Nauczanie — nie ma większego powołania

W tym wydaniu konferencyjnym przewodniki źródłowe mają uzupełnić lekcje z podręczników Aaronic Priesthood Manual 3 i Young Women Manual 3. Na obszarach, dla których nie przetłumaczono tych podręczników, przedstawiamy fragmenty podręcznika Nauczanie — nie ma większego powołania (nr pozycji 36123 166), który ma pomóc przywódcom, nauczycielom i rodzicom w doskonaleniu nauczania.

POMAGANIE LUDZIOM WE WZIĘCIU ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA UCZENIE SIĘ EWANGELII

Każdy jest odpowiedzialny za uczenie się ewangelii

W liście dotyczącym studiowania ewangelii, Starszy Bruce R. McConkie napisał: „Teraz wyciągnijmy […] wniosek, że będziemy mieć ważny obowiązek, wpływający na nasze wieczne zbawienie. Jest to fakt, że każda osoba musi uczyć się doktryn ewangelii sama dla siebie. Nikt nie może zrobić tego za nią. Każda osoba jest sama, jeśli chodzi o uczenie się ewangelii; każdy ma dostęp do tych samych pism świętych i ma prawo do przewodnictwa tego samego Ducha Świętego; każdy musi płacić cenę, ustaloną przez Boską Opatrzność, jeśli ma zdobyć perłę wielkiej wartości.

Ta sama zasada rządzi zarówno uczeniem się prawdy, jak i życiem w harmonii według jej standardów. Nikt nie może odpokutować za kogoś innego i w imieniu kogoś innego; nikt nie może przestrzegać przykazań w miejsce kogoś innego i zamiast kogoś innego; nikt nie może być zbawiony w imieniu kogoś innego. I nikt nie może zdobyć świadectwa lub iść naprzód w świetle i prawdzie do wiecznej chwały za kogoś innego, poza sobą. Zarówno wiedza o prawdzie, jak i błogosławieństwa, które przychodzą do tych, którzy podporządkowują się prawdziwym zasadom, są sprawami osobistymi. I tak samo, jak sprawiedliwy Bóg oferuje to samo zbawienie każdej duszy, która żyje według tych samych praw, tak oferuje to samo zrozumienie Jego wiecznych prawd wszystkim, którzy zapłacą cenę poszukiwacza prawdy.

Kościelny system zdobywania wiedzy o ewangelii jest następujący:

Odpowiedzialność zdobycia wiedzy o prawdzie własnym wysiłkiem spoczywa na każdej osobie.
Następnie rodziny powinny uczyć członków swej rodziny. Rodzicom nakazano, by wychowywali swe dzieci w świetle i prawdzie. Dom powinien być głównym centrum nauczania w życiu Świętego w Dniach Ostatnich.
Aby pomóc rodzinom i poszczególnym osobom, Kościół, jako pełnomocnik służby, dostarcza wielu sposobności do nauczania i uczenia się. Nakazano nam, aby ‚nauczać jeden drugiego doktryny królestwa’ (NiP 88:77). Dokonuje się tego na spotkaniach sakramentalnych, na konferencjach i innych spotkaniach, przez nauczycieli domowych, na lekcjach kapłaństwa i organizacji pomocniczych, poprzez seminaria i instytuty oraz poprzez Kościelny System Edukacji” („Finding Answers to Gospel Questions”, w Charge to Religious Educators, 3. wyd. [1994], 80).

Rola nauczyciela w pomaganiu uczenia się ewangelii

Wiedząc, że poszczególne osoby są odpowiedzialne za uczenie się ewangelii, możemy zapytać, jaka jest rola nauczycieli. Jest nią pomaganie poszczególnym osobom w powzięciu odpowiedzialności za uczenie się ewangelii — aby pobudzić ich pragnienie studiowania, zrozumienia i życia według ewangelii oraz pokazać im, jak to robić.

Siostra Virginia H. Pearce, która służyła jako pierwsza doradczyni w generalnym prezydium Organizacji Młodych Kobiet, powiedziała:

„Celem nauczyciela jest coś więcej, niż jedynie wygłoszenie wykładu o prawdzie. Celem jest zaproszenie Ducha i wykorzystanie technik, które podniosą możliwość tego, by uczniowie odkryli prawdę [oraz] aby byli motywowani do zastosowania jej […].

[…] Wyobraźcie sobie setki tysięcy klas każdej niedzieli, w których nauczyciel rozumie, że ‚za proces uczenia się odpowiada uczeń. Zatem uczeń ma być poruszony do działania. Jeśli nauczyciel staje w świetle jupitera, staje się gwiazdą przedstawienia, mówi tylko on i na inne sposoby przejmuje wszystkie zajęcia, jest niemal pewne, że przeszkadza w uczeniu się członkom klasy’ [Asahel D. Woodruff, Teaching the Gospel (1962), 37].

