Mijn moeders voorbeeld
Illustratie Brian Call
Ik smeet het bord in de vaatwasser en huilde van frustratie.
‘Erin, ga jij maar naar dat zwemfeestje’, zei mijn vader. ‘Ga er even tussenuit.’
‘Daar gaat het niet om!’ schreeuwde ik terwijl ik de kamer uit stormde.
Mijn uitbarsting had niets met Adrianes zwemfeestje te maken. Mijn moeder en mijn jongste zusje, Abby, hadden allebei een longontsteking. Mijn vader en ik hadden de afgelopen week voor ze gezorgd en geprobeerd het huishouden draaiende te houden. Dat betekende eten koken, schoonmaken, boodschappen doen, de was doen en mijn andere twee zusjes overal heenbrengen en ophalen.
Al die zaken drukten de zorgen en angsten die aan me vraten naar de achtergrond. Ik maakte me zorgen over mijn moeder en zusje en was zenuwachtig dat ik binnenkort zou gaan studeren. Ik hield mezelf dus maar bezig en probeerde mijn angsten te negeren. Ik had zelfs overwogen om Adrianes feestje over te slaan, maar ik was moe en de gedachte aan een avondje zonder zorgen met vrienden aan het water werd me net teveel. Ik ontplofte en botvierde mijn frustratie op mijn vader.
Ik huilde een poosje op mijn slaapkamer. Toen ging ik met een schuldgevoel naar boven om te zien of mijn moeder of Abby nog iets nodig hadden. Ik trof mijn moeder aan die mijn koortsige zusje net medicatie gaf. Mijn moeder kon nauwelijks ademhalen en was al dagen aan bed gekluisterd. Mijn vader en ik maanden haar aan om terug naar bed te gaan. We vertelden haar dat wij voor Abby konden zorgen. Maar ze wilde niet luisteren.
‘Het gaat wel. Gaan jullie beiden nu maar slapen’, zei ze. ‘Abby heeft me nodig.’
Ik probeerde niet te huilden toen ik mijn moeder mijn zusje van tien zag troosten. Ze nam haar temperatuur op, hielp haar in bed en kroop er toen zelf bij en hield haar bibberende lichaam vast. Abby stopte met kreunen en kalmeerde onder de hoede van mijn moeder.
Mijn moeder was zieker dan ze ooit was geweest. Ze moest uiteindelijk meerdere dagen naar het ziekenhuis vanwege de longontsteking. Toch vergat ze zichzelf te midden van haar beproeving. Ze klaagde niet over haar eigen ziekte, maar vond een manier om haar dochters pijn te verzachten.
Ik had die avond de martelaar willen uithangen door thuis te blijven om te helpen. In plaats daarvan schaamde ik me voor mijn uitbarsting en stemde mijn moeders daden me nederig. Toen ik haar zo gadesloeg, wist ik dat ze alles zou doen om mijn zussen en mij te helpen.
Ik voelde haar liefde die avond en wilde haar voorbeeld volgen. Ik nam me voor degenen die ik liefheb te tonen dat ik er ben wanneer ze me nodig hebben, welk persoonlijk offer ik daarvoor ook moet brengen.