دادن تقدّس به سَروَر
ایثار، کمتر دربارهٔ «واگذار کردن» و بیشتر دربارهٔ «بخشیدن به» سَروَر است.
سال گذشته، هنگام خدمت در ریاست منطقه شمال آسیا، از رئیس راسل اِم. نلسون تماس تلفنی دریافت کردم که از من دعوت کردند تا به عنوان مشاور دوم در ریاست اسقفانِ ناظر خدمت کنم. او با مهربانی از همسر من، لوری، دعوت کرد تا به گفتگو بپیوندد. پس از پایان تماس، ما هنوز در حالت ناباوری بودیم که همسرم پرسید: «حالا ریاست اسقفانِ ناظر اعظم چه کاری می‌کند؟» پس از اندکی تأمّل، پاسخ دادم: «دقیقاً نمی دانم!»
یک سالِ بعد — و با احساس عمیقِ فروتنی و سپاسگزاری — می‌توانم با درک بیشتر به سوالِ همسرم پاسخ دهم. در کنار موارد بسیارِ دیگری، ریاست اُسقفانِ ناظر بر امور رفاهی و بشردوستانه کلیسا نظارت می‌کند. این کار اکنون سراسر جهان را در بر می‌گیرد و بیش از هر زمان دیگری از گذشته، به فرزندان خدا برکت می‌دهد.
به عنوان یک اُسقف در ریاست اُسقفانِ ناظر، ما توسطِ کارکنانِ فوق العاده کلیسا و دیگران، از جمله ریاست کل انجمن امداد، که با ما در کمیته اجرایی رفاه و خود-اتکائی کلیسا خدمت می‌کنند، کمک میشویم. به عنوان اعضای آن کمیته، ریاست اول از من — و همچنین خواهر یوبَنک، که عصر دیروز با ما صحبت کرد — خواست تا آخرین تلاش‌های بشردوستانهٔ اخیر کلیسا را با شما به اشتراک بگذاریم. آنها همچنین به طور خاص از ما خواستند تا قدردانی عمیق آنها را ابراز کنیم — زیرا، برادران و خواهران، این شما هستید که این تلاش‌های بشردوستانه را امکان‌پذیر کرده‌اید.
همانطور که ما با نگرانی، آثار اولیهٔ بحرانِ اقتصادیِ کووید- ۱۹ را در سراسر جهان مشاهده کردیم، ما به راحتی می‌توانستیم انتظار کاهش کمکهای مالی را که مقدسین قادر به ارائه آن بودند را داشته باشیم. گذشته از همهٔ اینها، اعضای خود ما از مشکلاتِ این بیماریِ همه گیر مصون نبودند. احساسِ ما را تصور کنید وقتی که ما برعکس این را مشاهده کردیم! معلوم شد که کمکهای بشردوستانه در سال ۲۰۲۰ بالاترین میزان تا حالا بوده است — و امسال حتی بیشتر از این نیز در حال افزایش است. در نتیجهٔ سخاوت شما، از زمان تأسیس صندوق بشردوستانه تا به حال، کلیسا امروز به گسترده‌ترین کمک‌رسانی خود با بیش از ۱۵۰۰ پروژۀ امداد رسانی کووید در بیش از ۱۵۰ کشور جهان نائل شده است، این کمکهای مالی، که با از خودگذشتگی به سَروَر بخشیده‌اید، به غذا برای ادامهٔ حیات، اکسیژن، لوازم پزشکی، و واکسناسیون برای کسانی تبدیل شده است که در غیر اینصورت بدون کمکهای شما، موارد ذکر شده را دریافت نمی‌کردند.
به اندازه‌ای که کمکهای کالایی از اهمیت بالایی برخوردارند به همان اندازه نیز فَوَرانِ عظیمِ کمک‌هایی که اعضای کلیسا با انرژی و زمانی که در اختیار اهدافِ دادرسی بشردوستانه قرار می‌دهند، اهمیت دارد. حتی در حالی که بیماریِ همه گیر شدت گرفته است، بلایای طبیعی، درگیری‌های داخلی و بی‌ثباتی اقتصادی بی‌امان بوده است و همچنان میلیونها نفر را از خانه‌های خود بیرون کرده است. سازمان ملل متحد در حال حاضر گزارش می‌دهد که بیش از ۸۲ میلیون نفر مردمی که به اجبار آواره شده‌اند، در جهان وجود دارد. ۱ به این رقم میلیونها نفر دیگر را اضافه کنید که به دنبال زندگی بهتر برای خود یا فرزندان خود، انتخاب می‌کنند تا از فقر یا ظلم فرار کنند، و آن وقت تازه می‌توانید نگاهی اجمالی به وسعت این وضعیت جهانی داشته باشید.