Zdolny nauczyciel nie zastanawia się: ‚Co ja powinienem robić dzisiaj w klasie?’, lecz pyta: ‚Co moi studenci będą robić dzisiaj w klasie?’; nie: ‚Czego będę dzisiaj nauczał?’, ale raczej: ‚Jak pomogę moim studentom odkryć to, co oni powinni wiedzieć?’ [Nauczanie ewangelii: Podręcznik dla nauczycieli i przywódców KSE (1994), 13]. Zdolny nauczyciel nie chce, aby studenci, którzy opuszczają klasę, rozmawiali o tym, jaki to wspaniały i niezwykły jest nauczyciel. Taki nauczyciel chce, aby studenci, opuszczający klasę, mówili o tym, jaka wspaniała jest ewangelia” (w: Conference Report, paź. 1996, 13–14 lub Ensign, list. 1996, 12).

Nauczyciele, którzy rozumieją swój prawdziwy obowiązek, szanują wolną wolę każdej osoby, którą uczą. Radują się, kiedy ci, których uczą, sami studiują pisma święte, dla siebie odkrywają zasady ewangelii i przyczyniają się do istotnego udziału w dyskusjach. Nauczyciele odnoszą największy sukces, kiedy uczniowie pilnie studiują i wzrastają w ewangelii oraz otrzymują siłę od Boga.

Wspaniali nauczyciele nie przypisują sobie tego, że nauczyli czegoś i przyczynili się do wzrostu tych, których uczyli. Podobnie jak ogrodnicy, którzy sadzą i uprawiają rośliny, starają się oni stworzyć najlepsze możliwe warunki dla procesu uczenia się. Wówczas dziękują Bogu, kiedy widzą wzrost tych, których uczą. Paweł napisał: „A zatem ani ten, co sadzi, jest czymś, ani ten, co podlewa, lecz Bóg, który daje wzrost” (I List do Koryntian 3:7).

Zachęcanie do samodzielności w procesie uczenia się

Następujące propozycje mogą pomóc ci, kiedy będziesz zachęcał innych do wzięcia na siebie odpowiedzialności za nauczenie się ewangelii:

Kultywuj własny entuzjazm wobec studiowania pism świętych oraz nauk proroków w dniach ostatnich. Twój entuzjazm może natchnąć tych, których uczysz, by podążali za twoim przykładem.
Kiedy uczysz, zawsze zwracaj uwagę na pisma święte i nauki proroków w dniach ostatnich. To pomoże członkom docenić bogactwo i znaczenie słowa Bożego.
Zadawaj pytania, które wymagają od uczniów odnalezienia odpowiedzi w pismach świętych i naukach proroków w dniach ostatnich. Podczas gdy nieraz dobrze jest zapytać uczniów, co myślą na dany temat, często lepiej jest zapytać o to, czego uczą o tym pisma święte i prorocy w dniach ostatnich.
Zadawaj prace, które wymagają studiowania pism świętych i nauk proroków w dniach ostatnich. Rozważ zakończenie lekcji przez zadanie pytania lub zadanie pracy, które wymagają od obecnych badania pism świętych i nauk proroków w dniach ostatnich. Nawet małe dzieci mogą dostać tego rodzaju zadanie. Na przykład, po lekcji dotyczącej modlitwy, możesz poprosić dzieci, aby przeczytały z rodzicami opowieść z pisma świętego lub przemówienie z konferencji generalnej, dotyczące modlitwy.
Pomóż uczniom zrozumieć, że ludzie w pismach świętych byli prawdziwymi osobami, które doświadczały prób i radości w swych wysiłkach służenia Panu. Pisma święte stają się żywe, kiedy pamiętamy, że prorocy i inni ludzie z pism świętych doświadczyli wielu takich samych rzeczy, których my doświadczamy.
Pokaż uczniom, w jaki sposób odnaleźć odpowiedzi na wyzwania życia w pismach świętych oraz naukach proroków w dniach ostatnich. Na przykład, możesz pomóc im korzystać z indeksu w konferencyjnych wydaniach czasopism kościelnych, aby znaleźć radę na taki temat, jak pocieszenie, pokuta, przebaczenie, objawienie lub modlitwa.
Otwarcie zachęcaj tych, których uczysz, do studiowania pism świętych i nauk proroków w dniach ostatnich. Niektórzy nigdy nie zrozumieją obowiązku uczenia się ewangelii. Niektórzy zapominają. Pewien biskup wspomniał, że pewnego razu brał udział w spotkaniu szkoleniowym Organizacji Dzieci, gdzie wyzwaniem było studiowanie każdego dnia pism świętych. Bezpośrednim skutkiem tego doświadczenia było to, że w ciągu następnych 13 lat stracił tylko jeden dzień studiowania. Powiedział on, że to studiowanie zmieniło jego życie.
Składaj świadectwo o Zbawicielu, jako centrum wszystkiego, o czym uczą pisma święte i prorocy w dniach ostatnich. Bądź szczególnie dzielny w składaniu swego świadectwa o Zbawicielu. Kiedy ci, których uczysz, zobaczą Zbawiciela w pismach świętych i naukach proroków w dniach ostatnich, wzrośnie ich pragnienie studiowania oraz wzmocnione zostaną ich świadectwa.

