την εξουσία Του και με τη στοργική καλοσύνη Του».
Από εκείνη την ανακοίνωση, η ανταπόκρισή σας ήταν απίστευτη! Έχουμε λάβει αναφορές για τη μεγάλη επιτυχία στην εφαρμογή αυτών των αλλαγών σε σχεδόν κάθε πάσσαλο στον κόσμο όπως έδωσε οδηγίες ο ζων προφήτης μας. Για παράδειγμα, αδελφοί και αδελφές που τελούν διακονία έχουν ανατεθεί σε οικογένειες, συντροφιές –συμπεριλαμβανομένων νέων ανδρών και νέων γυναικών– έχουν οργανωθεί και λαμβάνουν χώρα συνεντεύξεις τέλεσης διακονίας.
Δεν νομίζω ότι είναι σύμπτωση που έξι μήνες πριν από τη χθεσινή αποκαλυπτική ανακοίνωση –«μία νέα ισορροπία και σύνδεση ανάμεσα στη διδασκαλία του Ευαγγελίου στο σπίτι και στην Εκκλησία»– δόθηκε η αποκαλυπτική ανακοίνωση για την τέλεση διακονίας. Αρχής γενομένης από τον Ιανουάριο, καθώς περνούμε μία ώρα λιγότερη στη λατρεία μας στην εκκλησία, όλα όσα έχουμε μάθει στην τέλεση διακονίας θα μας βοηθήσουν να εξισορροπήσουμε αυτό το κενό με μία ανώτερη και αγιότερη, με επίκεντρο το σπίτι εμπειρία την Ημέρα του Κυρίου με την οικογένεια και τους αγαπημένους μας.
Με αυτές τις οργανωτικές δομές στη θέση τους, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε: «Πώς γνωρίζουμε ότι τελούμε διακονία με τον τρόπο του Κυρίου; Βοηθούμε τον Καλό Ποιμένα με τον τρόπο που Εκείνος προορίζει;»
Σε μία πρόσφατη συζήτηση, ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ επαίνεσε τους Αγίους που προσαρμόσθηκαν σε αυτές τις αξιοσημείωτες αλλαγές, αλλά επίσης εξέφρασε την ειλικρινή του ελπίδα ότι τα μέλη αναγνωρίζουν ότι η τέλεση διακονίας είναι περισσότερα από το να «είναι απλώς καλοί». Αυτό δεν είναι για να πω ότι το να είμαστε καλοί είναι ασήμαντο, αλλά όσοι καταλαβαίνουν το αληθινό πνεύμα της τέλεσης διακονίας συνειδητοποιούν ότι πηγαίνει πέρα από το να είμαστε απλώς καλοί. Αν γίνεται με τον τρόπο του Κυρίου, η τέλεση διακονίας μπορεί να έχει μία εκτεταμένη επιρροή για το καλό που εξακολουθεί σε όλη την αιωνιότητα, όπως έχει γίνει για τον Πρεσβύτερο Γκοντόυ.
«Ο Σωτήρας έδειξε με παράδειγμα τι σημαίνει να τελείς διακονία καθώς υπηρετούσε από αγάπη… Δίδασκε, προσευχόταν, παρηγορούσε και ευλογούσε τους γύρω Του, προσκαλώντας όλους να Τον ακολουθήσουν… Καθώς τα μέλη της Εκκλησίας τελούν διακονία [με έναν ανώτερο και αγιότερο τρόπο], επιζητούν με προσευχή να υπηρετούν όπως θα υπηρετούσε Εκείνος – να… “προστατεύουν πάντοτε την εκκλησία και να είναι μαζί με τα μέλη και να τα ενδυναμώνουν”, να “επισκέπτονται το σπίτι κάθε μέλους” και να βοηθούν καθέναν να γίνει αληθινός μαθητής του Ιησού Χριστού».
Κατανοούμε ότι ο αληθινός ποιμένας αγαπά τα πρόβατά του, γνωρίζει το καθένα με το όνομά του και «έχει προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτά».
