Het meisje met de stralende glimlach
Ik was bang, maar had een geheim wapen ontdekt om mijn angst te overwinnen.
Maandenlang had ik me met de hulp van mijn pianolerares op deze dag voorbereid. Ik deed mee aan een jaarlijkse muziekcompetitie, waarbij muziekstudenten op allerlei aspecten beoordeeld worden — van theoretische kennis tot de dynamiek van een ingestudeerd stuk. Uiteindelijk was de grote dag aangebroken, met de nodige zenuwen van mijn kant.
Het engste deel van de competitie was pianospelen voor een jury. Ik kende mijn nummers wel, maar mijn handen trilden onder het spelen.
De gevreesde uitvoering was voorbij. Ik kon weer rustig ademhalen, omdat ik alleen nog mijn spreekbeurt over een componist hoefde te houden. Ik vond de plek waar ik moest zijn en stond in de rij voor twee deuren. Ik keek nieuwsgierig door de deur aan de linkerkant. Een vriendelijke docente moedigde de leerlingen aan als ze nerveus binnenkwamen en zich voorstelden. Zij wilde ze duidelijk op hun gemak stellen.
Daarna keek ik de kamer aan de rechterkant in. Daar zat ook een pianolerares, een ouder iemand, maar zij keek zo streng dat ik er klamme handen van kreeg. Hoe meer ik haar met de leerlingen zag omgaan, hoe benauwder ik het kreeg. Ik hoopte vurig dat ik de eerste deur binnen mocht.
Ik las mijn spreekbeurt nog talloze keren door. Toen ik vooraan in de rij stond, hoopte ik dat de persoon aan de linkerkant het eerste klaar zou zijn. Tot mijn ontzetting liep de leerling aan de rechterkant al naar de deur. Ik zag het echt niet zitten om daar naar binnen te gaan. Maar toen dacht ik: glimlach gewoon zo goed als je kunt.
Ik liep met verende tred en een bredere glimlach dan ooit naar binnen. Ze zeggen weleens dat je door blij te doen blij wordt. Ik straalde toen ik het jurylid een hand gaf. Vervolgens droeg ik mijn spreekbeurt met heldere stem voor, met nu en dan een onderbreking om naar haar te glimlachen. Aan het eind van mijn spreekbeurt bedankte ik haar voor haar tijd. Ze kwam niet meer dreigend over. Bij het verlaten van de kamer voelde ik me blij en opgelucht.
Een paar maanden later las mijn pianolerares de opmerkingen van de juryleden voor. Bij de laatste opmerking zei ze: ‘Tjonge, je hebt echt indruk gemaakt op dit jurylid. Ze schreef: “Michelle, het meisje met de stralende glimlach.”’ Ik hoefde haar niet te vragen wie dat had opgeschreven.
Door mijn houding te veranderen kon ik mijn beste beentje voorzetten. Als ik nu voor iets moeilijks sta, besluit ik er een leerzame en prettige ervaring van te maken in plaats van ervoor terug te deinzen. Ik weet dat mijn houding medebepalend is voor wat er in mijn leven gebeurt. Door met een positieve houding door te zetten heb ik geleerd van mijn uitdagingen te genieten.
Illustratie Jennifer Tolman