OCENIANIE PREZENTACJI LEKCJI

Po przeprowadzeniu lekcji, pewien nauczyciel Doktryny ewangelii był zaniepokojony doświadczeniem, związanym z nauczaniem. Niektóre części lekcji poszły dobrze, ale inne części rozczarowały go. „Dlaczego niektóre rzeczy poszły dobrze, a inne nie?” — zadawał sobie pytanie. „Co powinienem znowu zrobić w czasie przedstawiania lekcji? Co powinienem zmienić?” Pytania pozostały, kiedy rozważał, w jaki sposób pomóc członkom swojej klasy w uczeniu się ewangelii. Pytania, jakie zadał sobie ten nauczyciel, są niemal uniwersalne wśród nauczycieli.

Poza ocenianiem uczenia się uczniów, ważne również jest oszacowanie naszych sukcesów w przygotowaniu lekcji. Prezydent Spencer W. Kimball nauczał o ważności oceniania siebie i próby doskonalenia: „Ustalamy i ustanawiamy przyjęte standardy doskonałości […] i według tego mierzymy naszą pracę. Powinniśmy być mniej zainteresowani przewyższaniem innych, ale bardziej powinniśmy troszczyć się o ocenianie i udosko-nalanie naszych wcześniejszych doświadczeń, związanych z nauczaniem” (The Teachings of Spencer W. Kimball, wyd. Edward L. Kimball [1982], 488).

Powinniśmy zarezerwować czas po każdej lekcji, aby podążać za radą Prezydenta Kimballa, aby „zmierzyć naszą pracę”. Pomoże to nam przygotować się na następną lekcję i nadal udoskonalać się jako nauczyciele.

Bez względu na to, do jakich zmian jesteś zachęcany, pamiętaj, że ocenienie nauczania powinno być pozytywnym, a nie zniechęcającym doświadczeniem. Za każdym razem, kiedy odkrywasz jakiś sposób udoskonalenia nauczania, odkrywasz nowy sposób pomagania innym uczenia się ewangelii i życia według jej zasad.

Pytania, które pomogą ci ocenić prezentację lekcji

Sukces lekcji mierzony jest przez jej wpływ na tych, których uczysz. Kiedy oceniasz każdą lekcję, jakiej nauczasz, postaraj się przywołać reakcje uczniów z różnych części lekcji. Możesz jaśniej pamiętać o ich reakcjach, jeśli przejrzysz szkic, jakiego używałeś, by zaprezentować lekcję.

Pytania wypisane poniżej mogą ci pomóc ocenić lekcje. Zauważ, że pierwsze pytania pomogą ci określić, co zrobiłeś dobrze. Zazwyczaj możesz więcej dowiedzieć się o tym, w jaki sposób udoskonalić lekcję, gdy najpierw skupisz się raczej na sukcesach, niż na rozczarowaniach. Kiedy pokornie poznasz swoje mocne strony, możesz na nich budować i wykorzystać je, aby udoskonalić swój całkowity proces nauczania. Po rozważeniu tego, co zrobiłeś dobrze, możesz określić, co możesz zrobić lepiej.

W jakich punktach lekcji moi uczniowie zdawali się być najbardziej chętni do brania w niej udziału? Kiedy zdawali się być mniej skłonni do udziału?
W jakich punktach lekcji zdawali się najsilniej odczuwać wpływ Ducha? Kiedy zdawali się słabiej odczuwać wpływ Ducha?
W jakich punktach lekcji zdawali się być najbardziej zamyśleni? Kiedy zdawali się nie myśleć tak głęboko?
W jakich punktach lekcji zdawali się czynić największe odniesienia do swojego życia? Kiedy zdawali się tracić zastosowanie lekcji w swoim życiu?

Kiedy rozważasz każde z wypisanych powyżej pytań, zastanów się nad następującymi pytaniami:

Jakie aspekty prezentacji lekcji wydawały się przyczyniać do tych reakcji?
Co mówi mi to o tych, których nauczam?
W jaki sposób to zrozumienie pomaga mi, kiedy przygotowuję następną lekcję?

Zadając sobie te pytania, zastanów się nad zapisaniem odpowiedzi, tak abyś nie zapomniał spostrzeżeń i podszeptów, jakie otrzymałeś. Możesz być zdziwiony tym, jak wiele się dowiedziałeś.

Kiedy z modlitwą rozważasz sposoby dotarcia do tych, których uczysz, Duch może pomóc ci zauważyć obszary, w których możesz się doskonalić.