Ο φίλος μου από πολλά έτη πέρασε τη ζωή του ως ιδιοκτήτης ράντσου, κάνοντας τη δύσκολη δουλειά της εκτροφής βοοειδών και προβάτων στα δύσβατα Βραχώδη Όρη. Κάποτε μου είπε τις δυσκολίες και τους κινδύνους σε σχέση με την εκτροφή προβάτων. Περιέγραψε ότι στις αρχές της άνοιξης, όταν το χιόνι είχε σχεδόν λιώσει στην ευρεία οροσειρά, τοποθέτησε το κοπάδι σχεδόν 2.000 προβάτων που ανήκε στην οικογένειά του στα βουνά για το καλοκαίρι. Εκεί, φύλαγε τα πρόβατα έως τα τέλη του φθινοπώρου, όταν μεταφέρονταν από τα καλοκαιρινά βοσκοτόπια σε χειμερινά βοσκοτόπια στην έρημο. Περιέγραψε πόσο δύσκολη ήταν η φροντίδα ενός μεγάλου ποιμνίου, απαιτώντας ώρες το πρωί και τη νύχτα αργά – να ξυπνά πριν από την ανατολή του ηλίου και να τελειώνει πολύ αφού είχε σκοτεινιάσει. Δεν μπορούσε κατά τρόπο εφικτό να το κάνει μόνος του.
Άλλοι βοηθούσαν στη φροντίδα του ποιμνίου, μεταξύ άλλων ένας συνδυασμός πεπειραμένων εργατών ράντσου που τους βοηθούσαν νεότεροι εργάτες, οι οποίοι επωφελούντο από τη σοφία των συναδέλφων τους. Βασιζόταν επίσης σε δύο γηραιά άλογα, δύο πουλάρια που εκπαιδεύονταν, δύο γηραιά τσοπανόσκυλα και δύο ή τρία τσοπανόσκυλα που ήταν κουτάβια. Κατά τη διάρκεια του θέρους, ο φίλος μου και τα πρόβατά του αντιμετώπιζαν τον άνεμο και τις καταιγίδες, την ασθένεια, τα τραύματα, την ξηρασία και οποιαδήποτε άλλη δυσχέρεια μπορεί κάποιος να φαντασθεί. Κάποια χρόνια έπρεπε να μεταφέρουν νερό όλο το καλοκαίρι για να διατηρούν ζωντανά τα πρόβατα. Κατόπιν, κάθε έτος στα τέλη του φθινοπώρου, όταν ο καιρός του χειμώνα ήταν απειλητικός και τα πρόβατα μεταφέρονταν από το βουνό και μετρώνταν, υπήρχαν συνήθως περισσότερα από 200 που ήταν χαμένα.
Το ποίμνιο των 2.000 προβάτων που ετίθετο στα βουνά στην αρχή της άνοιξης μειωνόταν σε λιγότερα από 1.800. Τα περισσότερα από τα πρόβατα που έλειπαν δεν χάνονταν από ασθένειες ή φυσικό θάνατο αλλά από θηρευτές όπως λιοντάρια της Αμερικής ή κογιότ. Αυτοί οι θηρευτές συνήθως έβρισκαν τα αρνιά που είχαν ξεστρατίσει από την ασφάλεια του ποιμνίου και αποσύρονταν από την προστασία του ποιμένα τους. Θα σκεφθείτε για μία στιγμή αυτά που μόλις περιέγραψα σε ένα πνευματικό ευρύτερο πλαίσιο; Ποιος είναι ο ποιμένας; Ποιος είναι το ποίμνιο; Ποιοι είναι εκείνοι που βοηθούν τον ποιμένα;
Ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας, και γνωρίζω τα δικά μου… και την ψυχή μου βάζω για χάρη των προβάτων».
Ο προφήτης Νεφί ομοίως δίδαξε ότι ο Ιησούς «θα βόσκει τα πρόβατά του, και σ’ αυτόν θα βρίσκουν τροφή». Βρίσκω συνεχή γαλήνη που γνωρίζω ότι «O KYPIOΣ είναι o πoιμένας μου» και ότι γνωρίζει τον καθέναν μας και είμαστε υπό τη φροντίδα Του. Όταν αντιμετωπίζουμε τους ανέμους και τις καταιγίδες της ζωής, τις ασθένειες, τους τραυματισμούς και την ξηρασία, ο Κύριος –ο Ποιμένας μας– θα τελεί διακονία προς εμάς. Θα αποκαταστήσει την ψυχή μας.
Με τον ίδιο τρόπο που φρόντιζε ο φίλος μου τα πρόβατά του με τη βοήθεια των νεαρών και των γηραιών εργατών ράντσου, των αλόγων και των τσοπανόσκυλων, ο Κύριος απαιτεί επίσης βοήθεια στη δύσκολη εργασία της φροντίδας των προβάτων στο ποίμνιό Του.
