De heerlijke rust in de tempel

Leden vertellen over de rust die ze in de tempel vinden.

De vreugde van een tempelhuwelijk

Van jongs af aan hebben we allebei het verlangen gehad om in de tempel te trouwen. We hebben ons voorbereid om op een dag naar de heilige tempel te kunnen gaan. Toen we besloten om te gaan trouwen, werden we enorm gezegend: een ander echtpaar maakte het mogelijk voor ons om naar de Hongkongtempel (China) te gaan, zo ver weg van ons huis in Indonesië. Daar zijn we op 17 februari 2004 aan elkaar verzegeld.

We voelden ons heel gelukkig toen we aan het altaar neerknielden en zeker wisten dat onze liefde eeuwig is, en dat we voor tijd en eeuwigheid bij elkaar zullen zijn. We zijn dankbaar dat we de zegeningen van de tempel hebben ontvangen. We zijn dankbaar dat we ons voor onze voorouders hebben kunnen laten dopen, zodat ook zij hun begiftiging konden ontvangen en als eeuwig gezin verzegeld konden worden. Er is geen enkel geluk dat de vreugde van de tempelverordeningen kan vervangen.

Edi en Lisa Rochadi (Indonesië)

Ver weg van de wereld

Toen ik in Argentinië woonde, ben ik twee keer naar de Buenos Airestempel geweest — één keer om mijn eigen begiftiging te ontvangen en één keer om verordeningen voor de doden te verrichten. Ik kan niet goed onder woorden brengen hoe ik me in de tempel voel. Ik voel me daar ver weg van de wereld en het stemt mij gelukkig om weer naar de tempel te kunnen gaan. Ik kan getuigen van het gezelschap, de liefde en de troost van de Heilige Geest. Ik weet zeker dat onze hemelse Vader mij en mijn broeders en zusters liefheeft, want Hij heeft ons het evangelie en de profeten gegeven.

Norma Rodríguez (Israël)

Adembenemende zegeningen

Toen ik met mijn man en onze twee zoontjes in San Diego (Californië) woonde, was ik in de gelegenheid om wekelijks naar de tempel te gaan. Ik nam een keer voor een overleden zuster aan de tempelverordeningen deel en had het gevoel alsof ik de verordeningen voor het eerst meemaakte. Ik zat met mijn ogen wijd open alles op te nemen wat ik leerde. Mijn ziel wilde oprecht onderricht worden. Het was adembenemend om de zegeningen te overwegen die aan deze zuster en haar nakomelingen beloofd werden. Ik kan mijn gevoelens van vreugde en dankbaarheid nauwelijks beschrijven. Ik huilde openlijk. Ik wilde wel een vreugdekreet slaken en mijn armen om iedereen heen slaan!

Toen ik naar de kleedkamer terugliep, sloeg ik mijn armen om een verbaasde tempelwerkster heen en vertelde haar over mijn gevoelens. Ik was verbaasd hoe letterlijk ik een werktuig was geweest om de eeuwige waarheden te verlenen aan iemand die was overleden.

Ritva Hokkanen (Finland)

Wonderen in de tempel

In augustus 2002 kwam president Gordon B. Hinckley onverwachts naar New York City. Hij zei tegen ons: ‘We willen graag aankondigen dat u hier binnen twee jaar een tempel zult hebben. Ik hoop dat ik dat mag meemaken.’ De tijd ging voorbij en onze verwachtingen namen toe. Uiteindelijk kregen we te horen dat de open dagen in het begin van mei 2004 zouden worden gehouden. Ik zette mijn naam op alle vrijwilligerslijsten die ik kon vinden, en omdat ik vakantiedagen had opgespaard, kon ik elf dagen achter elkaar in de tempel werken.

Als gids voelde ik de Geest tijdens iedere rondleiding, maar de meeste voldoening kreeg ik door de opmerkingen van de bezoekers. Ik herinner me een stevige man die met een stok liep. Na de rondleiding zei hij met stralende ogen: ‘Ik had nooit gedacht dat ik een plek zou kunnen vinden waar het zo vredig en rustig is.’ Tijdens de open dagen van de tempel heb ik veel van dergelijke wonderen gezien. Er zijn veel harten geraakt en veel mensen zijn gaan nadenken over de bijzondere geest die ze daar hebben gevoeld.

Op een dag ontmoette ik een jongedame uit Chili die tijdens de open dagen als deurwacht bij de tempel werkzaam was. Ze was heel enthousiast en bood overal haar hulp aan. Ze vertelde dat ze in de Verenigde Staten op vakantie was en binnenkort weer naar huis zou gaan. Ik vroeg hoe lang ze al lid van de kerk was. Ik was verbaasd toen ze vertelde dat ze zich nog niet had laten dopen.

Ze moet gezien hebben hoe verbaasd ik was, dus vertelde ze me haar verhaal. Op de tweede dag van haar vakantie had ze in de krant de aankondiging van de open dagen gezien. Ze was nieuwsgierig en had besloten om te gaan kijken. Tijdens de rondleiding had ze zo’n goed en vredig gevoel gehad dat ze haar tranen niet kon bedwingen. Na de rondleiding had ze de zendelingen gevraagd om haar wat meer over de kerk te vertellen. Na de lessen had ze besloten om zich te laten dopen. Ze was op vakantie gegaan, en de Heer had voor haar een manier bedacht om met het evangelie in aanraking te komen. En hoewel ze nog geen lid van de kerk was, had ze gevraagd of ze tijdens de open dagen als deurwacht mocht helpen!

Zonder twijfel vinden er wonderen in de tempel plaats — iedere keer als iemand de begiftiging ontvangt, als iemand zich voor een overleden voorouder laat dopen of als een jong echtpaar voor tijd en eeuwigheid aan elkaar verzegeld wordt. Zelfs voordat de Manhattantempel (New York) werd ingewijd, was de Geest al aanwezig. President Hinckley heeft gezegd: ‘Dit is een plek van licht, vrede en liefde, waar we ons met eeuwige zaken bezighouden.’

Carlos González (Mexico)