با خوشحالی می‌توانم گزارش دهم که با تشکر از وقتِ داوطلبان و استعدادهای افراد بیشماری، کلیسا مراکز خوش‌آمدگویی پناهندگان و مهاجران را در مکان‌های مختلف در ایالات متحده و اروپا اداره می‌کند. و به لطف کمکهای شما، ما کالاها، وجوه مالی و داوطلبانی را برای کمک به برنامه‌هایی مشابه که توسط سایر سازمان‌ها در سراسر جهان اداره می‌شود، ارائه می‌دهیم.
اجازه دهید تا قدردانی قلبی خود را نسبت به مقدسینی که برای غذا دادن، لباس پوشاندن، دوستی کردن و کمک‌رسانی به این پناهندگان پیوستند تا آنها آماده و خودکفا شوند، ابراز کنم.
عصر دیروز، خواهر یوبَنک چند مورد از تلاش‌های فوق العاده مقدسین را در این زمینه با شما به اشتراک گذاشت. هنگامی‌که بر این تلاش‌ها تامل می‌کنم، افکار من اغلب به اصل فداکاری و ارتباط مستقیم این اصل با دو فرمان بزرگِ دوست داشتن خدا و دوست داشتن همسایه می‌گراید.
در کابرد‌های مدرن، عبارتِ فداکاری اشاره به مفهوم «واگذار کردنِ» چیزها برای سَروَر و سلطنت او دارد. هر چند، در دوران باستان، معنای کلمهٔ ایثار بیشتر به دو ریشهٔ لاتین خود سَکِر، به معنای منزّه یا مقدس، و فاچِر، به معنای «ساختن.» ۲ بنابراین، به صورت باستانی ایثار (قربانی)، در واقع به معنای «مقدس ساختن چیزی یا کسی» می‌بود. ۳ با این نگرش، ایثار فرایندِ مقدس شدن و شناختن خدا است، و نه یک رویداد یا آیینِ مذهبیِ «واگذار کردن» چیزها برای سَروَر.
سَروَر گفت، «من از شما محبّت پایدار می‌خواهم نه قربانی. من خواهان هدایای سوختنی شما نیستم، بلکه از شما توقع دارم که مرا بشناسید.» ۴ سَروَر می‌خواهد که ما مقدس شویم، ۵ محبّت داشته باشیم، ۶ و او را بشناسیم. ۷ همانطور که پولسِ رسول تعلیم داد، «اگر تمام دارایی خود را به فقرا بدهم و حتّی بدن خود را در راه خدا به سوختن دهم، امّا محبّت نداشته باشم، هیچ سودی عاید من نخواهد شد.» ۸ در نهایت، سَروَر قلب‌های ما را می‌خواهد. او می‌خواهد ما در مسیح به موجودات جدیدی تبدیل شویم. ۹ همانطور که او به نیفایان دستور داد، «و به من دلی شکسته و روانی پشیمان را برای قربانی پیشکش کنید.» ۱۰
فداکاری کمتر دربارهٔ «واگذار کردن» و بیشتر دربارهٔ «بخشیدن به» سَروَر است. کلمات حک شدۀ «وقف شده برای سَروَر» بر روی ورودی هر یک از معابد ما هستند. همانطور که ما پیمان‌های خود را با ایثار رعایت می‌کنیم، از طریق رحمت عیسی مسیح مقدس میشویم و در محراب‌های معبد مقدس، با دل‌های شکسته و روان‌های پشیمان، تقدس خود را به سَروَر می‌دهیم. ارشد نیل اِی. مَکس‌وِل تعلیم داد که تسلیم ارادهٔ یک شخص [یا قلب ۱۱ ] در حقیقت تنها چیزِ منحصر به فرد شخصی است که باید در محراب خدا قرار دهیم. … با این حال، وقتی من و شما سرانجام خود را تسلیم می‌کنیم، با اجازه دادن به اینکه اراده‌های فردی ما، در خواست خدا محو شود، آنوقت ما واقعاً چیزی به او می‌بخشیم! ۱۲
وقتی به ایثارهای ما از طرف دیگران از منظر «واگذار کردن» نگاه می‌شود، هنگامی‌که ایثارهای ما به رسمیت شناخته نشده یا پاداش نمی‌گیرند، ممکن است آنها را به عنوان یک بار تلقی کنیم و دلسرد شویم. هر چند، وقتی به [ایثارهای ما] از منظر «بخشیدن به» سَروَر نگاه می‌شود، ایثارهای ما از جانب دیگران تبدیل به هدایایی می‌شود، و لذت سخاوتمندانه بخشیدن، خودش، به پاداش تبدیل می‌شود. فارغ از نیاز به محبت، تأیید، یا قدردانیِ دیگران، ایثارهای ما تبدیل به پاک‌ترین و عمیق‌ترین ابراز بیانِ قدردانی و عشق ما به منجی و همنوعان‌ِمان می‌باشد. هرگونه احساس غرورآفرینِ از خودگذشتگی، جای خود را به احساس سپاسگزاری، سخاوتمندی، رضایت و شادی می‌دهد. ۱۳