Ως τέκνα του στοργικού Επουράνιου Πατέρα και ως πρόβατα στο ποίμνιό Του, απολαμβάνουμε την ευλογία να τελεί διακονία προς εμάς ατομικώς ο Ιησούς Χριστός. Ταυτοχρόνως, έχουμε την ευθύνη να παράσχουμε βοήθεια τέλεσης διακονίας σε άλλους γύρω μας ως ποιμένες οι ίδιοι. Δώστε προσοχή στα λόγια του Κυρίου να «με υπηρετείς και θα προχωρείς στο όνομά μου, και θα συναθροίζεις τα πρόβατά μου».
Ποιος είναι ποιμένας; Κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί στη βασιλεία του Θεού είναι ποιμένας. Δεν απαιτείται καμία κλήση. Από τη στιγμή που αναδυόμαστε από τα ύδατα του βαπτίσματος, επιφορτιζόμαστε σε αυτό το έργο. Προσεγγίζουμε με αγάπη τους άλλους, επειδή αυτό είναι που μας πρόσταξε ο Σωτήρας μας να κάνουμε. Ο Άλμα τόνισε: «Γιατί ποιος βοσκός… που έχει πολλά πρόβατα δεν τα προσέχει, για να μην μπούνε οι λύκοι και καταβροχθίσουν το κοπάδι του; Δεν θα τον διώξει;» Οποτεδήποτε οι πλησίον μας βρίσκονται σε δυστυχία υλικώς ή πνευματικώς, προστρέχουμε να τους βοηθήσουμε. Σηκώνουμε ο ένας του άλλου τα βάρη για να γίνονται ελαφριά. Πενθούμε με εκείνους που πενθούν. Ανακουφίζουμε όσους έχουν ανάγκη ανακούφισης. Ο Κύριος το αναμένει από εμάς στοργικά. Και θα έλθει η μέρα κατά την οποία θα είμαστε υπόλογοι για τη φροντίδα που αναλαμβάνουμε στην τέλεση διακονίας προς το ποίμνιό Του.
Ο ποιμένας-φίλος μου ανέφερε ένα άλλο σημαντικό στοιχείο στη φροντίδα των προβάτων στο βοσκοτόπι. Περιέγραψε ότι τα χαμένα πρόβατα ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα στους κινδύνους των θηρευτών. Στην πραγματικότητα, μέχρι 15 τοις εκατό από τον συνολικό χρόνο εκείνου και της ομάδας του ήταν αφοσιωμένο στην εύρεση χαμένων προβάτων. Όσο συντομότερα έβρισκαν χαμένα πρόβατα, προτού απομακρυνθούν τα πρόβατα πάρα πολύ μακριά από το ποίμνιο, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες υπήρχαν να πάθουν κακό αυτά. Η ανάκτηση χαμένων προβάτων απαιτούσε πολλή υπομονή και πειθαρχία.
Πριν από μερικά χρόνια, βρήκα ένα άρθρο σε μία τοπική εφημερίδα που μου κέντρισε τόσο το ενδιαφέρον, που το αποθήκευσα. Η επικεφαλίδα της πρώτης σελίδας έλεγε: «Αποφασισμένος σκύλος δεν εγκαταλείπει τα χαμένα πρόβατα». Αυτό το άρθρο περιγράφει έναν μικρό αριθμό προβάτων που ανήκαν σε ένα ράντσο όχι πολύ μακριά από το ακίνητο του φίλου μου και κάπως αφέθηκαν πίσω στα καλοκαιρινά βοσκοτόπια τους. Δύο ή τρεις μήνες αργότερα, αποκλείσθηκαν και παγιδεύτηκαν στο χιόνι στα βουνά. Όταν τα πρόβατα αφέθηκαν πίσω, το τσοπανόσκυλο έμεινε μαζί τους, επειδή ήταν καθήκον του να φροντίζει και να προστατεύει τα πρόβατα. Δεν σταματούσε να τα προσέχει! Εκεί παρέμεινε – κάνοντας κύκλους γύρω από τα χαμένα πρόβατα για μήνες στον κρύο και γεμάτο χιόνι καιρό, εξυπηρετώντας ως προστασία από τα κογιότ, τα αμερικανικά λιοντάρια ή οποιονδήποτε άλλο θηρευτή που θα έβλαπτε τα πρόβατα. Έμεινε εκεί έως ότου μπόρεσε να οδηγήσει ή να συγκεντρώσει τα πρόβατα πίσω στην ασφάλεια του ποιμένα και του ποιμνίου. Η εικόνα που απαθανατίστηκε στην πρώτη σελίδα αυτού του άρθρου επιτρέπει σε κάποιον να δει τον χαρακτήρα στα μάτια και τη στάση αυτού του τσοπανόσκυλου.
Στην Καινή Διαθήκη, βρίσκουμε μία παραβολή και οδηγίες από τον Σωτήρα που παρέχουν περαιτέρω εσώτερη γνώση αναφορικώς προς την ευθύνη μας ως ποιμένων, αδελφών που τελούν διακονία για τα χαμένα πρόβατα:
«Ποιος άνθρωπος από σας, αν έχει εκατό πρόβατα, και χάσει ένα από αυτά, δεν αφήνει τα ενενήντα εννέα στην έρημο και πηγαίνει αναζητώντας το χαμένο, μέχρις ότου το βρει;
Και βρίσκοντάς το, το βάζει επάνω στους ώμους του, χαίροντας·
»και ερχόμενος στο σπίτι, συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονες, λέγοντάς τους: Χαρείτε μαζί μου, επειδή βρήκα το πρόβατό μου που είχε χαθεί».
Καθώς συνοψίζουμε το μάθημα που διδάσκεται στην παραβολή, βρίσκουμε αυτήν την πολύτιμη συμβουλή:
-
Πρέπει να προσδιορίζουμε τα χαμένα πρόβατα.
-
Τα ψάχνουμε έως ότου τα βρούμε.
-
Όταν τα βρούμε, μπορεί να τα βάλουμε στους ώμους μας για να τα φέρουμε σπίτι.
-
Τα περιβάλλουμε με φίλους κατά την άφιξή τους.
Αδελφοί και αδελφές, οι μεγαλύτερες δυσκολίες μας και οι μεγαλύτερες ανταμοιβές μας μπορεί να έλθουν καθώς τελούμε διακονία στα χαμένα πρόβατα. Τα μέλη της Εκκλησίας στο Βιβλίο του Μόρμον «φρόντιζαν το λαό τους, και τους γαλουχούσαν με θέματα που αφορούν στη χρηστότητα». Μπορούμε να ακολουθήσουμε τα παραδείγματά τους και να θυμόμαστε ότι η τέλεση διακονίας πρέπει να «καθοδηγείται από το Πνεύμα… ευέλικτη και… προσαρμοσμένη στις ανάγκες κάθε μέλους». Είναι επίσης ζωτικής σημασίας να «επιζητού[με] να βοηθήσου[με] τα άτομα και τις οικογένειες να προετοιμαστούν για την επόμενη διάταξή τους, να τηρούν τις διαθήκες [τους]… και να γίνουν αυτοδύναμοι».
Κάθε ψυχή είναι πολύτιμη για τον Επουράνιο Πατέρα μας. Η προσωπική Του πρόσκληση προς τέλεση διακονίας είναι μεγίστης αξίας και σημασίας για Εκείνον, διότι είναι το έργο και η δόξα Του. Είναι στην κυριολεξία το έργο της αιωνιότητας. Καθένα από τα τέκνα Του έχει απροσμέτρητες δυνατότητες στα μάτια Του. Σας αγαπά με μία αγάπη που δεν μπορείτε καν να αρχίσετε να καταλάβετε. Σαν το αφοσιωμένο τσοπανόσκυλο, ο Κύριος θα παραμείνει στο βουνό για να προστατεύσει εσάς από τον άνεμο, τις καταιγίδες, το χιόνι και άλλα.
Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον μας δίδαξε στην τελευταία συνέλευση: «Το μήνυμά μας προς τον κόσμο [και επιτρέψτε μου να προσθέσω: “προς το ποίμνιο που τελεί διακονία”] είναι απλό και ειλικρινές: προσκαλούμε όλα τα τέκνα του Θεού και από τις δύο πλευρές του πέπλου να έλθουν προς τον Σωτήρα τους, να λάβουν τις ευλογίες του άγιου ναού, να έχουν ακατάλυτη χαρά και να έχουν τις προϋποθέσεις για αιώνια ζωή».
Είθε να θέσουμε ανώτερους στόχους σε αυτό το προφητικό όραμα, ούτως ώστε να μπορέσουμε να ποιμάνουμε ψυχές στον ναό και τελικώς προς τον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό. Δεν αναμένει από εμάς να κάνουμε θαύματα. Μας ζητεί απλώς να φέρουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας προς Εκείνον, επειδή έχει τη δύναμη να λυτρώνει ψυχές. Καθώς το κάνουμε αυτό, μπορούμε να εξασφαλίσουμε και θα εξασφαλίσουμε αυτήν την υπόσχεση: «Και όταν ο αρχιποιμένας φανερωθεί, θα πάρετε το αμαράντινο στεφάνι τής δόξας». Καταθέτω μαρτυρία γι’ αυτό –και για τον Ιησού Χριστό ως τον Σωτήρα μας και Λυτρωτή μας– στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.