چیزی مقدس می‌شود — این چه زندگی ما باشد، چه دارایی‌های ما، چه زمانِ ما و چه استعدادهای ما — نه به سادگی با واگذاری آنها، بلکه با تقدیس دادنِ ۱۴ آنها به سَروَر. کارهای بشردوستانهٔ کلیسا چنین هدیه‌ای است. این محصول جمعیِ پیشکش‌های تقدیس‌شدهٔ مقدسین است، تجلی از عشق ما به خدا و فرزندان او. ۱۵
اِستیو و آنیتا کانفیلد نمایندگان مقدسین آخرین زمان در سراسر جهان هستند که برکت‌های دگرگون‌کنندهٔ بخشش به سَروَر را برای خود تجربه کرده‌اند. به عنوان مبشرانِ رفاه و خود-اتکایی، از کانفیلد‌ها خواسته شد تا در اردوگاه‌های پناهندگان و مراکز مهاجران در سراسر اروپا کمک کنند. خواهر کانفیلد در زندگی حرفه‌ای خود، یک طراح داخلیِ عالی در سطح جهانی بود، که مشتریان ثروتمندی با او برای زیبا کردن خانه‌ها لوکس‌شان و هتل‌هایشان قرارداد می‌بستند. ناگهان، او خود را در دنیایی یافت که کاملاً برعکس بود، چنانکه در بین مردمی خدمت می‌کرد که تقریباً همه چیز را از نظر دارایی‌های دنیایی از دست داده بودند. به گفته او، او «پیاده‌روهای سنگ مرمر شده را با زمین‌های خاکی» عوض کرد، و هنگامی‌که او و شوهرش شروع کردند به دوست شدن — و به زودی دوست داشتن و به آغوش کشیدنِ — کسانی که به مراقبت آنها نیاز داشتند، با انجام این کار به میزان ِبی‌اندازه‌ای رضایتمندی یافتند.
کانفیلد‌ها مشاهده کردند، «ما احساس نمی‌کردیم که برای خدمت به سَروَر چیزی را از دست داده‌ایم. خواستِ ما این بود که زمان و انرژی خود را برای برکت یافتن فرزندانش به او بدهیم تا به هر نحوی که مناسب می‌دانست از ما استفاده کند. همانطور که ما در کنار برادران و خواهران خود کار می‌کردیم، هر گونه ظاهر بیرونی — هر گونه تفاوت در پیش‌زمینه افراد یا دارایی‌هایشان — برای ما از میان رفت و ما به سادگی قلب یکدیگر را دیدیم. هیچ درجه‌ای از موفقیت شغلی یا دستاوردهای مادی وجود ندارد که بتواند به نوعی که این تجربیات، خدمت کردن در میانِ فروتن‌ترین فرزندان خدا، ما را بالا بُرد، برابری کند.»
داستان کانفیلد‌ها و بسیاری دیگر مانند آن به من کمک کرده‌اند که قدردانِ اشعار یک ترانهٔ ساده و در عین حال عمیق ابتدایی باشم.۱۶
« ببخش» گفت نهرِ کوچک
همانطور که از تپه با شتاب پایین می‌رفت؛
«من کوچکم، می‌دانم، اما به هر کجا که می‌روم
مزارع هنوز سبزتر می‌شوند
بله، هر یک از ما کوچک هستیم، اما با هم هنگامی‌که با شتاب به خدا و همنوعان خود می‌بخشیم. هر کجا که می‌رویم زندگی‌ها غنی و پر برکت می‌شود.
آیه سوم این ترانه کمتر شناخته شده است اما با این دعوت عاشقانه به پایان می‌رسد:
ببخش، پس، آنچنان که عیسی می‌بخشد؛
همه [هر شخصی]، چیزی برای بخشیدن دارند.
مانند نهرها و شکوفه‌ها عمل کنید:
برای خدا و دیگران زندگی کنید. ۱۶
برادران و خواهران عزیز — همانطور که ما برای خدا و دیگران زندگی می‌کنیم با بخشیدنِ امکاناتِ خود و وقت خود، و بله، حتی از وجود خودمان، ما جهان را کمی سبزتر می‌کنیم، فرزندان خدا را کمی شادتر می‌کنیم، و، در این روند، کمی مقدس‌تر میشویم.
باشد که سَروَر به شما بسیار برکت دهد برای فداکاری‌هایی که به او آزادانه می‌بخشید.
گواهی من این است که که خدا در ذی حیات است. «نامش مردِ تقّدس است.» ۱۷ عیسی مسیح پسر اوست و بخشندهٔ همۀ هدایای نیک است. ۱۸ باشد که ما به رحمت او و رعایت پیمان‌های خود بواسطهٔ فداکاری مقدس شویم و همیشه عشق و وقف بیشتری به سَروَر ببخشیم. ۱۹ بنام مقدّس عیسی مسیح، آمین.